wat valt er dan te huilen zou je zeggen..
wel, het zit zo.
Ik werd ongeveer 4 maanden geleden heel erg verliefd op tjibbe..
dat ben ik gebleven, tot ongeveer 2 weken geleden. ik begon te twijfelen..
als we zoenden of iets dergelijks, had ik het gevoel dat ik met een goede vriend aan het zoenen was enz..
k wilde eigenlijk tijd. Tijd om na te denken wat ik voor hem voelde, maar ik wist niet hoe ik dat moest zeggen..
Dus, gingen al mijn stekels overeind.. ik werd afstandelijk, sarcastisch, die arme jongen snapte er natuurlijk niks van, dacht dat er iets ergs was gebeurd, en deed nóg liever tegen me.
Dat vond ik natuurlijk nóg vervelender..gister kwam hij onverwachts langs.. Nu wilde hij weten wat er was..
Hij zei: zeg eens eerlijk, als ik zeg "ik houd van je, wat zeg je dan? heel eerlijk". Ik wilde zeggen: ik ook van jou maar niet op de manier die jij wil, maar ik was bang dat mijn stem zou gaan trillen, dus ik zei niets. Ineens barstte ik in huilen uit, ik kon het niet meer hebben.
ik stortte helemaal in, kon niets meer uitbrengen, en hij snapte natuurlijk gelijk dat ik het wilde gaan uitmaken. Hij troostte me, en ik kon gewoon niet meer afstandelijk zijn. we hebben heel lang gepraat, het ging ook over zijn jeugd.. Hij heeft dus ( dat wist ik al) een hele erge poedersuiker gehad, met zulke aangrijpende dingen dat ik echt bijna over mn nek ga als k die hoor.
Toen begon ook hij te huilen.. nou, om zo'n stoere jongen te zien huilen...


Ik zou er een nacht over slapen, maar eigenlijk wist ik het al...
vandaag kwam hij dus weer, uit zijn werk. Ik zei : ik heb er over nagedacht , en.. *haalde heeeel diep adem, moest bijna weer huilen*
Toen onderbrak hij me en zei ik weet het al, zeg maar dat het uit is.
Ik kon het niet, ik kon het echt niet...
Toen zei hij het:"het is uit".
Het voelde alsof mijn hart brak..
Toch wist ik het zeker, dit is wat ik wilde, het kon niet meer verder zo.
Hij is 18, ik 15. Hij verwacht veel meer van een relatie dan ik..
Elkaar elke dag zien, alles delen (qua gedachtens enz)
maar ik ben gewoon niet zo open...
Ook al die verschrikkelijke dingen die hij mee heeft gemaakt.. ik kon er niet mee omgaan. Hij is bang dat hij weggestopt word in een inrichting als hij naar een psych gaat.
(komt omdat dat vroeger ook is gebeurd, toen in een internaat.)
Het gaat al zo poedersuiker, hij moet volgende week voorkomen, zijn moeder heeft hem een verjaardagskaart gestuurd, het kreng..
(ze heeft hem in november aangeklaagd.. omdat hij tijdens een flinke ruzie zei : soms zou ik je wel willen vermoorden :S)
Als hij haar zou aanklagen, zou hij zooooooooooooo'n was lijst kunnen opstellen... van dingen die wel erger zijn dan dat.. ECHT erg. maar hij wil het niet omhooghalen, al die gevoelens en herrinneringen..
Maargoed, nu is het dus ook nog eens uit.

IK denk dat hij er meer baat bij heeft als het uit is, dan als het aan is..
en dat weet hij ook..
Maartoch, ik voel me best schuldig..

Sorry moest er even uit, ik weet nu al dat ik heel veel commentaar ga krijgen, maar toch....
Bedankt voor het lezen..