ik moet dit echt even van me af schrijven;
Mijn leven is in twee dagen tijd volledig omgegooid, de grond is onder mijn voeten weggerukt.... Ik voel me hopeloos ellendig...Mijn vriend (26) kreeg een paar maanden geleden ineens last van zijn coördinatie. Eens in de zoveel tijd 10 tot 20 sec een raar gevoel in zijn rechterkant van zijn lichaam en in de linkerkant van zijn hoofd een scherpe pijn... Na wat wikken en wegen zijn we naar de huisarts gegaan... Het leek immers niet zo goed... Vanuit de huisarts door gestuurd naar het ziekenhuis...
Er zijn veel scans gemaakt daar van zijn koppie... Hij heeft een dag met allemaal draden op zijn hoofd rondgelopen, om zijn hersenactiviteit te meten, en van de 4 onderzoeken oom een MRI-scan.
Helaas is er slecht nieuws uit de MRI-scan gekomen. De doktoren hebben een vlek formaat van een ei in de linker kant van zijn hoofd geconstateerd.... Ze weten niet wat het is, hoe het er komt en hoelang het er al zit maar ze konden wel aangeven dat het "bad-news was.... Uit het gesprek wat we eergisteren gehad hebben met de neuroloog, kwam dat het onder de noemer van een tumor kon vallen, kan ook iets anders zijn maar ze noemen het angstig genoeg wel zo, goedaardig of niet.
Dit was dus even heel erg schrikken.. Gisteren zijn we met een neurologisch-chirurg wezen praten van het UMC. Deze kon ons jammer genoeg niet veel extra info geven. Hij was bezorgd, het komt niet veel tot nauwelijks voor bij mensen van mijjnn vriend zijn leeftijd en wil wel graag weten wat het is. Hij wordt nu binnen een week of twee opgeroepen door het UMC, en dan krijgen we hopelijk meer nieuws hoe het onderzocht gaat worden of eventueel behandeld, maar ze zullen eerst moeten gaan onderzoeken wat het nu is.
We hebben samen even goed gehuild en ik ben ook erg blij dat hij dat bij me kon... Het is altijd maar afwachten hoe iemand op zulk soort nieuws reageerd en we hebben goddank ook nog nooit in zo een dergelijke situatie gezeten...
Ik ben boos.
Waarom hij?
Ik weet dat er bij dit soort dingen geen waarom is, maar de vragen en de wanhoop gaan maar niet weg!!
Ik voel me ongelovelijk machteloos
sorry voor het lange verhaal

Laat je goed voorlichten in het ziekenhuis en wees vooral niet te bang om vragen te stellen. Vraag alles wat je wil weten, hoe 'dom' de vragen ook zijn.