Geplaatst Ik wist direct dat het niet snor zat. Mama belde zelf niet, zeiden niets over ziekenhuis...
Toen we thuis aankwamen, zag ik al die auto's staan. Ik wist genoeg. Mijn moeder deed de deur open 'papa is...'. Ik weet niet waar ik het heb... Het is zo onwerkelijk...
Hij kwam net thuis van z'n werk, zat te eten met m'n moeder. Zaten gezellig te praten... Hij had z'n soep op en toen zakte ie in elkaar. Wsl slagaderbreuk. Hij had al enkele overbruggingen gehad in zijn benen, veel stress op het werk... En dan zeggen dat je van werken niet dood gaat.
Hij was gelijk weg, geen pijn. Schrale troost...
54 jaar, veel te vroeg. Dat is toch geen leeftijd om te gaan?? Hij had nog zoveel plannen. Hij mag nog niet dood gaan, ik kan hem niet missen, verdorie toch! De braafste eerst.
Ik geloof het gewoon niet, hij is er niet meer. Hoe kan dat nou? Ik ga em zo missen!! Verdorie toch...
Lieve papa,
Hier zitten we nu, zonder jou. We kunnen het 100 keer vragen, maar een antwoord krijgen we niet. Waarom jij papa? Ik kan het niet begrijpen… Je had nog zoveel te doen, zat je werk er echt al op hier? Had je er echt al genoeg van? Je parttime was net in orde, je fijne leventje moest nog gaan beginnen! Je had er toch zin in? Net als mama…
Mama… ze gaat je ook missen hoor! Je kan ons toch niet zo maar achterlaten? Vond je echt dat we al klaar waren voor een leven zonder jou? Ik kan het me niet voorstellen. Met Nieuwjaar zaten we nog te lachen en te zeuren tegen elkaar. We moesten mijn verjaardag nog plannen. 21 word ik, dat ga je toch niet vergeten? Er kwamen nog zo veel feestjes die je moest mee maken.
Dat trouwfeest waar jullie altijd om zeurden, dat ging er nog wel komen hoor. Maar daar ga jij niet bij zijn… En je feestte altijd zo graag… Elke keer weer was je van de partij. Werd er gegeten, dan was je helemaal in form! Wie gaat er nu de dingen opeten die ik niet lust? Je kon zo genieten van het eten en je zei altijd tegen mama dat het lekker was. Want koken kan ze als de beste, jouw keukenprinses. Ik geloof niet dat er iemand is die ook zoveel nog naar binnen kon spelen na zijn avond eten. Want je moet toegeven, je kon er wat van! Ik en mama werden al ziek als we er alleen al maar naar keken...
Gekke papa… Waarom ben je er nu zo maar tussenuit gepiept? We hadden nog zoveel te zeggen, zoveel te doen… Of vond jij van niet? Hadden we genoeg discussies gehad over den blauwe auto? Als ik ging werken, of naar Kevin ging, of weer wou gaan shoppen. Maar net dan had jij em nodig. Je moest pieren steken. Anders was er geen discussie. Dat deed je wel graag hé, naar ’t Scheld gaan. In weer en wind, niets hield je tegen. Net zoals niets je tegen hield op jouw zaterdagavondjes. Kaarten in den Bostella, je kon er zo van genieten. Uw kaartmaten zullen je wel missen. Kaarten doe je toch met vier? Hoe gaat dat dan nog zonder jou? Je dacht altijd dat het niet door ging zonder jou, maar ik moet je gelijk gaan geven hoor! Je bent onmisbaar…
Hoe moet dat leven nu verder? Zo zonder jou? Tegen wie moet ik nu ’s morgens brommen, als ik net wakker ben om te gaan werken? Of als ik thuis kom, van een week school? Je vond het allemaal best hé, je zei er nooit wat van. Je was gewoon blij dat ik er weer was. En jij bent er nu niet meer, dat maakt me heel verdrietig… Ik weet niet hoe dat nu moet hoor.
Wie gaat mij nu vertellen welke film goed is en welke niet? Je had ze allemaal al 10 keer gezien. Ik zie je nog liggen in de zetel. Of hangen, zo kon je het ook wel noemen hé. Met die zapkas op je buik, de poes aan de ene kant en de hond aan de andere… En maar zappen. Eerst Sarah, dan het nieuws en dan Familie. Jóuw vaste avondritueel. En owee als je een aflevering moest missen. Dat moest worden opgenomen hoor! Je was heer en meester over dat vierkant scherm met bijhorend bakje… En dat wisten we allemaal.
Weet je wat gek is? Als ik op stage kom, of op mijn werk, denk ik altijd; we zouden meer moeten genieten van het leven. Het kan namelijk zo maar voorbij zijn. En dan ineens ben jij er niet meer. Het bewijs dat mijn gedachten dus wel juist waren. Maar ik denk dat je dat wel deed, genieten, op jouw manier. Eigenlijk bewonder ik je heel erg. Je was zo gelukkig met kleine dingen. Die kleine dingen waren wel heel belangrijk voor jou en niets of niemand mocht er tussen komen.
Net zoals niets of niemand aan mij of mama mocht komen. Je hield veel van mams, dat weet iedereen. En je was ook zo trots op mij. Ik weet hoe blij je was omdat ik mijn studie en mijn weekendwerk zo graag deed. Je vond het zo knap dat ik verpleegster zou worden.
Je hield toch ontzettend veel van ons, niet? Als ik eerlijk mag zijn, ik vind het niet fijn dat je er zo maar tussenuit gemuisd bent. Maar ja, wie zegt dat dat wel in jouw planning lag? Je had er vast ook niet op gerekend…
Ergens moet je toch nog wel zijn? We zien je alleen niet, we horen je niet. Hoe hard ik ook roep, het heeft geen zin… Bij mij zit je in ieder geval van binnen. In mijn hoofd en in mijn hart, zo kan ik je nooit vergeten.
Jij zal toch ook nog wel aan ons denken? Je mist ons vast ook heel erg. Vergeet maar niet dat wij altijd aan je zullen denken en zielsveel van je houden, net als jij van ons…
Ik ga je missen papa…
Dikke kus,
je lieve moppie.
