Geplaatst 
. Toen wat gaan rondsnuffel eens met mijn nichtje gepraat die ver weg woont en zo kwam ik op het idee een uitwisselings jaar te doen. (mijn droom was zowiezo al heel lang dat ik een keer naar australie wilde) Nou goed mam erover ingelicht en maar weer eens gaan rondsnuffelen op internet. Al gauw stond vast dat is mijn laatste redding dus dat gaan we maar doen nu stond ik voor de keuze welk engels talig land. Je raadt het al Australie ik meteen alles opzoeken maar helaas dat pretje ging niet door 15.000 euro voor een jaartje zonder visakosten en zakgeld helaas dat konden mijn ouders niet opbrengen dus Australie en new zeeland vielen af. Toen stond ik voor de keuze Canada, Amerika, Engeland. Canada viel voor mij meteen af aangezien ik dan weer Frans zou hebben en jezus wat haat ik die taal zeg.(sorry voor de mensen die er van houden). Toen waren er nog maar 2. Ik gezohct voor Engeland was lekker dichtbij en kon ik eventueel mijn paard meenemen maar helaas stalling is daar meer als het dubbel dus dat zat er niet in. Na 2 weken in Engeland te zijn geweest en geleefd te hebben bij een hostfamily en na geluisterd te hebben naar andere exchange students in Engeland en commentaren gelezen te hebben van mensen die meerdere maanden in een hostfam. daar geleefd hebben kwam het er uit dat er toch veel gezinnen zijn die het alleen voor het geld doen en niet omdat ze een andere cultuur willen leren kennen. Dus toen maar voor Amerika gekozen. In dat anderhalf jaar natuurlijk veel gezocht naar verschillende organisaties, proberen via mensen die kontakten hadden in Amerika ergens een hostfam te vinden met paarden. Want dat was de eis bij mij : ik moest en zou moeten kunnen blijven trainen. dat is mijn leven en ik kan gewoon niet zonder.Na lang zoeken eindelijk een organisatie gevonden die gastgezinnen met paarden had. Commentaren waren over het algemeen zeer positief. info laten komen en het zag er allemaal goed uit. Je moest zo'n heel blaadje invullen met je nivo of je wedstrijden reed, of je eigen paarden had of op een manege, hoe groot je was.welke discipline en of je wilde veranderen en iets anders uit wilde proberen etc etc.
Nou ja het process was op gang, ik weet niet hoeveel papier werk we allemaal moesten invullen, Interviews, voorbereidingskamp etc. En toen de grote dag de telefoon ging en ze vertelden we hebben een gastgezin gevonden. Ze hadden katten, honden, 2 paarden, 5 kids. Meer wisten ze nog niet ze zouden de rest van de info en fotos per mail sturen zodra ze deze van hun partnerorganisatie uit Amerika gekregen hadden. Toen brak het grote wachten aan. De informatie(namen, leeftijd, adres, e-mail) kreeg ik binnen 3 weken maar geen fotos die zouden later nog komen. Na lang wachten kreeg ik precies 5 dagen voordat ik zou vertrekken de fotos. Wat een shock. En ik wilde helemaal niet meer gaan. Lag te huilen en wist geen raad meer. Na lang praten en bellen met de organisatie toch maar besloten om het te proberen. En als ik hier was opzoek te gaan naar andere paarden waar ik wel mee fatsoenlijk kon trainen.
De grote dag kwam snel. Het afscheid was zo vreselijk moeilijk. En daar gingen we dan helemaal alleen door de security. Hup het vliegtuig in. Wat een raar gevoel. Weg van huis, weg van je oo zo geliefde paarden, weg van vrienden. Alles opgeven voor een leven verver hier vandaan in een land waar je niemand kent,geen vrienden,een land waar je de taal niet van spreekt,op weg naar vreemde mensen die je alleen 2x aan de telefoon hebt gesproken en 1 foto van hebt gezien die nu opeens je nieuwe familie waren waar je hele leven mee moest gaan delen.
Het was zover ik was er en de familie was super, school was niet zo mijn ding, en ik kwam er snel achter de veel amerikanen best fake zijn (ze zijn niet rechtuit zoals de nederlanders, ze zijn gewoon heel schijnheilig). Na ja natuurlijk gingen we ook naar de paarden, weer met goede moet van fotos kunnen de werkelijkheid vertekenen en misschien is het helemaal niet zo erg als gevreesd, werd het toch werkelijkheid zoals ik gedacht had. Jezus wat een ramp was dat rijden zeg. Meteen ging weer door me heen, jezus waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen. Maar ik dacht aan wat we geleerd hadden tijdens het voorbereidings kamp.(dat het altijd heel erg tegenviel de eerste maand maar dat het erna beter zou worden) En hield de moed erin. We gingen opzoek naar een fatsoenlijk dressuurpaard waar ik echt mee kon dressuren en eventueel wedstrijden mee kon rijden. Dat viel toch even tegen. Laat ik nou net in dat gebied terecht zijn gekomen waar je bijna alleen maar westernstallen hebt. ( nou moet je ook in je achterhoofd hebben dat Amerika heel anders is op het gebied van paardensport dan nl. Hier gaat het heel vaak alleen om het geld wat je ervan krijgt door 'manege' te runnen en hoe het met de paarden staat of , of de kids werkelijk wat leren boeit niet hoofdzaak flink wat geld betalen. Beetje redelijke lessen zijn mega duur en echt verenigen hebben ze niet. Heel vaak zijn het ook mensen die gewoon veel land hadden en na een paar jaar besloten goh het is leuk om wat paardjes te hebben en gewoon het eerste het beste kochten en iedereen die wil rijden betaald flink wat geld en huppakee.) We hebben folders opgehangen, internet afgezocht, bekenden die paarden ergens gestald hadden ingelicht en gevraagd oren open te houden. Maar helaas er kwam niks fatsoenlijks uit. Dus het bleef toch bij dat paardje van de familie. Nou zul je denken te gek toch nieuw projekt. Nou nee dus. De dochter is niet zo heel fanatieke. Ze is echt onder het amerikaanse motto van oke nu heb ik zin om te rijden dan doe ik dat hup vis paard uit de wei 2 halstertouwen 10 min rond racen en klaar paard weer op de wei. Dus echt trainen kwam er niet van. De rest van de american way of life was ook niet zo mijn ding. School iedere dag hetzelfde lesrooster, 16 jarigen (m en j) die nog huilen voor een dom computerspel dat ze verloren hebben, ze kennen de vrijheid van het leven niet, je wordt hier heel erg aan het handje gehouden(broer 14 met vriendin 14 en ander meisje 14 wilden voor 4 uurtjes naar de kermis overdag gsm en alles en nog mochten ze niet alleen er moest een volwassen persoon mee), De bergen aan fastfood, hele dag bestaat doordeweek uit school, uurtje paarden, slapen, weekend slapen tv uurtje paarden tv/pc slapen. Je kan niet zomaar even met vrienden de stad in want je hebt hier alleen van die grote warenhuizen en die zijn min 45 min rijden met de auto, je hebt geen fiets, je hebt geen trein.bus,tram. Er is niks in de buurt geen jeugdhuis, bios of weet ik veel, ja je kan gaan wandelen naar school en weer terug heb je 30 min gehad. Maar het zou beter worden na de eerste maand hadden ze immers gezegd. Nou nee dus ik weet het gewoon niet meer ik leef een leven waarin ik mezelf niet meer voel. het voelt aan alsof ik in iemand anders zijn leven ben geplaatst. Ik was een buiten mens en letterlijk nooit thuis alleen voor te slapen, nu zit ik 'gevangen' in huis kan nergens alleen naar toe, paarden staan te ver weg om eventjes heen te gaan, en hier in de buurt is niks te doen. Ik weet het gewoon niet meer. hoe ik mijn tijd moet doorkomen, ik haat tv, ik haat het om achter de pc te zitten ja het is gezellig voor een uurtje maar dag in dag uit nee. ik ben ik niet meer. En ik weet niet hoe ik nog 5 maanden moet volhouden. Ik was nooit ziek, sinds ik hier ben heb ik constant hoofdpijn, heb al 3x blaasontsteking gehad(nog nooit vantevoren), ben constant verkouden, paar keer de griep etc. Ik kan niet alleen maar rijst met kip of fastfood eten. Ik heb het echt helemaal gehad met de american way of life. Maar daarvan afgezien is mijn gastfam super. Ik voel me thuiis, heb mijn familieleven weer terug gekregen(ouders thuis leven in scheiding), ze doen echt alles voor mij en ik ben als een echt familielid.
Maar ik ben echt helemaal done met het leven hier. Ik ben zo op ik weet niet hoe ik me nog 5 maanden hierdoor heen moet sleuren, hoe ik mezelf niet meer kan zijn, hoe ik zonder trainen door moet. Ik kan gewoon niet meer. Ik weet het niet meer.
Ik sta nu dus op het punt om doortegaan of om te stoppen en terug naar huis te gaan. Maar nou zit ik met het probleem van there is no way dat ik 5 atheneum zal halen als ik nu binnenstroom de vraag is zowiezo zal school me accepteren en me laten binnenstromen. En ik wil mijn moeder niet teleurstellen ze heeft er zoveel voor betaald om me dit mogelijk te maken me een geweldige kans te geven etc. En ik maak het wel even kapot door te stoppen. Van de andere kant zou ik mijn familie hier (usa) voor geen goud willen missen hou echt heel veel van hun. Maar ik ben ik niet meer en ik weet niet hoe ik verder moet:'(
sorry voor het warrige en lange verhaal maar ik moest het gewoon van mij afschrijven. Sommige zullen wel denken goh wat ben je een zeur en verwend kind. Ben blij dat je de kans uberhaupt kreeg om naar Amerika te gaan. En ja ik weet het en ik ben mijn moeder ook super dankbaar dat ze het mogelijk maakt maar ik ben ik niet meer dit is mijn leven niet. Ik hoop dat jullie het een beetje begrijpen wat ik bedoel. ik moest het gewoon even van me afschrijven. En hoop dat jullie me misschien beetje zouden kunnen helpen met mijn keuze.
Zeker omdat ze in NL er weer af gingen, dan stel ik me toch weer vragen bij hun eetcultuur... Heb zelf flink veel amerikanen gekend, en die aten ook de gekste dingen, chips bij het ontbijt was vaak normaal... 
Zo te lezen hebben je ouders meer dan zich eigen kapot gewerkt om dat jaar te betalen, zet ff door joh. Zo verschrikkelijk is het allemaal niet. 
