Bokt.nl

**Geplaatst**: 25-01-15 03:25

Geplaatst: 25-01-15 03:25

Lief Tijgertje,

Ik had je nog zo graag willen zeggen dat ik wél van je hield op de manier zoals jij verwachtte. Dat ik de keuze onterecht voor jou had gemaakt. Dat mijn beslissing niks met mij of mijn gevoel te maken had. Maar alles met mijn gedachte dat ik niet goed genoeg was voor je. De gedachte dat ik je niet gelukkig kon maken. De gedachte dat ik jou teveel pijn deed. Het was geen van deze dingen maar toch maakte ik de keuze voor je.
Ik heb je hier heel veel zeer mee gedaan. Ook toen drong het niet tot me door hoeveel je van me hield en hoe graag je verder met me wilde. Natuurlijk ging jij verder. Natuurlijk bleef jij niet hangen in het verleden. Zo was je niet. Maar achteraf doet het zeer, de verhalen te horen van anderen. Achteraf heb ik spijt. Veel spijt van de dingen die ik heb gezegd. Achteraf heb ik spijt van de ruzie die we maakten de laatste keer dat ik je zag. God wat ben ik blij dat we die nog hebben bijgelegd. Dat we daarna nog gezellig hebben gedanst en ik nog bij jou in je armen heb kunnen staan.

Als ik in de toekomst had kunnen kijken.. dan had ik je alles verteld. Hoeveel ik van je hield, dat ik je zag als beste vriend, dat ik je zag mijn maatje. Dat er niks was veranderd.
En nu, nu is het te laat om alles nog te vertellen. Toch denk ik dat jij wel weet dat ik nog steeds van je houd, je nog steeds als mijn beste vriend zie en nog steeds als mijn maatje.

Ik wilde dat ik dit tegen je kon zeggen...

**Geplaatst**: 25-01-15 03:35

Geplaatst: 25-01-15 03:35

Lieverd,

Het spijt me dat ik tegen je begon dat je me moest beloven niet zo roekeloos meer te zijn als het leven weer eens tegenzit. Het spijt me dat ik tegen je zei dat jij jezelf altijd op nummer 1 zet, want als ik één onzelfzuchtig persoon ken ben jij het wel. Áltijd sta je voor me klaar en áltijd ben je er voor me. Het spijt me dat ik boos op je werd omdat je het me niet kon beloven. Het spijt me dat ik ben verhuisd toen je me nodig had. Want weetje wat het is, ik heb jou ook nodig. Now more then ever. Alweer een paar maanden hebben we elkaar niet gezien maar tot vanavond elkaar wel iedere dag gesproken. Mijn beste vriend, rots in de branding, spar-maatje, knuffelbeer en komiek. Jij zei altijd, als je het verpest hebt, dan heb je het verpest en wordt je uit m'n leven verbannen. We hadden er toen hard om gelachen want we wisten beide dat dát nooit zou gebeuren... Toch? En nu zit ik hier, hoofd in m'n handen, nadat jij zei 'doei'.

Ik wilde dat je me zou beloven dat je jezelf niet kapot laat rijden. Auto, motor, fiets alike. Want ik wilde je niet tussen 6 plankjes zien. Het spijt me dat ik bang ben je te verliezen, het spijt me dat ik mezelf niet kon inhouden omdat ik om je geef. Het spijt me dat ik je kwetste door iets te zeggen wat ik niet meende. Ik ben bang, zo bang dat ik je verlies en dat, de volgende keer dat ik je zie, ik je tussen 6 plankjes zie. Ik kan dat niet aan. Dat wil ik niet, kan ik niet en doe ik niet.

Uiteindelijk ben ik je alsnog verloren. Door mijn eigen toedoen, omdat ik om je geef.

-----

Gatver wat doet dit pijn..

**Geplaatst**: 25-01-15 09:42

Geplaatst: 25-01-15 09:42

Ailill schreef:
Finliox schreef:
Je bent geen enkel woord waardig.

Dat is alles.

En daar ging m'n koffie

Heb ik weer eens iets raars gezegd?

**Geplaatst**: 25-01-15 11:18

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 25-01-15 11:18

Die snap ik ook niet helemaal.

**Geplaatst**: 25-01-15 12:06

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 25-01-15 12:06

Godsamme bokkers, wat een aangrijpende stukken tekst.. Ongeloofelijk wat moeilijk en keihard zijn sommigen verhalen... Jeetje.. Jullie Mogen mij altijd een PB sturen Ala jullie dat Willem! Mijn PB box staat voor jullie open!

**Geplaatst**: 25-01-15 16:44

Geplaatst: 25-01-15 16:44

Finliox schreef:
Ailill schreef:
En daar ging m'n koffie

Heb ik weer eens iets raars gezegd?

Not at all, kwam er alleen nogal droog en beknopt uit

**Geplaatst**: 25-01-15 16:45

Geplaatst: 25-01-15 16:45

Super topic!

Ik twijfelde om mijn brief te posten, het lucht wel op. Paar weken terug de brief al geschreven, wist niet zo goed wat ik er mee moest. Bij deze dus opgelost

Aan degene die ik als mijn ware beschouwde,

Toen jij in mijn leven kwam zei ik tegen mezelf dat ik van je zou gaan houden en dat ik je nooit pijn zou doen. Jij was mijn beste vriend, mijn grote liefde, mijn alles. Tot jij op een dag naar mij toe kwam en zei "Het spijt me meer dan je ooit zult weten, ik ben bang dat ik niet langer bij je kan blijven."

Ik besloot je eerst niet te geloven, totdat ik de tranen over je wangen zag rollen. Dit liet mij de waarheid zien, ik zag hoe jij je van binnen voelde. Hoeveel pijn je had, nu weet ik het want ik voelde diezelfde pijn. Je kon me niet eens recht in mijn ogen kijken, terwijl je zei "Het is te laat!" Op datzelfde moment is mijn leven voorgoed veranderd. . . ik vond mijzelf op de grond, schreeuwend waarom?

Ik zat volledig aan de grond, maar ik moest sterk zijn voor jou. Jij was op je slechtst en ik was er voor jou, zoals ik er altijd was. Totdat daar voor ons de dag aanbrak om vaarwel te zeggen, al wist ik dat ie zou komen, accepteren kon ik hem nog niet. Als ik toen echt zeker had geweten dat het daadwerkelijk de laatste keer was, dan had ik je stevig vast gehouden en nooit meer laten gaan. De zoen, de fluistering en de knuffel, ze waren voor het laatst. Ik kon je armen langzaam voelen zakken, ik wist dat je ging.

We hebben altijd gedacht dat onze liefde voldoende zou zijn, hierdoor is het een triest einde. Deo volente. Ik weet dat je nu gelukkig bent, waar je dan ook naartoe bent. En ik? Ik heb mijn weg weer gevonden, een mooie weg, zoals afgesproken. Toch zal ik deze 3 jaar nooit vergeten, hoe zou ik dat ooit kunnen? Ik weet dat ik je nooit meer terug krijg en dat ik je nooit meer zal zien. Het is inmiddels bijna 2 jaar geleden, ik hou me nog steeds aan onze belofte. Ik blijf vooruit kijken. Maar jij blijft altijd een deel van mij. Laat me dit nog eenmaal zeggen: Ik heb de zin van het leven gevonden, in een wereld die prachtig is, vanwege jou.

Mijn liefde, mijn problemen, ik laat je nu gaan. Tijd om mijzelf te bevrijden, het zal niet makkelijk zijn om dit te doen.

**Geplaatst**: 25-01-15 16:53

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 25-01-15 16:53

Jeetje Ailill, ik heb kippenvel. Wat een verhaal, sterkte :(:)

**Geplaatst**: 25-01-15 16:55

Geplaatst: 25-01-15 16:55

kevertje04 schreef:
Jeetje Ailill, ik heb kippenvel. Wat een verhaal, sterkte

Dank je

Inmiddels ruim 2 jaar verder, heb het een plekje kunnen geven.

**Geplaatst**: 25-01-15 17:33

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 25-01-15 17:33

Misschien niet helemaal waar dit topic voor bedoeld is, maar:

Beste zelf,

Ondanks dat ik normaal niet snel zonder woorden zit, weet ik nu niet hoe te beginnen. Het leven heeft vaak tegen gezeten, maar ondanks dat ben ik er altijd bovenop gekomen. Ik zie mijn ouders niet meer, mijn ene broer is een chronische leugenaar en ziet niet hoeveel pijn hij ons ermee doet. Mijn andere broer koester ik, aangezien we heel veel op elkaar lijken en steun vinden bij elkaar. Vooral als het om familiezaken gaat.

Fout keuzes worden gemaakt, maar gelukkig heb ik nu een opleiding gevonden waar mijn passie en hart ligt. Stop koste wat het kost niet hiermee! Wanneer je hier bent, ben je gelukkig. Dat mag je niet loslaten.

Wat je wel mag loslaten zijn de dingen die je pijn doen in het leven. Alhoewel je er misschien nog niet aan toe bent, is het tijd om hier serieus over na te gaan denken. De tijden die we vroeger beleefd hebben, zijn nu niet meer. We zijn veranderd, uit elkaar gegroeid. Ik ben volwassen geworden, jij hebt nog een hoop te groeien. Ik heb geen tijd om daar op te wachten, als je überhaupt de goede richting op zal gaan groeien. We botsen tegenwoordig. Vaak. Laat het los en ga verder op zoek naar je eigen geluk en toekomst, hoe moeilijk het nu ook lijkt.

Een reminder voor mezelf, voor over een klein tijdje..

**Geplaatst**: 25-01-15 20:25

Geplaatst: 25-01-15 20:25

sometimes it's okay to cry, to let your guard down... so please stop keeping secrets from yourself and them.

**Geplaatst**: 25-01-15 21:27

Geplaatst: 25-01-15 21:27

Dan ik ook maar. Het verhaal slaat op iets dat echt vele jaren geleden is gebeurd, maar toch. Het past hier tussen, voor mij:

Aan Robbert en Bruno,
Bedankt dat jullie in mijn leven zijn gekomen, zodat jullie mij hebben kunnen leren wat machtswellust is en hoe kwetsbaar je als werknemer bent in de bedrijfswereld.
Bedankt dat ik dankzij jullie heb kunnen ervaren dat pesten niet ophoudt als je van school af komt.
Zonder jullie had ik niet geweten dat volwassenen een volmacht kunnen krijgen om zich als kleuters en tirannen te gedragen onder het mom van een interim label.
Bedankt dat jullie me hebben laten zien hoe het is om het ene moment opgehemeld te worden en vertrouwen te krijgen, om daarna resoluut om de oren geslagen te worden met de woorden: dat heb je dan verkeerd begrepen.
Bedankt dat jullie mij hebben laten voelen hoe weinig je eigenlijk te zeggen hebt over waar je je werk denkt te doen en met wie. Het is heerlijk om weer even met je beide voeten op de grond gezet te worden op een kamertje apart en in je eentje en zonder je werkspullen, als je nietsvermoedend aan komt op je werk. Dat geeft namelijk perspectief.Dan leer je waarderen wat je dacht dat je had.
Bedankt ook voor de verhelderende inzichten die mij hebben geleerd dat iemand met een marketing/communicatie opleiding veel beter kan werken onder iemand die de balletacademie heeft gedaan en geen werkervaring heeft, dan onder iemand die leiding kan geven aan de marketingafdeling. Maar o ja, dat was de eerste die jullie hebben weg gepest.
Bedankt voor het meegeven van de wijze raad dat ik een eigenwijze lastpost ben en dat ik geen empathie of inlevingsgevoel heb, dom ben en niet wil luisteren. Deze wijze woorden geven mij ook nu nog veel steun.
Vooral bedankt voor het radicaal verpesten van mijn plezier in mijn werk en...
het allermeest bedankt voor het helpen bij het vinden van de carrière die bij me past. Ik straal nu en wordt gewaardeerd om wie ik ben en wat ik doe.

Ik put veel troost uit het feit dat jij Bruno inmiddels stekeblind ben en jij Robbert bent door je vrouw het huis uit gezet.

Namens mijzelf en Mirjam, Pieter en Marjolein (allemaal geen bokkers): Karma is a bitch $*\o/*$

OOOOOOH wat is dit lekker zeg! Het lucht ff lekker op!

**Geplaatst**: 25-01-15 22:46

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 25-01-15 22:46

Wauw. Wat een ontroerende brieven allemaal. Heel veel sterkte aan iedereen!
Zelf nog aan het twijfelen of ik het ga typen en posten, gewoon omdat ik de woorden niet helder krijg.
Hou t nu even bij: I'm sorry, but if i could turn back the time to the day we met, I would turn around and walk away, you douche.

**Geplaatst**: 26-01-15 13:14

Geplaatst: 26-01-15 13:14

Ik typ mijn verhaal rond 5 uur

**Geplaatst**: 28-01-15 00:10

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 28-01-15 00:10

De mensen waar je het meest van houdt, kwetsen je het hardst.

**Geplaatst**: 28-01-15 00:17

Geplaatst: 28-01-15 00:17

Hoi liefste,

Wat had ik het moeilijk toen ik je voor de laatste keer moest bedanken, voor de laatste keer dag liefje moest zeggen en je voor de laatste keer een dikke knuffel mocht geven. Ik was en ben je zo intens dankbaar voor al je lessen, maar gun je het allermeest de rust die je zocht. Je was zo onrustig en ook al ben je er de laatste tijd redelijk bovenop gekomen... Je was jezelf niet. Ik zag je niet blij zijn, ik zag je niet lachen en dat deed zeer. Je waardeerde de aandacht, de liefde en de zorg, maar reageren lukte niet. Ik breek weer als ik weet hoe ze je vroeger behandeld hebben, maar er verschijnt een lach op mijn gezicht als ik weet dat je het nu goed hebt. Je bent op je plekje van eeuwige rust. Moge je ziel rust vinden en je zorgen verdwijnen.

Voor altijd de jouwe.

**Geplaatst**: 28-01-15 00:25

Geplaatst: 28-01-15 00:25

Ik wou dat ik je nog een keer kon zien. Zeggen dat ik je mis, dat het mij spijt dat ik zo lang niks van me heb laten horen. Ik wou dat ik wist waarom je dit gedaan hebt, waarom je van de wereld bent gegaan. Ik heb een vermoeden, en dat vermoeden doet pijn, want misschien had ik er gewoon voor je moeten zijn. Ik heb spijt dat ik je vorigjaar kerst niet heb geschreven... Ik wou het wel, maar was bang voor je reactie. Nu heb ik spijt... Zo veel, je kunt het nooit geloven. Voor mij voelt het alsof een deel van mijn kindertijd uit herinneringen wordt weggerukt, nu jij er niet meer bent. Ik kan het nog altijd niet bevatten, al is het al 5 maanden. Ik wou dat ik de tijd kon veranderen. Terug naar die laatste keer toen ze ruzie kregen, de laatste keer dat wij elkaar konden zien... Ik weet nog hoe bang ik was, omdat ze zo tegen jou deden. En dat ik niet bereep waarom. Maar nu weet ik het... Het was onterecht, en jij wist dat helaas ook...

**Geplaatst**: 28-01-15 21:35

Geplaatst: 28-01-15 21:35

Doe nu toch eens gewoon je best! Plan het uit en houd je aan de planning! Het zal je vele teleurstellingen besparen...

**Geplaatst**: 28-01-15 21:41

Geplaatst: 28-01-15 21:41

''Hoe zou jij het vinden, als ik hetzelfde bij jou had gedaan? Zet je trots toch eens opzij.''

**Geplaatst**: 28-01-15 22:16

Geplaatst: 28-01-15 22:16

Loslaten is moeilijk. Na jaren. Maar ik geloof oprecht dat het me deze keer gelukt is.. Dag lief.

De eerste keer dat je me kuste was jaren geleden, ik was nog zo jong en naïef... Jij gaf me het gevoel dat dit bijzonder was, en al kwam ik er later achter dat er meer meisjes waren, dat gevoel is nooit veranderd. Het was voor míj bijzonder, en dat wat voldoende. Jaren lang was jij niet van mij maar ik wel van jou, en ik ben nooit een seconde jaloers geweest. Ik hoorde laatst een nummer en dacht opeens aan jou bij de tekst.
"don't want to be your everything, just wanna be your in between"
Zo was het.

Natuurlijk zijn er momenten geweest waarop ik je miste, momenten waarop ik gewild had dat ik je voor mezelf had, maar deze waren zeldzaam. Wij waren perfect als we samen waren, en leidden ons eigen leven als we elkaar niet zagen, zonder wrok of niet-waargemaakte verwachtingen. Altijd heb ik mijn grens bewaakt, ik wilde jou niet 'de eerste' laten zijn. En toch ben je dat geweest, de eerste waar ik zo keihard voor gevallen ben. Jij was veilig, ik wist precies waar ik aan toe was bij jou. Zowel je lijf als je geest waren vertrouwd, en als we allebei zouden kunnen en mogen, zou ik nog steeds graag tegen je aan kruipen.

Maar het is nu echt klaar. Ik mis je nog steeds, soms, maar er is iemand anders in mijn leven die dat niet verdient. Iemand die ik wél voor mezelf heb, die z'n best doet om lief voor me te zijn en die ik in het openbaar kan vasthouden. Het is goed zoals het is, maar weet dat ik je nooit zal vergeten. First loves are forever. Ik ben blij dat jij ook inzag dat dit het moment was om me los te laten, me een kans te geven op een leven helemaal los van jou. En hoewel ik rationeel gezien een hekel aan je zou moeten hebben, denk ik niet dat dat ooit zal gebeuren. Het was goed tot het einde, en het einde was goed.

**Geplaatst**: 28-01-15 22:26

Geplaatst: 28-01-15 22:26

Ik zou willen dat ik kon zeggen, dat ik om je geef. Lef ontbreekt alleen.

**Geplaatst**: 28-01-15 23:03

Geplaatst: 28-01-15 23:03

Bedankt Pap, voor alles.

Bedankt voor alle goede zorgen, voor de normen en waarden die ik van je geleerd heb. Dat je altijd in mij geloofde, ook al deed ik dat zelf niet. Dat je na het overleden van jouw vader, waarbij je familie de kans greep om je nog verder de grond in te boren, er alles aan deed om ons daar een goed gevoel over te geven. Dat jij degene bent geweest die met mij mijn eerste gebroken hart lijmde. Dat jij altijd hebt verteld hoeveel je van ons houdt; hoe trots je op ons bent. Dat je voor je vader gezorgd hebt, een maand lang, onvoorwaardelijk. Dat je het duidelijk maakte dat het niet oke is, om altijd maar opzij geschoven te worden. Voor alle knuffels en kusjes, die voelen we nu nog steeds. Dat ik alles heb mogen doen en had wat mijn hartje begeerde. Bedankt voor de jaren dat ik mijn beste vriendinnetje heb mogen rijden en verzorgen. Bedankt dat je me steunde in mijn verdriet en woede, toen Seetje zo ziek werd. Bedankt dat je haar bent komen halen, dat ze nu bij jou kan zijn. Bedankt voor alle tranen en alle gulle lachbuien, voor de spellen die we hebben gespeeld, bedankt voor het zorgen voor mam. Bedankt dat je nog steeds bij ons bent, in gedachte.

**Geplaatst**: 28-01-15 23:12

Geplaatst: 28-01-15 23:12

Voor iemand die me dierbaar is maar waarvan ik vrees dat het niet meer goed komt. Iemand die me echt nauw aan het hart ligt. In het Engels omdat dat me beter ligt.. Al lang geleden geschreven maar nog steeds van toepassing helaas.

It's okay, i'll let it go, not because I don't care but because I love you. We've Walked quite a path Side by Side, I gues it was bound to change one day. If you wish to follow your path, than I should not keep you from that choice just because the distance it'll create hurts me. I do not want to travell that way, so I gues This is the point where I wish you Well and I hope This isn't a goodbye but a 'see you soon'. Our lessons seem to lay in different directions, what we seek, in different places. But Life has a way of turning so that sooner or later, We'll meet again, older, wiser perhaps, maybe wise enough to travell together again. To rebuilt our trust in eachother, to believe in each other once again. But for now, each will be in his own.

Laatst bijgewerkt door Ayasha op 28-01-15 23:15, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 28-01-15 23:13

Geplaatst: 28-01-15 23:13

Ik wil je nog zo veel vragen, vragen waarop ik nog geen antwoord heb. Vragen zoals: waarom heb je ons verlaten, waarom heb je ons laten stikken. Waarom kijk je wel naar je gezin die je nu hebt en niet naar je oude gezin. Waarom heb je deze keuzes gemaakt, hoe kan je überhaupt zulke keuzes maken, dat wil ik graag weten. Je hebt zoveel gemist, hoe wij opgroeien en hoe wij nu zijn. Ben je dan nooit benieuwd hoe het met ons gaat? Heb je nooit een dag dat je denkt: hoe gaat het nu met hun, hoe zien ze eruit, wat voor opleiding doen ze, etc. Ik kan me dat gewoon niet voorstellen, dat "vaders" niet meer omkijken naar hun kinderen, hun gewoon achterlaten. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat je niet nieuwsgierig bent naar ons. Het is moeilijk om elke keer weer uit te moeten leggen waarom ik geen "vader" heb. Het is/was moeilijk toen de pesterijen begonnen, waarbij onder anderen jij tegen mij gebruikt werd, met opmerkingen zoals: Ja als ik jouw vader was, was ik ook heel hard van jouw weggerend. Toen had ik je nodig, maar je was er niet. Ik zou dit aan de ene kant heel graag met je willen bespreken, zodat ik antwoorden krijg. Maar aan de andere kant, je hebt het nu verpest en ik wil niks meer met je te maken hebben. Zestien jaar lang ben ik nu "vaderloos" en dat getal zal nog wel veel groter worden, want nee ik wil niks meer met je te maken hebben. Misschien dat ik ooit een brief schrijf omdat ik antwoorden wil hebben, waarom je je kind dit aandoet en waarom je bij je nieuwe gezin wel om je kinderen geeft en wel een "vader" voor hun bent. Maar op dit moment doet het me nog te veel pijn van wat je me hebt aangedaan.

**Geplaatst**: 28-01-15 23:31

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 28-01-15 23:31

Omdat ik het gewoon weer helemaal zat ben! Het is niet mijn gedicht maar het beschrijft precies hoe ik me voel...
Als er niets meer is,ben jij er nog.
Je bent er als ik slapen ga,staat samen met mij op.Iedere seconde en elke minuut,nooit laat je mij alleen. Zo trouw door dik en dun,
voor altijd jij en ik.Je kent mijn lichaam van top tot teen,niets is jouw onbekend. Waar ik ook heen zal gaan,verlaten zul je mij nooit...
Vervloeken kan ik je, maar dat zal me niet helpen. Jij hebt je eigen gelofte afgelegd,mij voor eeuwig de jouwe gemaakt. Als een jaloerse minnaar,beheers je vaak mijn leven.
Je duldt niet veel,
en je eisen zijn oh zo hoog.

Ik zou je lief moeten hebben, want als er niemand meer is...ben jij er nog. Vermomd als een trouwe kompaan,
draag ik mijn grootste vijand oneindig met me mee.
Pijn!