Geplaatst Maar verdorie, ik ben wél trots!
Ik ben beginnen blowen toen ik 14 jaar was. Stiekem tijdens de middagpauze, na school, in het weekend, je kent het wel. Ik heb echter altijd issues gehad met mijn bloeddruk (te laag), en ben daardoor gestopt met blowen voor ik goed en wel begonnen was. Verschillende vriendjes gehad die blowden, maar ik had nooit de neiging mee te doen, ook uit angst weer KO te gaan, wat dat gebeurt best snel met die lage bloeddruk, zéker als ik blow. Ik ben zelfs ooit eens achterop een brommer KO gegaan omdat ik daarvoor geblowd had.
Toen ik 19 jaar was, blowde mijn toenmalige vriend tegen de sterren op. 400 euro per maand.
Op een keer kon ik niet slapen, en heb ik een paar trekjes genomen. 2, max 3 - ik wilde slapen, niet KO gaan.
Zo is het weer begonnen. En jeetje, het liep al snel de spuigaten uit.
Ik blowde iedereen met gemak onder tafel. Ik ging nog steeds wel af en toe KO, maar daar maakte ik me niet druk meer om. Ik voel het aankomen, mijn oren worden loeiheet. Dan ga ik op de grond zitten, zodat ik niet echt kan vallen, en vaak ga ik niet eens KO dan.
Ik zat ook algauw aan 400 euro per maand. Makkelijk. 8-10 j's per dag, en dat zag je zelfs niet aan me.
Nooit als ik nog moest rijden - maar ik kwam ommenduur buiten het werk en de paarden om ook gewoon niet meer buiten want "ik wilde blowen".
Uit elkaar gegaan met dat vriendje. Mijn voorraad wiet meegesleept in de volgende (mijn huidige) relatie - een partner die niet (meer) blowt. Die vond het eerst geen ramp - maar hij had eerst niet door hoe ontzettend veel ik oprook.
Na een jaar begon het toch te wringen bij hem. Ik probeerde te minderen, maar werd een zenuwpees daardoor. Knallende koppijn, koud/warm. Focus enkel en alleen op: ik wil blowen, ik moet blowen. Ik heb het nodig.
Stomverbaasd was ik. Ik dacht dat je lichamelijk niet verslaafd kon geraken aan wiet. Ik heb nog staan lachen met mensen die dat beweerden. Ik wachtte tot mijn vriend sliep, sloop het bed uit en ging op het terras nog eentje blowen. Afschuwelijk was dat, echt waar.
Zo nog een jaar of 2 door gegaan.
Toen zijn we op zoek gegaan naar een huis, en was mijn vriend was het echt beu. "Als we verhuizen stop je ermee". Ik dacht "dan KAN ik niet, dat lukt me gewoon écht niet, ook al zou ik het willen!".
En.. Ik wilde eigenlijk niet stoppen. Ik hou van het gevoel, van het chillen. Ja, stop dan maar eens.
Maar... We wonen hier nu 2 jaar. En... Ik ben gestopt.
Nou ja... Zo goed als. Ik heb al meer dan een jaar (of is het al anderhalf jaar ondertussen? Volgens mij wel, we zijn 40 minuten verderop gaan wonen en ik zou hier niet eens weten waar ik er aan moet geraken haha) geen wiet meer gekocht. Af en toe krijg ik hier of daar een j'tje aangeboden, en dat weiger ik nooit. Ik spreek hier over eens in de 2-3 maanden. Soms eens in de 4-5 maanden!
Dus: ik kom van héél ver. Van dagelijks een j of 10, naar 3 maanden, soms langer, geen enkele.
Als iemand vraagt "rij je mee naar NL" (naar de coffeeshop) wil ik met heel mijn hart JAJAJAJA zeggen. Maar.. ik zeg "nee". Want ik ken de valkuil, ik weet dat ik nog steeds niet kan weigeren en erg zwak ben op dat vlak. Ik heb het 1 gedaan, en heb de hele boel meteen dagenlang achter elkaar opgerookt, heb geen dag overgeslagen.
Ik heb zelfs geprobeerd mijn eigen plantje te kweken, maar ik krijg een cactus nog dood haha.
Heb het ook met de vape geprobeerd, en ik vond het wel lekker (hoewel niet hetzelfde), maar gelukkig kun je dat spul in BE niet meer krijgen want het is reteduur
Maar ooooh. Wat mis ik het.
Ik heb gisteren nog eens geblowd, en wat wil ik dat graag vandaag weer doen!
Vandaar dat ik niks in huis heb - ik zou er niet kunnen afblijven. Dus haal ik het niet meer in huis.
Het gevoel van willen is wél verandert, tegenover toen ik net gestopt was, of probeerde te stoppen. Ik had iemand iets kunnen aandoen in ruil voor een j, echt waar. Die NOOD, dat kun je je niet voorstellen. Heel mijn lijf schreeuwde om een j, en dat heb ik al héél lang niet meer.
En daar ben ik wel trots op. Ik wil wel, maar hoéf niet meer. Ik zit niet meer in dat cirkeltje van "ik kan niet slapen, niet chillen, niet functioneren zonder". Nu lijkt het meer op "oh, als ik chocolade in huis had zou ik er van eten, maar ik heb het niet is huis en de zin is niet zo groot dat ik chocolade ga halen".
Een hele grote verbetering dus, als je het mij vraagt.
Gaat die zin ooit over, vraag ik me af?
Ik heb meer dan 10 jaar aan 1 stuk door geblowd. Ik liep gewoon 10 jaar lang aan 1 ruk door hartstikke high rond. Ik sloeg geen dag over, en ik mis het nog élke dag.
Maar ik mis het op een "normale" manier, op een doénbare manier, niet meer op de ikmaakruziemetiedereen-manier omdat ik één brok zenuwen ben bij gebrek aan. Misschien zoals een ex-roker een sigaret mist, denk ik?
Zo, dat is er weer uit
Ik laat me niet meer vangen hoor. Af en toe eens blowen, ja, dat wil ik wel doen. Maar ik wil niet meer terug naar dat bank-hangende, luie, altijd-highe mens dat ik was. Want: ik krijg veel meer gedaan nu in/rond huis, kom terug buiten, spaar ontzettend veel centjes uit, en voel me veel lekkerder in mijn vel. Gezonder, beter. En mijn vriend en ouders zijn hartstikke trots op me, no way dat ik hen teleur ga stellen door weer als gek te gaan blowen!
Maar... wat mis ik het
goed zo! 
Volhouden hoor. Om die reden ben ik er nooit aan begonnen ook al was ik nieuwsgierig naar de ervaring. 
) april 1997. Waarom? Omdat die dag mijn dochter met een spoed-keizersnede geboren werd. Maximale stress. Na die extreme stress heb ik mijn laatste J gerookt en ben ik zonder problemen gestopt. Vooral omdat het me niet handig leek dat mijn kind een pothead als vader had.
