Bokt.nl

secricible schreef:

Ik herken het op een andere manier dan jij.
Ik had mijn huisje boompje beestje en verloor mijn partner. Om ons heen een wereld opgebouwd van stellen en ineens sta je er alleen voor.

Totaal andere situatie, maar herken me wel heel erg in de maatschappelijke context waar je niet aan voldoet. Het constante gevoel van verwachtingen.

Ik kreeg dit filmpje gisteren toegestuurd en ik vond het mooi, herkenbaar en helpend. Misschien jij ook:
https://www.facebook.com/share/v/1F3PNh7JyE/

Roosch schreef:

Zo te zien worstel je vooral met wat "heurt". Ik ben zelf ook niet zo standaard: geen kinderwens, een eigen koophuis in mn uppie en lang bewust vrijgezel geweest. tot m'n grote schrik kwam de kerel vanzelf aanwaaien maar die zat eigenlijk niet in de planning.

Ik herken jouw gevoel wel, zoals je zegt dat niemand begrijpt dat je niet voor de eerste de beste valt. Of dat niemand begrijpt hoe cool het is als je in je eigen huis, dat alleen van jou is, weer iets moois hebt verbouwd. Je bent nu ook al een hele tijd alleen en hebt zelf een basis opgebouwd. Dat is iets sterks. Probeer daarop verder te bouwen.

Anderen, zoals degene die al sinds hun 16e een relatie hebben, hebben die basis samen opgebouwd. Dat maakt hen op een bepaalde manier ook heel kwetsbaar. De mensen die vanaf een afstandje gezien een leven hebben zoals het heurt, ook daar is het niet altijd hoezee. Misschien kom je hier wel gelijkgestemden tegen. Ik merk zelf dat er inderdaad niet zoveel mensen zijn die het leven net zoals ik aangepakt hebben. Dat is ook helemaal niet erg. Van elkaars verschillen leer je veel. maar ook ik snak tegenwoordig wel regelmatig naar lotgenoten - bijvoorbeeld bewust kinderlozen. Dat is ook een uitstervend ras.

Ik begrijp dat je wel graag een relatie zou willen. Zoals ik het zie heb je het zelf heel goed voor elkaar, dat is sterk en fijn. Een relatie zou daarop een aanvulling zijn. Zie het ook zo, en niet als een invulling. Tips over hoe je die ene kerel nou precies tegenkomt heb ik niet, maar andere bokkers vast wel! Wees voor nu trots op wat je in je eentje opgebouwd hebt, probeer energie te halen uit zaken als vriendschappen of reizen en dan komt er vast ook wel eens eentje jouw kant op waaien.

Keldeo schreef:

Ik vraag me eigenlijk heel erg af of jij hier hulp bij hebt van een professional? Weet je waar het vandaan komt dat je aan jouw beeld van wat “conform de maatschappij” is wilt voldoen?

Wat het is echt jouw beeld, niet een daadwerkelijke afspiegeling van de maatschappij. Er zijn tegenwoordig zo veel mensen bewust single en kindvrij. En waarom moet je trouwen en een groot huis? Je hebt nu to h ook een fijn huis zeg je?

Ik herken me op zich in het beeld van inkomen, woning etc voor elkaar hebben en single zijn. Maar ik heb er echt geen problemen mee en vind het leven uitstekend zo. Maar goed ik wil ook absoluut geen kinderen of trouwen. En wat anderen vinden, tja. Het helpt denk ik ook dat ik in een hele andere omgeving woon als dat jij doet. Want dat niemand begrijpt hoe het is om alleen te zijn, hoe stoer het is dat ik mijn eigen huis heb etc dat herken ik zo niet.

mylittlejoy schreef:

Ik ben ook lang single geweest en ontmoette pas "de" man die mij volledig omver zwiepte toen ik 35/36 was. Tja, het gaat zoals het gaat. Ik had daarvoor die wens ook wel, maar wist dat ik mij moest focussen op het iets maken van het leven dat ik heb. F*ck de standaard, ik heb niet een ander nodig om gelukkig te zijn. Er is ruimte voor een hele mooie aanvulling, maar de basis is dat ik leef en doe waar ik gelukkig van word.

Nu ben ik 42 en hoogzwanger van ons 2e kindje, dus in rap tempo alle burgerlijke punten alsnog gehaald. Maak je niet druk om de tijd, hoe makkelijk dat ook van deze kant praten is. Je bent goed zoals je bent en hoeft daarvoor geen partner of kids te hebben.

Aanvulling: waarmee ik niet wil zeggen dat je je niet zo nu en dan gewoon eenzaam mag voelen. Dat snap ik heel goed.

_San87_ schreef:

Het klinkt misschien hard, maar je komt behoorlijk wanhopig over (wat ik goed begrijp, we worden allemaal in een soort van keurslijf geduwd van jongs af aan, vrouwen misschien nog wel meer dan mannen). Dat wanhopige is niet aantrekkelijk, hoe goed je je schaapjes ook op het droge hebt. Mannen, maar ook mensen in het algemeen, voelen dat over het algemeen goed aan en lopen ervan weg.

Ik herken het overigens wel. Zelf ben ik ook tot vrij late leeftijd (32) single geweest. Mijn vriendinnen hadden allemaal relaties, woonden samen of waren al getrouwd. Ik heb me ook afgevraagd waarom ik niet. Of het aan mij lag. En ik kwam tot de conclusie dat het inderdaad aan mij lag. Ik wilde te graag, me conformereb aan maatschappelijke standaarden. Ik heb dat helemaal losgelaten en ben gaan leven, gaan genieten van mijn huis, m'n dieren, m'n werk, de omgeving. Ik deel leuke dingen en heb mezelf geleerd te genieten van het alleen zijn en trots te zijn op wat ik in mijn eentje bereikt had (huis, paard, honden, leuk werk, leuke mensen om me heen).

En een paar jaar later kwam ik mijn huidige partner tegen, zijn we zielsgelukkig met elkaar en zou ik soms wel weer eens lekker alleen willen zijn .

Suzanne F. schreef:

rien10 schreef:

Als anderen een verkeerd beeld van je hebben, dan straal je dat toch uit. Je straalt kennelijk "ik sta niet open voor een relatie" uit.
Ik zeg met nadruk Kennelijk, want zeker weten doe ik dat niet.
Maar zolang je dat uitstraalt, wordt het toch een moeilijke zaak.
Ik ben 8 jaar alleen geweest. Rond mijn 30ste als ik een hoop van mijn issues kunnen verwerken en stond ik pas open voor een relatie.

Hm dat hoeft niet. Juist vrouwen die te graag willen, worden als minder aantrekkelijk gezien door mannen. Ik ervaar het eerder als: het lijkt wel hoe harder je roept dat je niks wilt, hoe aantrekkelijker mannen je vinden. Ze denken altijd dat zij dan de uitzondering zijn die je wel zou willen ofzo. Het lijkt wel alsof ze dat juist heel aantrekkelijk vinden, een soort jaaginstinct ofzo geen idee.

Juut schreef:

Ik ben 45, single, geen kinders, en woon in een sociale huurwoning. Dus, TS, dat heb je dan tenminste nog voor je: je eigen koopwoning Wel ook een x die anonieme valentijnskaart gekregen, en nooit achter gekomen van wie die dan was.

Ook ik vind mezelf niet zielig. Maar...
Soms heb ik er de balen van dat ik altijd degene ben die zich aan moet passen aan anderen, want zij hebben een partner en/ of kinders.
Soms heb ik er de balen van altijd degene te zijn die klaar staat voor anderen, maar andersom als ik in de oliebol zit is het vaak lastig/ moeilijk want zij hebben een partner en/ of kinders en/ of hun eigen problemen.
Soms heb ik er de balen van dat het voor mij voelt als 2 x zo hard moeten rennen en nog dingen niet voor elkaar krijgen, die een stel samen fluitend geregeld krijgt. Ik werk in de zorg, geen mega salaris, ook niet slecht. Ik hoef niet bij een bank om een hypotheek te gaan vragen, want het is bij lange na niet mogelijk voor mij in mn eentje een huis te kopen.

Er zijn absoluut mensen in mijn omgeving die op mij neer kijken. Dat zijn ook de mensen die ik absoluut niet als vrienden beschouw.
Verder is het heel simpel: het leven ís niet eerlijk. Er zullen altijd mensen zijn die veel betere kansen hebben en krijgen. Dus ik gun mezelf soms even die pitty party, en daarna doe ik vooral goed mn best voor mezelf.

Benzz schreef:

Ik word binnenkort al weer 49 en ben ook al een tijdje single. Ik ervaar totaal niet wat jij beschrijft, maar zie wel dat je nogal druk bent met de maatschappelijke hoe het heurt. Nu kom jij volgens mij uit het noorden? Zelf merk ik dat in de randstad het toch wat normaler is dat je single bent.

Zoals hierboven al beschreven is: Je hebt een ander niet nodig om gelukkig te zijn. En ik denk dat die denkwijze bij jou in je hoofd bevestigd moet gaan worden. En komt die kinderwens er wel, ook daar heb je geen partner voor nodig.

Zertab schreef:

Gelijkgestemde meld zich! Ik ben 28, super leuk leven. Vaste baan, sportief dus altijd iets te doen. Ik woon thuis dus kan echt lekker sparen, kan gaan en staan waar ik wil. Er wordt voor me gekookt, gewassen, etc.
Ik heb het enorm goed!

Maar... Ook al lange tijd "alleen". Als in geen relatie. Waardoor het haast ook onmogelijk is in deze tijd om een huis aan te komen. Tenzij je tonnen spaargeld inbrengt...

En vriendinnen snappen het niet. Want zij wonen samen, gaan trouwen. Krijg je als relatie: nou een relatie is ook niet altijd alles.
Of ik ben te kieskeurig. Hoe vaak ik dat wel niet hoor. Maar ik ga ook geen relatie met de eerste beste man nemen, om maar een relatie te hebben.

Over kinderwens gesproken, die heb ik niet. Maar vind het wel lastig soms dat ik de keuze niet eens heb. Want ik heb geen relatie.

Benzz schreef:

Ik probeer het een beetje af te pellen: Wat maakt dat je denkt dat als je een relatie hebt, dat je dan wel intens gelukkig bent? Geen aanval he!