Maar op dit moment vlammen de emoties door m'n lichaam en ben ik écht even in staat tot dingen waartoe ik mezelf nooit in staat achtte
Het zit zo...10 maanden geleden ontmoette ik mijn huidige vriend, die op dat moment nog een (aflopende) relatie had. Hoe wij elkaar leerden kennen, naar elkaar toe groeiden, netjes wachtten tot zijn relatie met z'n ex over was en sindsdien dolgelukkig waren kun je hier lezen

Al met al zijn we nu bijna 10 maanden samen en gewoon enorm blij met elkaar. Dat weet iedereen, dat ziet iedereen en dat zegt iedereen. Jammer genoeg wil 1 persoon dat nog altijd niet zien, en dat is zijn exvriendinnetje, waar hij overigens 2 jaar een platonische knipperlichtrelatie mee gehad heeft en waarmee het dus werkelijk net zo vaak aan en uit is geweest als een knipperlicht gemiddeld per dag knippert
Toendertijd heeft hij het netjes uitgemaakt, hoewel het al weken min of meer 'uit' was (geen contact na een ruzie, elkaar niet zien, maar dus in afwachting tot ze elkaar weer tegen kwamen en het weer 'aan' ging). Alleen ging het niet meer aan, want hij kreeg iets met mij en dat bleek dieper te zitten dan welke eerdere relatie dan ook
Dat leek ze ook te accepteren, totdat ze een dag voordat wij op zomervakantie gingen een smsje met 'hoe gaat het?' Vriend teruggestuurd dat hij op het punt stond om met mij naar Rome te vertrekken en dat het prima ging. Vervolgens stuurde ze dat ze het zo jammer vond dat het zo gelopen was en dat ze maar weer eens af moesten spreken. Vond ik vreemd, maar ach, m'n vriend was er heel open en eerlijk over en stuurde niets terug. Totdat ze 3 dagen later eenzelfde soort sms stuurde. En 2 weken na onze vakantie op msn begon met: 'Ik vind het zo jammer, het was ineens over, ik snap het nog steeds niet. Ware liefdes komen bij elkaar terug...' Gelukkig was m'n vriend zo wijs om te zeggen dat hij z'n ware liefde gevonden had, maar dat ik dat was 
Al met al heb ik me tot die tijd nog niet zo drukgemaakt. Ik snap dat als hun relatie telkens aan-uit ging, je het na een poosje altijd weer kunt proberen natuurlijk, al blijf ik het onfatsoenlijk vinden dat je dat doet als hij bezet is
Ergens in oktober sloeg haar bui om en stonden we in onze vaste stamkroeg met een groep vrienden. Zij kwam met haar vriendinnengroep erbij staan, niks aan de hand, totdat m'n vriend tijdens een klef nummer mij even vastpakte en even kroelde. Niks mis mee, maar tegen haar zere been waarschijnlijk, want 5 minuten later stonden ze en stuk verderop met zo'n 10 meiden te wijzen naar ons en te giechelen. Niks van aangetrokken en tot vorig weekend hebben we haar ook nooit meer gezien.Vorige week zaterdag gingen we met een bevriend stelletje wat drinken in een cafeetje. Zij zat daar, wat ik overigens niet gezien had, met die vriendinnengroep en zei 'Hoi' tegen m'n vriend. Ik hoorde hem wel gedag zeggen, maar wist niet eens tegen wie. Hij zegt nog tegen me: 'Nou ja, 3 maanden geleden zo doen en nu ineens weer gedag zeggen?' Kreeg hij die maandag daarope een smsje: "Gewoon doen alsof je me niet kent hoor!" Uitgerekend op maandag pas, want dan zit m'n vriend nog op de kazerne en kan ik 't niet lezen
M'n vriend heeft niet gereageerd, al was ik inmiddels zo geïrriteerd dat ik zei dat 'ie moest sturen: 'Oh, was je er dan?
'Je zou denken dat haar creativiteit onderhand op is, maar gisteren gooide ze het weer over een andere boeg. Mijn vriend zit momenteel in Duitsland voor een oefening, hij is militair. Hij belt me om de dag even als het lukt en belde vanavond. 'Ik moet je iets vertellen, maar ik wil je ook niet van streek maken...' Ik voelde de bui al hangen
, hij had weer een smsje. 'Je zult wel niks terugsturen, maar m'n broertje wil in het leger en nu wil ik graag informatie van jou, over waar jij gezeten hebt enzo...' En m'n vriend, goedsul en met een 10 voor naïeviteit stuurt terug: Oke, maar ik zit nu in Duitsland, kan volgende week meer info geven, wat wil je weten? Alles goed? Je snapt dat ik meteen duidelijk heb gemaakt dat dat niet zo'n slimme zet was. Dat bleek wel, want mevrouwtje stuurde direct terug: 'Lang niet gezien hè, alles goed verder! M'n broertje wil misschien bij de mariniers maar is te jong...' Ik was, voor het eerst, echt enorm pissig en vocabulaire van minder beschaafde namen voor een meisje volgden
Maar het mooiste moet nog komen, na kort maar grondig onderzoek op hyves blijkt dat haar broertje net 15 is en havo doet en voorlopig dus nog lang niet in het leger kán
Al met al dus een doorzichtige rotsmoes om meer in contact te komen en het gewoon wéér te proberen...Nu vraag ik je...heb je dan een bord voor je kop of gewoon een betonnen muur van 4 meter dik?
Als ze een béétje op de hoogte is weet ze dat het enorm goed gaat tussen ons, en ook al zou het níet goed gaan, in een relatie ga je gewoon niet stoken. Ik heb verdorie altijd het respect gehad om afstand te houden toen hij nog met haar had. En dat loeder blíjft om de 3 maanden proberen ertussen te komen...en dat kwam me vandaag even de keel uit
Wie herkent het en wie weet hoe je ermee om moet gaan? (buiten het opsluiten in een houten kist en een enkeltje Noordpool
) 
Maar m'n vriend wil altijd iedereen helpen, ex of niet, en zeker als hij iemand voor 't leger kan werven 
Ik zou dat met dat leger afwachten en het inderdaad direct aan het broertje vragen.. En nog even afwachten en bij de volgende poging je vriend gewoon heel erg eerlijk vertellen dat je écht niet bezitterig wil zijn en dat je hem alle vriendschappelijke contacten gunt maar dat jij er enorm mee zit dat zijn ex geen respect voor jullie relatie heeft. Ik denk dat hij het echt wel zal begrijpen hoor en voor zover ik nog meer kan lezen ben je eigelijk geen bezitterig typje. Kortom, blijf gewoon lekker rustig, maak je niet te veel zorgen en vind een manier om de situatie tactvol op te lossen.
, maar een beetje naïef is 'ie wel
maak je niet dik joh. Negeer haar en zolang je vriend er open en eerlijk over is kun je hem in mijn ogen prima vertrouwen en lekker gelukkig met hem zijn.