Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-07-18 13:20

En dan ben je ineens plusouder

Geplaatst door de TopicStarter : 21-07-18 13:20

Ik vraag me af of hier nog meer mensen zijn die plusouder (stiefouder) zijn? Al dan niet met of zonder eigen kinderen. Hoe gaan jullie hiermee om?

Ik had het zelf nooit verwacht, maar ik ben dus een plusouder. :wave:

Mijn vriend heeft een zoon van bijna 10 jaar oud. De band met zijn kind is eigenlijk wel goed. Hij heeft me graag en ik kan eigenlijk ook niets verkeerds over hem zeggen. Dat ligt misschien ook wel aan mijn job, ben nl. leerkracht en doe doorgaans niets anders dan met kids van die leeftijd omgaan. Dat scheelt dus ook weer

Ik ben er nog niet uit of ik eigen kinderen wil, maar mijn vriend heeft al heel duidelijk aangegeven dat hij zeker geen kinderen meer wil. Ik snap zijn beweegredenen en voor een stukje deel ik zijn mening wel. Maar je weet natuurlijk nooit of en wanneer je eierstokken gaan beginnen rammelen... :')

En dan kom ik op de vraag: wil ik wel mijn hele leven voor andermans kind gaan zorgen?

Ik ben benieuwd of hier bokkers zijn die in dezelfde situatie zitten/ zaten en wat hun ervaringen zijn. Dussss, brand los!

**Geplaatst**: 21-07-18 13:41

Geplaatst: 21-07-18 13:41

Ja, ik. Ik ben stiefmoeder van een meisje van 9, hoewel ik een hekel heb aan het woord stiefmoeder. Ik ben gewoon de vriendin van haar vader

het gaat gelukkig erg goed tussen haar en mij, maar ik vind het soms wel moeilijk en ook wel zwaar eerlijk gezegd.

Oh en ik heb zelf geen kinderen en ook geen kinderwens.

**Geplaatst**: 21-07-18 13:56

Re: En dan ben je ineens plusouder

Geplaatst: 21-07-18 13:56

Ik zou eerst goed voelen wat je eigen wens is, wel of geen eigen kind. Niet gelijk weg-rationaliseren gezien de duidelijke ideeën van je vriend.

**Geplaatst**: 21-07-18 13:59

Geplaatst: 21-07-18 13:59

Ik ben stiefmoeder van een 7 jarige jongen. Sinds 2 weken hebben mijn man en ik ook een kindje samen.
Ik heb nooit getwijfeld aan onze relatie door mijn stiefzoontje of me afgevraagd of ik hem wel mee wil opvoeden. Wij zijn wel al samen sinds hij 8 maanden oud is...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-07-18 14:42

Geplaatst door de TopicStarter : 21-07-18 14:42

senna21 schreef:
Ik zou eerst goed voelen wat je eigen wens is, wel of geen eigen kind. Niet gelijk weg-rationaliseren gezien de duidelijke ideeën van je vriend.

Tot nu toe wil ik absoluut geen eigen kinderen. Maar zoals ik al zei: je weet niet op voorhand of die wens niet alsnog gaat komen.
Vandaar dat ik me afvraag of ik dan wel voor andermans kinderen wil zorgen. Want is dat juist niet tegendraads? Ik wil geen eigen kinderen, maar ik ga mijn leven wel gaan delen met iemand die kinderen heeft en dat kind mee opvoeden.

@Druif_01 : Daar kan ik inkomen... Het is ook niet altijd even gemakkelijk. Neem je actief deel aan haar opvoeding of hou je je erbuiten?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-07-18 14:44

Geplaatst door de TopicStarter : 21-07-18 14:44

Precious20 schreef:
senna21 schreef:
Ik zou eerst goed voelen wat je eigen wens is, wel of geen eigen kind. Niet gelijk weg-rationaliseren gezien de duidelijke ideeën van je vriend.

Tot nu toe wil ik absoluut geen eigen kinderen. Maar zoals ik al zei: je weet niet op voorhand of die wens niet alsnog gaat komen.
Vandaar dat ik me afvraag of ik dan wel voor andermans kinderen wil zorgen. Want is dat juist niet tegendraads? Ik wil geen eigen kinderen, maar ik ga mijn leven wel gaan delen met iemand die kinderen heeft en dat kind mee opvoeden.

@Druif_01 : Daar kan ik inkomen... Het is ook niet altijd even gemakkelijk. Neem je actief deel aan haar opvoeding of hou je je erbuiten?

@Yellomofoon : proficiat!

Met alle respect, maar ik denk dat jouw situatie dan ook wat anders is. Zijn zoontje heeft nooit anders geweten dan dat jij er was. Dat maakt het in dat opzicht misschien net wat gemakkelijker.

**Geplaatst**: 21-07-18 14:48

Geplaatst: 21-07-18 14:48

Precious20 schreef:
Tot nu toe wil ik absoluut geen eigen kinderen. Maar zoals ik al zei: je weet niet op voorhand of die wens niet alsnog gaat komen.
Vandaar dat ik me afvraag of ik dan wel voor andermans kinderen wil zorgen. Want is dat juist niet tegendraads? Ik wil geen eigen kinderen, maar ik ga mijn leven wel gaan delen met iemand die kinderen heeft en dat kind mee opvoeden.

Het komt over alsof je eigenlijk nog niet zeker bent van je relatie. Is dit wel wat je wil? Heb je hierover nagedacht voordat je de relatie in ging?

**Geplaatst**: 21-07-18 14:49

Re: En dan ben je ineens plusouder

Geplaatst: 21-07-18 14:49

Hier ook sinds een tijd van twee kids van 9 en 12.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-07-18 14:58

Geplaatst door de TopicStarter : 21-07-18 14:58

Goof schreef:
Precious20 schreef:
Tot nu toe wil ik absoluut geen eigen kinderen. Maar zoals ik al zei: je weet niet op voorhand of die wens niet alsnog gaat komen.
Vandaar dat ik me afvraag of ik dan wel voor andermans kinderen wil zorgen. Want is dat juist niet tegendraads? Ik wil geen eigen kinderen, maar ik ga mijn leven wel gaan delen met iemand die kinderen heeft en dat kind mee opvoeden.

Het komt over alsof je eigenlijk nog niet zeker bent van je relatie. Is dit wel wat je wil? Heb je hierover nagedacht voordat je de relatie in ging?

Eerlijk gezegd niet nee... Ik was ook niet op zoek naar een relatie, maar hey daar was hij dan!

En het is allemaal behoorlijk vlot gegaan. Ik heb zijn zoontje redelijk snel ontmoet, want we beseften allebei dat als dat niet zo klikken dat het dan geen nut zou hebben om de relatie verder te zetten.

Ik snap dat het zo overkomt, maar op zich heb ik niks om over te klagen. Het gaat supergoed met mijn vriend en ook met zijn zoon. Maar die vragen komen de laatste tijd gewoon steeds vaker in mij op. 'Is dit wel wat ik wil?' is een hele goeie ja...

**Geplaatst**: 21-07-18 15:26

Re: En dan ben je ineens plusouder

Geplaatst: 21-07-18 15:26

Mijn vriend heeft een zoontje van 4. Helaas zijn ze niet goed uit elkaar gegaan dus hij heeft hem al even niet gezien

**Geplaatst**: 21-07-18 15:29

Geplaatst: 21-07-18 15:29

Precious20 schreef:
Goof schreef:

Het komt over alsof je eigenlijk nog niet zeker bent van je relatie. Is dit wel wat je wil? Heb je hierover nagedacht voordat je de relatie in ging?

Eerlijk gezegd niet nee... Ik was ook niet op zoek naar een relatie, maar hey daar was hij dan! En het is allemaal behoorlijk vlot gegaan. Ik heb zijn zoontje redelijk snel ontmoet, want we beseften allebei dat als dat niet zo klikken dat het dan geen nut zou hebben om de relatie verder te zetten.

Ik snap dat het zo overkomt, maar op zich heb ik niks om over te klagen. Het gaat supergoed met mijn vriend en ook met zijn zoon. Maar die vragen komen de laatste tijd gewoon steeds vaker in mij op. 'Is dit wel wat ik wil?' is een hele goeie ja...

Soms overkomen dingen je ja, leuk!
Ik zou wel goed nadenken over wat je eigenlijk wil voordat je gaat investeren in een kind van een ander en het wellicht over een tijdje weer verdriet moet doen. De vader trekt en begrijpt dat wel, maar voor een kind is dat supersneu.

**Geplaatst**: 21-07-18 15:39

Re: En dan ben je ineens plusouder

Geplaatst: 21-07-18 15:39

ik ben stiefmoeder van een meisje van 14, een meisje van 11 en een jongen van 8. afgelopen vrijdag ben ik met hun vader getrouwd en we hebben samen ook een dochtertje van nu 1.5. En die vragen die jij nu hebt.. daar loop ik nog steeds wel tegen aan haha.

Gelukkig klikken zijn kinderen en ik erg goed, anders waren we nu natuurlijk niet getrouwd. maar zeker nu de 2 dames in de puberteit komen wordt het soms wel wat lastiger. Vind het vooral lastig om te bepalen wat ik qua opvoeding wel of niet kan maken, waar ik me wel mee kan bemoeien en wat ik echt aan mijn man moet overlaten... Maar goed, ik heb geen klagen en we hebben het altijd beregezellig in de weekenden en vakanties dat ze er zijn

**Geplaatst**: 21-07-18 15:48

Re: En dan ben je ineens plusouder

Geplaatst: 21-07-18 15:48

Ik lees even mee, zit in een relatie waarin ik plusouder ga worden

Ik vind kinderen super leuk maar zelf absoluut geen wens.

**Geplaatst**: 21-07-18 16:06

Geplaatst: 21-07-18 16:06

Ja hier ook. Van absoluut geen kinderwens naar hopeloos verliefd op een man met 2 kleine kinderen (toen 4 en 8). Als klap op de vuurpijl hebben ze co-ouderschap, wonen de kinderen officieel bij ons en hebben ze een lekkere vechtscheiding gehad en kan de moeder het ouderschap niet delen en is er dus continu gezeik

Ik heb het er ook heel moeilijk mee gehad de eerste tijd. Vooral omdat ik zelf geen kinderen wil en het enorme handenbindertjes zijn. Ik ben gek op mijn vriend en dol op de meiden maar voelde me vaak wel verstikt in de dagelijkse routine en het gebrek aan vrijheid. Nu de kinderen wat ouder en zelfstandiger worden krijg ik automatisch wat meer ruimte en kan ik er beter tegen.

De meiden wonen de helft van de tijd bij ons en dus ook onder mijn dak. Ze zijn dus niet om het weekend te gast. Dat betekend dat ik gewoon als moeder meedraai in het gezin en in de opvoeding. Ik zorg voor ze, geef ze hun portie liefde maar krijgen van mij ook gerust op hun kop. Als het grote dingen zijn dan schuif ik die wel lekker door naar papa zodat ik niet de grote boze stiefmoeder hoef uit te hangen.

Ik heb er ook helemaal geen probleem mee om andermans kinderen op te voeden en verzorgen. Dat heeft nooit ter discussie gestaan. Ik hou van mijn vriend en de kinderen zijn onderdeel van zijn leven. Als ik voor hem kies dan kies ik ook onvoorwaardelijk voor zijn dochters. Mijn ouders zijn helaas ook gescheiden en ik heb meerdere stiefouders gehad die zich heel erg afzijdig hielden van ons. Maar ook die gewoon de ouderrol op zich namen en die vond ik veel prettiger. Dat was gewoon een extra mama of papa en niet de vriend of vriendin van.

Het scheelt een hoop dat ze mij vanaf dag 1 gewoon geaccepteerd hebben en geen spelletjes hebben gespeeld.

**Geplaatst**: 21-07-18 16:42

Geplaatst: 21-07-18 16:42

Precious20 schreef:
Ik had het zelf nooit verwacht, maar ik ben dus een plusouder.
Mijn vriend heeft een zoon van bijna 10 jaar oud. De band met zijn kind is eigenlijk wel goed. Hij heeft me graag en ik kan eigenlijk ook niets verkeerds over hem zeggen. Dat ligt misschien ook wel aan mijn job, ben nl. leerkracht en doe doorgaans niets anders dan met kids van die leeftijd omgaan. Dat scheelt dus ook weer

En dan kom ik op de vraag: wil ik wel mijn hele leven voor andermans kind gaan zorgen?

Ten eerste vraag ik me af of je jezelf nou niet een ontzettend veel grotere rol aan het toebedelen bent dan hoe het werkelijk is. Want je zegt dat je plusouder bent, maar is dat een reële term voor hoe het nu is?

Ten tweede vind ik het heel raar dat je spreekt over dat je ''eigenlijk'' niets verkeerds over zijn kind kunt zeggen (en dat dat ook nog eens is omdat je leerkracht bent

), het kind waar je jezelf nota bene plusouder van vindt. Het klinkt in elk geval ontzettend liefdeloos en afstandelijk. Zo ook met je laatste vraag. En ik vind het kwalijk dat dit kind nu al betrokken wordt terwijl jij je dit allemaal nog zo afvraagt.

Precious20 schreef:
Goof schreef:
Het komt over alsof je eigenlijk nog niet zeker bent van je relatie. Is dit wel wat je wil? Heb je hierover nagedacht voordat je de relatie in ging?

Eerlijk gezegd niet nee... Ik was ook niet op zoek naar een relatie, maar hey daar was hij dan! En het is allemaal behoorlijk vlot gegaan. Ik heb zijn zoontje redelijk snel ontmoet, want we beseften allebei dat als dat niet zo klikken dat het dan geen nut zou hebben om de relatie verder te zetten.

Alsjeblieft, ga lekker verder met daten met je vriend maar laat zijn kind er voorlopig geheel buiten. Ga eerst maar eens kijken of je een stabiele relatie met je vriend op kunt bouwen en of jullie het samen echt leuk vinden en bedenken in hoeverre je een onderdeel zou willen zijn van het leven van zijn zoon. Daarna kun je het contact met zoon eventueel opbouwen maar laat die jongen er nu echt buiten. Het is al moeilijk genoeg voor zo'n jongen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-07-18 16:54

Geplaatst door de TopicStarter : 21-07-18 16:54

GDG schreef:
Precious20 schreef:
Ik had het zelf nooit verwacht, maar ik ben dus een plusouder.
Mijn vriend heeft een zoon van bijna 10 jaar oud. De band met zijn kind is eigenlijk wel goed. Hij heeft me graag en ik kan eigenlijk ook niets verkeerds over hem zeggen. Dat ligt misschien ook wel aan mijn job, ben nl. leerkracht en doe doorgaans niets anders dan met kids van die leeftijd omgaan. Dat scheelt dus ook weer

En dan kom ik op de vraag: wil ik wel mijn hele leven voor andermans kind gaan zorgen?

Ten eerste vraag ik me af of je jezelf nou niet een ontzettend veel grotere rol aan het toebedelen bent dan hoe het werkelijk is. Want je zegt dat je plusouder bent, maar is dat een reële term voor hoe het nu is?

Ten tweede vind ik het heel raar dat je spreekt over dat je ''eigenlijk'' niets verkeerds over zijn kind kunt zeggen (en dat dat ook nog eens is omdat je leerkracht bent ), het kind waar je jezelf nota bene plusouder van vindt. Het klinkt in elk geval ontzettend liefdeloos en afstandelijk. Zo ook met je laatste vraag. En ik vind het kwalijk dat dit kind nu al betrokken wordt terwijl jij je dit allemaal nog zo afvraagt.

Als het woord ‘eigenlijk’ je stoort, dan kan je het ook wegdenken hoor. De band met het kind is goed. En wat ik bedoelde met ‘ik kan niets verkeerds’ over hem zeggen, is dat hij lief, braaf en goedgemanierd is. Hij stelt geen gedrag waardoor je zou kunnen stellen dat het extra lastig is.

Ik denk dat ik me wel plusouder mag noemen ja. We zijn bijna een jaar samen. Ik woon hier praktisch in. Heb wel nog mijn eigen woonst maar daar ben ik dus amper nog. Mijn vriend is zelfstandige en ik ben nu dat het schoolvakantie is doorgaans altijd bij zijn zoon. Ik zorg ervoor dat hij te eten heeft, ik speel met hem, luister naar hem, ga dingen met hem doen, en alle andere huishoudelijke taken die erbij komen kijken. Hij komt overigens week om week bij ons, en niet slechts 1 weekend in de maand ofzo.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-07-18 17:13

Geplaatst door de TopicStarter : 21-07-18 17:13

__danielle__ schreef:
ik ben stiefmoeder van een meisje van 14, een meisje van 11 en een jongen van 8. afgelopen vrijdag ben ik met hun vader getrouwd en we hebben samen ook een dochtertje van nu 1.5. En die vragen die jij nu hebt.. daar loop ik nog steeds wel tegen aan haha.

Gelukkig klikken zijn kinderen en ik erg goed, anders waren we nu natuurlijk niet getrouwd. maar zeker nu de 2 dames in de puberteit komen wordt het soms wel wat lastiger. Vind het vooral lastig om te bepalen wat ik qua opvoeding wel of niet kan maken, waar ik me wel mee kan bemoeien en wat ik echt aan mijn man moet overlaten... Maar goed, ik heb geen klagen en we hebben het altijd beregezellig in de weekenden en vakanties dat ze er zijn

Dát, ja precies!!!

**Geplaatst**: 21-07-18 17:14

Geplaatst: 21-07-18 17:14

Ik ben geen stiefmoeder maar heb wel een stiefmoeder.

Grappig om hier dingen te lezen als: "als het niet klikt met de kinderen dan gaan het natuurlijk over "
Heel fijn om te lezen maar dat was bij mij toch anders.
Ik was 6 toen mijn vader ging met mijn stiefmoeder. En dat heeft vanaf moment 1 gebotst. Heeft mij het leven zuur gemaakt in het begin en heb mede daardoor mijn vader heel lang niet gezien.
Nu heeft hij met haar ook 2 kinderen de oudste scheelt 13 jaar met mij en de jongste 11 jaar.
Dat is een gezinnetje en ik heb er nooit meer bijgehoord.

Nu ik zelf volwassen ben is ze heel vriendelijk hoor niets van te zeggen.
Maar toen ik nog een kind was was er enkel strijd en jaloezie.

Vind het fijn om te lezen dat er meerdere mensen zijn die er wel over nadenken.

Dus TS en de anderen in dit topic.
Alleen maar lof +:)+

**Geplaatst**: 21-07-18 17:21

Re: En dan ben je ineens plusouder

Geplaatst: 21-07-18 17:21

Ik ben ‘plusmoeder, bonusmama, stiefmoeder’, mijn man heeft het co-ouderschap over zijn dochter en op jaarbasis is dochter meer bij ons dan bij haar mama.

Ondertussen ben ik ook zwanger en is bonuskind een heel blij ei en wilt heel snel grote zus worden!

Zij is nu 7,5 en was 4 toen wij elkaar leerde kennen. Het is een heel sociaal kind, dat scheelt een hoop.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-07-18 17:23

Geplaatst door de TopicStarter : 21-07-18 17:23

@Saul

Wat naar zeg!!! Dat moet een vreselijk gevoel zijn als kind. :(:)

Ik heb ook een stiefouder, een stiefvader weliswaar, maar dat klikte gelukkig wel goed.

**Geplaatst**: 21-07-18 18:31

Re: En dan ben je ineens plusouder

Geplaatst: 21-07-18 18:31

Als dochter van vriend bij ons is corrigeer ik haar net zo goed als het zo uitkomt als dat hij dat doet. Wij staan wat dat betreft hetzelfde tegenover de manier van opvoeden. Grote zaken zoals school etc. hou ik me buiten. Dat vind ik iets tussen haar ouders en gaat mij niets aan. Uiteraard heb ik het daar wel over met vriend.

Ik vind het soms wel een uitdaging hoor en heb ook echt af en toe tijd voor mezelf nodig, want ook al is ze ontzettend lief en klikt het heel goed, het vreet ook energie

**Geplaatst**: 21-07-18 18:33

Geplaatst: 21-07-18 18:33

Ik mag ook weer meepraten haha. Na een jarenlange relatie met iemand met dochter, dacht ik echt ‘nooooit weer!’ Ik vond en vind hem een slechte vader en daarom heeft het nooit gewerkt. En daarnaast, hoe erg het inderdaad is, het ‘type’ kind moet je ook passen. En dat was een probleem. Mijn ex wilde zijn dochter af en toe eens een nachtje bij zich hebben, daardoor is er nooit iets constructiefs opgebouwd. Heb zelf geen kinderen en ook nooit gewild, vooral door het type relatie dat ik had. Of type man zo je wilt.

En toch ben ik opnieuw een man tegen het lijf gelopen met een dochter. En co-ouderschap. Dus dat was even slikken en ik heb heel erg getwijfeld. Niet aan hem, maar wel aan een nieuwe relatie met een kind erbij. Gelúkkig gaat dit echt heel erg goed. Het is echt een heel leuk en spontaan meisje. Paardenmeisje en gek op dieren. Wat dat betreft had het mijn dochter kunnen zijn. Haar moeder is ook heel blij met de situatie want met paarden heeft ze niks haha.

Wat ik echt een ding vindt... ik vind het zó’n verantwoordelijkheid om een kind op te voeden. Vaak vind ik dat mensen er te licht over denken (ook over de beslissing om kinderen te nemen). Ergens knijp ik ‘m soms wel, dat ik dus iemands leven ga beïnvloeden zeg maar. Heftig.

Mijn vriend is heel duidelijk over mijn rol. Zijn dochter woont bij ons in huis, dus onze regels gelden. Als ik iets niet door de beugel vind gaan, dan verwacht hij dat ik daar iets van zeg. En we overleggen veel over wat de beste aanpak is. Dat maakt het allemaal heel prettig en daardoor loopt alles echt soepel.

**Geplaatst**: 21-07-18 19:07

Geplaatst: 21-07-18 19:07

Ik ben 12 jaar plusmoeder van 2 jongens.
Oudste is 17 en de jongste 14.

Hoop ellende meegemaakt qua gedrag van de oudste, maar dat komt van moeders uit. Gelukkig zijn wij heel open naar elkaar toe en dat scheelt heel veel. Als er een probleem is word daar over gepraat. Zo heeft hij eens tegen mijn gezegd, toen hij een jaar of 6 was, dat ik een scharminkel ben. Wij hebben hierover gepraat en toen kwam de aap uit de mouw en dat moest hij zeggen van zijn moeder. En zo vele scheldwoorden verder die hij allemaal van zijn moeder mee kreeg om te zeggen naar mij toe.
De verstandhouding is nu goed, ik had alleen graag gehad dat we ze vaker hadden gezien, zodat het meer gewoon word als hij er is of zoals nu er zijn. Nu zien we ze regelmatig dikke 2 maanden niet en dat is het echt omschakelen wanneer ze er eindelijk weer eens zijn. Dat is jammer. Maar ja moeders wil is wet en vaders bungelt ergens aan een draadje van oja die is er ook nog ergens.

De jongste gaat nu pas sinds 2 jaar mee naar zijn vader, moeders heeft dit altijd tegen gehouden. En je merkt echt dat hij altijd bij moeder is "achtergebleven" meer een moederskindje zeg maar. Hij wist tot voor een aantal jaar terug niet eens wie zijn echte vader was. Hij kende alleen zijn stiefvader als "vader". Inmiddels heeft grote broer dit erin gehamerd wie zijn echte vader is.

Ik heb ze de keus gegeven om mij bij mijn voornaam te noemen of mama. Ze hebben er allebei voor gekozen om mij bij de voornaam te noemen. Ze hebben allebei mij een keer perongeluk mama genoemd maar daar houd het ook mee op.

Bij moeder thuis kunnen ze allebei totaal niet opschieten met hun stiefvader en is het vaak bonje.
Bij ons bemoei ik me amper met hun qua opvoeding en dat is prima. Wil ik ook niet want dan heb je meer kans op ellende.

Ik kan een heel dik boekwerk schrijven over alle ellende.
Tis heel zwaar dat weet ik wel, maar er zijn er ook leuke en positieve momenten.

**Geplaatst**: 21-07-18 20:36

Geplaatst: 21-07-18 20:36

Ik heb twee stiefkinderen van 14 en 16 (en nog een "zusje" van 13). Ik bemoei me niet met de opvoeding, vraag ze hooguit eens om hun taalgebruik aan te passen. Verder ben ik er vooral om te koken, de vrouwelijke hygiene producten op voorraad te houden en vooral.. taxi te spelen

En dat gaat prima zo eigenlijk. In het begin vond ik het wel eens lastig omdat ik qua opvoeden over een aantal dingen anders denk. Maar sinds ik dat losgelaten heb gaat het allemaal heel natuurlijk.

**Geplaatst**: 21-07-18 22:26

Geplaatst: 21-07-18 22:26

Ik heb ook een bonuskindje erbij, sinds 2 jaar nu. Had zelf ook al 2 kindjes.
Bij ons is het in het begin ook wat moeilijk gegaan, omdat we allebei totaal verschillend zijn qua energie. Hij is de rust zelve, ik ben een konijntje op speed. Dus van 2 naar 3 kindjes was even wennen. Wij hebben duidelijke afspraken gemaakt over wat we belangrijk vinden in hun opvoeding. De kindjes genieten met mij van alle huiselijke dingen, keukenavonturen, expedities door de tuin en andere buiten - doe dingen. Mijn vriend is er voor de technische uitleg over hoe een oven werkt en hoeveel poten een Libelle heeft. M.a.w probeer mekaar goed aan te vullen, maak duidelijke afspraken en behoud structuur.
Wij vinden het allebei belangrijk om op de hoogte te zijn over school, hobby’s, etc en ventileren onze mening hierover maar dwingen onze mening hier niet over op.