Geplaatst Alsnog bedankt daarvoor
Er was eens een vrolijk meisje.
Maar ze huilde terwijl ze eigenlijk vanbinnen lachte, en lachte terwijl ze vanbinnen huilde.
Ze woont in de weekenden thuis bij haar ouders, waar zij al heel haar leven woont.
Doordeweeks woont zij in een grote Nederlandse stad waar ze ook studeert.
Twee huizen, twee vriendengroepen, twee totaal verschillende levens. Ze voelt zich als twee verschillende meisjes.
De 'ze' in het verhaal ben ik uiteraard, anders zou ik dit topic niet openen
Ik ben altijd al iemand geweest die vrij makkelijk kon liegen. Als kind merkte ik al hoe makkelijk ik er een leugentje om bestwil uitflapte, zonder ook maar een beetje te laten merken aan andere dat ik aan het liegen was. Als ik had afgesproken dat ik om 5 uur thuis zou zijn, maar het werd half 6, dan zei ik dat er een paard ontsnapt was op de manege. Als ik wilde gaan zwemmen met een vriendinnetje, maar ik vermoedde dat het niet zou mogen, dan zei ik op voorhand voor de zekerheid al tegen mijn ouders dat ik samen met haar huiswerk zou gaan doen.
Dit topic open ik omdat ik langzaam de grip op m'n leven aan het verliezen ben, iets wat compleet mijn eigen schuld is. Ik probeer nu alles recht te zetten en op te lossen, maar dat vind ik mentaal heel zwaar en het gaat ook niet makkelijk. Er is niemand in mijn omgeving tegen wie ik altijd eerlijk ben geweest, en er is niemand in mijn omgeving die ik altijd alles volledig verteld heb. Altijd zaten er in mijn verhalen wel leugentjes, of liet ik dingen uit een verhaal weg. Dat konden kleine dingen zijn (zoals een smoesje als ik een beetje te laat thuis was) of grote dingen (dubbelleven). Daarom open ik dit topic, om één keer mijn hart helemaal eerlijk te luchten. Dat kan dus bij niemand in 'real life' omdat ik tegen niemand compleet eerlijk ben geweest, maar het moet er nu toch uit. En dit is de enige manier die ik me kan bedenken.
Ik zal proberen om het verhaal zo helder mogelijk neer te zetten, en ik zal proberen om zo duidelijk mogelijk aan te geven dat ik in die spagaat sta tussen vrienden hier, vrienden daar, ouders, familie en vriendjes.. Maar omdat het in mijn hoofd ook allemaal door elkaar loopt kan het een zooitje worden
Sinds afgelopen zomer ben ik zoals zoveel mensen gaan studeren en dus op kamers gegaan. Ik pendel dus al een half jaar heen en weer tussen mijn ouderlijk huis in de weekenden, en mijn studentenflatje in de de Randstad. Ik vind het moeilijk om te combineren, want het voelt alsof het een dubbelleven is. Als ik in de Randstad ben heb ik een nieuw huis, nieuwe vrienden en een nieuwe opleiding. Als ik thuis ben heb ik de oude vertrouwde vrienden en m'n oude werk. Het voelt dan alsof je moet switchen en even bij jezelf denkt: "oh ja, nu ben ik in het oude leventje terug". Daar hebben veel mensen last van die het huis uitgaan, maar vaak blijft het bij die gedachte en is het een kwestie van wennen aan de situatie met twee huizen en twee groepen mensen met wie je omgaat. Ik ben echter flink ver doorgeschoten.
Zoals ik al zei flap ik er vaak leugens uit. Aan de telefoon hang ik vaak op met de boodschap: "ik ga weer verder, moet nog wat dingen doen", terwijl ik in feite gewoon geen zin meer heb om te bellen maar dat niet durf te zeggen. Zo heb ik vooral in de Randstad nu bij mijn nieuwe vrienden wat dingen verkeerd gedaan. Allereerst heb ik een bijrijdpaard, al een hele tijd. De eigenaar zegt regelmatig dat ik de merrie echt als 'mijn' paard moet zien. Ik mag er dan ook alles mee doen wat ik wil, wanneer ik wil. We hadden het daarover op school en iemand zei tegen me: "Ooh, je hebt dus een eigen paard? Leuk!". Toen ze dat zei wilde ik rechtzetten dat het niet míjn paard was, maar het is best rot om even snel uit te leggen aan een niet-paardenmens wat een bijrijdpaard nu is. Bovendien wilde ik die maand nog stoppen met het rijden van dat paard omdat ik er geen tijd meer voor had, dus ik vond dat het niet de moeite was om dit recht te zetten. Over een tijdje zouden we het er toch niet meer over hebben, dat paard zou toch uit mijn leven verdwijnen. Toen ik dus ook werkelijk stopte met verzorgen was de reactie ook: "Vind je het niet hartstikke moeilijk om je paard te verkopen? Ik heb er geen idee van, maar ik zou het niet zomaar kunnen". Tja, ze moesten eens weten dat ik alleen het bijrijden met pijn in mijn hart op had gezegd....
En zo gebeurt het bij mij dat er een hoop dingen gewoon net niet kloppen. Zo mag ik dit jaar op mijn opleiding een X-aantal vakken niet halen. Ga je daar overheen, dan moet ik stoppen en mag ik me een paar jaar niet meer inschrijven. Ik ga er niet te diep op in, maar ik heb nu X-1 vakken niet gehaald terwijl ik nog maar op de helft van het jaar ben. Dat wordt dus knokken de rest van het jaar, omdat ik alles moet (en wil) halen. Mijn ouders heb ik echter wijsgemaakt, gewoon om ze gerust te stellen, dat ik X-2 vakken (dus eentje minder) niet heb gehaald. Nu komt een negatief BSA (de regel die uitschrijving aan het einde van het jaar verplicht) echter wel heel dichtbij. Ik hoef maar één vak nog te verknallen en ik moet stoppen. Geen idee hoe ik dat mijn ouders moet vertellen, want die denken dat ik meer speling heb.
Dit soort dingen voelen absoluut niet goed, en ik wil ze graag rechtzetten. Al die leugentjes hebben zich vooral voorgedaan in het afgelopen half jaar, met als hoogtepunt (dieptepunt wat mij betreft) het feit dat ik momenteel een relatie heb met 2 jongens: een 18-jarige en een 20-jarige.
De jongen van 18 is gewoon een goede vriend van me die ik via internet ken. Hij is een fijne jongen om mee te praten, en door de afstand van het internet weet hij wel veel van me. Tegen hem ben ik wel bijna helemaal eerlijk. Ik had hem al een paar keer ontmoet op grote meetings, maar de vonk sloeg wat hem betreft over. Bij mij niet, maar toen ik diep in de put zat is hij me heel lief op komen zoeken en met mijn lafheid en zwakke kop ben ik de relatie die hij wilde met hem aangegaan. Die relatie duurt nu ongeveer een half jaar, en wat hem betreft wordt het steeds sterker. Ik zie hem wekelijks als ik in de Randstad ben, dus hij is mijn studenten-boyfriend. Ik voel niets meer voor hem dan vriendschap, maar ik durf het niet uit te maken. Ik weet dat ik dan een goede vriend verlies die ik niet kwijt wil, maar ik zal wel moeten. Hij verdient eerlijkheid, dat is het minste wat ik hem verschuldigd ben. Het scheelt ook dat we precies even oud zijn (ik ben zelfs ruim een half jaar ouder). Dat stoorde me niet, maar dat is zo'n verschil waardoor ik me vaak erger aan zijn 'kinderachtigheid'. De klik is er wat mij betreft gewoon niet... Niemand weet van het bestaan van deze relatie: mijn ouders niet, vrienden in de Randstad niet, vrienden thuis niet.
Mijn 20-jarige vriend is een jongen waar ik wel helemaal gek op ben. We hebben nu ongeveer 3 maanden, en het voelt helemaal goed. Vlinders, kriebels, ik heb het nog nooit zo meegemaakt. Hem ken ik via mijn oude vriendengroep bij mijn ouders thuis, dus ik zie hem altijd als ik weer wekelijks in mijn oude woonplaats ben. Als ik het in gesprekken over 'mijn vriend' heb, praat ik ook altijd over deze jongen. Met hem wil ik heel graag verder.. Iedereen weet ook dat hij mijn vriend is.
De jongens weten (uiteraard) niet van elkaars bestaan. Ik voel me trots als ik merk hoe ik mijn 18-jarig vriend zo op afstand heb weten te houden van mijn ouders (ik heb de zijne allang ontmoet) en mijn vrienden in de Randstad (ik heb de zijne ook al ontmoet). Het voelt goed om te merken dat je zelfs twee tegelijk 'aankan', zonder dat het in de soep loopt. Maar het moet stoppen, want eerlijkheid is zo belangrijk. Ik roep zelf dat ik niet tegen mensen kan die liegen, maar zie mezelf nu staan.
Het duurde wel lang voordat ik besefte dat de leugens (allemaal) de wereld uit moesten. Dat besef kwam pas een paar maanden geleden, toen ik mijn 20-jarige vriend ontmoette. Hij was lief, attent en we hadden het leuk samen. Maar ik geloofde niet dat hij echt meende wat hij zei. Ik geloofde niet dat hij mij echt leuk kon vinden, ook al zei hij dat wel. Ik geloofde dat allemaal niet omdat ik een negatief zelfbeeld heb, maar nog veel meer omdat ik wéét hoe makkelijk het is om zulke dingen te faken. Ik weet nu hoe makkelijk het is om een relatie te faken, aangezien ik dat al 6 maanden doe. Ik vertrouw bijna niemand meer omdat ik weet hoe snel je bedondert kan worden, en dat is een afschuwelijke gedachte.
De reden dat ik zo snel leugens eruit floep en ook grotere leugens aanga heeft imo te maken met mijn mentale staat. Ik ben oprecht vrolijk en gelukkig, maar ik kan heel slecht met (kleine) tegenslagen omgaan. Dat varieert van een slecht cijfer tot een overlijden in de familie. Ik uit die stress en angst voor de toekomst op een totaal verkeerde manier, ik reageer dat op een verkeerde manier af. Hoe precies, daar ga ik liever niet op in (je weet maar nooit met Bokt, ook al is het een SA). Niemand weet overigens van het afreageren af, op één goede vriendin na. Zij is ook een echte steun, maar verder weet niemand dit. Het is ook een soort vluchten voor de werkelijkheid. Zodra ik stress of angst voel zorg ik dat ik het kan afreageren, en dan heb ik het binnen een paar minuten verwerkt. Klaar. Alsof die tegenslag nooit heeft plaatsgevonden. Zo zit mijn leugenpatroon misschien ook wel in elkaar, ik weet het niet... Als ik zelf zo helder wist hoe en waarom ik het deed was het ook makkelijker om alles op te lossen
Maar ik weet wel dat mijn echte leven en het leven dat iedereen denkt dat ik heb niet synchroon lopen. Ik sta in een spagaat tussen allerlei groepen die andere waarheden van me gehoord hebben. Ik wil er vanaf dat ik één leven in de Randstad heb en één totaal ander leven in mijn oude woonplaats, maar ik durf dat soort dingen gewoon niet.... Mijn motto is ook: "het komt wel weer goed". Tot nu toe kwam álles in het leven op z'n pootjes terecht. Echt álles. Maar nu moet ik zelf het roer omgooien, want dit komt anders niet op z'n pootjes terecht....
Ik ga er nu aan werken om al die misverstanden en onwaarheden uit de wereld te helpen, maar dat gaat veel energie, tijd en lef kosten. Ik weet niet of ik het allemaal durf, maar ik ga het het proberen. Het breekt me nu echt op. Ik leef een gelukkig leven en geniet van iedere dag opnieuw, maar 's nachts ga ik nadenken en lig ik alleen maar te huilen. Als ik mijn agenda opensla schrik ik als ik zie dat er bijna codetaal staat. Ik schrijf niet op dat ik bij mijn 18-jarige vriend ga slapen (want als iemand dat toch zou lezen, oh jee), maar iets anders geheimzinnigs in de plaats. Het voelt eenzaam en leeg, maar tegelijkertijd voelt het goed om je leven zó in controle te hebben - terwijl het eigenlijk juist uit de hand loopt..
Bedankt voor het lezen, het voelt goed om alles een keer eerlijk kwijt te kunnen voor het eerst in een jaar...
Hopelijk hoef ik nooit meer zo'n topic te openen
De afgelopen maanden ben ik zo laf geweest om te liegen, nu moet ik maar het lef hebben om mijn rotzooi op te ruimen 
Maar de meeste (belangrijke) dingen weet ik sowieso nog wel, gelukkig.
