Geplaatst Vorig jaar april ben ik, na járen van aankloten en allerlei (soms heftige) problemen in therapie gegaan. Elke week 2 dagen, een jaar lang. Dit jaar april was ik klaar. En vol goede moed begon ik aan 'de rest van mijn leven' - tenslotte had ik een vriendje, samenwoonplannen, zou ik weer gaan studeren, en werd alles leuk.
Helaas.
Vriendje is gebleven, we wonen samen, en ik studeer. Heb zelfs weer contact met een paar oude vriendinnen, waar ik héél blij mee ben. Maar het is niet leuk.
Volgens vriendlief ben ik al een maand of 2 minder vrolijk en snel geïrriteerd. Zelf merk ik het sinds de laatste 2 weken. Ik ben huilerig, kan om kleine dingen vreselijk boos worden op alles en iedereen inclusief mezelf, ben regelmatig chagrijnig zonder reden - en word dan ook boos op mezelf, want het slaat verdorie nergens op en ik voel me schuldig naar m'n vriend, want hij is er de dupe van maar kan er ook niets aan doen.
Vorige week liepen mijn emoties zo hoog op dat ik dacht: "No way dat dit gewoon psychisch is, er is meer aan de hand!" Hormoon-anticonceptie per direct gestopt, en inderdaad, verbetering! Vriendje merkte het ook. Hoera, probleem gevonden!
Helaas.
Gisteravond werd ik om iets kleins weer boos, kon geen kant op met mezelf, huilen, beroerd geslapen en vanochtend al vanaf het wakker worden weer een rotgevoel.
Het gebrek aan anticonceptie heeft wel iets aan effect gehad - als ik vrolijk ben dan ben ik ook écht een vrolijke stuiterbal, zoals ik mezelf ken, en ik heb meer energie. Bovendien lijkt het of ik me iets minder laat leiden door die emoties, ik kan nu wel bedenken dat mijn boosheid níet terecht is en ik mijn lieve vriendje er dus ook niet mee lastig moet vallen. Maar ja, daarmee is het probleem niet weg.. (al hoop ik nog steeds dat het nu ook nog gewoon hormonen zijn die van slag zijn en dat het over 2 weken spontaan beter gaat, maar ja, ik vrees dat ik mezelf daarmee ook wel een beetje voor de gek houd..)
Ik heb al contact opgenomen met mijn vorige therapeute, daar gaat nog een gesprek op volgen.
Maar stiekem weet ik de oorzaak wel. Ik ben vroeger gepest. Behoorlijk gepest, jarenlang, door het hele dorp. Ik kreeg dagelijks te horen dat ik slecht was, minder waard, lelijk, dik, en wat al niet meer.
"Ik heb VWO-advies!" "Oh, je bedoelt vast VMBO, jij hebt heus geen VWO.."
"Hé, lelijke rooie bosmier, insect!"
"Hé jij, vuurtoren, je mag heus niet met ons meespelen hoor!"
..en toen ik ooit iemand terugschold mocht ík me bij de directeur verantwoorden, want dat kon toch zeker niet. Net zoals dat andere leraren het maar lieten gebeuren, en mijn ouders (door verkeerde informatie van dezelfde docenten) véél te laat beseften dat het serieus was, en mij al die tijd hadden verteld dat ik het zelf uitlokte, het m'n eigen schuld was, en ik niet zomaar iets terug mocht doen..
Met als gevolg dat, diep in mij, de overtuiging leeft dat ik áltijd minder, dommer en dikker ben dan een ander. Ik ben al een paar jaar zover dat mijn éigen zelfbeeld wel oké is. Ik weet dat ik slim ben, dat ik echt niet lelijk ben en ook niet te dik, en dat ik niets minder waard ben dan een ander.
Maar.
Maar. Ik geloof niet dat anderen mij óók zo zien. Als mijn vriend links wil en ik rechts, dan voelt het of hij zegt: "Ik wil links want rechts is stom!" Met als gevolg dat ik meteen de verdediging inschiet, terwijl ik potverdikkie dondersgoed wéét dat hij dat niet zo bedoelt. En zo zijn er tig voorbeelden. Ik wéét dat mensen niet zo negatief over mij denken, maar het voelt toch zo. Dit kwam ook in mijn therapie al naar voren en ook daar had de therapeut het er moeilijk mee; want ik wist het zo goed, kon het allemaal beredeneren en rationaliseren - maar dat gevoel bleef. Dat gevoel dat ik me altijd tegenover anderen moet bewijzen.
Te veel alcohol? Hoort niet. Te lang uitslapen? Hoort niet. Pizza's kopen? Is ongezond dus hoort eigenlijk ook niet. Ik kan dus doodmoe of ziek zijn - als het 11/12 uur is geweest stap ik gewoon uit bed, want het 'hoort niet' om tot 2 uur in bed te liggen en anders zou iemand er iets van kunnen denken en ik moet laten zien dat ik normaal ben, dat ik niet minder/stommer/luier ben dan een ander.
Ik dacht dat ik hiermee zou kunnen leven, maar ik ben bang dat mijn huidige emoties een gevolg zijn van hier constant mee om moeten gaan.
Schelden doet geen pijn? Yeah right..die klotekinderen van toen, de leraren die niets deden, de ouders met hun 'ach, mijn kind doet dat niet' of 'dat moeten ze onderling maar uitzoeken hoor!' - dankzij hen sta ik nu waar ik sta. Na jaren van problemen, een jaar van intensieve therapie - ben ik ontzettend bang dat ik nu weer opnieuw kan beginnen..
Je omgeving is ontzettend belangrijk hierin!
Is wel jammer, want hoewel dat 't probleem niet wegneemt is het wel fijn om gewoon lekker bezig te zijn en je zo te kunnen richten op een dier. 