Met zonder ouders
Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
- Earth
-
- Berichten: 10473
- Geregistreerd: 09-04-20
- Woonplaats: Ergens oost
Met zonder ouders
Geplaatst door de TopicStarter : 20-06-22 12:12
Want jullie hebben me nooit kunnen geven wat een ouder hoort te geven. Daar konden jullie ook niks aan doen, maar het heeft me wel heel veel pijn gedaan. Jullie hebben me pijn gedaan, zonde me aan te raken, zonder me te troosten. Of was juist dat de pijn? Nooit liefde in emotie, enkel in dingen. Maar dat was verre van genoeg, en veel te weinig. Schade aan mijn emotie, schade aan mijn lichaam, schade aan mijn ziel.
Jaren hoopte ik dat de schade ongedaan gemaakt kon worden, dat jullie toch ineens inzagen wat ik nodig had. Dat jullie me zouden vastpakken, en zouden vragen hoe het met me gaat. Hoe het écht met me gaat. Dat jullie mijn tranen zouden zien, zouden begrijpen. Dat jullie met me meeleven, dat ik bij jullie terecht kan, voor alles. Dat jullie ervoor konden zorgen dat ik zonder zorgen kon opgroeien. Dat jullie mijn angsten die ik op school had konden wegnemen. Dat jullie konden zeggen dat het je speet, en dat je het anders had moeten doen. Dat jullie me in de ogen konden aankijken, en dat ik zou voelen 'alles komt goed'.
Maar het kwam niet goed, het was nooit goed. Jullie waren emotioneel afwezig, niet bereikbaar. Dus moest ik het zelf doen, alles. Ik moest mijn eigen angst wegnemen, mijn eigen verdriet troosten, mijn eigen tranen wegvegen. Overleven, alleen te midden van mijn familie. En ik heb het overleefd, maar met veel schade en butsen. Mijn lichaam was vervuild, kon niet meer functioneren. Mijn ziel was kapot, ik wist niet meer wat ik moest voelen en kon voelen. De angst en het verdriet woonde in mijn lijf, het was er altijd. En jullie maakte het erger, veel erger.
Ik kon kotsen, ik kon omvallen, ik kon ziek zijn. Dat begrepen jullie, dus mijn lichaam vond een weg om toch met jullie te communiceren, om toch enige aandacht te krijgen.
Dus, ik moest de puinhopen die jullie hadden veroorzaakt opruimen. Onmogelijk, zo leek het, want hoe repareer je dingen die zo kapot zijn dat je niet weet of het ooit nog wel gaat werken? Hoe kan iemand die zo kapot is, zichzelf heel maken? Hoe kan ik accepteren dat de mensen die voor je zouden moeten zorgen, je tot je ziel kapot hebben gemaakt? Hoe kan ik accepteren dat ik nooit ga krijgen wat ik van ze nodig heb? Hoe kan ik accepteren dat mijn ouders, geen papa en mama zijn?
Dus, nu zeg ik gedag. Gedag tegen papa en mama, gedag tegen mijn ouders. Ze zijn niet dood, maar wel weg. Ik heb mezelf gerepareerd, zonder jullie. En als ik heel wil blijven, is er in de oorsprong geen ruimte voor mensen die mij kapot maken. Jullie zijn nu mensen, gewoon die in mijn leven zijn geweest. Maar dat is niet makkelijk, want de rouw om dat jullie niet zijn wie je had moeten zijn, om datgene wat niet is geweest, maar er wel had moeten zijn, is loodzwaar. Maar een schijn met wat ik al heb moeten verdragen.
Dus dag papa en mama, vader en moeder. Ik doe het vanaf nu alleen, zonder jullie. Bedankt voor de leuke dingen die we hebben gedaan, en voor het mens dat ik ben geworden. Want ondanks de schade, ben ik een mooi persoon. Dus bedankt daarvoor, maar niet voor al het andere. Maar het is goed zo, ik ga door, zonder jullie. Dag!
- Cayenne
- Crazy Bird Lady en onze Berichtenkampioen!
-
- Berichten: 113608
- Geregistreerd: 08-08-03
- Woonplaats: Haaren (NB)
- maralyn
-
- Berichten: 10954
- Geregistreerd: 23-02-09
- Woonplaats: --
Re: Met zonder ouders
Geplaatst: 20-06-22 12:17
Soms is het voor jezelf kiezen het moeilijkste, maar wel het beste.
- Earth
-
- Berichten: 10473
- Geregistreerd: 09-04-20
- Woonplaats: Ergens oost
Geplaatst door de TopicStarter : 20-06-22 12:23
Cayenne schreef:Heftige tekst hoor!
Je hebt volgens mij al vaker topics hierover geopend, klopt dat?
Heb je hulp?
Jazeker, heel veel zelfs. Ik heb afgelopen week EMDR gehad voor de rol van mijn moeder, en sindsdien voel ik me een soort van bevrijd. Ik heb nog wel contact met mijn moeder, maar niet met mijn vader. Maar ik voel niet meer die afhankelijkheid van haar, of de drang om toch gezien te worden. Ik zie haar niet meer als moeder, want dat kan ze gewoon niet zijn.
- manumol
-
- Berichten: 701
- Geregistreerd: 12-01-11
Geplaatst: 20-06-22 12:29
Dit is zo herkenbaar voor mij, maar dan alleen over de moeder. Mijn vader is overleden dat ik 11 was.
Sinds een half jaar heb ik, na een zwaar traject van therapie, keuze gemaakt om de “moeder” mens op grote afstand te houden.
Trots op jou, dat je het beste voor je zelf wilt!
- Chapeau2002
-
- Berichten: 915
- Geregistreerd: 18-03-15
- Woonplaats: Heemskerk
- Janneke2
-
- Berichten: 23646
- Geregistreerd: 28-02-13
- Woonplaats: Ergens in Drenthe
Geplaatst: 20-06-22 12:30
Als je moeder geen moeder kan zijn, "nou dan niet".
Dat klinkt raar.
Emotioneel gesproken is het enorm.
Rationeel gesproken is het de juiste beslissing.
'Wat zij niet heeft, kan ze niet geven', en je tijd besteden aan het toch willen krijgen - doe maar niet.
En fijn dat je emdr krijgt. Sessies kunnen heftig zijn, maar ik heb er veel aan te danken. Ik vond het heel respectvol, het werkt diep en relatief snel.
- Earth
-
- Berichten: 10473
- Geregistreerd: 09-04-20
- Woonplaats: Ergens oost
Geplaatst door de TopicStarter : 20-06-22 12:40
Janneke2 schreef:Goede stap...!
Als je moeder geen moeder kan zijn, "nou dan niet".
Dat klinkt raar.
Emotioneel gesproken is het enorm.
Rationeel gesproken is het de juiste beslissing.
'Wat zij niet heeft, kan ze niet geven', en je tijd besteden aan het toch willen krijgen - doe maar niet.
En fijn dat je emdr krijgt. Sessies kunnen heftig zijn, maar ik heb er veel aan te danken. Ik vond het heel respectvol, het werkt diep en relatief snel.
Het is zeker enorm, al maanden rouw ik met enige regelmaat. Ook nu zijn er tranen, omdat het een beslissing is die je tegen alle oerwetten in neemt. Maar omdat het inderdaad rationeel de beste beslissing is, maar emotioneel verlies je gewoon een ouder.
En ik had altijd een kei in mn maag, waar en vol pijn en verdriet, maar die vooral de kern was, namelijk afwijzing. Ik kon de laatste jaren nooit vrolijk zijn, zonder iets van pijn te voelen. De kei was zwaar en het verdriet en de angst die erin huisde, waren er altijd. En nu is dat weg, het is bijna een leegte in mijn buik. Dat voelt heel raar, alsof ik nu meer adem heb, meer ruimte. Ik heb wel nog steeds negatieve gedachtes die altijd gelinkt waren aan afwijzing, maar de gedachtes hebben geen voeding meer en nu kan ik ze veel makkelijker cognitief ombuigen. Omdat eindelijk de lading er vanaf is.
- Earth
-
- Berichten: 10473
- Geregistreerd: 09-04-20
- Woonplaats: Ergens oost
Geplaatst door de TopicStarter : 20-06-22 12:51
Siersma, superlief, dank je wel. Ik hoop het ook, als is het maar dat ik onbezorgd kan leven.
Manumol, bedankt voor je compliment. Schrijven is voor mij echt een therapeutische zet, en ik probeer dan ook zoveel mogelijk vanuit mijn emotie te schrijven. Dat lukt vaak wel goed, en het schrijven heeft echt een goede therapeutische werking voor mij.
Chapeau, ook jij bedankt voor je lieve woorden. Ik weet niet waar ik aan ga 'komen', maar als ik maar weer een beetje kan functioneren. Parttime werken, wat meer kunnen vertrouwen op mijn lichaam, weer uitgaan, mijn hobbies weer oppakken. Dan ben ik al een gelukkig mens
Anastasia dank je wel voor de knuffel.
Het is idd triest dat sommige ouders de titel niet verdienen, hoe graag ze dat ook willen. Mijn moeder doet zo haar best, maar ze ziet niet dat ze het daarmee alleen maar ergerlijk maakt. Maar dat kun je haar ook niet vertellen, zo is ze gewoon. Petpa, ik ben inderdaad een koppkind.
Laatst bijgewerkt door Earth op 20-06-22 12:53, in het totaal 1 keer bewerkt
- paddington
-
- Berichten: 3104
- Geregistreerd: 19-07-06
- Woonplaats: Rechts op me boxspring
Geplaatst: 20-06-22 12:52
Jouw tekst had ik ook kunnen schrijven Want ik denk en voel net zo met mijn vader.
Zulke mensen zijn je tijd en energie niet waard en die hebben we zelf nodig met onze ziekte.
Met mijn moeder had ik wel een hele goede band maar helaas is zij in December 2020 overleden.
- DuoPenotti
-
- Berichten: 38735
- Geregistreerd: 14-01-21
- Woonplaats: Tussen de Limburgse velden met uitzicht op de Brabantse.
Geplaatst: 20-06-22 13:07
wat goed van je! Kiezen voor jezelf
En je teksten raken mij ook altijd.
Mijn vader is dood en dat is eigenlijk het gemakkelijkste deel van mijn leven.
Maar met zijn sterven is eigenlijk mijn moeder ook gestorven, ik had toen beide niet meer.
Mijn moeder is ook nooit moeder geweest.
Maar sinds enkele jaren kan ik dat ook los laten.
Ik zie haar ook nog steeds, niet heel vaak, maar heb haar niet verbannen. Wel vaak op dat punt gestaan.
Maar heb haar kunnen vergeven geen moeder te zijn en ze raakt me ook niet meer als ze niet vraagt hoe het gaat of echt weet wat er in mijn leven speelt.
Ze is geen moeder maar een mens, waar ik geen afkeer meer tegen voel. Ze slurpt geen energie meer bij me weg. Het is jammer dat het niet anders is, maar het is ook goed zo.
Hopelijk ga ook jij dat zo ervaren. Dat ze je geen pijn meer doen.
- Earth
-
- Berichten: 10473
- Geregistreerd: 09-04-20
- Woonplaats: Ergens oost
Geplaatst door de TopicStarter : 20-06-22 16:56
Liselot schreef:Je bent de beste leukste en sterkste vriendin die iemand zich kan wensen
Hele dikke knuffel ook via hier
DP, inderdaad heel herkenbaar. Vooral het stuk dat mijn moeder energie bij me weg slurpt
Verschrikkelijk vind ik dat en eerder leek ik er niets tegen te kunnen doen. - chanicha
-
- Berichten: 12978
- Geregistreerd: 14-08-04
Geplaatst: 20-06-22 17:07
Ik heb ruim vier jaar geleden op het punt gestaan te breken met mijn moeder, mijn vader was overleden, maar er werd toen uitgezaaide kanker geconstateerd bij haar.
Ik heb het toen niet gedaan, ook niet voor mijn zus omdat alles dan op haar neer zou komen nou daar heb ik verscheidene keren mezelf nog voor achter mijn oren gekrabd om het netjes te zeggen.
Ze is nu sinds december overleden en we hebben nu rust.
Wens je alle goeds en je doet het goed
- manumol
-
- Berichten: 701
- Geregistreerd: 12-01-11
Geplaatst: 20-06-22 18:26
Earth schreef:Boompje en Maralyn, dank jullie wel.
Siersma, superlief, dank je wel. Ik hoop het ook, als is het maar dat ik onbezorgd kan leven.
Manumol, bedankt voor je compliment. Schrijven is voor mij echt een therapeutische zet, en ik probeer dan ook zoveel mogelijk vanuit mijn emotie te schrijven. Dat lukt vaak wel goed, en het schrijven heeft echt een goede therapeutische werking voor mij.
Chapeau, ook jij bedankt voor je lieve woorden. Ik weet niet waar ik aan ga 'komen', maar als ik maar weer een beetje kan functioneren. Parttime werken, wat meer kunnen vertrouwen op mijn lichaam, weer uitgaan, mijn hobbies weer oppakken. Dan ben ik al een gelukkig mens
Anastasia dank je wel voor de knuffel.
Petpa, ik ben inderdaad een koppkind.
Dikke knuffel!
- Doubtless
-
- Berichten: 8827
- Geregistreerd: 29-12-10
Re: Met zonder ouders
Geplaatst: 20-06-22 18:51
- Earth
-
- Berichten: 10473
- Geregistreerd: 09-04-20
- Woonplaats: Ergens oost
Geplaatst door de TopicStarter : 20-06-22 19:16
tita schreef:Ik heb geen idee wat er gebeurd is, maar als moeder zijnde kan ik dit helemaal niet bevatten.
Kind opgroeien zonder liefde en geborgenheid is de grootste angst van een kind
Nou laat ik het zo zeggen, dat mijn beide ouders het chronische onvermogen hebben tot empathie. Ze hebben mij nooit gezien voor wat ik voel en hoe het met me gaat. Ik ben bijvoorbeeld vreselijk gepest op de basisschool, maar als je dat mijn moeder vraagt heeft ze geen benul hoe erg het was. Terwijl ik met enige regelmaat wegliep van school (stiekem tijdens de les) omdat ik zo bang was. Maar dat zag ze niet, ze kon niet emotioneel voor me zorgen. Overigens heeft ze er geen actieve herinneringen aan dat ik te vroeg thuis kwam. Terwijl dat toch echt met enige regelmaat gebeurde...
Dus, emotioneel afwezig, ook wanneer mijn vader met een narcistische persoonlijkheidsstoornis (gediagnostiseerd) mij helemaal verbaal met de grond gelijk schreeuwde, kon ze me niet helpen. Ze ging enkel het schreeuwgevecht met mn vader aan, wat de boel alleen nog maar erger maakte...
En nog steeds kan ze, terwijl ik nu in een zwaar therapietraject zit, niet inleven in mijn situatie. Ze vraagt dan wel hoe het gaat, maar vraagt niet door en in plaats daarvan begint ze te zeuren dat ik mijn huishouden beter voor elkaar moet hebben als ik bezoek krijg. Dus, ze snapt er geen snars van
Mijn moeder is ook slachtoffer van haar opvoeding, dat is het hele sneue eraan. Ze werkt keihard om zichzelf in de plooi te houden, om niet kwetsbaar over te komen. Maar daardoor is ze ook heel erg 'veel' en bijna iedereen irriteert zich snel aan mijn moeder
Omdat ze echt supervermoeiend is ook. En zo kan ik wel even doorgaan... En oh ja, tijdens mijn eerste therapietraject was ze eens mee op een familiedag, toen vroeg de peut aan de groep meekomers wat ze ervan vonden. Toen antwoordde mijn moeder dat ze het jammer vond dat ik hier nu zat, want het was stilstand in mijn leven. Ik kon immers niet werken of studeren en dat was zonde van mijn tijd...
- Firefly289
-
- Berichten: 179
- Geregistreerd: 22-09-13
Geplaatst: 20-06-22 19:17
Het is moeilijk om uit te leggen aan mensen die het niet zelf mee maken. De jaloezie die ik soms voel als anderen vertellen hoe veel begrip en geborgenheid hun ouders bieden.
Een dappere stap, afscheid nemen van je ouders. Heel knap om echt voor jezelf te kiezen
Hopelijk geeft het je wat je zoekt. - Anoniem
Re: Met zonder ouders
Geplaatst: 20-06-22 19:20