Geplaatst 
Ik kwam thuis van snowboarden met 2 vrienden. Mijn knieen zijn helemaal opgezwollen van het vake vallen, beurs enzo. Dus ik was naast mijn vader die op de bank lag op de bank gaan zitten en vertelde dat en vroeg of ik op de bank mocht liggen met mijn benen omhoog op een kussen met een koelding erop. Dat wou hij niet, want de bank was niet van mij alleen. ‘’Ga maar met je benen op de tafel liggen’’ Normaal mocht dat nooit, dus ik zei iets van ‘’hé maar dat mocht toch nooit’’ Dat was onzin volgens hem. Dus nouja, ik trek de tafel naar me toe, doe een andere broek aan, en wil met mijn been op de tafel liggen. En toen zei mijn vader iets, ik weet niet meer wat. Maar het klonk heel onaardig, dus ik vraag waarom hij dat zo zegt. Wordt hij hélemaal boos, want alles wat hij zegt klinkt verkeerd in mijn oren enz. enz. Dus ik wordt ook een beetje boos, want dat is niet waar en dat weet hij zelf ook. En ik houd er niet van als mensen dingen over mij zeggen waarvan ze wéten dat het nergens op slaat. Nougoed, toen moest de tafel opeens weer terug, want hij was niet alleen van mij. En ik dacht dat ik jezus was en dat alles maar van mij was. Wat ook niet zo is, en zo ging het van kwaad tot erger. Tot hij zei “ja, je vind me toch altijd al een tiefusvafer en je wou dat je een andere vader had” enz. Dat is echt iets waarmee je me heel erg de tent uitlokt. Dus ik zeg “Ja, idd, goedzo” en ik steek mijn duim op. Ondertussen stond mijn moeder voor me en daarvoor had mijn vader naar me geschreeuwd dat ik mijn kamer in moest gaan. Maar omdat ik het daar niet mee eens was was ik nog in de kamer. Nu zei mijn moeder ook dat ik mijn kamer in moest gaan. En toen ik me half omgedraaid had om mijn kamer in te lopen. Begon mijn vader op een heel kinderlijk toontje “doehoeegg” te roepen en te zwaaien. En ooh toen werd ik zo boos. Dus ik liep naar hem toe en ik zei iets, en toen reageerde hij weer zo kinderlijk. Toen was ik zo boos, dat ik een theedoek had gepakt(voor het koelding voor mijn been, lag op de tafel) en die gooide ik heel boos op zijn schoot. Héél héél fout van mezelf, en dat weet ik zelf ook. En toen had ik het gedaan hoor. Hij barstte in een keer uit. Hij stond op en begon naar me toe te rennen, dus ik schrik me dood, en ren als een gek voor hem weg, naar mijn kamer(in de tuin) dus ik ren door de keuken naar de tuin, gooi de deur open. Met mijn vader nog op mijn hielen. Ik kan je eerlijk zeggen, nog nooit van mijn leven ben ik zo bang geweest.. Toen heeft mijn vader een gat in de ruit van de tuindeur geslagen. Ondertussen rende ik zo hard als ik kon door, mijn kamer in en toen had ik snel het slot dichtgedraaid. Als ik was blijven staan op dat moment, weet ik zeker dat ik dat had mogen incasseren.
Ok, het is een beetje rommelig, sorry daarvoor, maar ik zit hier nu echt te trillen op mijn benen en ik heb het ook niet meer nagelezen, dat doe ik morgen wel anders. Ik ben ook totaal in de war en ik heb echt geen idee meer wat ik nu moet doen. Een hele tijd geleden was er het idee dat mijn vader ergens anders zou gaan wonen. Ik begin er nu weer over te denken dat dat niet het beste is.. Dit is nu al 4 keer gebeurd, de eerste keer 5 jaar geleden en de laatste 3 in de laatste 2 jaar. Elke keer gaat het weer een tijdje goed, en dan BOEM. In een keer. En elke keer vertrouw ik hem weer, en heb ik weer de hoop dat het nu goed blijft. Ik wil niet steeds weer teleurgesteld worden. Ik trek dat niet. Echt niet, ik mag hem van mezelf niet meer vertrouwen nu. Mijn moeder is zelfs bang dat hij weer uitbarst en gaat daardoor met hem meepraten tijdens zo’n ruzie. Ik bedoel dat is toch niet goed, dit kan toch niet meer zo? Ik weet echt niet meer wat ik moet doen nu..
Mijn ouders zouden naar het ziekenhuis gaan, omdat een snee te diep is, maar mijn vader wilt opeens niet meer.
Edit: Mijn moeder wilt nu weer praten met een psychiater hoor ik vaagjes. Nu kan dat voor sommige mensen werken. Maar ik kan daar gewoon niet praten. Vorige keer bij Jeugdzorg kon ik het ook niet, ze hadden me beschreven als een teruggetrokken, verlegen, onzeker en stil kind. Wat ik ooit was, maar toen allang niet meer. Ik zat er gewoon ongeintresseerd en ongelovig bij. Want op het moment dat ik daar zit, denk ik van, het is hun werk, ze zien me als nummertje zoveel met gezinsprobleempjes. Als een vervelende puber die het toch maar zelf uitlokt. En als ze het niet zo zien, dan is en blijft het hun werk. Blijf ik een nummertje dat ze afwerken tot ze naar huis mogen. Ik heb niks met ze, waarom zou ik een totaal vreemde van iets vertellen wat bijna niemand weet. Ik vertel het wel aan mijn vriendinnen als ik het kwijt moet. Die luisteren omdat ze van me houden, niet omdat ik in hun schoot wordt geworpen door hun baas met een succes..
(het parijs-incident) We hebben ook al eens met zijn drieen bij jeugdzorg gezeten en gepraat, waar ik dus niks kwijt kon omdat ik daar niet kan praten.. Daarna gebeurde het ook weer..
Maar ik durf niet naar mijn vader toe op dit moment, heb het tegen mijn moeder gezegd, maar hij gaat echt niet.. 
maar als ik zo lees heb je niet echt iets fout gedaan. Weglopen en jezelf opsluiten help bij mij iig vaak het beste. Ik heb verder ook geen idee hoe het op te lossen is.
Maar we gaan vandaag idd naar de huisarts en anders maken we vandaag een afspraak. Het wordt iig geen jeugdzorg meer, even kijken waar hij ons naartoe stuurt en hoe het ons daar bevalt dus 
) En dan kwam ik weer met een "dat vind ik niet, en hoe kan jij dat weten, zolang je mij niet bent weetje niet wat ik denk"-verhaal, en dan ging het alsnog door