Geplaatst Mijn vader schaatste onder een lange lage brug door, onder het spoor. (de sukkel dat kan toch helemaal niet, je gaat toch eerst kíjken of het kan
daar wordt zó voor gewaarschuwd)Hij kwam in een wak terecht en schoof daarna wel weer óp het ijs gelukkig. Daar lag hij dan. Hij kon niet meer opstaan.
Mijn zusje helemaal in paniek, en ik stond aan de andere kant en kon niet meteen bij hem komen. Gelukkig hebben ze een soort van bankjes gemaakt onder die bruggen door zodat je kruipend aan de andere kant kunt komen (die dingen zitten er niet voor niets he pap
)Aan de andere kant gekomen paps overeind geholpen. Hij had veel pijn, één arm deed verschrikkelijk zeer. Terug kon niet want hij kon niet kruipen, óver het spoor leek me ook geen goed plan, maar we stonden in de middle of niks.
Toch maar naar de bebouwing geschaatst, mijn zusje nog steeds in paniek en ik mijn vader ondersteunend omdat hij elk moment van z'n stokje kon gaan van de pijn.
Na veel gedoe eindelijk het ijs afgekomen en mijn moeder opgebeld die ons kwam halen. Paps vond het wel een goed idee om eerst even naar huis te gaan en ik zei 'niks daarvan we gaan langs de 1e hulp'. Hij bleef koppig volhouden dat ie niet naar het ziekenhuis wilde.
Toch kwamen we daar zomaar ineens terecht
. Paps uit de auto gehesen en naar de 1e hulp. Daar aangekomen heb ik gezegd dat hij een pijnlijke schouder had en mogelijk een hersenschudding (dan word je sneller geholpen ik heb zelf ooit na een val van het paard een uur moeten creperen in de wachtkamer en dat wilde ik hem niet aandoen).Hij mocht meteen mee. Schouder uit de kom en gebroken. Zetten lukte niet, toen gewichten aan z'n arm gehangen. Zo heeft hij drie uur lang liggen kermen van de pijn. Toen pas zijn ze met hem naar de OK gegaan, onder narcose is het alsnog gezet.
Het was áf en áán daar met brancards, ambulances, gewonden etc. Op een gegeven moment leek het wel oorlog. Mensen op de gang. Schreeuwen en brullen uit kamertjes waar armen weer ín de kom werden gezet.
En bijna allemaal mannen van boven de 50. De ene schaatsmuts na de andere kwam op een brancard binnen. Sommigen met de schaatsen nog op de brancard.
Lig het nou aan mij of zijn vrouwen nou gewoon voorzichtiger? Ik had voor mezelf al uitgemaakt dat ik rustig ging schaatsen omdat het al zo lang geleden was geweest dat ik geschaatst had en dan heb je niet meer alles zo fijntjes onder controle en ik heb geen zin om me een breuk te vallen. Maar die mannen? Nee, die willen hárd.
Vanavond komt het ziekenhuis nog op tv, sbs 6 denk ik. De cameraploeg liep daar hopeloos voor de voeten en gingen ze al die mensen die zoveel pijn hadden zitten filmen
beetje idioot maar goed.Paps is nu nog in het ziekenhuis, maar hij mag zo weer naar huis. Ik hoop dat mijn moeder hem een flinke preek geeft.
Eigenlijk had ik ook gehoopt dat hij zes weken in het gips zou moeten, hij vindt het verschrikkelijk als hij met gips zou moeten lopen. Dan ziet iedereen dat ie wat mankeert en dat is niet stoer.Geen gips helaas, wel een mitella zes weken
Eigenwijze mannen idd, vinden altijd dat het wel mee zal vallen! 
