Korte voorhistorie: Heb bijna 3 jaar samengewoond, beëindigd, ben terug gaan wonen bij mijn ouders. Daarna wat dates hier en daar gehad, werd allemaal niks, kansloze sjakies


Ik heb nu sinds oktober/november een vriend.

Beginperiode relatie is zo vaag omschreven, omdat we een ''ondefinieerbare fase'' hebben gehad.

Wat heel zwart-wit omschreven kon worden als;
~ Vrouwtje (ik dus) was bij wijze van spreke al trouwjurken aan het uitzoeken
~ Mannetje (hij dus) twijfelde of hij er al een stempel ''relatie'' op durfde te zetten.
Laten we het niet scharen onder de zware categorie: ‘Bindingsangst’ maar let’s face it… het komt angstvallig in de buurt.

Anyway, de stempel is er dus toch opgezet.

Ik had inmiddels een huis gekocht, hartstikke fijn natuurlijk. Geeft toch een bepaalde soort volwassenheid, zelfstandigheid en onafhankelijkheid aan vind ik.
Nu zien we elkaar dus elk weekend en heb ik al een paar keer een ‘She opens her mouth, but the words won't come out ’-momentje ervaren.
Gisteren had ik een vriend van me aan de telefoon en toen merkte ik aan mezelf dat ik….. (IK! Lees: Zij die niet aan Liebe-zum-kotzen-verhalen mee doet en kokhals gebaren maakt bij het woordje ‘liefde’) echt aan het zwijmelen was.
• Hoe geweldig hij wel niet is
• Dat ik blij word van hem
• Dat hij zo grappig is
• Zo leuk en spontaan
• De eerste die daadwerkelijk ritme gevoel heeft en houdt van muziek
• Bijzonder aantrekkelijk en een hunk om te aanschouwen

Achteraf gezien, nadat ik had opgehangen, dacht ik…. Oh mijn god, mijn kaken kunnen niet op elkaar blijven als dit onderwerp aangebroken wordt. Ik raak niet uitgesproken en het is zo ontzettend niet me-a-like…
We zijn dus heel strikt gezien nog niet zo bijster lang bij elkaar zeg maar….

Maar er zijn steeds regelmatiger van die momenten dat ik iets heeeeeeeeel graag wil zeggen, maar dat ik niet over mijn lippen krijg….
Als ik bij hem op schoot zit en hij me een kus op mijn voorhoofd geeft…
Alleen al als hij me simpelweg bij zich trekt op de bank als we een film aan het kijken zijn
Maar ik probeer geen relatieastma te kweken…
Straks schrikt hij ervan en rent hij weg…

En wanneer weet je of het de tijd ervoor is…?
Ik weet dat ik er zelf ooit van schrok (paar jaartjes terug wel alweer) en zei:
‘Awwwww bedankt’

Voor degene die het nog niet doorhadden.... Het gaat om 4 woorden, die ik sinds kort als redelijk beladen beschouw
IK HOU VAN JE!
Wanneer is het 't moment....?

(Als ik het zo terug lees, lijkt het alsof ik een huwelijksaanzoek probeer te plannen
