Ik ben 'een hopeloos iemand'. Ik voel me nu weer erg hopeloos. Het is gisterenavond uitgegaan. Na 2 jaar en ruim 2 maanden. Ik heb 't lang volgehouden, maar 't heeft niet geholpen. Wat ik jullie toentertijd niet heb verteld was dat ik een hele goede vriend had, waar ik van Mo niet mee om mocht gaan. Ik had al eerder m'n beste vriend aan de kant geschoven voor Mo. Ik heb daar erg veel spijt van gehad. Dat wilde ik niet nog een keer doormaken. Dus ik heb een poosje stiekem contact gehad. Ik hield dat niet vol en heb dat toen alsnog afgekapt. Ik ging er zelf aan onderdoor. Afgelopen vrijdag kwam ik die jongen weer tegen en merkte dat ik er juist aan onderdoor ging door hem niet te zien.
Gisteren ging ik paardrijden bij Pris en die jongen wilde graag mee, hij had me nog nooit zien rijden. Ik vond 't fijn dat hij er was. Ik heb lekker gereden en 't ging heel goed. Vervolgens moest ik nog terug naar zijn woonplaats, want daar stond m'n auto. Eenmaal in z'n woonplaats aangekomen werd ik steeds nerveuzer alsof er iets heel fout zat. In z'n straat stapte ik uit de auto en liep naar mijn auto, om m'n paardrij-spullen in m'n auto te doen. Vervolgens hoorde ik een stem zeggen: Hé p*k, kom eens hier. Ik herkende de stem gelijk en zei tegen die jongen dat 't Mo was. Hij had me op staan wachten. Hij heeft zelfs m'n kenteken nagetrokken bij m'n vader om zeker te weten dat ik 't was.
Mo was helemaal doorgedraaid en heeft midden op straat heel hard tegen me staan schreeuwen. Hij greep die vriend van me bij z'n strot en wilde 'em in elkaar slaan. Een vriend van Mo hield dat gelukkig tegen. Ondertussen kreeg ik zoveel opmerkingen naar m'n hoofd geslingerd, dat ik niet eens meer weet wat allemaal. Ik mocht 'em niet meer bellen en hij wilde geen contact meer.
Ik stortte in midden op straat en zat daar op de grond keihard te janken. Toen reed Mo heel hard weg. Die vriend van me schrok heel erg, dat ik in elkaar gestort was en tilde me op en bracht me naar z'n huis. Vervolgens kwam Mo terug en wilde dat ik meeging. Niet omdat hij wilde praten, maar puur zodat de ik in ieder geval veilig thuis kwam.
In de auto heeft hij de hele tijd tegen me geschreeuwd, dat ik nooit van hem heb gehouden, nooit heb gerespecteerd. Hij zei ook dat ik niet was wezen paardrijden, maar op die vriend van me had gereden

Hij vond dat hij niks verkeerd had gedaan. Hij loog constant, daar heb ik 'em vaak op betrapt zonder dat hij er iets vanaf wist. Er zijn ontzettend veel dingen gezegd over dat hij vreemd is gegaan. Ik heb praktisch zijn eindexamenproject gemaakt, waardoor hij z'n diploma heeft gehaald, maar ik heb volgens hem nooit iets voor hem gedaan. Ik stond altijd 24/7 voor hem klaar. Ik liet een tijd alles vallen om maar bij hem te zijn. Ik kon dat niet meer. Hij heeft ook regelmatig gezegd: donder op, hou je bek. En dan heb ik geen respect?
Oke, ik wil niet goed praten dat ik gelogen heb en achter Mo z'n rug om heb afgesproken met die andere jongen. Daar voel ik me ook flink schuldig over. Want dat was gewoon fout. Niet zozeer het contact zelf, maar dat 't stiekem was. Maar ja wat kon ik anders? Mo wilde absoluut niet dat ik met hem omging, terwijl die jongen me toch erg naar 't hart staat. Hij is er altijd voor me en ik kan heel goed met hem praten. Hij heeft ook nooit geprobeerd om mij te dwingen om 't tegen Mo te zeggen of met Mo te kappen.
Toen we met de auto thuis kwamen is hij uitgestapt en naar zijn auto gelopen (z'n vriend had die meegenomen), ingestapt en zo weggereden. Geen woord meer, na ruim 2 jaar.
Ik heb nog lang met Pris over de telefoon gepraat en er kwam nog een vriend langs. Uiteindelijk ben ik rond 3 uur in slaap gevallen.
Vannochtend ben ik niet gaan werken. Ik was 't wel van plan, maar ik stond onder de douche alleen maar te janken en over te geven.
Ik voel me zo kl*te, maar toch weet ik dat 't beter is dat 't uit is. Het zal voorlopig nog heel erg pijn doen, maar ik hoop dat ik uiteindelijk meer rust ga krijgen in m'n leven.
Maar 't doet zo'n pijn! Ik heb gewoon superdikke ogen van 't janken. Ik weet dat m'n relatie met hem niet goed was. In de gedichten die ik regelmatig schrijf schrik ik soms gewoon als ik ze teruglees. Dat ik zoveel pijn op schrift heb. Ook als ik m'n topic van toen teruglees. Dan weet ik dat 't gewoon heel erg fout zat. Maar ik kan er niks aan doen, ik hou zoveel van hem. En diep in m'n hart wil ik 'em echt niet kwijt. Maar toch misschien is dit beter zo.
Sorry dat 't zo'n lang verhaal is geworden, maar ik moest 't echt van me afschrijven.




p.s. Heike en Bart zullen 't wel geweten hebben dat ik 'een hopeloos iemand' was, aangezien ze dat geloof ik kunnen zien. Maar ja, ik durfde er gewoon niet voor uit te komen.


