Geplaatst: 06-07-08 11:18 zoals sommigen van jullie al weten, heeft mijn moeder borderline. het gaat nu goed, maar met name in de periode van mijn 10de tot 18de ging het erg slecht met haar. ze heeft toendertijd in verschillende klinieken gezeten.
tijdens die jaren zijn er erg veel dingen gebeurd, die een kind eigenlijk niet moet zien, weten of horen.
jaren - waarin ik mijzelf eigenlijk had moeten ontwikkelen, ontdekken, genieten, dromen over later - waren vooral gevuld met veel zorgen, angst en twijfels.
jaren vol hysterische scenes. een moeder die vooral totaal de weg kwijt is liefst in combinatie met alcohol en medicijnen. verstopte wijnflessen, messen in het nachtkastje, ambulances, zelfmoordpogingen.. zorgen, stelpen, dokter bellen, geruststellen, vader bellen.. eigen gevoel wegstoppen, geen tijd voor. totale paniek als ze de telefoon niet opneemt.. ze zal toch niet weer? te horen krijgen dat ze wilde dat je nooit geboren was, uitschelden, wegduwen en even later weer huilend proberen het goed te maken. al die jaren heb ik geleerd geen emoties als boosheid of verdriet te tonen, op mijn tenen te lopen want je wist nooit hoe ze reageerde.
toen ze weer thuis kwam ging dit totaal niet goed tussen ons. na 5 jaar narigheid was bij mij de koek op en ging mijn hart dicht. ik kon niet meer. ben vroeg het huis uitgegaan en heb geprobeerd eindelijk mijn eigen leven te gaan leiden. wat goed lukte, maar ondertussen bleek ik vooral alles wat er toen is gebeurd en wat ik daarbij voelde erg goed weggestopt te hebben.
afgelopen voorjaar had ik een flinke kortsluiting. alleen maar huilen, huilen, huilen. totale ellende en alles van toen kwam als een blikseminslag weer naar boven. alle beelden, alle woorden en al het gevoel erbij. ik wist niet wat ik met mezelf aanmoest. alles wat je weg stopt, komt natuurlijk uiteindelijk weer bovendrijven..
ik ga nu regelmatig met iemand praten die me leert alles te verwerken. om oa te leren verdriet te durven tonen, te leren confrontaties aan te gaan.. en nog veel meer dingen die bij mij door die tijd in mn kop erg scheef zijn gegaan qua omgang met andere mensen. ik ben al een stuk verder dan toen, begin te verwerken en weer te genieten.
sinds ik het huis uit ben, ging de relatie met mn ouders met ups en downs. sinds mn eigen kortsluitinkje is dit vooral verslechterd. ze weten er wel van en ze weten dat ik met iemand praat. ik kan daar alleen niet met hen over praten. voor hen is het oude koeien, voor mij is het juist opeens heel erg 'nu'. ik merk met alle emoties die er nu zijn en alle herinneringen, ik liever geen contact heb of zo weinig mogelijk. het is te moeilijk, te emotioneel. zodra ik ze zie of spreek, raak ik soort van in paniek, maar ik kan dit niet bij hen kwijt. we kunnen niet met elkaar praten gewoon.. het gaat áltijd mis.. ik durf nauwelijks eerlijk te zijn, want als ik dat doe, worden er enkel ballen teruggekaatst.daarnaast wil ik het eigenlijk ook niet. dit is nu mijn probleem. en dat moet ik zelf oplossen zonder de boel bij hen weer overhoop te halen.
maar hen zien of spreken, ligt nu dus erg moeilijk. als ik ze spreek krijg ik ook alleen maar verwijten dat ik nooit langskom.
en hier zit dan opeens een erg dubbel gevoel. aan de ene kant wil ik geen contact, maar aan de andere kant voel ik me behoorlijk buitengesloten van de rest van het gezin (ouders,zusje+vriend en kind). ze wonen allemaal dicht bijelkaar. zien elkaar veel.
ze bellen mij ook zelden, om even een bakje te doen, om te vragen kom je mee.. en sinds mn zusje haar baby heeft draait eigenlijk alles daarom nu.. dat weinige contact snijdt aan 2 kanten dus. maar aangezien het voor mezelf momenteel totaal niet duidelijk is wat ik nou eigenlijk wil, heb ik het hier niet over..
*wordt beetje lange puinhooppost geloof ik*
oke even terug naar de clou ofzo.
ik ontving net dus een email van mn moeder. mn zusje gaat trouwen 8-8-8 en ik zou de 7de daar blijven slapen met meer familie. mn vriend kan echter eerder van zn werk (op zee) terugkomen voor de bruiloft (wat we niet hadden verwacht) en komt vrijdagochtend vroeg aan. ik heb afgelopen vrijdag doorgegeven dat ik dus niet blijf slapen, aangezien hij die ochtend vroeg aankomt en we dan samen komen, apart gaan vind ik erg onhandig. maar mn achterliggende gevoel erbij is dat ik gewoon niet in mn ouderlijk huis wil slapen en daar niet wil zijn zonder mn vriend. de laatste keren op bezoek waren gewoon rot en ongemakkelijk en ik ga liever niet alleen. maar die achterliggende gedachte kan ik moeilijk gaan zeggen. ik wil voor het huwelijk van mn zusje niets op spits drijven
nuja. einde verhaal is dat - zoals altijd - iedereen weer uitermate teleurgesteld in mij is, dat ze afstand voelt...
toen ze zo boos reageerden op bovenstaande, kon ik mij niet inhouden en heb ik gezegd dat ik ook erg teleurgesteld was dat voor ons feest (we vierden dat we waren gaan samenwonen oa) zij allemaal hadden afgezegd. en dat had ik dus niet mogen zeggen, want mn zusjes bruiloft is toch wel even stúkken belangrijker. *en ik weet weer waar ik sta*
zucht...
ik weet dus gewoon niet wat ik moet zeggen. hoe ik moet reageren.
ik wil mn zusjes huwelijk gewoon niet verpesten. maar heb geen zin met buikpijn daar te moeten slapen en me maar weer zoals altijd aan te passen om iedereen blij te houden (behalve mezelf). het liefst zou ik nu een hele kwade reactie geven.. maar dan gaat het geheid ook hysterie al om worden..
ik heb geen idee wat ik als reactie moet geven, zonder dat er gedoe gaat komen.
dus.. tja. als je dit zo leest, wat zou jouw reactie zijn. wat lijkt jou het beste om te doen?
ik zit er gewoon teveel in nu en zie wellicht door de bomen de oplossing niet meer
.
