Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-03-12 12:35

You take me to heaven, just by being you

Geplaatst door de TopicStarter : 04-03-12 12:35

Als het verkeerd staat, sorry, mag verplaatst worden.

Toen ik gisteren heerlijk zonder zadel aan het springen was, werd ik ongelofelijk blij. Ik besefte hoe erg Unycke veranderd is, en toch ook hoe onze band flink gegroeid is.
Ik ken Unycke vanaf m’n vijfde, en sinds 08-01-2011 is hij van ons. We hebben samen veel up’s en down’s gehad, maar jammer genoeg het grootste gedeelte down’s. Toen ik afstapte stond ik bijna te janken van blijdschap en realiseerde ik me dat dit was wat ik wilde. Dat dít het leven was dat ík wilde. En dat Unycke mijn grote redder is, en is geweest.

Er kunnen dingen voorkomen in mijn verhaal die misschien niet helemaal geschikt zijn voor de jongere bokkers onder ons.

Twee jaar geleden ging ik naar de ‘grote’ school. Helemaal blij, trots, alles spannend. Ik had er heel veel zin in, op de basisschool heb ik nooit mezelf kunnen zijn. Ik zal een nieuwe school als een nieuwe start. Een nieuwe start was het. Maar het ging niet zoals iedereen gedacht had.
Langzamerhand kreeg mijn vriendin van de basisschool nieuwe vrienden. Ik probeerde ook nieuwe vrienden te maken, maar het lukte me niet. Het leek alsof ze me niet hoorden, alsof ze me niet wílden horen. Mijn vriendin ging steeds meer met haar nieuwe vrienden om, logisch. Maar ik begon me alleen te voelen. Ik begon me af te vragen waarom zij wel vrienden had, en ik niet. In het begin schonk ik er nog niet veel aandacht aan, het zou nog wel komen. Maar het kwam niet, en ik vroeg me af of ze me überhaupt wel wilden. Haten ze me? Wat doe ik fout? Ik begon te geloven dat ze me haatten. En ik begon mezelf te haten. Ik walgde van mezelf, en was vooral bloedlelijk. Ik was dik, vet. Vond ik. Van het ene op het andere moment stopte ik met eten. Het enige wat ik at was dat kleine beetje avondeten, omdat m’n ouders erbij zaten. Maar nadat ik iets gegeten had, haatte ik mezelf alleen nog maar meer. Ik ging vaak naar m’n verzorgpony, en daar kwam ik erachter dat dit niet de manier was. Wat schoot ik hier mee op? Ik wist dat ik alleen nog maar bozer op mezelf zou worden als ik door zou gaan met dat ‘afvallen’. Langzaam probeerde ik weer wat gezonde dingen te eten. No big deal.
Eten ging weer goed, een poosje later. Maar op school voelde ik me nog steeds ellendig. Ik vroeg me af waarom ik hier eigenlijk was. En ik verzon redenen waarom ik het niet verdiende om hier te zijn. Toen die gedachtes m’n hoofd binnen gekomen waren, begon de ellende helemaal. Ik begon serieus na te denken over zelfmoord. Ik ging kapot, ik huilde veel, maar ik vertelde niemand wat er was. Ik voelde me leeg. Een gevoel wat moeilijk uit te leggen is, maar wat enkelen van jullie vast heel goed begrijpen. Het voelde alsof alleen mijn lichaam er was. Geen geest, geen gevoel, geen gedachtes, geen energie. Er was niks. En ik kon ook niks. Ik kon alleen voor me uit staren met uitdrukkingloze ogen. Zelfs tranen waren er niet. Het was voor mij op dat soort momenten niet duidelijk of ik echt hier op deze aarde was, of dat het gewoon allemaal een droom was. Om dat te ‘controleren’ begon ik te snijden. Klinkt heel suffig, nu ik dat zo zeg. Maar het ging mij erom dat ik weer wat voelde. Het was dan wel pijn, maar ik wist dat ik leefde. Ik zág aan m’n arm dat ik leefde. Dat maakte me weer rustig: Ik was dus niet compleet gestoord.
Mijn cijfers kelderden, want ik kon niet meer nadenken. Alleen in het weekend kwam ik tot rust. Heerlijk bij de paarden, Unycke in het speciaal. Er waren niet veel mensen die op hem reden, eigenlijk alleen ik en één iemand anders. Hij kon zo ongelofelijk moeilijk doen met rijden. Er was absoluut geen land mee te bezeilen. Ik lag er volgens mij vaker naast dan dat fijne momenten met hem had. Waarom ik nooit heb opgegeven? Ik heb echt geen idee. Ik verklaar mezelf nog steeds voor rare, maar ik ben heel blij dat ik wel doorgegaan ben met hem.
Als school weer begon, zakte alles weer weg. Ik nam een klasgenoot in vertrouwen. Ik vertelde haar dat ik het niet meer zag zitten, en dat ik bang was voor mezelf, dat ik te ver zou gaan. Ze beloofde het niet verder te vertellen. Wat ze wel deed. Mijn mentoren vertelden het aan mijn ouders. Die schrokken… Ze hadden nooit iets gemerkt.
Op een dag werd ik van school gehaald en moest ik mee praten. Dacht het niet dat ik daar aan mee werkte. Doei! Ik wilde geen hulp. Ik wilde niet meer leven. Maar ik moest vaker mee praten. Maar ik loog, ik loog dat alles wel beter ging. Dat ik me wel beter voelde. Ze namen er geen genoegen mee, maar lieten me wat meer los. Als het weer fout zou gaan, zou ik een seintje moeten geven.
Niemand wist dat ik me sneed. Alles ging ‘goed’. Tot die dag op school. Ik moest kwasten wassen, gewoon uitkijken, dacht ik. Hoe leuk: De laatste kwast. Knalblauw. Ik stak ‘m onder de kraan, de verf ging er niet af. Ik dacht dat ze de kwast te lang in de verf hadden laten zitten, dus probeerde de verf er met m’n handen wat af te halen. Handen onder de verf. Het plakte, alles was blauw. Hadden die slimmerds verf op terpentinebasis gebruikt. Had ik weer hoor. De rest van mijn groepje ging de docent halen. Die vervolgens mijn mouwen ophoog probeerde te trekken, omdat anders m’n kleren ook helemaal vies zouden worden. Uiteraard stribbelde ik tegen. Hij zei dat ik niet zo moeilijk moest doen, en trok grof mijn mouwen omhoog. De hele klas zag m’n arm, mensen begonnen vragen te stellen. Toen m’n handen aardig schoon waren, meldde ik me maar ziek.
Natuurlijk had die fijne school van me m’n ouders al gebeld, en die probeerden op een sneaky manier mijn mouwen omhoog te krijgen. Ik had ze wel door, dus dacht het niet dat ik ook maar iets bij ze in de buurt kwam. Later die avond was mijn vader het zat. Hij wilde dat ik mijn armen liet zien. Ja,en wat moet je dan? Als je nee zegt weten ze dat het zo is. Dan mezelf maar voor onwetend aanhouden. Gelukkig was het donker, en kon ik het nog een beetje verbergen. Ze wisten dus van niks.
Alles ging steeds weer slechter. Ik heb op het punt gestaan zelfmoord te plegen. Functioneren ging niet meer. Ik werd in therapie gezet. Maar het kon me allemaal niks meer schelen. Ik ging vaak niet naar school omdat ik me ‘ziek’ voelde.
En toen, de kerstvakantie. Ik logeerde bij een vriendin. We waren weg geweest en toen we terugkwamen zag ik de auto van m’n vader staan. Ik zag de bui alweer hangen, ik zal de scenario’s al voor me. Ik moest waarschijnlijk mee naar huis, en ze zouden me opsluiten zodat ik niks kon doen. Ik zag m’n vader staan en hij glimlachte. Gelukkig! Hij zei dat ik even moest gaan zitten, en vertelde me toen dat ik een eigen paard had. Ik lachte, ik dacht dat hij een grapje maakte. Hij vertelde me dat Unycke nu mijn paard was. Ik kon wel huilen van geluk, maar ik was compleet in de war. M’n gezicht moet er geniaal uitgezien hebben. Vanaf dat moment dacht ik dat alles weer goed zou komen. Ik had nu een doel om voor door te gaan. Ik had een enorme steun. Mijn vader wist dat waarschijnlijk ook. Dit was het laatste waarvan hij dacht dat het mij zou kunnen helpen. Want hij wist ook dat het niet lang meer zo door zou gaan, omdat ik er binnenkort een punt achter zou kunnen zetten.
Ik was zielsgelukkig. En ik dacht dat alles klaar was nu. Ik kon weer blij zijn. Ik kon weer verder met mijn leven. Dacht ik, maar fout gedacht. Alles ging stapje voor stapje weer slechter, maar ik wilde het mijn ouders niet laten merken. Ik was bang dat ik ze teleur zou stellen, omdat Unycke natuurlijk het mooiste was wat me was overkomen.
Op een dag ging het zo slecht dat ik bang was dat ik dingen zou doen die niet terug te draaien waren, dat ik mezelf dingen aan zou doen die niet meer goed zouden komen. Ik had een dag vrij van school, en ging uit pure wanhoop naar m’n basisschool,waar ik vertelde hoe bang ik was en hoe alles ging. Ze belden de vertrouwenspersoon. Die vervolgens ons belde. Godzijdank dat ík hem aan de telefoon kreeg en niet één van mijn ouders. Hij zei dat dit niet langer zo door zou kunnen gaan, en dat hij mijn ouders wilde spreken. Ik zei hem dat ik er graag bij wilde zijn, als hij m’n ouders inlichtte over dat snijden en m’n gedachtes. Hij zei dat ze dat al wisten omdat ze het al gezien hadden bij het verf-ongeluk. Hij wist niet dat ik het verborgen had kunnen houden en dat ze nog nergens van wisten. Hij luisterde niet meer naar me, en belde mijn vader op z’n werk.
Ik was met een vriendin naar Unycke gegaan, hij stond nog op z’n oude stal, een kwartiertje rijden met de auto. Op de terugweg was m’n vader heel stil, ik zag de bui al hangen. Thuis ontweek ik hem zo veel mogelijk. Ik bracht m’n spullen naar de schuur en buiten stond hij op me te wachten. Hij vroeg of ik naar m’n oude school was geweest, ik zei dat dat zo was, en vroeg of daar iets mis mee was. Niks, zei hij, en hij vroeg of het waar was dat ik mezelf gesneden had. Ik zei dat als hij de school wilde geloven, hij dat maar moest doen. M’n vader werd boos, en dwong me m’n armen te laten zien. Ik weigerde en liep weg. Ik rende het bos door, klom in een boom en wachtte tot het donker werd. Toen het donker was liep ik naar school. Ik wilde niet meer terug naar huis. Eenmaal doodmoe op school aangekomen ging ik op het ‘kunstwerk’ naast de school zitten. Ik voelde aan m’n zakken: Geen mobiel. Ik liep naar de school toe en keek naar binnen. 21:15 uur. Een traan rolde over m’n wang. Ik had het koud, ik was moe en ik had spijt. In eerste instantie was ik van plan de hele nacht weg te blijven, maar omdat de tijd toch wel heel langzaam ging, ben ik weer terug gaan lopen. Ik durfde niet aan te bellen bij mensen om te vragen of ik m’n ouders even mocht bellen omdat ik was weg gelopen. De regen stroomde langs m’n gezicht en toen ik bijna thuis was kwam ik een kennis tegen. Mijn ouders hadden half Nederland inclusief politie al gebeld. Hij nam me mee en moest me bijna het huis insleuren. Toen ik daar midden in de nacht thuis kwam begon m’n moeder te huilen. Ik rende naar boven. Mijn vader kwam bij me en zei dat ze niet boos waren en dat het wel goed kwam. Oh, wat was ik boos. Eerst mij dwingen om m’n armen te laten zien, en dan zeggen dat je niet boos bent? Maar ik was te moe om me er nog druk over te maken.
De therapie ging door, en van de tijd die daarop volgde kan ik me niet veel meer herinneren.
Toen de zomervakantie aanbrak had ik eindelijk het gevoel dat ik bevrijdt was. Ik mocht gelukkig over naar de volgende klas, ik had in de vakantie alle tijd voor Unycke en mezelf en ik kon het volgende jaar met een nieuwe start beginnen. 4 juni kwam Unycke dichter bij huis te staan. Ik kon er elke dag lekker met de fiets heen. Toen hij een poosje op z’n nieuwe stal stond, ben ik weer begonnen met rijden. Alles ging aardig lekker, totdat de teugel knapte. Hij schrok, ging ervandoor, ik viel tegen het hek. Ik kreeg zo’n klap dat ik even niet meer kon ademen. M’n arm lag open en ik kon niet opstaan van de pijn in m’n rug.
Ik heb een hele tijd niet meer gereden, tot m’n vader iemand tegen kwam die ook rijdt. Hij was bereidt te helpen. De eerste keer ging het goed, of goed… Hij bleef in ieder geval zitten. Maar met het geweld waarop het ging was ik niet blij. Waarom heb ik er niks van gezegd, het is toch mijn paard? Ja, dat is waar, maar ik wist ook niet hoe het verder moest. Unycke was gewoon zó moeilijk.
De tweede keer dat ie kwam rijden ging het wel fout. Unycke ging er met een rotgang vandoor. En die man klapte eraf. Hij droeg geen cap, en viel net met z’n hoofd langs het hek. Hij had wel dood kunnen zijn. En dat was mijn schuld. Want het was mijn paard. Ik stond aan de grond genageld en de tranen stroomden over m’n gezicht. Die man vertelde me dat Unycke gevaarlijk was, dat ik er beter niet meer op kon rijden. Later zijn we nog bij hem langs geweest, om een bloemetje te brengen omdat hij een ruggenwervel gebroken had. Hij had het er over gehad met zijn instructrice. En ze waren er samen uit gekomen dat het beter was als we Unycke maar verkochten. Maar aangezien de markt zo slecht was en niemand een paard wilde dat gek was in z’n kop, konden we ‘m maar beter naar de slacht brengen. Toen hij dat recht in m’n gezicht zei, leek het alsof m’n hart doorboord werd met messen. Ik werd misselijk en vocht tegen de tranen. Unycke mocht dan wel moeilijk zijn, maar hij hield me in leven. Zonder hem was ik er waarschijnlijk niet eens meer geweest. Ik was van plan iedereen te bewijzen dat we er wél zouden komen.
In de vakantie heb ik verder weinig gereden, ik was bang om te rijden.
Toen het nieuwe schooljaar begon, stapte ik daar met volle moed in. Spijtig genoeg zakte die ook weer af toen ik merkte dat het weer fout ging. Ik kon alleen maar toekijken naar hoe ik m’n eigen toekomst aan het weggooien was, terwijl ik er niks aan kon doen. Ik kreeg weer zelfmoordneigingen, begon weer af te vallen en te snijden. Ik voelde me onbegrepen, en ik had niet het idee dat er iemand was die een poging deed om me te begrijpen. Ik voelde me weer alleen, leeg, hulpeloos en vooral waardeloos. Ik wist niet wat ik moest doen, want ik had de belofte gemaakt dat ik zou blijven. Ik zou niet dood gaan. Ik zou dit overwinnen, maar hoe wist ik niet. Ik schreef op aanraden van iemand een brief naar mijn ouders waarin ik vertelde hoe het met me ging. Ik was doodsbenauwd dat m’n ouders teleurgesteld waren, en dat ik ze verdriet deed. Nee, ze vonden het niet leuk, maar ze waren blij dat ik ze het ‘verteld’ had. Ik heb me daarna nog een paar keer zo slecht gevoeld dat ik mezelf weer iets aan moest doen. Zo erg als dat het toen ging was het nog nooit gegaan. Ik wist dat ik nu eerlijk moest zijn. Voor mezelf. Ik vertelde het m’n psycholoog, en we kwamen samen op het idee om op zulk soort momenten te gaan tekenen, en dat helpt tot nu toe wel. Samen met de gedachte dat elke keer dat ik mezelf wat aandoe ik weer toegeef aan m’n gevoel, en ik er weer littekens bij heb.
Mijn nieuwe instelling sinds gisteren is dat ik niet meer mag toegeven aan m’n gevoel. Gewoon doorgaan, denken aan hoe erg de kindertjes in Afrika het hebben, en hoe goed ik het eigenlijk heb, dat ik niet eens het recht heb om me zo te voelen. Maar vooral denken aan Unycke.
Nu rijden we bitloos,zadelloos én met lol door de bak. Ik had nooit durven en mogen dromen dat ik dit met hem zou mogen meemaken. Ik vertrouw hem volledig, en natuurlijk gaat het af en toe niet zo lekker tussen ons, maar ik zou niet weten wat ik zonder hem zou moeten. Ik kan nu alleen nog maar hopen op een fijn leven, het leven wat nog voor ons ligt. Het leven dat wij zelf in de hand hebben.
Ik heb de hoop weer gevonden dat alles goed komt. Als ik maar blijf geloven.

Waarom schrijf ik dit allemaal? Om het zelf allemaal op een rijtje te krijgen, om als ik een rotmoment heb terug te lezen en te beseffen hoe ver we zijn. Maar vooral omdat ik hoop dat ik anderen met mijn verhaal hoop kan geven dat het wel goed kan komen. Dat je moet proberen niet op te geven, hoe uitzichtloos het ook lijkt. Je leeft maar één keer. En het leven gaat door, ook als jij dat niet wil.
Laat jou leven je niet afnemen, en helemaal niet van jezelf.
Ik hoop, ben van plan, om mijn leven weer terug op de rails te zetten, weer te gaan leven en er wat van te gaan maken. Ik leef nu, en ik moet het er nu van nemen.
Ik ben er nog lang niet, maar ik hoop dat dit mijn eerste stap is in MIJN leven. Ik heb niks nodig, alleen Unycke, dan red ik het wel. Ik hoop dat ik met mijn verhaal mensen die het nodig hebben, hoop kan geven om door te gaan en de kracht te vinden, ook al hang je aan een zijden draadje.
Ik ben dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken, hoe stom dat ook klinkt. Ik heb hele lieve mensen ontmoet, die er altijd voor me waren als ik weer eens in de knoop zat. Ik heb mezelf leren kennen, en merk dat ik nu veel makkelijker van de kleine dingetjes kan genieten dan sommige andere mensen in mijn omgeving. Ik hoop dat alles snel voorbij is, en dat ik nog lang kan en mag genieten met Unycke.

Als je alles hebt gelezen, respect.
Bedankt voor het lezen, ik wens jullie alle goeds toe in het leven.

Martine

**Geplaatst**: 04-03-12 12:51

Re: You take me to heaven, just by being you

Geplaatst: 04-03-12 12:51

Wat een verhaal!
Maar wat goed van je dat je toch hebt doorgezet!
Veel sterkte de komende tijd, en hopelijk komt het weer helemaal goed met je!

**Geplaatst**: 04-03-12 12:57

Geplaatst: 04-03-12 12:57

Jeetje meid, wat een verhaal!!
Ik vind je op het laatst heel dapper en wil je heel veel sterkte, succes, geluk en plezier toewensen, met Unycke!!

**Geplaatst**: 04-03-12 13:16

Re: You take me to heaven, just by being you

Geplaatst: 04-03-12 13:16

Heel moedig van je om je verhaal hier neer te pennen.
Respect meid!
Ik wens je (samen met Unycke) enorm veel succes!

**Geplaatst**: 04-03-12 13:31

Re: You take me to heaven, just by being you

Geplaatst: 04-03-12 13:31

Wat een heftiig verhaal zeg! Wel mooi om te lezen dat Unycke je motiveert om toch door te gaan. Heel veel succes en veel plezier met Unycke!

**Geplaatst**: 04-03-12 13:32

Geplaatst: 04-03-12 13:32

Wat een verhaal! Wat jij allemaal door hebt moeten staan. Erg heftig. :(:)

Ik wens jullie ontzettend veel succes, het moet zeker zeker lukken met deze goede instelling.

**Geplaatst**: 04-03-12 13:34

Geplaatst: 04-03-12 13:34

Heftig verhaal!
Heel veel sterkte de komende tijd, hopelijk komt het weer helemaal goed :(:)

en fijn dat je zo veel steun aan Unycke hebt!

**Geplaatst**: 04-03-12 13:49

Re: You take me to heaven, just by being you

Geplaatst: 04-03-12 13:49

Meid, wat een verhaal. En wat moedig om het zo hier neer te zetten. Groot respect voor jou! Veel geluk en wijsheid in de toekomst, je kunt het!

**Geplaatst**: 04-03-12 13:51

Geplaatst: 04-03-12 13:51

Heel mooi en duidelijk omschreven. Erg knap van je!
Veel sterkte, je hebt nu al zoveel overwonnen, dat het je zeker gaat lukken om hier helemaal uit te komen.
Geniet lekker van je paardje.

Ik kan trouwens het filmpje niet zien. Of licht dat aan mij? Er staat: dit filmpje is Privé.

**Geplaatst**: 04-03-12 13:57

Re: You take me to heaven, just by being you

Geplaatst: 04-03-12 13:57

Jeetje, wat een verhaal... Heel veel sterkte!!

**Geplaatst**: 04-03-12 13:59

Geplaatst: 04-03-12 13:59

Pff respect om het hier neer te zetten, je hebt het niet makkelijk gehad op zn zachtst gezegd :(:)

Heel veel sterkte in ieder geval en hoop dat je samen met Unycke nog een mooie tijd tegemoet gaat!

ps. je filmpje is privé en kan ik niet zien.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-03-12 14:15

Re: You take me to heaven, just by being you

Geplaatst door de TopicStarter : 04-03-12 14:15

Bedankt allemaal...

Vreemd van het filmpje, had 'm op verborgen staan, maar hij staat nu op openbaar, dus volgens mij kunnen jullie 'm nu wel weer zien.

**Geplaatst**: 04-03-12 14:17

Re: You take me to heaven, just by being you

Geplaatst: 04-03-12 14:17

Jep, nu doet ie t.

**Geplaatst**: 04-03-12 14:24

Re: You take me to heaven, just by being you

Geplaatst: 04-03-12 14:24

zo mooi verhaal..

en wat een leuk filmpje

**Geplaatst**: 04-03-12 14:24

Geplaatst: 04-03-12 14:24

Een hele dikke knuffel Martine

Dapper van je om het zo op te schrijven!

**Geplaatst**: 04-03-12 14:40

Re: You take me to heaven, just by being you

Geplaatst: 04-03-12 14:40

Meid je bent nog veel te jong om je zo druk te maken :(:)

Geniet van t leven en vooral van Unycke Unicorn!! Dikke knuf, je kan altijd bij me terecht hoor :+:

Dat je dit hier neerzet blijkt maar weer hoe sterk je eigenlijk bent.

**Geplaatst**: 04-03-12 14:45

Geplaatst: 04-03-12 14:45

Ik vind het echt super knap van je dat je dat hier allemaal neerschrijft!

Gelukkig gaat het nu al veel beter met je en zie je zelf dat je echt goed bezig bent, ik wens je echt nog veel succes in de toekomst en vind het super dat je zo doorzet!
Heel veel plezier nog met je heel schattige Unycke!

**Geplaatst**: 04-03-12 15:32

Re: You take me to heaven, just by being you

Geplaatst: 04-03-12 15:32

Wat knap van je dat je dit neer zet!

Heel veel succes, en ik weet zeker dat het goed met jou gaat komen.

**Geplaatst**: 04-03-12 16:10

Geplaatst: 04-03-12 16:10

Het paarden gedeelte herken ik helemaal. Heb bijna precies hetzelfde met Thorak meegemaakt. En dat gedeelte met school komt me ook bekent voor, heb het ook moeilijk gehad een tijd lang. Gelukkig gaat het bij mij nu ook een stuk beter dankzij mijn kanjer. Ik denk dat Unycke je duidelijk wil maken dat een optimale samenwerking alleen mogelijk is als jij ook goed in je vel steekt. Ze deed eigenlijk niets anders dan jouw gedrag spiegelen. Ze dwingt je goed in je schoenen te gaan staan, zowel in je 'paardenleven' als in je 'mensenleven'. Het is een goed teken dat het nu beter gaat met jullie band, dat betekend dat je sterker word. Ik wens jou en je topper nog een hele mooie toekomst toe, jullie verdienen het! Als je behoefte heb aan steun, mijn pb staat voor je open.