Oma heeft kanker.. Baarmoederkanker. We hebben gedaan wat we konden doen. Alle ziekenhuizen alle operaties, allemaal voor niets.. We hadden het er allemaal voor over. Maar nu.. Nu gaat ze weg! Ze heeft de beslissing zelf genomen. Ze zei dat ze goede beslissing zou nemen.. En Maandag of Dinsdag krijgt ze een bandje in d'r buik en dat ze voorgoed slaapt.. Ze heeft de kanker in d'r darmen gekregen en ze wordt helemaal dik dat is de kanker.. We mogen afscheid van haar nemen. Net voor het bandje erin wordt gezet. We kunnen nog altijd naar haar toe gaan, maar ze zal niet wakker worden. Ik zit er zo tegen op.. Het doet zo'n pijn. Oma is alles voor me en nu verlaat ze mij. Maar het moet. Het doet me nog meer pijn haar zo te zien leiden. Nu zal ze rusten voor altijd. En nu zal ze niet meer leiden. Ik huil nu elke seconde van een uur elke seconde van een minuut. Ik ben ontroostbaar zoals ze dat noemen. Maar.. Oma zal geen pijn meer hebben. Ze was uitgehongerd en ze dronk zo veel. Maar alles wat ze eette of dronkte ging er zo weer uit. Het is beter voor haar dat ze weg gaat. Ook al doet het ons zo'n pijn. Dit is de oma, die ik zal missen. Dit is de oma, om wie ik geef. Dit is de oma, die ik nu kwijt raak.. Maandag of Dinsdag.. Is het einde van haar stem!!
Ik hielt zoveel van haar en nu.. nu kan ik niks meer.. Ik zit er echt heeel erg tegen op.. Als ze weg is, ben ik van binnen dood. Zij is de gene die me hoop gaf. Die hoop, die gaat nu verloren.. Ik zal haar missen, ik zal zo vaak huilen om haar.. Om de persoon waar ik zo van hielt. 
die krijg je van
Net als mijn familie, maar ik zal denken aan wat jullie allemaal gezegt hebben.. Ik had laatst iemand gemailt die me wel wou helpen maar die had ik dan al mijn problemen vertelt en dan komt ze aan met niet meer aan je vader denken, en niet meer aan je oma denken.. Dat kan ik echt niet.. Maar, de pijn in mijn hart zal langzaam iets minder bloedden ze zullen iets minder hard slaan op mijn hart. De tranen zullen nog lang stromen.. De ijskoude tranen. Al kan het soms wel fijn zijn. Verslagen, verslagen door mijn eigen gevoelens. Vastgeklampt aan verdriet. Dat nooit helemaal over zal gaan. Net als een hond.. Dat een vader voor me was.. Maar ik hielt toch meer van oma ik zeg geen hielt maar hou. Al gaat ze dood ze blijft altijd bij me. Ik kan haar alleen niet voelen, of haar stem in mijn oor horen. Ze zal nooit weten hoe ik opgroei met mijn broer en neef en nicht. Dat doet haar ook pijn. Maar nu ze naar de hemel mag, wordt ze niet meer gemartelt. DOor de kanker...