Geplaatst Afgelopen woensdag. Ik kom de les uit. Vriendin staat voor de deur, dus ik vroeg: Ben je ook vrij? Ja, zegt ze. J., dat zusje van A? Die is gister doodgereden. Niet te geloven wat er dan door je heengaat. Ik had 's ochtends al in de krant gelezen dat een 12 jarig meisje was aangereden door een auto en in het ziekenhuis aan haar verwondingen was overleden. Vreselijk natuurlijk, maar je leest rustig weer verder. En 's middags hoor je dat zij het was. Het ene moment weet je half niet van haar bestaan, en het andere moment denk je ieder moment aan haar, lig je er wakker van enz. Er gingen veel verhalen rond, jullie weten vast wel hoe zoiets gaat. J. scheen muziek op te hebben, geen licht op de fiets, chips eten, zomaar oversteken. Maar wat er allemaal van waar is?
Gister was haar begrafenis. Ik heb haar lichaam gezien. Snel even een blik geworpen, niet echt uitgebreid gekeken. Dit was de eerste keer namelijk dat ik een lijk zag en ze leek echt helemaal niet meer op het meisje dat ik altijd vrolijk door de straat zag fietsen naar haar pony toe. Het was een mooie dienst. Na de dienst werd ze opgehaald door een witte koets met witte paarden ervoor, echt prachtig! Haar zus, A., reed samen met een vriendin van J. op 2 zwarte paarden achter de koets aan. Super mooi. Naar echt de begrafenis ben ik niet meer geweest. Ik ben nog met mijn vriendin naar de plek van het ongeluk gefietst. Allemaal bloemen, foto's en beertjes en ook stukjes van haar fiets waren erbij gelegd. Je kan echt niet meer herkennen wat waar hoort te zitten. Zelfs haar standaart was eraf gebroken! Moet je nagaan wat voor een klap ze heeft gemaakt. "Gelukkig" was ze direct bewusteloos, zodat ze geen pijn heeft gevoeld.
Ik zat op de basisschool altijd bij haar zus A. in de klas. En ze reed bij mij op de manege en ze had haar verzorgpony bij mij in de straat staan. Het is gewoon niet te geloven. Precies een week geleden, rond deze tijd gebeurde het en nu is ze al begraven...
Sorry voor het lange en warrige verhaal...
.
