Geplaatst 
. Ik werk momenteel dubbel parttime, deels bij de uni, en deels bij een groot mobiele telefonie bedrijf. Het werk bij dit laatste bedrijf is echt mindnumbingly stupid, maar de secundaire arbeidsvoorwaarden zijn prima. Vooral de visuele 
Ik heb namelijk een kantoorcrush. Vooropgesteld dat ik nog steeds ontzettend blij ben met mijn lieve wederhelft, en ook niet van plan ben om deze binnen afzienbare tijd in te ruilen voor een nieuwer model, wandelt er een heerschap rond waarvan ik acuut weke knietjes krijg. Which is so not me. Hij zorgt in ieder geval voor een beetje afleiding en bezigheidstherapie
Het onderwerp van mijn affectie is een blonde god (en ik val niet eens op blond) met een gruwelijk goeie kop en een nog beter lichaam. Maar zijn sterkste ASSets volgen als laatste, letterlijk en figuurlijk, want de man heeft werkelijk een geweldige kont. I'm serious, his ass should have it's own tvshow! Het is werkelijk een wonderlijke speling van de natuur die ervoor zorgt dat de gehele vrouwelijke bevolking van de afdeling met ritmische hoofdbewegingen zijn beweging richting de koffieautomaat volgt.
Wanneer je werkt bij een bedrijf als dit moet je het geluk vinden in kleine dingen. Mijn geluk zit in de perfecte positionering van mij naast de watercooler, waardoor ik zijn gehele aftocht ruimschoots kan volgen. Nu zit ik daar natuurlijk nogal in het zicht, en ik ben normaal gesproken niet vies van een beetje kantoorsjans. Maar deze man, deze man is gewoon te mooi. Dacht ik na het behalen van mijn bul toch echt een volwassene te zijn geworden, dan werd die stelling acuut onderuit gehaald op het moment dat hij me in het voorbijgaan een vette knipoog gaf. Ik veranderde acuut in een berg hooi, so much for being in charge ( ik voelde de gehele cast van SATC misprijzend op me neerkijken vanuit het paralelle vrouwenuniversum, geflankeerd door een leger snuivende feministen). Nou goed, niet getreurd, ik zou hem de volgende keer als hij langs kwam lopen wel eens zwoel aankijken. Op zich een goed plan, maar de uitvoering was minder- ik was zo onder de indruk dat ik hem gewoon niet aan durfde te blijven kijken, en dus in een soort van innerlijke strijd verwikkeld hem afwisselend aankeek en weer mijn ogen neersloeg, waardoor de jongen vast dacht dat ik één of andere oogafwijking had. Very sexy indeed.
maar toen, de doorbraak. Gezeten in de koffiehoek, terwijl ik een collega beledigde, kwam Hij binnenlopen (ik zweer je dat ik een aureool zag- maar het kan ook de tl-buis achter hem zijn geweest). Met een geamuseerd glimlachje haakte hij in op mijn opmerking en stelde me een vraag. Ik probeerde in een fractie van een seconde een antwoord te verzinnen dat direct duidelijk zou maken hoe leukliefschattigslimbijdehandaardigcharmant ik zou kunnen zijn, onderwijl trachtend om niet in een hysterische giechelbui uit te barsten en hopend dat mijn mascara nog op zijn plek zat en niet ter hoogte van mijn neusgaten ofzo. De jongen liep na een kort gesprekje weg, mij met een hartslag van 190 achterlatend. Ik voelde me na deze kleine overwinning weer een klein beetje minder stupide, en vol goede moed glimlachte ik vriendelijk als hij langs kwam lopen.
Maar zoals dat zo vaak gaat, heeft het leven zo zijn manier om je weer even duidelijk op je plek te zetten. Na afloop van de werkdag belandde hij en ik in dezelfde lift, en na wat smalltalk moest ik de lift uitstappen. Dit was het moment om nog een keer lieflijk over mijn schouder te glimlachen en dan zelfverzekerd de aftocht te blazen. Weer zo'n idee dat in theorie prima is, maar in de praktijk niet zo goed uitpakt. Ik zou mezelf namelijk niet wezen als ik in de rush of the moment niet klem zou komen te zitten tussen de liftdeuren, die precies besloten te sluiten op het moment dat ik mijn charmante aftocht in wilde zetten. Ik wist me met een rood hoofd toch naar buiten te wurmen, mompelde nog een "doeg" en een binnenmondse vloek waardoor de jongen inmiddels waarschijnlijk denkt dat ik naast een oogafwijking ook een milde vorm van Gilles de la Tourette heb.
Met een rood hoofd, verward haar en een gedeukt ego fietste ik naar huis, weer een levensles wijzer. Bul of niet, titel voor je naam of niet, een hoog klunsheidsgehalte verlies je minder makkelijk dan je waardigheid. Gelukkig blijkt de blonde god vergevingsgezind en zwaait hij nog steeds vrolijk naar me. Ik heb liever dat hij zich omdraait
wordt vervolgd
) 