Ik was zwanger van de derde en ik ben wel thuisgebleven. Ik heb ruim 10 jaar gewerkt en besloot om gewoon 2 jaar te gaan genieten van mijn kids. Als je zwanger bent, nemen ze je toch niet aan, dus waarom moeite doen dan hè? Ik heb het daarna nog wel geprobeerd, maar ik kan gewoon niet bij mijn kids wegblijven. Ik verzorg ze graag zelf. We hebben het ooit eens zitten uitrekenen. Als ik ga werken, houd ik daar zo weinig van over, doordat het merendeel naar de KDV gaat. Dan blijf ik net zo lief thuis.
Wij redden het op één inkomen. En als ik zie wat een KDV doet met veel kinderen, dan dank ik de hemel dat de mijne er niet heen gaan. Ze kunnen daar ook die liefde niet geven, die de meeste moeders van nature al geven. Ik zie ook te vaak dat moeders hun gebrek aan aanwezigheid op schoolse activiteiten 'afkopen' met kadootjes. Mijn kids vinden het geweldig dat ik veel doe op school voor ze. Ze vonden het fantastisch dat ik mee was op de sportdag en op schoolreis. Ik help de kleuters omkleden voor de gym ook. Het zijn altijd dezelfden die daar zichzelf voor beschikbaar stellen.
Ik vind een KDV echt moordend voor de maatschappij in de zin van liefdevolle aandacht. Dat kan naar mijn mening niet duur genoeg zijn om je kinderen op te willen droppen. Waarom is dat KDV of BSO zo nodig? Vroeger vingen moeders elkaars kinderen gewoon op. Die niet werkte had er gewoon een paar te spelen. Ik heb meegemaakt dat het niet kon, omdat het kind op de BSO werd verwacht. Zodra ze 12 zijn, mogen ze daar niet meer zijn en gaan ze op de straat hangen en de boel zieken. Nou de mijne niet! Momenteel vang ik voor 2 andere moeders de kinderen gewoon op als mam er even niet is. En andere moeders doen dat met plezier ook voor mij. Je kan er dus een heel netwerk mee oprichten met een beetje goede wil. Kan de overheid die 18 miljard absoluut op besparen. Ik ben ook helemaal voor dat alleenstaande moeders in de bijstand niet hoeven te solliciteren als de kids onder de 5 zijn. Persoonlijk vind ik zelfs, dat zij meer horen te krijgen. Ze nemen immers de verantwoordelijkheid om hun kinderen op te voeden. Kinderen die straks de kont kunnen afvegen van die directeur die pertinent geen kinderen wilde en nu wegdementeert in het bejaardenhuis, zonder familiebezoek. Om het maar even heel kort door de bocht te stellen.

En laten we wel wezen. Mijn kids hebben het heel goed, maar ze mogen van mij overal, bij iedereen gaan spelen. Ze zien zo andere culturen en ze zien ook dat ze het zelf best goed hebben. Andere kinderen moeten veel laten. En zo kwam het dus, dat mijn dochter echt wel inzag, dat ze haar Iranese klasgenootje haar speelgoed gunde. Ze heeft geleerd om te geven aan een minderbedeeld iemand. Het maakte op haar heel veel indruk, dat zo'n meisje met al zo weinig, zo makkelijk nog weggeeft wat ze heeft.