Ik heb een verhaal ik hoop dat jullie hem lezen
Dit is de eerste keer dat ik over men gevoel wil praten maar ik zit er zo mee..
Het begon een 4 maand geleden
Ik en men vriend waren ongerust men maandstonden bleven uit .
toen is men vriend gelijk een zwangerschapstest gaan halen...
en ja .. positief we wisten niet hoe we moesten reageren, ik ben over een maand 18 en men vriend is er 21
Zo jong .. Maar omdat het iets van ons was hadden we besloten het kindje te houden en er voor te zorgen 1ste maal bij de genycologe ik was 7weken ver .. Het hartje klopte Ik zag hoe men vriend tranen van geluk in zen ogen kreeg van dat moment wist hij het hij zal papa worden zijn geluk kon niet op mijn natuurlijk ook niet..
alles ging goed ik reed nog rustig op men paardje (geen draf of galop alleen stap) omdat ik wil dat alles prima verliep ..
maar toen kreeg ik hevige last niet van paardrijden maar ik viel zoveel flauw en had opeens bloed verlies wij gelijk naar de genycologe alles zag er normaal uit.
het was een tussentijdse bloeding wat absoluut geen kwaad kon
dus ik was ondertussen 11 weken het ging goed maar weer hevige krampen en bloed.
ik maakte me zorgen.. En ja hoor een miskraam
ons kindje is zomaar heen gegaan
En we weten nog steeds niet hoe het komt er zijn onderzoeken geweest maar allemaal negatief
Zo jong en al zo iets mee maken
Ik krijg veel steun van thuis en men vriend maar ik kan nooit over men gevoelens praten ik hoop gewoon dat men kindje het goed heeft waar het nu is .
Ik weet geen raad met men gevoelens
Ik heb zoveel schrik dat als ik later kinderen wil ik er geen meer kan krijgen.
En men enige afleiding nu is men paard en binnen kort naar de paardenschool
dat kan men zinnen wat verzetten maar in men hartje breek ik compleet

Zorg dat je dit goed verwerkt!
