Bokt.nl

BraveSpots schreef:

Ik bedoelde dat weg gaan niet negatief hoor, heb ik ook gedaan, en nu gaat alles een stuk beter tussen mij en m'n ouders. De alledaagse frustraties zijn weg, en dat scheelt een hoop !

Weet wel dat je overal zult moeten aanpassen, zelfs als je alleen gaat wonen. Omdat je schrijft dat je daar wat problemen mee hebt?

flyfly schreef:

Bureau Jeugdzorg loopt niet zo hard hoor. Onze zoon zou ook een gesprek hebben met iemand van Jeugdzorg, hij wacht al 1,5 jaar. Inmiddels is hij 19 en dan valt hij denk ik net buiten de boot.

BraveSpots schreef:

SAStory schreef:

Ik weet niet of het echt 'aanpassen' is, in zekere zin denk ik echt wel. Maar hoe precies? Of dat het meer 'wennen' is dat er geen ouders meer thuis zitten, dat je rust hebt, dat je alles ineens zelf moet doen en regelen.

Voor mij was aanpassen vooral praktisch. Zelf eten maken, papieren regelen, schoonmaken, afwassen, boodschappen doen (plus voor jouw nog het financiele plaatje erbij), thuis werd dat allemaal voor me gedaan, en dan hou je veel meer tijd over...Het feit dat mijn ouders er niet waren was voor mij juist een opluchting, alles op mijn eigen tempo doen .

Maar das voor iedereen persoonlijk natuurlijk.

Hoe zit het met je studies? Is het geen mogelijkheid op kamers te gaan?

absque_dubio schreef:

Bij mij thuis ging het ook niet goed. En ik zou ook uit huis wonen, in een leefgroep. Wachtlijst was heel erg lang en het zou nog een hele tijd duren. Uiteindelijk kwam mn moeder op een morgen mn kamer binnen dat ik mn spullen moest pakken en weg moest gaan. Ik had nog een kwartier. Dus ik mn schooltas met spullen gegooit, het eerste beste wat ik kon vinden. En ben naar school gegaan. Kwam net te laat op school, dus kreeg wat leuke blikken toen ik de klas binnen liep met een rood hoofd van die zware tas en betraande ogen. Kon een week bij een vriendin terecht. En nog steeds was er geen plek voor me ergens. Uiteindelijk een goed stuk van mn huis was er 2 weken later een crisisplek voor me geregelt. Was echt 3x niks. Heb gezegt dat ik daar een week zou blijven en doen wat ze wilde, en dat t dan genoeg zou zijn geweest. Toen konden ze opeens wél een plek voor me vinden bij een leefgroep.
Je moet over het ergste heen zitten, dan pas gaan ze een klein beetje hun best doen om wat voor je te vinden, en dan moet je maar geluk hebben. Oftewel, je kan beter zorgen dat je een hele heftige crississituatie hebt, en dan nog nét wat verder gaan. Dan krijg je misschien hulp..
Leuk geregelt in Nederland he? Niet dus..
Als ik jou was zou ik dus naar bjz bellen dat het crisis is thuis, en zeggen hoe erg het is, en duidelijk maken dat je het niet nog langer trekt, en dan ook écht niet. En dan maar duimen dat ze een plekje voor je vinden.. Meer kan ik ook niet voor je bedenken. Sterkte.

Fjordje1 schreef:

Hoi, ik wil je graag iets meegeven.

''Oké, omdat veel mensen het wel negatief zien als; "Weg rennen van de problemen" en daar ben ik altijd een beetje huiverig op, gezien ik dat niet wil en ook niet snel zou doen. Wat dat betreft blijf ik er lang tegen vechten.''

Weg rennen van de problemen?? Zo moet je het niet zien.. aan jezelf denken!!!!

''Die frustraties, en de ruzie's zitten mij dan ook erg in de weg. Elke keer is eigenlijk een druppel en op gegevemoment is de emmer gewoon vol. Je leegt hem dan wel, en gaat er weer tegen aan, maar het komt gewoon terug. Het is als een kraan die kapot is, en blijft druppelen en de emmer die telkens weer geleegd moet worden.''

Weet je hoeveel energie dit kost!! Daar ga je echt aan kapot. Denk alsjeblieft aan jezelf. Geniet lekker van het leven, want het kan ieder moment ophouden.


Groetjes

Macusa schreef:

Ik kan me voorstellen dat je moeder helemaal over haar toeren is ivm de situatie met je vader. Ze heeft een hele zware last. Onder zulke omstandigheden is het héél moeilijk om kinderen op te voeden. Het kan best zo zijn dat ze het soms niet in de hand heeft. Op momenten dat ze zich wat sterker voelt komt ze dan ineens wat (te) stevig uit de hoek dan je van haar gewend bent en dat je ouders dan ook wat meer van je verlangen dan eigenlijk nodig is. Dat is de dynamiek waarin zij verkeren: hun aandacht verslapt van jullie opvoeding, door alle beslommeringen waardoor zij opgeslokt worden en dan ineens voelen zij dat ze de touwtjes aan moeten trekken en doen dat meteen heel strak.

Let verder op dat je je vriendje niet teveel ziet als een vaderfiguur (je merkt op dat je bij hem "kind" kunt zijn). Tot op zekere hoogte is dat prima, maar je moet uitkijken dat dat niet je rol als gelijkwaardige partner en minnares gaat ondermijnen. Mijn vader was ernstig ziek toen ik 17 was en ik maakte iets soortgelijks door, ook met mijn vriend.

Je zult hier vooral met mensen uit je directe omgeving over moeten praten. Misschien moet je ook eens gewoon een open gesprek met je moeder aangaan en haar laten weten dat je best wel ziet dat het voor haar, met de zorg voor en de zorgen over je vader, moeilijk is. Ze heeft vast het beste met je voor. Misschien kun je wel goede afspraken maken met je moeder en het nog uitzingen tot je 18 bent. Waarschijnlijk kan ze jouw steun en aanwezigheid goed gebruiken, hoewel je misschien op dit moment het gevoel hebt dat je juist een blok aan hun been bent of voel je je erg gecontroleerd. Probeer het eens van de andere kant te bekijken. Als jij op een andere manier laat zien dat je dat begrijpt wordt de relatie met je moeder misschien wel heel anders en veel beter.

Begin er in ieder geval eens mee om je zelfbeheersing te bewaren. Als zij schreeuwt hoef je niet terug te schreeuwen. Stel desnoods voor dat ze eerst afkoelt en dat ze dan naar jou toekomt om samen rustig te praten.
Je hoeft heus niet meteen aan je eigen psychische gezondheid te twijfelen hoor. Als je in een omgeving verkeert waar mensen continu tegen elkaar schreeuwen neem je dat op den duur vanzelf over. Probeer je daarvan los te maken en heel bewust je niet mee te laten sleuren in die sfeer. Is moeilijk hoor, maar je zult zien dat als je consequent heel duidelijk tegen jezelf zegt: "dit ben ik niet, dit wil ik niet" dat je er afstand van kunt nemen en als een soort buitenstaander naar het tafereel kunt kijken, zelfs als je een rol speelt in de betreffende situatie. Blijf bij jezelf, heel belangrijk.

Veel sterkte.

Fjordje1 schreef:

Gelukkig maar dat je de paarden hebt en je vriend voor afleiding:)