Bokt.nl

Woensdag 19-11-2008, Donderdag 20-11-2008 & Vrijdag 21-11-2008 schreef:

Ik wordt wakker voordat de wekker af gaat en gelijk denk ik bij mezelf : “Vandaag is de grote dag.” Ik krijg een beetje een benauwd gevoel er van. Het idee dat ik vanmiddag opgenomen wordt..
Ik ga maar mijn bed uit, ga niet op die wekker liggen wachten. Ik geef mijn vriend een kus en zeg tegen hem dat ik hem over een half uurtje wakker kom maken omdat hij moet autorijden. Ik start de computer op en ga nog even lekker op internet. “Ik ben benieuwd of dat mijn internet het vanmiddag daar doet”, denk ik bij mezelf. Nadat ik mijn vriend heb wakker gemaakt, heb gedoucht en gegeten ga ik op weg naar Dordrecht om naar het UWV te gaan. Uiteraard kan ik geen parkeerplek vinden en moet ik als ik er uiteindelijk één heb nog een stuk lopen waardoor ik te laat op de afspraak kom. Ik slaak een diepe zucht, nou de dag begint al lekker.

Het gesprek bij het UWV verloopt niet soepeltjes.Hij wist alles beter en hij vond maar dat het beter was dat ik mijn relatie uitmaakt en pas als ik 25 ben, het weer opnieuw moet proberen. Tuurlijk, die man is gek, denk ik bij mezelf. Hij weet vast na een gesprek van 20 minuten wat het beste is voor mij.
Ik rij na het gesprek weer richting Zwijndrecht naar Wessel toe. Hij is inmiddels thuis van het autorijden en zit met zijn Jobcoach wat te bespreken. We praten nog even over het UWV wat daar gebeurde. Nadat zijn Jobcoach vertrok, was het voor ons ook tijd om richting mijn moeder te gaan die mij zou wegbrengen naar het Duinhuis.

Ik was ontzettend zenuwachtig de gehele rit. Ik zag er ineens zo tegen op. Toen ik daar aankwam zag ik een mooi oud gebouw wat in het bos lag. Het zag er heel gezellig uit, maar toch beangstigde het mij ontzettend. Eenmaal binnengekomen kwamen de tranen. Ik wou zo graag mee terug naar huis. Ik vind het zo eng allemaal. Een paar minuten later werden we naar binnengeroepen voor uitleg. Ik zag er dat nog een meisje was, een paar jaar ouder was dan ik. Ook voor het eerst. Er werden ons heel veel dingen uitgelegd over de regels van het huis. Er ging toen zoveel langs me heen, ik kon me er echt niet op concentreren. Toen zei degene die ons het uitlegde wat vreselijks, we moesten afscheid nemen. Ik vond het zo erg, ik heb echt staan huilen als een klein kind.
Ik moest direct mee om de inschrijving af te maken en daarna mocht ik naar mijn kamer. Uiteraard daar gelijk gekeken of dat het internet het deed, maar helaas. Toen werd op mijn deur geklopt.
Ik stond eerst raar te kijken, maar deed wel open. Het waren 2 medebewoners en het andere nieuwe meisje. Ze kwamen me halen voor een rondleiding door het huis. Eigenlijk had ik daar nog totaal geen zin in, maargoed ik liep maar mee.
Halverwege de rondleiding trok ik het niet meer en ben ik een beetje ingestort. Ik heb verschrikkelijk staan huilen, en binnen no time werd ik op een stoel gezet en stonden er een stuk of 5 medebewoners om me heen om me op te vangen en te troosten. Jeetje, wat was dat een goed gevoel. Ik werd zo goed opgevangen door iedereen, ik was eigenlijk gelijk een beetje het kind van het huis daar. Ik was immers de jongste. Iedereen om mee heen was rond de 30/40/50 jaar. Eigenlijk voelde dat wel heel goed, dan had je in ieder geval minder bitcherige mensen en vinden ze je ook niet zo gauw raar. Uiteraard vind niemand hier elkaar raar. Je zit hier allemaal een beetje in het zelfde schuitje.

Nadat ik wat was gekalmeerd, was het zo goed als tijd om te gaan eten. Brood krijgen we ’s avonds, ’s middags is hier het warme eten. Ik had helemaal geen honger en kreeg direct van iemand van de tafel een bezorgde blik en een vraag of ik niet meer at toen ik de helft van mijn enkele boterham van me afschoof. Ze zei me gelijk met een serieuze blik dat ik wel goed moest eten. Ik moest er eigenlijk wel om lachen, als ze zich nu al bezorgd maakt, dan zou dat nog wat worden, want ik heb haast nooit honger.

Later op de avond zocht ik een beetje de mensen op om kennis te maken. Er waren een man en een vrouw aan het karaoke zingen, ik ging er maar bij zitten. Toen werd mij ineens de microfoon in mijn handen geduwd en werd en vrolijk en enthousiast gebaard of dat ik ook mee deed. Eerst durfde ik niet zo, maar toen er mij voor de zoveelste keer werd aangeboden deed ik toch maar mee. En eigenlijk heb ik gigantische lol gehad die avond. Het voelde fijn, ik kreeg complimentjes dat ik het zo goed deed. Dat deed mij weer heel er goed.

Ik kon niet goed in slaap komen die avond. Een vreemd huis, vreemde omgeving, niet je eigen bed, vreemde mensen. Vond het niks. Eenmaal inslaap gekomen sliep ik gelukkig wel door, maar wel met de bekende nachtmerries weer.

De volgende dag, mijn eerste ochtend. Om kwart over 7 liep de wekker af. Ik moest immers om 5 voor 8 aan tafel zijn, als je te laat was had je pech en mocht je er niet meer in. Toen ik mijn boterham met moeite naar binnen had geschoven kreeg ik weer een bezorgde blik. Dit keer van meerdere. “Ja ik eet nou eenmaal niet veel.” Antwoordde ik. Eigenlijk zat daar meer achter, maar dat hoeven hun niet te weten. Dat wisten maar heel weinig mensen van me eigenlijk. Dat ik erg bang was om dik te worden, ik voelde me al zo vreselijk in mijn vel. Ik kon er niks aan doen. Iemand zei wel eens tegen mij dat ik een eetstoornis had. Nou, dacht ik toen bij mezelf, ik zie er toch niet uit als iemand die Anorexia ofzo heeft? Daar dacht je meestal toch als eerste aan als ze dat zeiden. Ik vond niet dat ik een eetstoornis had, ik wou alleen niet aankomen en dat blubberige bij mij mocht er wel af en daarom lette ik gewoon heel erg op wat ik at en als het te vet was naar mijn zin liet ik het liever staan. Ik kon helaas niet altijd de verleiding weerstaan en dan at ik totdat ik bomvol zat.

Na het eten was het tijd voor de dagopening. Dat was als er nog mededelingen waren voor die dag, als je bijvoorbeeld niet bij een therapie blok kon zijn ofzo.
Om half 10 hadden we RET-Therapie. Dat is iets om je gedachten op een ander spoor te zetten, om er iets positiefs van te maken. Een man uit de groep had wat voorbereid om te bespreken met zijn allen. Dat was erg zwaar voor hem. Vreemd eigenlijk om te zien, een grote volwassen man die aan het huilen is. Dat deed me wel wat. Ik zal nog wel een keer de tijd nemen om de RET uit te leggen, daar heb ik nu niet zo’n zin in eigenlijk. Na de RET ontstond er spanningen tussen de bewoners. Een paar hadden tussen die man zijn RET door heen gepraat met elkaar over bontjes ofzo, en iemand uit de groep had daar wat van gezegd. Ik zag een vrouw aan de overkant zichzelf gigantisch (figuurlijk) opvreten. Dat was een vriendin van hem.
Nadat de groep weg was, bleven ik, die man die de RET voordroeg, die vrouw en diegene die er wat van zei even achter. Ik deed het meer om het even tot me door te laten dringen. Maar de vrouw kreeg een soort woedde-aanval. Ik schrok er wel van. Zagen mensen mij ook zo doen als ik dat had? Ik had het eigenlijk niet echt bij iemand anders gezien. Ja vroeger eens op de lagere school, maar dat kon ik al niet eens meer voor me halen. We hebben nog even zitten praten er over, en de man die de RET voordroeg vertelde me dat ik het heel erg goed had gedaan voor de eerste keer en dat hij zich echt aan ons 3en optrok tijdens de therapie. Dat deed me echt zoveel goed, dat iemand nu al wat aan mij had zeg maar.

Om 11 uur moest ik bij de psycholoog zijn, daar moest ik weer mijn hele hebben en houden vertellen, ik werd er zo ongeveer wel een beetje moe van om elke keer weer alles te herhalen. Hij vertelde mij wel dat het verstandig was dat ik gewoon de hele stroom doorliep. Dus de gemiddelde 14 weken hier. Ik vond het wel prettig, want ik voelde me wel op mijn gemak hier.

Daarna moest ik naar de psychiater, voor eventuele medicatie. Daar moest ik wéér alles vertellen, gelukkig zag hij aan me dat ik dat even niet zo trok en pakte hij mijn dossier erbij. Hij vertelde me dat ik beter af was in Spijkenisse, in de ‘echte’ psychiatrie dus. Omdat ik zogezegd hiervoor een te zwaar geval zou zijn. Ook zou ik geen medicatie krijgen, want dat zou ik in Spijkenisse krijgen. Ja zeg! Wat was dat nu! Eerst wordt me verteld dat ik hier 14 weken blijf, en daarna moet ik ineens weg en krijg ik weer geen medicatie. Ik begon te huilen en was boos. Ik was in de war. Ik vertelde heb dat de BAVO had gezegd dat ik hier medicatie zou krijgen en dat ik dat nu weer niet kreeg en dus wéér opgeschoven werd. Ik heb hem toen uitgelegd dat ik echt NU rust in mijn hoofd wil. En gelukkig schreef hij toen toch wat voor, Seroquel geloof ik, anti-psychotica.
Ik was echt helemaal ontdaan ervan toen ik wegging. Het middageten was inmiddels al begonnen, maar als je bij de psychiater ofzo was, dan mocht je wel gewoon nog naar binnen om te eten. Ik had geen behoefte er aan, ik lustte toch niet wat ze aan het eten waren.
Ik ben in het rokershok gaan zitten om na te denken. Er kwam iemand binnen van de Deeltijd, die over zichzelf hele verhalen begon te vertellen. Ja sorry hoor, ik had daar geen behoefte aan op dat moment. Later kwam de ‘vertrouwde’ mensen van mijn groep kwamen naar binnen en zonder één woord stonden ze om me heen en werd ik getroost. Ik had nog niet eens verteld wat er was. Met horten en stoten kwam het er toen wel uit, ik was zo van slag omdat ik niet eens wist wat er zou gebeuren. Ze raadde mij aan om met een sociaaltherapeut te praten die daar waren. Vervelend genoeg kon ik daar niet terecht en moest ik nog een uur wachten.

Er werd me aangeboden om even mee te gaan naar de winkels, even er tussen uit. Dat kwam goed uit, want ik was bijna door mijn sigaretten heen.
Toen we daar waren had ik echt het idee dat ze ons allemaal aankeken. Alsof we uit een of ander gesticht kwamen en met een groepje eventjes naar buiten mochten. Ze hadden me er al op voorbereid, maar het voelde toch niet prettig.

Toen ik terug kwam, was ik op zoek naar de sociaaltherapeut, maar die was onvindbaar. Toen ik hoorde dat ze weer in vergadering waren, zakte de moed even weg. Moest ik nog langer wachten. Ik ben naar de psycholoog gegaan waar ik die dag al eerder was geweest (hij is tevens mijn behandelaar) en heb het verhaal uitgelegd. Hij bood zijn excuses aan dat er zo’n miscommunicatie was ontstaan tussen hem en de psychiater en hij begreep dat ik goed in de war was.

Toen ik daar weg ging, kwam ik de sociaaltherapeut tegen. Met haar ben ik ook nog even gaan zitten, en ze vertelde mij toen dat zij ook nog niet er uit zijn waar ze me moeten plaatsen. Lekker dan. Heb ik eindelijk het gesprek, weet ik nog niks. Ik was nog veel erger in de war dat zij het ook niet wisten. Ze ging gelijk met de psycholoog overleggen, en die heeft toen direct de meneer van het intake gesprek wat ik had in Spijkenisse opgebeld. Mijn psych is ook meteen naar mij toe gekomen, met de mededeling dat ik daar mocht blijven! Gelukkig zeg, er viel zo’n last van mijn schouders. Ik had zekerheid, en ik mocht hier blijven, in mijn, nu al, vertrouwde omgeving.

Na het avondeten had de andere groep een spel georganiseerd. Dat is elke donderdag avond. Dan organiseert de ene groep wat voor de andere. De zogenaamde “Thema-avond”. Ze hadden Hints bedacht. Het was ontzettend leuk. We hadden 4 groepen van 5 of 4 personen. En mijn groepje had gewonnen! Ik heb wat af gelachen die avond.
Die nacht sliep ik ontzettend slecht. Het waaide erg hard, werd elke keer wakker omdat ik weer een nachtmerrie had. Maar zodra ik in slaap viel, ging die gewoon weer verder.

“Vandaag ga ik met weekendverlof!”, dacht ik gelijk toen mijn wekker vanmorgen af ging. Ik ging me klaar maken voor het ontbijt. Ik at een halve boterham met kaas, ik was niet lekker gewoon van die nacht.
Na de dagopening is ons groepje bij elkaar gekomen om het thema van aanstaande donderdag te bespreken voor onze en de andere groep. Thema Carnaval! Erg leuk, kijk er wel naar uit!

’s Middags aten we ook gewoon brood, maar met brie, krabsalade of filet American. Een extraatje dus, omdat we naar huis gaan vandaag. Rond half 2 hadden we de weekafsluiting en moest je iets noemen wat je die week als positief had ervaren. Maar het moest wel vanuit jezelf gekomen zijn.
Ik vertelde dat ik de stap om hier heen te komen als zeer positief ervaarde. Ik had het immers zelf gedaan! Ook vertelde ik dat ik het positief vond dat ik toch naar de sociaaltherapeut was geweest om mijn verhaal kwijt te kunnen. En mijn laatste punt was dat ik positief vond dat de meneer die zijn RET deed die dag ervoor vond, dat ik het goed had gedaan en dat hij veel aan mij had gehad. Ook daar was ik erg blij mee.

Zo, en nu ga ik mijn spullen inpakken en lekker het weekend naar huis!!