Bokt.nl

tita schreef:

Ik ook ervaring met zelfmoord en ik zie ook wat dat de nabestaande aandoet en laat ik het zo zeggen.

Ik heb geen respect voor mensen die zelfmoord plegen met behulp van derde zoals een machinist

HannahFrouk schreef:

Ik denk niet dat mensen die de beslissing (moeten) nemen om zelfmoord te plegen zitten te wachten op iemands respect eigenlijk. Dat valt toch in het niet bij wat die persoon op zo'n moment voelt!?!

Stel je eens voor dat het over jezelf gaat, wat zou je dan kiezen, heel stilletjes vertrekken met de deur dicht, bijvoorbeeld pillen nemen, zodat niemand het maar ziet en niemand er last van heeft? Geeft dat niet een NOG hopelozer, NOG ongelukkiger en NOG eenzamer gevoel dan het ergens doen waar je in elk geval weet dat iemand erbij is, het ziet, je meteen ophaalt en wegbrengt. Hoe rottig het ook is voor de mensen, kinderen, bejaarden die erbij staan, je kunt wel zeggen "ja maar dat is zo rot voor hun", dat zal wel, maar het moment dat je zelfmoord pleegt is juist het punt dat DAT er nu net even niet meer toe doet, dat het eens niet meer om die anderen gaat maar om jou en dat jij het niet meer redt. Men wil dan op de een of andere manier gezien worden. Ik kan me er dus wel wat bij voorstellen. De reden waarom je tot zelfmoord gedreven wordt is vaak toch een intens, diep gevoel van eenzaamheid, zinloosheid en waardeloosheid. Op dat moment ook nog alleen de wereld te moeten verlaten verheft dat in het kwadraat.



Dus ja, ik snap het eigenlijk wel.

SAKKIA schreef:

Een vriendin van mij heeft afgelopen zaterdag besloten dat het genoeg was. Ze was wel opgenomen in zwaar overspannen toestand maar toch heeft niemand het zien aankomen.

En weet je het is heel moeilijk. Je wordt heen en weer geslingerd in je emoties. De ene keer ben je zo ontzettend boos, hoe ze het in godsnaam in haar botte kop heeft gehaald om zoiets te doen. De andere keer ben je ontzettend verdrietig en denk je alleen maar och lieve lieve lieve, had alleen maar even gebeld om je verhaal kwijt te kunnen.
het is echt heel erg dubbel.
De mensen denken ook niet aan de nabestaanden. De zien nog maar 1 ding en dat is hun bevrijding van al het leed (wat dat dan ook mag zijn). Ik hoop dan ook van harte dat mijn vriendin haar rust heeft kunnen vinden. Dat wij daar allemaal verdrietig om zijn tja, wat ik daar van vind ben ik nog niet helemaal uit. Gewoon omdat de emoties nog te veel zijn en te verwarrend zijn. Misschien later.......

Danielle_ schreef:

Mijn vader werkt in een psygiatrisch ziekenhuis en komt ook vaak dit soort dingen tegen. Zoals detour al zegt, zij zien het niet zo. en die dit wel doen zien geen uitweg meer.
Mijn vader heeft al vaker iemand los moeten maken.. zij verzinnen met de minste spullen nog een manier om zichzelf wat aan te doen.
Ik zelf zou dit werk echt niet kunnen doen, want je komt er (bijna) dagelijks mee in aanraking.

SAKKIA schreef:

Ben ik ook van mening hoor Jan-ty iedereen heeft het altijd over de machinist van de trein, maar iemand moet je vinden en het erge is nog dat het eigenlijk altijd een goede bekende/familielid is die ze vindt
kennisen van mijn ouders hun dochter (jaja ) heeft zichzelf ook opgehangen in het trapgat, met de wetenschap dat haar vader naar haar onderweg was en het eerste wat hij zou zien als hij binnen zou komen was haar hangend in het trapgat.
Dan spijt het mij geweldig als ik bot ben, maar daar kan ik zo vreselijk kwaad over worden. Hoe heeft ze zo kunnen denken, hoe heeft ze haar vader dit aan kunnen doen. Eerst voor de telefoon zeggen dat het gezellig is als hij langskomt en je dan snel van het leven beroven. Sorry, maar daar heb ik echt geen goed woord voor over

crossmonster schreef:

Weet je wat het grootste probleem is?

Psychische problemen worden door veel mensen niet als een echte ziekte gezien, aanstellerites word het vaak genoemd.

Iedereen heeft wel eens zelf, of van dichtbij een overspannen iemand, of iemand met borderline, iemand met een depressie meegemaakt.

Degenen die uiteindelijk zelfmoord plegen, zijn degenen die idd altijd vrolijk waren. Je merkt niks aan ze. En waarom niet?
Ze schamen zich meestal voor hun psyschische problemen, durven er niet goed mee naar buiten te komen, blijven er zelf mee lopen en mee malen.

detour schreef:

Ik denk dat het niet laf is, integendeel, je moet wel enorm ver heen zijn en kracht hebben om die stap te zetten terwijl je niet weet waar je heen gaat.. Ik denk dat het als een verlossing wordt ervaren...Nee, laf kan ik het niet noemen. Wel heel zonde en heel triest en sneu..