Na 1 jaar is het dan ook bij mij voorbij..
Het ging al een tijdje niet goed. Alsmaar ruzie om kleine dingetjes.
Dan ging het weer een paar weken goed, dan was het weer mis.
We waren het allebei beu, maar toch gingen we verder, we wilden elkaar immers niet kwijt.
Gister dan toch de knoop doorgehakt, althans mijn vriend ( ex nu dus)..
Ik ben er echt kapot van, het kon niet langer meer zo, maar dit wilde ik ook niet.
Het ergste van al..hij heeft het via msn uitgemaakt..
Daarna nog wat over en heen gesmst. Ik wilde graag nog praten..zodat het misshien toch nog goed zou komen, maar daar wilde hij niks van weten.
Hij geeft mij de schuld van alles, ik overdrijf, word te snel boos, terwijl hij dat juist doen in mijn ogen.
Ik heb vast ook veel dingen niet goed aangepakt, maar hij ziet zijn aandeel hier niet in.
Ik blijf maar naar mijn gsm kijken..zou hij al gesmst hebben? Want toch hoop ik stiekem dat hij terugkomt, maar ik ben bang van niet.
Wil hem alsmaar smsen, maar ik kan hem maar beter met rust laten..
Ik voel me zo ongelofelijk k*t.. Ik heb al zoveel gehuild en het houdt maar niet op..
Ik voel me zo alleen, eenzaam..
Gelukkig heb ik 2 goede vriendinnen die er voor me zijn, maar beide ook met een vriend.
Verder heb ik helemaal niemand. Ik weet niet wat ik met mezelf aan moet..
Ik maak niet makkelijk contacten en ben bang dat ik mezelf ga afzonderen.
Ik hoop dat mijn verdriet snel slijt en verder kan met mijn leven, zonder hem..
Volgende week tentamens. Hoop dat ik ze door dit niet verknal.
Bedankt voor het lezen en sorry voor het lange verhaal. Ik moest het even kwijt.

(overigens zijn ze nu weer bij elkaar)

Dat is dan wel weer verschrikkelijk banketstaaf!
En onthoud: tijd heelt alle wonden. (ontzettend cliché maar het is wel zo)