ik woon nu bijna 7 jaar samen en heb absoluut mijn momenten dat ik er even geen zin aan heb
Maar ik ken mezelf en probeer daar niet in te blijven hangen
De vlinders zijn wel allemaal op rust maar als ze tevoorschijn komen maakt dat alles weer goed
Soms voel ik me ook wel eens als broer en zus want je kan niet elke dag de passie hebben maar als deze oplaait , laait hij ook goed op
Toch ben ik altijd blij als hij thuiskomt of als ik naar huis ga
Soms wil ik hem ook wel eens achter het behang plakken maar als hij me dan vastpakt op zijn manier of bv de afwas voor mij doet als het mijn beurt is of als hij het hele huis heeft opgeruimd als ik een hele dag gewerkt heb (en hij ook !) of dat hij me lekker laat snauwen of onredelijk laat zijn verdwijnt dat ook heel snel en dan besef ik weer ... ja jij bent echt mijn vent en dat voel ik tot recht in mijn hart (dat doet bijna pijn haha)
Andersom is het voor mij ook zo dat ik graag voor hem zorg en dat ik zijn onvolkomenheden daar ook gewoon bij neem
Daaraan merk ik dat ik echt van hem hou als mijn partner , ik ben namelijk absoluut geen zorgzaam type
Tuurlijk irriteer ik me wel eens aan hem en hij aan mij maar......zonder dieptepunten geen hoogtepunten
Ik kan wel eeuwig doorgaan haha
Oppervlakkige twijfel vind ik gezond dit houd je relatie scherp
Maar ergens van binnen moet je ''voelen'' dat dit hem is en als het erop aan komt dat je voor hem/haar door het vuur gaat