Geplaatst Ik slik vanaf mijn 16e anti-depressiva (Efexor), dus inmiddels al 7 jaar… Misschien goed om erbij te zeggen dat het toen een nieuw medicijn was en dat het pas vanaf 18 jarige leeftijd geslikt mag worden.
Mijn toenmalige HA heeft mij voor 6 maanden Efexor gegeven, omdat ik op de wachtlijst stond voor Jeugdzorg. Jeugdzorg kon mij niet verder helpen en ging ik dus van de ene zielenknijper door naar de volgende en ondertussen bleef ik Efexor slikken. Mijn HA zei dat ik het max. een jaar mocht slikken, dus ik heb netjes dat jaar ‘afgemaakt’. Na dat jaar (ik was 17) ben ik gaan afbouwen, onder controle van de HA. Helaas kreeg ik enorme afkick-verschijnselen en verviel ik in mijn oude depressies met zelfmoordneigingen en de hele riedel.
Mijn moeder heeft mij toen in paniek meegesleept naar de HA en ik moest meteen stoppen met afbouwen, ik moest weer de volledige dosis slikken. Dit is dus weer jaren doorgegaan, totdat ik vorige week bij de apotheek kwam voor mijn herhaalrecept en mij doodleuk werd verteld dat het niet meer leverbaar was, dus ik kon een zwaardere dosis krijgen en dat dan om de dag, want ik deed het er zo goed op
Was voor mij reden om een afspraak te maken met mijn HA (dit is niet de HA die mij aan de Efexor heeft geholpen). Ik heb mijn moeder meegesleept, want zij weet als geen ander hoe erg ik (negatief) ben veranderd. Ik zei: ‘ik wil stoppen’. Hij zei dat als ik het de juiste tijd vond, hij me zou steunen en begeleiden.Nu moet ik dus beginnen met om de dag slikken, i.p.v. elke dag en ik ben nu al doodsbang voor morgen… Ik wéét dat ik de volgende altijd doodziek ben als ik het een keer ben vergeten in te nemen, dus ik weet nu al dat ik morgen hondsberoerd ben… Daar ben ik dus heel bang voor… En ik ben bang dat ik straks weer verval in het oude en ik niet weet wat ik mezelf ga aandoen…
Ik weet ook wel dat ik nu niet bang moet zijn, maar er gewoon vanuit moet gaan dat ik het kan! Ik heb geen medicijnen meer nodig om fatsoenlijk de dag door te komen, ik vind dat mijn toenmalige HA mij dit nooit had mogen voorschrijven. Ik denk dat hij het probleem beter bij de wortel had kunnen aanpakken, maar dat is achteraf gezwets…
Maar ik ben het zat om geen emoties meer te hebben, vlak te zijn in alles wat ik meemaak, geen hoogtepunten meer heb, altijd moe ben en nergens zin in heb.
Ik ben 23 en wil een gewoon leven…
. Heb je goede begeleiding? 
Het zal zeker niet makkelijk zijn maar als je je schouders eronder zet dan zal het je echt lukken. Vraag niet teveel van jezelf tijdens het afkicken en als je je beroerd voelt, bedenk dan dat het echt weer overgaat. 
