Geplaatst 
Na de Mavo heb ik een poging gewaagd om de opleiding onderwijsassistente te doen maar ik ben daar na driekwart jaar mee gestopt. Toen ben ik als data typiste gaan werken bij het bedrijf waar mijn vader ook werkte. Daar heb ik iets meer dan een jaar gewerkt en ben toen bij de Hema begonnen. Daar heb ik 8 jaar met eigenlijk best wel veel plezier gewerkt. Toen vroeg ik voor de grap een een collega of er geen vacature was bij haar moeder. Die had een schoonmaakbedrijf. Bleek idd dat er een plekje vrij was. De Hema was leuk maar ik zat er al zo lang en omdat ik bang was daar vast te roesten ben ik toch bij het schoonmaakbedrijf begonnen. Gewoon omdat ik wat anders wilde. Achteraf had ik het nooit moeten doen maar het heeft geen zin meer om er op die manier over te praten. Ik ben toen ook verhuisd en dus had ik een nieuw huisje in een nieuwe plaats en een nieuwe baan.
In het begin vond ik het echt wel leuk want ik had leuke collega's. Helaas heeft de crisis ook de schoonmaakbranche geraakt en gaan bedrijven bezuinigen en dan is het eerste wat eruit gaat de schoonmaak. Zodoende heb ik minder uren gekregen die moeilijk op te vullen zijn. Ik was en ben nog steeds blij met mijn huisje maar ik baal heel erg van mijn werk. Toen een collega en vriendin (en tevens dochter van mijn bazin) ging stoppen werd het voor mij al anders. Ik moest vaker alleen naar een pand en dat vond ik eigenlijk helemaal niet leuk. Natuurlijk begrijp ik dat het op dat moment niet anders kon maar ik werd alleen maar ongelukkiger.
Ik wist dat er nog meer uren gingen wegvallen en ben op zoek gegaan naar een andere baan. Maar zonder diploma's is het gewoon heel moeilijk en mijn leeftijd werkt ook niet in mijn voordeel. Dus ik werd overal afgewezen of ik kreeg niet eens een reactie. Ik had het gevoel dat ik gewoon niet meer uit die sleur ging komen. Natuurlijk heb ik leuke vriendinnen, af en toe meetings, leuke paardjes gehad om bij te rijden en juryklusjes maar als je je werk (wat je het grootste deel van je leven doet) niet leuk meer vind dan ben je toch niet echt gelukkig.
De relatie tussen mij en mijn vader en stiefmoeder is niet zoals je het zou willen. Ze helpen mij met het beheren van mijn geld omdat het ooit eens bijna misging. Ik heb op tijd aan de bel getrokken en nooit in de schulden gezeten. Maar de band tussen mij en mijn vader is nooit echt hecht geweest en dat zorgt regelmatig voor moeilijke situaties. Hoe vaak ik wel niet met zweet in mijn handen zat omdat ik een Skype afspraak met ze had. Want ik deed het nooit goed. Tel. rek was te hoog, ik had dit niet verteld, dát niet verteld en het was nooit goed. Ik deed nooit wat goed. En ik moet zeggen dat dat niet motiverend was. Ik voelde mij ellendig en niets waard want ik kon toch nooit iets goed doen. Ik wist ook niet hoe ik dat moest veranderen, ik zag geen positieve toekomst, alleen maar negatief. Dus ik bleef in die sleur hangen.
Ik heb al jaren geen contact meer met de familie van mijn moeders kant. Het contact tussen mij en mijn oom (broer van mijn moeder) en tante is sinds 8 jaar verwaterd. Zie [LZP] Familie na +/- 8 jaar weer zien! Afgelopen juni heb ik gekeken of mijn nichtjes op Hyves zaten en dat zaten ze. Dus toegevoegd en wat gepraat. Uiteindelijk heen en weer gemaild met mijn oom en later op FB met mijn tante gekletst. We wilden elkaar graag weer zien dus een afspraak gemaakt. Vorig weekend was het dus zover. Hoe het is gegaan is te lezen in de link van net.
Maar in het kort
mijn oom en tante vinden het vreselijk dat ik leef op de manier waarop ik leef. Ze zagen dat ik niet gelukkig was en willen mij helpen iets van mijn leven te maken. Een opleiding zodat ik daarna een baan kan vinden die ik leuk vind, waar ik met plezier heen ga en die ook nog wat oplevert. Dus ik ben afgelopen week bezig geweest met het uitzoeken van het één en ander. Niet alleen met die opleiding maar er zijn meer dingen die aangepakt moeten worden. Spaarrekening, eigen geld in beheer, weer naar de tandarts, zorgverzekering aanpassen etc. En ik moet zeggen dat ik dat best leuk vind. 
Maar ik had mijn vader en stiefmoeder nog niets over dit alles verteld. Had alleen op FB gezet dat 2012 dankzij mijn oom en tante een anders jaar zou worden. Kreeg een mail van ze dat ze graag uitleg willen hebben over wat ik op FB heb gezet. Ik zat daar heel erg mee en heb hem doorgestuurd aan mijn tante. Mijn oom belde mij op en zei dat hij mijn vader wel wilde bellen om te vertellen waar we mee bezig waren. Ik wist dat ik het op dat moment zelf niet kon, ik was al veel te emotioneel aan de telefoon met mijn oom. Dus afgesproken dat hij mijn vader zou bellen en zou laten weten hoe het was gegaan. Hij belde later terug en zei dat mijn vader heel verbaasd was dat hij belde. Logisch na ongeveer 8 jaar. Maar dat hij en mijn stiefmoeder er zeker voor open staan om mij te helpen.
Volgende week zondag gaan we met zijn 5en om de tafel zitten in Duitsland. Daar woont mijn vader namelijk. Ik rij dan naar mijn oom en tante en dan met hun mee naar mijn vader. Dan gaan we mijn situatie bespreken en kijken hoe we mijn leven weer wat kleur kunnen geven. Heel positief dus allemaal want ik wil ook echt het roer omgooien. Maar ik ben ook heel nerveus voor volgende week...zij hebben elkaar natuurlijk ook al jaren niet gezien en ik haal allerlei scenario's in mijn hoofd. Weet dat ik dat niet moet doen.
Maar ik zie 2012 dus wel positief tegemoet.
Natuurlijk moet ik bijna alles zelf doen en regelen maar ik heb nu steun, wordt gemotiveerd en dan gaat het allemaal een stuk makkelijker. Mijn oom en tante hebben van de week gezegd dat ze trots waren op mij en ik heb daar echt een tijd om moeten huilen. Dit was voor het eerst in jaren dat iemand dat tegen mij gezegd had. Ik zag als een berg op tegen 2012 maar nu niet meer.
2012 word voor mij een nieuw begin en ik hoop dat de band tussen mij en mijn vader ook een stuk beter gaat worden.Bedankt voor het lezen van dit mega lange verhaal.
(spelfouten voorbehouden
) 
Over een jaartje gaan we samen onze overwinningen vieren toch? 
