Bokt.nl

**Geplaatst**: 14-04-23 18:43

Jeugdzorg, wat werkt wel?

Geplaatst: 14-04-23 18:43

Met dit topic ben ik mij ervan bewust dat ik voor sommige van jullie een gevoelig onderwerp aanhaal. Toch ben ik benieuwt naar succesverhalen nav de serie v vorig jaar over jeugdzorg.

Bijvoorbeeld: kind is uit huis geplaatst en mag weer bij ouders thuis komen wonen.

Omgang mag vaker en intensiever, ect.

Wat is er gebeurt of verbeterd in de huidige situatie waardoor dit lukte? Of wat heeft Jeugdzorg hierin betekend, of bijv de advocaat/rechter, familie en betrokkenen waardoor er dus meer contact mag zijn met het kind?

Let op: het gaat hier alleen om succesverhalen.

Uiteraard is het in sommige gevallen beter dat er geen contact is met het kind, het onderwerp is en blijft complex.

**Geplaatst**: 14-04-23 22:07

Geplaatst: 14-04-23 22:07

Lang verhaal kort; veel intensieve begeleiding van wijkteams, pleegzorg, individuele therapie en nog wat peuten en paten. En natuurlijk dat er in de basis bij een uithuisplaatsing altijd gewerkt wordt naar terugkering in de eigen situatie. Een kind mag maar maximaal 2 jaar uit huis geplaatst worden. Is er dan nog geen verbetering moet de jeugdbescherming bij de rechter een verzoek doen tot het afnemen van de voogdij. En dat gebeurt niet zomaar.
Ik denk dat je op internet maar weinig succesverhalen zal vinden als ik eerlijk ben, vaak trek je een beerput open die ik goed begrijp. Met de huidige druk, bezuinigingen en wachtlijsten gaan er dingen niet goed. Het is een complexe wereld met veel juridische taal, hoge verwachtingen en het is een vorm van bemoeizorg. Zijn mensen vaak echt niet blij mee. Met de uitspraak laatst van een minister over de GGZ voor kinderen, wordt er een nog groter stigma geplaatst.
Als jeugdbeschermer kan je het niet goed doen, er zal bijna altijd een partij ontevreden zijn. Mede daarom werk ik zelf ook niet meer in de reguliere jeugdbescherming

.

Belangrijke kanttekening vind ik; jeugdbescherming/jeugdzorg wordt geassocieerd met uithuisplaatsingen. Maar geloof me dat wil niemand. De uitspraak ‘goed genoeg’ wordt vaak genoeg gebruikt in dat soort teams. Het is voor een kind eigenlijk altijd het beste om bij eigen ouders op te groeien, dus uithuisplaatsingen worden zo veel mogelijk voorkomen als het even kan. Tenzij extreme gevallen.
Oh en nee, niemand krijgt een bonus bij een uithuisplaatsing.

**Geplaatst**: 14-04-23 22:12

Re: Jeugdzorg, wat werkt wel?

Geplaatst: 14-04-23 22:12

Ik kom hier morgen op terug! Ik ben zelf pleegkind geweest en heb door omstandigheden in verschillende pleeggezinnen/gezinshuis gezeten. Ondanks de zware jaren ben ik er goed uitgekomen en gaat het goed met mij en ben ik blij met de keuzes die jeugdzorg voor mij gemaakt heeft.

**Geplaatst**: 15-04-23 06:41

Geplaatst: 15-04-23 06:41

Ik werk nauw samen met jeugdzorg en zonder hun zouden er heel veel kinderen opgroeien in ontzettend zorgelijke gezinssituaties.
Er wordt hulp ingezet en zorgvuldig onderzoek gedaan naar een eventuele uithuisplaatsing.
Waar mensen werken worden fouten gemaakt, ook bij jeugdzorg. Maar ik zie met name betrokken, kundige mensen die het belang van het kind voorop stellen. Ik vind het knap, het is een verschrikkelijk pittige baan.

**Geplaatst**: 15-04-23 08:29

Re: Jeugdzorg, wat werkt wel?

Geplaatst: 15-04-23 08:29

Bedankt vpor jullie imput en ik ben heel benieuwd Maureen95.

Fijn om te lezen dat er dus ook wel heel veel goed gaat binnen Jeugdzorg.

In de media komen idd eerder negatieve verhalen binnen en dat is eigenlijk met alles zo. Als iets goed gaat dan wordt het minder snel gedeeld.

Juist vd succesverhalen kunnen we leren.

**Geplaatst**: 15-04-23 08:40

Re: Jeugdzorg, wat werkt wel?

Geplaatst: 15-04-23 08:40

Zeker ook veel succesverhalen gelukkig. Op dit moment twee jongeren die overgeplaatst worden naar een heel fijn gezinshuis met vaste weekenden naar huis (naar huis is helaas niet mogelijk voor hen) maar jeugdbescherming heeft naar een hele fijne oplossing gezocht waarin zowel naar ouders als kind wordt gekeken en hen in het belang wordt gesteld. Er werd zeer zorgvuldig gekeken naar wat de minste schade oplevert.

Daarnaast ook zeker succesverhalen dat jongeren binnen een jaar weer teruggeplaatst worden met succes! (Dmv intensieve behandeling)

Vorig jaar zeer vaak Jeugdbescherming gesproken en de medewerkers geven aan dat een uithuisplaatsing zeer zorgvuldig wordt besproken want niemand wil een kind zomaar uit huis plaatsen.

**Geplaatst**: 15-04-23 10:08

Geplaatst: 15-04-23 10:08

Ik vind mijn eigen verhaal een succesverhaal, alhoewel ik niet terug bij mijn biologische moeder ben gekomen. Dat is ook nooit de planning geweest.

Ik ben in een pleeggezin terecht gekomen toen ik bijna 4 jaar was. Ik ben best heftig mishandeld daarvoor. Over de jeugd heen leek er niet zo veel aan de hand te zijn. Totdat ik 17 was. Toen kwam er ineens een verwerkingsproces op me af donderen. Ik kon niet eens meer functioneren. Niet eten, niet slapen, constante paniekaanvallen etc etc. Toen kwam het er dus ineens allemaal uit. Iets waar mijn pleegouders niet veel aan konden doen is het feit dat ik op school, bijna mijn hele schoolleven, ook gepest ben. Dus dat komt er dan ook nog bij. Een jaar nadat alles eruit kwam ben ik op 18 jarige leeftijd ook nog in een burnout beland. Weer terug naar. 0 dus. Niet functioneren. Slapen ging dit keer wel goed omdat ik gewoon helemaal uitgeput was

Niet lang daarna heb ik mijn vriend ontmoet. En na 3 maanden ben ik praktisch gezien bij hem ingetrokken, alhoewel ik nog niet ingeschreven stond bij hem. In de jaren die volgde was het ook niet makkelijk. Ik heb mijn opleiding vroegtijdig afgerond vanwege mentale gezondheid, maar ik had op zijn minst een diploma. Maar nu kwam de werkwereld natuurlijk, waar ik een heel jaar mee heb geklooit. Uiteindelijk kwamen we erop uit dat een normale baan nog niet ging dus ii ben op arbeidsmatige dagbesteding gegaan voor een jaar. In die tussentijd heb ik nog heel veel aan therapie en aan mezelf werken gedaan. Ook in de relatie tussen mij en mijn vrien is op heel veel verschillende manier te merken dat ik echt nog heel veel last heb van mijn verleden. Gelukkig heb ik echt een enorm geduldige en begripvolle vriend die me alle ruimte geeft die ik nodig heb. Hij is mijn eerste vriend ooit. Ben er ondertussen 3 jaar mee samen. Dus heb wel meteen een goede uitgekozen

Nu na een jaar dagbesteding zit ik op een werkstage.

Na alle rampage, therapie, verwerking hier en daar komen we erop dat ik complexe ptss heb en een reactieve hechtingsstoornis. Maar ik ga dit hoofsdstuk binnenkort helemaal kunnen afsluiten. Ik ga me aan het einde van deze maand laten inschrijven bij mijn vriend en vanaf mei zal ik eindelijk een betaalde baan hebben $*\o/*$

Ik en mijn pleeggezin hebben enorm veel geluk gehad. Zelfs al was het een eis bij mij, ik heb veel geluk gehad dat ik al die jaren gewoon bij hetzelfde pleeggezin ben kunnen blijven. Het is totaal niet vanzelfsprekend namelijk. Mijn pleegouders zijn gewoon mijn ouders en mijn pleegbroers zijn mijn broers en ik ben ondertussen al 4 keer tante geworden. Ik hoor gewoon bij de familie. Ik heb ook de achternaam van mijn pleegouders overgenomen. We hebben al die jaren beide bij pleegzorg en jeugdzorg dezelfde coach gehad. Ik heb in het begin in beide een keertje moeten wisselen, maar dat was het. Ook dat is niet vanzelfsprekend. En bij mij is pleegzorg 2 keer verlengd. Gezien ik nu echt op mezelf ga, zal pleegzorg nu eindelijk afgesloten moeten worden. Dus dat is een groot hoofdstuk wat ten einde komt voor mij.

Na veel depressie, angsten en alle toeters en bellen die er zijn geweest, kan ik op 22 jarige leeftijd zeggen dat ik uiteindelijk een enorm mooie familie heb gekregen en zelf eindelijk een mooie functionele volwassen dame ben geworden. Ookal was mijn route ernaartoe een stuk heftiger en een stuk anders. Ik ben bijna helemaal hersteld van de afgelopen jaren en man wat was het zwaar. Maar het was her waard. En ik ben er heel dankbaar voor en ook trots op mezelf dat ik er aan de anderd kant uit ben gekomen en nu een mooi leven kan gaan opbouwen met mijn vriend. Ik ben ook enorm dankbaar over het geluk dat ik altijd bij dezelfde familie ben gebleven en altijd dezelfde coaches heb gehad. Nou ben ik een zondagskind. Ik ben op een zondag geboren. Misschien heeft dat er wel mee te maken

Ik vind mijn verhaal een succesverhaal. Op verschillende gebieden zelfs. Dit is zeker een succesvol pleegkind verhaal die je niet vaak ziet. En wie heb ik daar aan te danken? Nouja, iedereen om me heen. Mijn pleeg familie natuurlijk. Een van de beste vriendinnen die ik ooit heb gehad. Mijn vriend. Al mijn therapeuten. Ook de mentoren en leraren op school die me in die periode moesten helpen. Alle andere coaching die ik heb gehad van verschillende instanties. Mijn begeleidster van dagbesteding en mijn baas die ik nu heb. Maar ook mijn pleegzorg en jeugdzorg coach. Al deze mensen hebben allemaal enorm hard gewerkt om hun steentje bij te dragen en mij opweg te helpen. En misschien klinkt het egoïstisch, maar ik ben het meest dankbaar voor mezelf. Dat ik al die jaren in mezelf heb gelooft dat ik dit kan overwinnen. Hoe zwaar het ook was. Dat ik sterk genoeg ben geweest om er zo tegen te knokken. En dat ik zo enorm hard aan mezelf heb gewerkt en heb gepusht om door te groeien en te herstellen. Het heeft me enorm veel gekost, maar het heefr me nog veel meer gegeven. En daar ben ik enorm trots op. Al zeg ik her zelf O:)

Wat heeft jeugdzorg hier in te betekenen gehad? Nouja, voor mij persoonlijk was het mijn coach. In alle eerlijkheid heefr ze zelfs vaker wat regels gebroken gewoon zodat ik de goede begeleiding van haar kon krijgen die ik nodig had. Ze is er al die jaren, in samenwerking met mijn pleegzorgcoach, altijd voor me geweest. Allebei. Hun samenwerking en wil om mij te helpen is denk ik wat heeft geholpen tot een succesverhaal hier. Het samen een zijn met mij en mijn pleegouders en echt met zijn alle samen werken als een team. Samen sterk staan. En het feit natuurlijk dat het altijd dezelfde coaches waren. Dat helpt ook. Ze hebben me zien opgroeien en kennen mij en mijn familie enorm goed. Daardoor is er natuurlijk een mooie vertrouwde band ontstaan en dat heeft heel veel gedaan. Ik denk dat beide pleegzorg en jeugdzorg veel kunnen leren over mijn verhaal en hoe zoiets als dezelfde familie en dezelfde coaching voor al die jaren echt enorm belangrijk is in het succes van het kind als het eenmaal groot wordt. Ik vind het ook heel erg dat het helemaal niet vanzelfsprekend is. Ik ben eens op pleegzorgkamp geweest waar kinderen een "wedstrijdje" hadden over die in de meeste gezinnen is geweest. Ik was iets van 12. Dat was de eerste keer dat ik me dus realiseerde dat mijn situatie niet normaal is. Er zaten er tussen die op 10 jarige leeftijd al meer dan 11 families hadden gehad

Nou dit is mijn succesverhaal

Ik hoop dat jullie het ook aanschouwen als een succesverhaal en ik hoop ook dat het inspirerend is. En misschien zelfs aanmoedigend voor degenen die het nodig hebben nu.

**Geplaatst**: 15-04-23 10:57

Re: Jeugdzorg, wat werkt wel?

Geplaatst: 15-04-23 10:57

Ik volg op social media iemand die zich inzet voor meer bekendheid enz mbt MbP/ PCF. Zelf is ze slachtoffer en uiteindelijk werd ze ook uit huis geplaatst. Er zullen wellicht ook minder positieve dingen geweest zijn aan jeugdzorg, maar mijn indruk is wel dat zij dat als eerder positief ervan heeft.

**Geplaatst**: 15-04-23 11:24

Re: Jeugdzorg, wat werkt wel?

Geplaatst: 15-04-23 11:24

Ik weet dat mijn post enorm lang is, maar ik wil er wel nog iets belangrijks aan toevoegen wat ik me realiseerde na het lezen van sommige andere reacties hier.

Dat jeugdzorg enorm zorgvuldig probeert te zijn met het kiezen van de juiste situatie is bij mij ook gebeurt natuurlijk. En ik was nog heel jong, maar ik weet mijn eigen situatie wel vrij goed. Mijn biologische moeder heeft in totaal 4 kinderen. Haar jongste, mijn zusje, woont nog thuis. De andere 3 zijn allemaal uit huis geplaatst. Mijn oudere broer en zus tegelijkertijd. Rond ik geloof 4 en 5 jarige leeftijd. Ik was er toen ook nog niet. Mijn moeder heeft zelf gekozen om aan de bel te trekken bij mij en het besluit gemaakt dat het beter voor me is om ergens anders heen te gaan. Dat lijkt me echt een loeizware keuze die ze heeft moeten maken voor mij. Daarom zeg ik persoonlijk altijd dat die keuze het enige is in waar ik ooit heb gezien dat ze van me houdt.
Omdat ik meteen een noodsituatie was ben ik eerst in een crisisgezin geplaatst. Dat is dus tijdelijk totdat er een goede plek is voor mij. Nou zijn er 2 opties waarvan ik weet waarover is nagedacht. Eentje voldeed niet aan de eisen. De ander is hoe we uiteindelijk bij de eindelijke optie zijn gekomen. Ik had kunnen landen bij, wat nu mijn pleegtante zou zijn. Ik ben heel blij dat dat niet is gebeurt. Zij en mijn oom hebben zelf nu 2 kids. En wat jaren terug hebben ze een hele heftige scheiding gehad die de hele familie heeft gevoelt. We zijn er daardoor achter gekomen dat mijn tante dus fysiek is. Zeg maar, fysiek agressief. Ik heb mijn oom eens met een blauw oog gezien door haar. Dat verscheurde mijn hart. Dit deed ze dus niet alleen bij hem, maar ook de kids. Helaas is ze een hele slimme vrouw waardoor ze overal onderuit kan komen. En wij als familie kunnen helaas ook niks doen. Het is zo ver gekomen dat mijn oudste nichtje (ze is een puber en was een puber toen ze dit deed) letterlijk van huis is weggelopen. Nu woont ze permanent bij haar vader en wil ze ook niet meer naar haar moeder. Mijn jongere nichtje is wat jonger dus die kan dat besluit voor haarzelf helaas niet maken

Kun je je voorstellen als ik daar terecht was gekomen. Ik had waarschijnlijk niet eens meer geleefd op dit punt. Ik ben niet bang om dit hier te plaatsen. Ik noem verder ook zeker geen namen. Ik vind het persoonlijk zelfs belangrijk dat mensen bewust zijn van het feit dat een goed functionerende familie lang niet altijd vanzelfsprekend is. Zolang mijn familie hier maar anoniem blijft.

De andere optie is dezelfde pleegmoeder als mijn broer. Dat is de tante van wat nu mijn pleegmoeder is. Hierdoor is hij ook de enige van mijn biologische familie waar ik contact mee heb. Totaan zijn 18e en tot zijn pleegvader plots was overleden ging alles vrij goed. Maar zijn pleegmoeder is al vrij oud en kan eigenlijk zelf niet fatsoenlijk voor mijn broer zorgen. Mijn hele biologische familie heeft ook beperkingen. Mijn moeder en al haar kids. Ik ook, maar ik ben zeg maar het minst beperkt van ze allemaal. Bij mij zijn het voornamelijk een paar labeltjes zoals adhd en gille de la tourette. Maar mijn broer is echt wel zwaarder beperkt. Alleen zijn pleegmoeder wil dat niet eens zien en/of toegeven. Hierdoor gaat het nu dus niet goed met hem. Dus ik had zelf ook in die situatie kunnen belanden.
Maar, door deze optie zijn we bij mijn pleegmoeder gekomen. Zij heeft jaren bij haar tante gewerkt als poetsvrouw. En ik ben daar dus een paar keer geweest terwijl ze er zelf ook was. Ze had een gesprek met mijn pleegvader over hoe graag ze mij in huis zou willen nemen en de rest is geschiedenis nu. Mijn moeder voldeed ook aan alle eisen. Ik mocht geen enigs kind zijn en ik moest de jongste zijn, omdat ik toendertijd enorm rebels was. Mijn moeder heefr wel eens gezegd dat de moeder van her crisisgezin haar had gewaarschuwd dat ze met mij een crimineel in huis zou nemen. Zo erg. Ik kan daar niks van terug zien :')

Door alle therapieën heen ben ik daar zelf ook wel achtergekomen. Als mijn stiefvader (hij was de grootste boosdoener) mij fysiek iers aandeed, deed mijn 3 jarige zelf het gewoon terug. Ik vocht hard terug. Uit angst en woede natuurlijk. En in dat crisisgezin deed ik dat ook. Maar mijn moeder heeft mij dit absoluut nooit zien doen in al die jaren dat ik daar ben geweest. Zelfs in het begin niet. Dus het was vrij duidelijk dat ik me bij haar veilig voelde. Het was ook een eis dat de familie een goede stabiele familie zou zijn. Dat is die van mij ook. Mam en pap zijn nooit gescheiden of wat dan ook en het zijn hele waardige goede ouders. Ze hebben een kind wat niet kon praten, nog niet zindelijk was en niet eens wist wat een knuffel of kus was op bijna 4 jarige leeftijd, tot een, al zeg ik het zelf, een lieve en enthousiaste en goed gefatsoeneerde dame opgevoed. Probeer dat maar eens te doen met een kind wat zoveel schade heeft opgelopen als ik. Ik geef hier mijn ouders echt de eer in. Die hebben her heel goed gedaan.

Het was ook niet dat ik zomaar daar naartoe ging natuurlijk. We hadden ook uitprobeer dagen en allemaal die dingen voordat het officieel werd natuurlijk. En ze hebben uiteindelijk ook de voogdij over mij gekregen.
Mijn moeder en ik hebben eigenlijk ook elkaar gered. Ze had 2 jongens en her was voor mam en pap moeilijk om kinderen te krijgen. Mam wilde eigenlijk heel graag een meisje maar dat ging haar niet meer lukken. Daardoor is ze zelf in een depressie en burnout beland. Toen ik op haar pad kwam zag ze dus het antwoord. Al helemaal omdat wij meteen klikte en ik heel erg naar haar toe trok. Dus ze heeft mij van een vreselijke thuissituatie en mogelijk slechte toekomst gered en ik heb haar geholpen om uit de depressie en burnout te komen. Her lijkt dan net alsof het zo had moeten zijn.

Dus het had voor mij echt heel anders kunnen lopen. Dat laat zien dat jeugdzorg wel zijn best doet om te zorgen dat kids in het goede gezin terecht komen en niet zomaar wat doen. Ik weet ook goed dat heel veel tekortkomingen, regels en andere ingewikkelde zaken vaak in de weg zitten voor ze om de beste situatie voor een kind te geven. Ik heb de verhalen van mijn coaches vaak genoeg gehoord. Het is niet makkelijk. Absoluut niet.

**Geplaatst**: 15-04-23 13:03

Re: Jeugdzorg, wat werkt wel?

Geplaatst: 15-04-23 13:03

Respect Loveglove voor het delen en ook voor de kracht en wijsheid die je ons deeld met jouw verhaal.

**Geplaatst**: 15-04-23 14:07

Geplaatst: 15-04-23 14:07

Evamarie schreef:
Respect Loveglove voor het delen en ook voor de kracht en wijsheid die je ons deeld met jouw verhaal.

Dankjewel. En graag gedaan

Ik doe het graag. Over de jaren heen heb ik gezien hoe veel mensen kracht en inspiratie halen uit mijn verhaal wat ze zelf opweg helpt. Daarom ben ik er zo open over. Ik kan er andere mensen mee opweg helpen. En dat is heel veel waard voor mij dat ik dat zo voor ze kan doen

Ik zou het ook voor geen goud veranderen. Door mijn verleden ben ik me bewust van dingen die iedereen als normaal ziet. Ik noem altijd het voorbeeld van ranja in een wijnglas. Het stelt niks voor. Maar in het weekend als kind kreeg ik altijd ranja in een wijnglas. Dat was zo speciaal voor mij. Dat wil je niet weten. En mam heeft me flink verwend. Maar dat kan bij mij ook, omdat ik weet dat het niet iets vanzelfsprekends is. Ik heb anders gekend. En daar ben ik dankbaar voor, omdat het me gegrond en puur houdt. Ik hou me niet vast aan materialistische dingen. Ja ze maken het leven makkelijker. Maar door mijn ervaringen weet ik dat het hebben van een dak boven je hoofd, slapen in een warm bed en douchen in een warme douche en elke dag eten op je bord te hebben al heel, heel veel waard is. En het meest belangrijke dat je mensen om je heen hebt waar je van houdt. Die liefde is enorm belangrijk. Dat is voor mij meer waard dan enig goud in de wereld. En dat komt omdat ik dat ooit niet heb gehad. Ik weet wat je zou missen als het er niet is.

En dat is buiten het punt van dit topic natuurlijk. Maar, mijn verhaal doet vaak heel veel mensen dit soort dingen realizeren. En dan het feit dat ik op een goede plek ben geland uiteindelijk maakt het voor mij een mooi succesverhaal

**Geplaatst**: 15-04-23 15:50

Re: Jeugdzorg, wat werkt wel?

Geplaatst: 15-04-23 15:50

Dus eigenlijk heb je best veel meegekregen van de tijd voordat je in het gezin terechtkwam.
Dan moet de verplaatsing ook heftig voor je geweest zijn.
Ook hoe je er nu in staat is een succesverhaal. Heel mooi om te lezen!

**Geplaatst**: 15-04-23 16:39

Geplaatst: 15-04-23 16:39

Ik begeleid pubers/jongvolwassenen als coach. Ik mag er alleen heel anoniem iets over vertellen maar wat ik wel kan zeggen is dat een aantal van hen zijn ooit (gedeeltelijk, of volledig) uit huis geweest zijn en nu weer terug thuis wonen. Het ging in die gevallen meestal om ouders die een adempauze nodig hadden door hun eigen situatie. Denk aan vluchtelingenproblematiek met bijbehorende trauma's die om wat voor reden dan ook weer boven komen, schulden en alle geestelijke stress van dien, tijdelijke ernstige ziekte bij (alleenstaande) ouders etc. Vaak ik in gezinnen met weinig sociaal vangnet.

Er was in die gezinnen dus geen zware mishandeling gaande, wel verwaarlozing omdat de ouders (tijdelijk) niet voor zichzelf konden zorgen, laat staan voor een kind. Nadat de ouders er met hulp weer bovenop zijn gekomen konden de kinderen ook weer thuis gaan wonen. Dat gaat allemaal lang niet zo makkelijk als ik het hier omschrijf natuurlijk, het zijn vaak lange trajecten en ze zijn sowieso beschadigend. Maar op de problemen waren veel groter geworden als de kinderen thuis waren gebleven. De meeste van hen zijn daar zelf ook van overtuigd.

**Geplaatst**: 15-04-23 17:01

Geplaatst: 15-04-23 17:01

Evamarie schreef:
Dus eigenlijk heb je best veel meegekregen van de tijd voordat je in het gezin terechtkwam.
Dan moet de verplaatsing ook heftig voor je geweest zijn.
Ook hoe je er nu in staat is een succesverhaal. Heel mooi om te lezen!

Ik heb zeker veel meegekregen. Ik heb ontzettend veel herinneringen voor een periode waar ik 2/3 jaar oud was. De verplaatsing zelf was inderdaad ook moeilijk, totdat ik bij mijn uiteindelijke gezin terecht ben gekomen. Dat voelde als een opluchting. Ik voelde me eindelijk ergens veilig. Maar ik denk dat, als her gaat om het bewust meemaken (want dat is allemaal minder voor mij. Ik herinner me het wel maar ik begreep natuurlijk niet volledig wat er gaande was) denk ik dat het voor de mensen om me heen lastiger was. Mam heeft ook voor de rechrbank en weet ik veel wat moeten zitten wat zij als heftig heeft ervaren. Zo'n dingen weet ik dan zelf weer helemaal niks van.

En dankjewel

**Geplaatst**: 15-04-23 17:06

Geplaatst: 15-04-23 17:06

Dat begrijp ik en toch denk ik dat zoiets in je systeem komt te zitten. Ik geloof oprecht dat een goede omgeving een hoop kan helen en verzachten. En dat 'wel het goede' meekrijgen in de jeugd op wat voor manier dan ook heel waardevol is voor altijd.

**Geplaatst**: 15-04-23 17:39

Geplaatst: 15-04-23 17:39

Evamarie schreef:
Fijn om te lezen dat er dus ook wel heel veel goed gaat binnen Jeugdzorg.

In de media komen idd eerder negatieve verhalen binnen en dat is eigenlijk met alles zo. Als iets goed gaat dan wordt het minder snel gedeeld.

Die conclusie kun je zo echt niet trekken. Het kan zeker waardevol zijn om te kijken naar situaties waarin het goed is gegaan, maar NIET als tegenwicht voor de vele problemen die er zijn.

Want hoeveel goede verhalen je ook verzamelt als je alleen goede verhalen wilt horen, het aantal kinderen dat binnen het jeugdzorgsysteem te maken krijgen met geweld of misbruik is enorm. De IGJ geeft het handhaven op misstanden min of meer op omdat er zoveel problemen zijn, de rechter wijst soms niet eens meer hulp toe omdat die toch niet gegeven wordt, jongeren komen nog steeds in isoleercellen terecht of worden opgesloten, kinderen in de jeugdzorg krijgen met regelmaat geen onderwijs op hun niveau...

Kijken naar de goede dingen om ervan te leren is prima. Kijken naar de goede dingen om de problemen te ontkennen / bagatelliseren is echt niet ok. (En dit snapt iedereen als het over een gezin gaat waar een kind ernstig mishandeld wordt: het maakt niets uit hoeveel leuke uitjes en gezellige middagen pannekoeken bakken ertegenover staan. Je kunt dat niet wegstrepen. Het is nogal iets groots dat het mis gaat.)

**Geplaatst**: 15-04-23 17:44

Geplaatst: 15-04-23 17:44

Daar heb je gelijk in en zo bedoel ik het absoluut niet, wel dat goede verhalen minder te vinden zijn.

Maar absoluut niet om het probleem te bagatelliseren.

**Geplaatst**: 15-04-23 18:00

Geplaatst: 15-04-23 18:00

Definieer jeugdzorg? Alles onder de huidige jeugdwet?

Gezien de definitie

Citaat:
Jeugdzorg is een algemene omschrijving voor alle maatschappelijke zorgvoorzieningen voor jeugdigen. Dus alles naast en buiten de directe primaire opvoedingsrelatie van ouders voor hun kinderen. Meestal zal het gaan om zorg voor kinderen die in de problemen komen.

En ik neem aan dat je hem minder breed wil insteken dan dit?

**Geplaatst**: 15-04-23 18:11

Geplaatst: 15-04-23 18:11

Evamarie schreef:
Dat begrijp ik en toch denk ik dat zoiets in je systeem komt te zitten. Ik geloof oprecht dat een goede omgeving een hoop kan helen en verzachten. En dat 'wel het goede' meekrijgen in de jeugd op wat voor manier dan ook heel waardevol is voor altijd.

Oh jazeker. Dat blijft altijd in je systeem. Ik herinner me dat we op school leerden over pesten met een leeg blaadje papier. En hetzelfde geld voor enige mishandeling vind ik.

Als het papier je hart zou zijn en het meer opfrommelt als het schade oploopt, zou die mishandeling natuurlijk die schade verrichten. En als je na de mishandeling probeert te herstellen en recht te trekken krijg je dat papiertje nooit meer helemaal glad. Hoe hard je ook je best doet om het voor elkaar te krijgen. Het zal niet lukken. Dus veel van de schade zijn littekens geworden, en die zijn permanent helaas. Dus zelfs me een positieve afloop zullen bij alle kids die zoiets door moeten maken de littekens er wel altijd blijven.

**Geplaatst**: 15-04-23 18:23

Geplaatst: 15-04-23 18:23

secricible schreef:
Definieer jeugdzorg? Alles onder de huidige jeugdwet?

Gezien de definitie
Citaat:
Jeugdzorg is een algemene omschrijving voor alle maatschappelijke zorgvoorzieningen voor jeugdigen. Dus alles naast en buiten de directe primaire opvoedingsrelatie van ouders voor hun kinderen. Meestal zal het gaan om zorg voor kinderen die in de problemen komen.

En ik neem aan dat je hem minder breed wil insteken dan dit?

Al zou dit topic direct vol gelopen zijn,dan had ik dit idd overwogen. Maar gezien de hoeveelheid aan reacties kunnen we het onderwerp wel zo laten als iedereen het daarmee eens is.

**Geplaatst**: 15-04-23 18:25

Geplaatst: 15-04-23 18:25

Loeky01 schreef:
Lang verhaal kort; veel intensieve begeleiding van wijkteams, pleegzorg, individuele therapie en nog wat peuten en paten. En natuurlijk dat er in de basis bij een uithuisplaatsing altijd gewerkt wordt naar terugkering in de eigen situatie. Een kind mag maar maximaal 2 jaar uit huis geplaatst worden. Is er dan nog geen verbetering moet de jeugdbescherming bij de rechter een verzoek doen tot het afnemen van de voogdij. En dat gebeurt niet zomaar.
Ik denk dat je op internet maar weinig succesverhalen zal vinden als ik eerlijk ben, vaak trek je een beerput open die ik goed begrijp. Met de huidige druk, bezuinigingen en wachtlijsten gaan er dingen niet goed. Het is een complexe wereld met veel juridische taal, hoge verwachtingen en het is een vorm van bemoeizorg. Zijn mensen vaak echt niet blij mee. Met de uitspraak laatst van een minister over de GGZ voor kinderen, wordt er een nog groter stigma geplaatst.
Als jeugdbeschermer kan je het niet goed doen, er zal bijna altijd een partij ontevreden zijn. Mede daarom werk ik zelf ook niet meer in de reguliere jeugdbescherming .

Belangrijke kanttekening vind ik; jeugdbescherming/jeugdzorg wordt geassocieerd met uithuisplaatsingen. Maar geloof me dat wil niemand. De uitspraak ‘goed genoeg’ wordt vaak genoeg gebruikt in dat soort teams. Het is voor een kind eigenlijk altijd het beste om bij eigen ouders op te groeien, dus uithuisplaatsingen worden zo veel mogelijk voorkomen als het even kan. Tenzij extreme gevallen.
Oh en nee, niemand krijgt een bonus bij een uithuisplaatsing.

Hier wel mee eens.

Beleidsmatig denk ik dat als je de huidige problemen op wil lossen je moet inzetten op kortere wachtlijsten en meer praktische hulp. Niet alles hoeft opgelost te worden door een therapeut die daar 9 jaar voor gestudeerd heeft, waarvan altijd een tekort zal blijven i.v.m. schaarste van opleidingsplekken, en die bijbehorend hoog salaris hebben (lees: GZ-psychologen). Sterker nog, ik denk dat veel mensen er bij gebaat zijn om niet in de GGZ te komen maar wel iemand te hebben die naar ze luistert. Praktische hulp in het huishouden, financiële ondersteuning, een (professioneel) maatje. Of idd bv. een opvanggezin dat ouders even kan ontlasten.

Gelukkig gebeurt dat ook met wijkteams en tegenwoordig bv. met een POH-GGZ die deze voorzieningen ook kent en daarin ook kan verwijzen naar de juist plekken. Ik vind zelf echter wel dat er een te grote reflex is om jongeren door te sturen naar een vastgelopen GGZ. Het is een uitspraak die niet in veel gevallen op gaat, maar ik denk dat je qua jeugdzorg echt in moet gaan zetten op kwantiteit t.o.v. kwaliteit. Door bv. meer MBO'ers met een geschikte opleiding in te zetten. En daarmee wil ik niet zeggen dat MBO'ers minder kwaliteiten hebben, sterker nog. Ik denk dat ze andere kwaliteiten hebben die soms zelfs effectiever zijn. Als je die slim in kunt zetten, en daarmee de wachtlijsten in kan korten en kan voorkomen dat problemen te groot om te dragen worden, heb je twee vliegen in 1 klap..
Moet wel zeggen dat ik de politiek nooit zou vertrouwen met deze oplossing, omdat je zult zien dat er vooral bezuinigd zal worden op krachten, zonder daadwerkelijk onderzoek te doen naar effectieve(re) interventies die ook door cliënten als fijn worden ervaren.

Ten tweede kampt zowel de jeugdzorg als de jeugdbescherming met een gigantisch reputatie- maar ook communicatieprobleem. Ik studeer nu communicatie en hoop dat ik hier ooit tijdens een project of onderzoek nog wat mee kan. Ik heb tijdens mijn vorige opleiding wel eens mee kunnen lezen met bv. een brief van de RvK die naar een vrouw met LVB (licht verstandelijk beperking) werd gestuurd. Die communicatie is mijns inziens echt ongeschikt voor de doelgroep.

Het probleem is al dat de instanties een slechte naam hebben, mensen onwijs bang voor ze zijn, en cliënten ze daarom vermijden of niet het achterste van hun tong laten zien, waardoor hulpverleners niet goed hun werk kunnen doen en situaties echt onnodig escaleren.
Voorbeeldje: Sommige brieven van de jeugdbescherming worden vanuit de naam van het ministerie van justitie geschreven, met logootjes, naam alles. Waar kennen de meeste mensen ministerie van justitie van? Juist: het nieuws, als Ridouan Taghi weer eens opgepakt wordt of er andere boeven gevangen worden. Tuurlijk is dat superbedreigend als je daar ineens mee wordt geassocieerd. Dan denk ik toch.... Is het nou zo moeilijk om die brief vanuit de naam van een persoon/iets minder bedreigende instantie te versturen? Vooral bij een doelgroep die vaker dan gemiddeld niet goed Nederlands kan of laaggeschoold is -O-

. En zo denk ik dat de gebruikte taal, en onderzoek doen naar geschikt taalgebruik dat als niet-bedreigend wordt ervaren echt wonderen zou verrichten. Maarik ben mss bevooroordeeld als ex-psychologiestudent die nu (taal en) communicatie studeert

Nouja, dat soort dingen dus.

Laatst bijgewerkt door Anoniem op 15-04-23 18:42, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 15-04-23 18:33

Re: Jeugdzorg, wat werkt wel?

Geplaatst: 15-04-23 18:33

Mooi uitgelegd Menino en volledig mee eens!

**Geplaatst**: 15-04-23 18:44

Geplaatst: 15-04-23 18:44

Shadow0 schreef:
Evamarie schreef:
Fijn om te lezen dat er dus ook wel heel veel goed gaat binnen Jeugdzorg.

In de media komen idd eerder negatieve verhalen binnen en dat is eigenlijk met alles zo. Als iets goed gaat dan wordt het minder snel gedeeld.

Die conclusie kun je zo echt niet trekken. Het kan zeker waardevol zijn om te kijken naar situaties waarin het goed is gegaan, maar NIET als tegenwicht voor de vele problemen die er zijn.

Want hoeveel goede verhalen je ook verzamelt als je alleen goede verhalen wilt horen, het aantal kinderen dat binnen het jeugdzorgsysteem te maken krijgen met geweld of misbruik is enorm. De IGJ geeft het handhaven op misstanden min of meer op omdat er zoveel problemen zijn, de rechter wijst soms niet eens meer hulp toe omdat die toch niet gegeven wordt, jongeren komen nog steeds in isoleercellen terecht of worden opgesloten, kinderen in de jeugdzorg krijgen met regelmaat geen onderwijs op hun niveau...

Kijken naar de goede dingen om ervan te leren is prima. Kijken naar de goede dingen om de problemen te ontkennen / bagatelliseren is echt niet ok. (En dit snapt iedereen als het over een gezin gaat waar een kind ernstig mishandeld wordt: het maakt niets uit hoeveel leuke uitjes en gezellige middagen pannekoeken bakken ertegenover staan. Je kunt dat niet wegstrepen. Het is nogal iets groots dat het mis gaat.)

Op welke bron baseer je jouw uitspraken? En over welk gedeelte van jeugdzorg spreek je dan?

Ik ga niet ontkennen dat er dingen mis gaan, maar het is ook zeker waar dat de goede verhalen niet of nauwelijks gedeeld worden. Simpelweg omdat ouders en kinderen van een goed verhaal minder de behoefte voelen om dat te delen, terwijl ouders die tekort gedaan zijn (of zich zo voelen…) dit sneller zullen doen.
Jeugdzorg mag zich niet uiten, dus doen nooit hun kant van het verhaal. Dat mag je ook niet vergeten. Je komt aan iemands kind dus als je iets doet wat de ouder niet fijn vindt, dan doe je het altijd verkeerd. De ouders zijn ook vaak niet de mensen met het meeste reflectieve vermogen. Hadden ze dat wel, dan zou het al nooit zo ver zijn gekomen of zouden ze zelf verzoeken om een uithuisplaatsing.
Ik heb namelijk ook gesprekken meegemaakt waarbij de ouders het kind uit huis wilden en jeugdzorg daar niet aan mee werkten omdat zij nog mogelijkheden zagen om het thuis te proberen. Alles is echt gericht op thuis laten opgroeien.

**Geplaatst**: 15-04-23 18:54

Geplaatst: 15-04-23 18:54

Als eerste wil ik wel benoemen dat jeugdzorg een groot begrip is. Mijn verhaal omschrijft niet 1 jeugdzorg, maar een tak van jeugdzorg. In dit geval gaat het om een uithuisplaatsing.

Ik ben toen ik 9 was weggehaald bij mijn moeder. Mijn vader is op mijn 8ste overleden aan kanker. Mijn moeder is helaas psychisch niet in orde en haar alcoholverslaving verergerde de situatie. Gelukkig heeft zij mij toen vrijwillig afgestaan waardoor ze wel de voogdij bleef houden. Na mijn uithuisplaatsing heeft ze het licht gezien en heeft ze de juiste hulp gekregen om te stoppen met haar alcoholverslaving. Tot op de dag van vandaag heeft ze geen druppel meer gedronken. Psychisch is helaas een ander verhaal maar we hebben nog wel contact.

Ik ben blij dat jeugdzorg toen ingegrepen heeft omdat er in dat jaar heel wat dingen zijn gebeurd, die een kind van 8 niet hoeft te zien of mee te maken. Ik ben toen geplaatst bij een heel lief pleeggezin waar ik een aantal jaar gewoond heb. Zij hadden geen eigen kinderen en ik heb toch altijd het idee gehad dat ik daarvoor in de plaats was. Ik heb zelf ook een rugzakje en ben absoluut geen probleemkind geweest of wat dan ook (ja daar ga ik mij weer verantwoorden omdat ik niet als een apart geval gezien wil worden

), maar ik ben daar na een aantal jaar weggehaald omdat mijn pleegouders verwachtingen van mij hadden die ik niet waar kon maken. Dat wil niet zeggen dat ik daar een aantal fijne onbezorgde jaren gehad heb. Het zijn hele lieve mensen maar ik was uiteindelijk niet het (pleeg)kind voor hun. Ik ben toen bij mijn pleegouders weggehaald en heb 2 maanden in een tijdelijk pleeggezin gezeten. Dit heette toen ook wel een crisisopvang.

Ik ben toen ik 13 was naar een ander pleeggezin overgeplaatst. Ik vond het vervelendste dat ik naar een andere middelbare school moest. De fout die jeugdzorg toen wel gemaakt heeft, is door mij in een christelijk pleeggezin te plaatsen. Ik heb absoluut niets tegen het christendom en ik respecteer iedereen zijn geloof waar hij of zij voor staat. Maar de manier van opvoeden, bijlbelschool en elke zondag naar de kerk was ik niet gewend en ik stond er ook niet achter. Ik moest bij dit pleeggezin ook wijde kleding aan en werd erg gepest op school. Hierdoor heb ik een leerachterstand opgelopen en moest ik uiteindelijk een niveau lager gaan doen. Dit had echt voorkomen kunnen worden... Doordat ik er anders uitzag (wijde kleding) dan mijn klasgenoten, ben ik erg gepest. Dit resulteerde uiteindelijk dat ik mij zowel thuis als op school afzonderde. Ik kwam mijn kamer niet meer uit en voelde mij absoluut een buitenbeentje. Ik vergeet nooit het gesprek die ik op school met de decaan en mijn pleegouders gehad heb. Ja Maureen, je moet gewoon wat beter je best doen in vriendinnen maken. Dat lukt als je wat meer je best doet...

Gelukkig zal mijn jeugdzorgwerker, die ik om de twee weken sprak, dat ik niet goed zat bij dit gezin. Jeugdzorg (Ik zat toen bij instantie de Hoenderloo Groep) heeft toen opnieuw ingegrepen en mij weggehaald bij dit gezin. Ik weet nog het moment dat ik werd gebeld door mijn begeleider. Dat was een van de fantastische momenten uit mijn leven. "Maureen, je gaat naar een ander gezin".

Ik moest nog een maand wachten, maar het was het waard. Ik zou terug gaan naar de plaats waar ik grotendeels opgegroeid was, waar ik mijn vrienden had en waar ik weer terug zou kunnen naar de middelbare school waar ik eerst op zat. Ware het wel dat ik een niveau lager moest starten. Ik kwam in een gezinshuis terecht.

Naast pleeggezinnen bestaan er ook gezinshuizen. Mensen denken vaak dat hier de meest zware gevallen (ja kinderen dus) komen. Maar dat is deels waar. Ik ben zelf geen zwaar geval geweest alleen dit gezinshuis was in mijn oude plaats en omdat ze therapie met paarden deden was het voor mij een geweldige plek. Het verschil tussen een pleeggezin en een gezinshuis is dat gezinshuisouders full time zorgen voor de kinderen die er wonen. Vaak hebben deze "ouders" ook meer ervaring in het opvangen van beschadigde kinderen.

Mijn gezinshuisouders (ik noem ze voor het makkelijke altijd pleegouders, gezinshuisouders vraagt veel vragen op

), die voor mij als mijn ouders voelen, hebben mij echt fantastische handvaten meegegeven voor het volwassen leven. Ik heb bij hen mijn diploma gehaald, een schouder om te huilen gehad, veel vitamine P gehad, mijn eigen paard kunnen hebben (eigendom van pleegouders) mijn eigen paard kunnen kopen, terug kunnen vallen op een slaapplek toen het uitging met mijn ex en nog veel meer om op te noemen.

Mijn pleegouders hebben een gezinshuis met paarden (toen 30 nu 20 gok ik) waarmee ze therapie doen met kinderen, zo ook ik. Een eigen paard om voor te zorgen, verantwoordelijkheid nemen en een ritme in je leven brengen. Ja, je paard moet ook elke dag verzorgd, geknuffeld en getraind worden

Ik heb bij hun zoveel geleerd over het leven dat ik op mijn 16de al zelfstandig kon gaan wonen en tot mijn 18de onder begeleiding van hun gebleven ben. Ik spreek ze nog regelmatig en probeer vaak langs te gaan. Ik wil ook altijd mijn oude Fjord Orin even gedag zeggen die nu lekker van haar pensioen staat te genieten.

Het is een lang verhaal geworden

Ik ben er heel open over omdat ik dit niet altijd geweest ben. Ik mag er ook zijn. Mensen hebben vaak toch een vooroordeel en negatief beeld als je een pleegkind bent. "Deze kinderen hebben een rugzakje, zijn lastig en maken alleen maar problemen". Maar een kind wordt niet zomaar uit zijn gezinssituatie gehaald. De reden dat een kind uit huis geplaatst wordt is 80% van de tijd de "schuld" van de ouders. En vaak kunnen zij er ook niks aan doen. Ik ben blij met wie ik ben en ik vertel ook altijd waar ik vandaan kom. Mijn baas op mijn vorige werkt heeft ooit een keer tegen mij gezegd dat ze niet verwachtte dat ik het lang bij hun vol zou houden omdat ik een zware jeugd gehad heb en ik niet thuis opgegroeid ben. Toch weer een vooroordeel

Als jeugdzorg er niet voor mij geweest was, weet ik niet hoe ik opgegroeid zou zijn. Gelukkig gaat het momenteel met mij goed (mentaal iets minder maar dat komt wel weer). Ik heb mijn woning, een lieve vriend op wie ik altijd kan terugvallen en fantastisch werk. Ik kom er wel!

**Geplaatst**: 15-04-23 19:10

Geplaatst: 15-04-23 19:10

Menino, ik kan het wel beamen dat dergelijke communicatie vaak niet geschikt is, te moeilijk verwoord enz. Ik ben wel hoog opgeleid, ken de zorg (zowel als client als professioneel), maar ik kan aan bepaalde communicatie van bepaalde instanties ook kop nog staart krijgen. Dan ga je ermee naar iemand die echt opgeleid is voor die specifieke materie en merk je dat die er evenmin iets van begrijpt. Hoe moeten mensen die laaggeschoold zijn of een verstandelijke beperking, anderstalig zijn etc er dan iets van begrijpen?

Zulke brieven sturen vanuit de naam van een persoon, ben ik eigenlijk niet mee eens dat dat een betere optie is. Bij grensoverschrijdend gedrag is het over het algemeen beter om net niet vanuit 1 persoon te spreken maar vanuit "wij". Anders is het veel makkelijker om het naast je neer te leggen en/of mensen tegen elkaar uit te spelen. Als je spreekt vanuit de "wij"-vorm, een "groep" aan hetzelfde zeel trekt, creëer je bovendien duidelijkheid: regel x geldt en de hele groep hanteert diezelfde regel. Dat geeft aan cliënten duidelijkheid want je weet dat regel x van toepassing is bij iedereen.
Ik heb ooit een incompany training gevolgd mbt agressie in hulpverlening en dat was echt één van de dingen die sterk naar voren kwam (en is tevens ook mijn persoonlijke ervaring dat dat beter werkt).
Of het vanuit justitie moet komen is dan weer een andere vraag. Ik denk dat dit geval per geval kan verschillen wat het beste is. In elk geval moet communicatie wel goed doordacht gebeuren, want indien dat niet voldoende doordacht is, kan de situatie voor het kind net gevaarlijker worden.