Geplaatst Ik ben trots op mezelf!
Afgelopen jaar was het meest beroerde jaar ever voor mij.
Het begon geweldig, toen ik mijn eerste echt eigen paard kocht. Chagall, een droom van een Friese hengst. Met hem had ik een onwijze band, en tevens de kans om eens verder dan de Z2 te komen omdat deze nog heel lang bij me mocht blijven en er geen druk van eigenaren achter zat(verkoop, prestaties, geld etc).
Helaas....in de zomer gebeurde er iets heel erg rottigs, heel lang en onwijs naar verhaal maar hij stierf op 15 juli, totaal onnodig maar daar kan ik op internet niets over zeggen.
Ik ben vier maanden volledig depressief geweest. Kon niets meer behalve huilen en vaak zelfs schreeuwen, wat een pijn en verdriet. Ik wilde nooit meer paardrijden, dacht dat mijn wereld nooit meer mooi zou kunnen worden.
Eindelijk was ik een beetje opgekrabbeld uit mijn zwarte gat(dankzij Condo die me weer lol gaf in het rijden en verzorgen)
Toen belde de eigenaresse van Nicky mij met de mededeling dat ik Nicky van haar mocht hebben(paard wat ik twee jaar lang voor haar trainde en uitbracht en die ik teruggestuurd had naar haar toen Chagall stierf omdat ik niet meer kon rijden, deed zoveel pijn, de spullen van Chagall gebruiken, alles rook naar hem en deed me aan hem denken). Dit keer tranen van geluk want Nick was mijn grote vriend geworden in die twee jaar.
Vervolgens liep mijn relatie na anderhalf jaar stuk. We waren verloofd.
Weer een klap, maar hier heb ik maar 1 avond om kunnen huilen.
Het bracht echter wel onwijs veel consequenties met zich mee voor mij. O.a. moet ik op zoek naar een ander huis, maar heb inmiddels wel drie katten en vier honden(voor deze relatie had ik alleen drie honden, maarja je verhuist samen naar een enorm huis met mega veel ruimte en spontaan begin je dieren te verzamelen
) Dus moet ik nu een huisje vinden waar ik die beesten mee kan nemen want wegdoen kan ik nu niet meer, heb ze nu al zo lang. Ik moet mijn eigen bedrijf nu zelfstandig draaiende gaan houden, alles voor mezelf gaan opbouwen etc.
Ik had vrij snel weer een nieuwe vriend maar dat is na twee maanden ook uitgegaan(meneer had bindingsangst, ik zoek ze ook gewoon verkeerd uit geef ik toe
) Maar ook dat deed me niet eens zoveel pijn.
Waarom ik trots op mezelf ben?
Omdat ik nu goed bezig ben, heb mijn website helemaal vernieuwd, mijn trainingsweken lopen goed, ik ben druk bezig een huisje zoeken, heb weer nieuwe lesklanten, heb mijn eigen Nicky die het zo goed doet dat ik vandaag besloten heb om de ZZ-licht te gaan proberen te halen met hem(moet alleen eerst nog ff een paar puntjes in de Z2 rijden, gaan we deze zomer 'even' doen
). Dan heb ik Condo nog(hengst van m'n ex maar die blijft voorlopig bij mij omdat we het samen zo goed kunnen vinden)waar ik onwijs veel lol mee heb.Daarnaast sta ik nu op een supergezellige stal met hele fijne mensen.
Ik kom helemaal tot rust zonder die kerels, en heb meer dan ooit ZIN in het leven! Ik merk hoe onwijs sterk ik geworden ben van al die ellende en dat ik mezelf heel goed red, ook alleen. Ik heb geleerd dat mijn gevoel het ALTIJD bij het juiste eind heeft, ook al zegt mijn verstand anders(dit bleek in de situatie bij Chagall, bij mijn ex en de ex daarna
) You don't fool me, als mijn onderbuik zegt dat er iets niet klopt, dan klopt er ook iets niet. Dat huisje komt er wel en dit jaar gaat eindelijk een keer een goed jaar worden. Dat voel ik en daar ga ik ook knetterhard voor knokken!
Zo dat moest er nou eens even uit!
En SORRY voor het lange verhaal mensen, respect als je tot hier bent gekomen!
) de leukste, liefste en geweldigste... die heb ik al 
of hopen dat 
ik ben moeilijk en mijn vriend is moeilijk, en we hebben beide verschrikkelijke ergelijke zaken, maar daar moet je mee leren leven 
