Geplaatst polly2 schreef:Graag wil ik toch even reageren. Ik ben coach (en studeer dit jaar af als psycholoog) in de richting arbeidspsychologie.
Wat ik lees over jouw man geeft mij de induk dat hij "gevangen" zit in zijn patroon van willen presteren op zijn werk.
Zo iemand noem je in de psychologie een "Type A - persoonlijkheid".
Ik heb even wat van een andere site geplukt om je informatie te geven:
De type A-persoonlijkheid heeft geen tijd te verliezen
De type A-persoonlijkheid levert voortdurend een race tegen de klok. Hij is altijd gehaast en gestrest. Hij is voortdurend actief en neemt vaak heel wat verantwoordelijkheden op zich die hij trouwens met brio vervult, aangezien hij snel de juiste beslissingen kan nemen. Hij is doordrongen van competitiegeest en gaat graag uitdagingen aan in alle levensdomeinen. En als hij zich niet zelf in allerlei uitdagingen stort, ontmoet hij er automatisch op zijn weg, want zijn kijk op de wereld brengt dat nu eenmaal mee. Of het nu gaat om het onderhandelen over zijn woonkrediet of om het terugbetalen van de 50 eurocent korting waarop hij recht heeft bij aankoop van een pakje koffie: hij pakt de zaken altijd even gedreven aan.
Deze persoonlijkheden krijgen in de eerste plaats veel aandacht van cardiologen, meer nog dan van psychologen. Stress is immers hun krachtigste motor, waardoor ze soms al op jonge leeftijd een hartaanval krijgen. Sinds enige tijd worden er stressbeheersingsprogramma's voor hen uitgewerkt, om hun te leren afstand te nemen van de dingen, te relativeren en hun agressiviteit te temperen. Het is daarbij uiteraard niet de bedoeling hun persoonlijkheid te veranderen, maar hen vooral te beschermen tegen de schadelijke gevolgen van stress voor hun gezondheid.
Verveling staat niet in het woordenboek van dergelijke persoonlijkheidstypes, dat spreekt vanzelf. Ze hebben energie te koop en hollen van de ene activiteit naar de andere. De keerzijde van de medaille is dat de mensen in hun omgeving zich algauw opgejaagd of gebruuskeerd voelen als ze dit jachtige tempo niet aankunnen. Bovendien lopen A-types het risico afgewezen te worden omdat ze zo autoritair zijn en zich vlug kwaad maken, vooral als het naar hun gevoel te traag gaat... Het is dan ook niet altijd evident om samen te werken of te leven met dit soort mensen!
Ik wil hiermee niet zeggen dat alle kenmerken van toepassing zijn op jouw man. Maar wat ik lees over: thuiskomen, direct blijven bellen, de laptop weer pakken en verder werken en daarna ineens in volledige uitputting in slaap vallen...dat is wel heel kenmerkend voor iemand met een type A persoonlijkheid.
Voor werkgevers zijn dit heerlijke medewerkers, ze lopen zch, uit zichzelf het vuur uit de sloffen voor hun baan. Echter....deze types hebben ook veel eerder kans op een burn-out of hartkwalen, of maagzweren.
Punt is ook dat jouw man waarschijnlijk door zijn manier van doen een bepaald verwachtingspatroon heeft gekweekt bij zijn leidinggevende, klanten en collega's. Doordat hij er altijd is, altijd bereikbaar is etc. zullen ze ook altijd een beroep op hem blijven doen na werktijd. Vaak zitten dergelijke mensen ook in banen waar veel mensen dezelfde persoonlijkheid hebben en zo houden ze elkaar in stand.
Besef dat hij dit dus niet doet uit te weinig liefde of belangstelling voor jou. Integendeel...hij heeft waarschijnlijk zo sterk de innerlijke drive om dit te doen, juist vóór jou en je gezin. Omdat hij er van overtuigd is, dat als hij een stapje minder doet, dit desatreuze gevolgen zal hebben voor zijn baan en zijn functioneren. Hij kan dus gewoon niet anders...
Dit alles wil niet zeggen dat hij niet kan leren om anders met zijn persoonlijkheid om te gaan. Dat kan zeker wel. Alleen zal hij eerst moeten beseffen dat hij een probleem heeft. Bij veel mensen met een type-A persoonlijkheid komt dat besef eigenlijk te laat: op het moment dat de relatie stukloopt (en daar snappen ze dan vaak oprecht niks van, want ze deden toch alles voor hun partner), ze een hartinfarct krijgen, een maagzweer of in een burn-out terecht komen. Dat zijn dan de momenten dat de confrontatie met hun gedrag aankomt en dat er na het zoeken van hulp ook iets verandert.
Op dit moment kan het besef bij hem komen, doordat jullie relatie op springen staat. Mijn advies is: zoek hulp. En eigenlijk niet via maatschappelijk werk. Maar ik zou zeggen: ga samen naar een psycholoog die gespecialiseerd is in arbeidsproblematiek. En die er voor open staat om een aantal sessies met jullie beiden te doen. Zo'n psycholoog kan je man helpen onder ogen te zien hoe hij in elkaar steekt en waarom hij dingen doet, zoals hij doet. En hem helpen om te leren hoe het anders kan.
Hieruit kan bijvoorbeeld een afspraak gemaakt worden als: als je man thuiskomt zet hij eerst zijn telefoon uit (en dit zal hem in het begin heel veel stress opleveren...want eigenlijk moet je het als een verslaafde zien). Jullie eten samen, kinderen naar bed. Samen koffiedrinken (ik noem maar wat hoor) en dan "mag" hij nog een uurtje werken, berichten afluisteren, beantwoorden etc.. en als het uurtje om is, is het schluss...
Dit zal je man heel veel moeite kosten. Hij denkt namelijk echt dat de wereld vergaat als hij niet direct antwoordt, niet direct terugbelt. Door hiermee te oefenen, zal hij leren dat er niks ergs gebeurt...
Ik ken mensen die bijv. na een feestje om 2 uur 's nachts thuiskomen en dan de mail nog checken en beantwoorden, want er MOET wel meteen gereageerd worden... Die denken er dan helemaal niet bij na dat de ander wellicht de mail pas ergens op maandagochtend opent.... maar zitten gewoon vast in de waan van het moment: zij krijgen een mail...dus MOET er direct iets mee... Het is echt dwangmatig geworden.
Kortom: bij jou man moet het besef komen dat hoe hij te werk gaat, dat dat niet de algemene norm is, maar de norm die hij zichzelf oplegt.
Als je eentip wilt hebben voor een goede psycholoog die jou en je man hierbij kan helpen, mag je me een Pb sturen.
Ik heb er ook ervaring mee dat het echt kan veranderen...maar eerst moet het besef bij jou man echt doordringen.
bijna alles wat er hierboven staat klopt.
hij is heel agressief geweest (sloeg de deuren in, gooide telefoons kapot, heeft zelfs de voorruit van de auto kapot geslagen tijdens het rijden)
hij heeft hiervoor therapie gehad (ook weer na aandringen van mij. lees, na het dreigen weg te gaan)
dit heeft wonder boven wonder geholpen, hij heeft het echt nooit meer gedaan, in elk geval niet in mijn bijzijn.
wat betrefd die telefoon uitzetten, dat zal hij echt niet doen.
hij moet idd meteen antwoorden, op mail, op telefoon, op alles.
ik moet zelfs vakantie boeken en dan moet ik zeggen dat ik geboekt heb en dat de kinderen ook mee gaan.
en dan zeg ik"jij mag ook wel mee hoor, als je wilt"
en dan gaat ie pas wat regelen.
als ik zo vraag wanneer gaan we??? no way.
ik durf niet te vragen of hij de tel. uit wil zetten, want dat doet hij echt niet.
hij weet wel dat hij een probleem heeft, maar oplossen is moeilijk.
wat zijn werk betrefd zit hij in de malle molen.
ze blijven hem gek bellen (en hij beld ook hoor)
kan me best voorstellen dat hij niet zomaar kan zeggen dat ie ermee minderd, maar moeten wij daar dan de dupe van zijn?
even op iemand anders zijn vraag.
ja, hij werkte altijd al zo veel, maar niet zo dwangmatig.
als hij dan thuis was, dan was hij er ook echt.
dat is nu niet meer.
en ik weet wel dat hij het voor zijn gezin doet, maar ik zeg hem zo vaak dat geld niet gelukkig maakt, maar dan zegt hij gewoon "geluk maakt wel zijn geld"
klaar.
