Geplaatst eens voor dat ik denk 'mijn hemel wat moet ik hier nou weer mee?'.
Sommige mensen kennen mijn verhaal misschien nog wel.Mijn nichtje van toen 16 kwam bij mij wonen omdat zij uit huis gezet was.
Nou ja nu jaren verder..het gaat hartstikke goed met haar.Ze is met een serieuze opleiding bezig en is bezig met haar rijbewijs, binnenkort heeft ze haar examen.Ze spaart en gedraagt zich verandwoordelijk.Echt gewoon een leuke meid.
Maar...je merkt duidelijk dat ze heus wel een tik ervan heeft over gehouden.Zo kan ze keihard zijn, logisch maar wel moeilijk om te zien.
Anyway verder geen grote problemen dus.
Wel kleine problemen. Nu heeft ze dus een date met een foute jongen.Echt mn nekharen gaan al overeind staan bij voorbaat.
Ik heb haar verteld dat ik dit geen fijne jongen vind aangezien ik zijn verleden ken. Maar ja...ik weet nog van hoe ik vroeger was, verbied het en het wordt nog intressanter
Ze had het bevoorbeeld ook niet kunnen vertellen.Maar moeders..hoe doen jullie dat toch?Waar gaan jullie heen met jullie zorgen.
Want je weet dat je niks kunt doen behalve kijken.Ik vind het wel moeilijk.
Dus als jullie wijze lessen hebben voor de omgang met een puber..of nou ja..jong volwassene dan
Ik hoor het graag!Groetjes en bedankt!
Ik merk ook aan mezelf dat ik het onbewust steeds meer ga uitlokken, gewoon om te kijken hoe ver ik kan gaan. Soms is dat héél ver en soms krijg ik meteen gigantisch op m'n flikker. Eigenlijk geeft dit mij heel veel onzekerheid: ik weet nooit waar ik aan toe ben. Dan kan je zeggen 'gedraag je dan voorbeeldig', nou dat is geen optie: simpelweg omdat ik daar geen zin in heb, en zolang ik geen duidelijke regels krijg zal dat ook niet gebeuren. Dat is het enige wat ik verder mis in mijn opvoeding (en ik zou wel wat meer liefde willen krijgen van beiden..) en meer begeleiding bij mijn schoolwerk, want ik vind het erg lastig om mezelf aan het werk te zetten - heb een heel slecht concentratievermogen - en mijn ouders doen daar ook niet zoveel aan dus dan komt er niks van. Op de momenten dat het niet wil zou ik graag willen dat zij mij zouden helpen.
hoe kan het je nou niéts doen wat je ouders zeggen? Echt ik zou het niet eens DURVEN om uit het raam te klimmen en weg te blijven. Ik weet dat mijn ouders me persoonlijk weg zouden komen sleuren. Maar dat is denk ik ook wel een stukje van mijn geweten. Ik bén gewoon zo dat ik dat niet zou kunnen. Dat is denk ik wat mij niet een vreselijke puber maakt 
Of laatst toen ze niet uit mocht ging ze ook echt niet, maar dan nodigt ze om 1 uur 'snachts als iedereen op bed ligt alsnog een hele boel mensen uit 
Nu hij weer een vriendinnetje heeft, lijkt hij weer wat rustiger te worden, maar daar hebben m'n ouders heel wat mee te stellen gehad. Terwijl hij toch dezelfde opvoeding gehad heeft.
Mijn moeder heeft er nooit iets over gezegd, hij is hier altijd welkom ontvangen en toen ik het uitgemaakt had, zei ze pas dat ze het een juiste beslissing vond, omdat hij niet geschikt was voor mij. Had ze toentertijd omgang verboden met hem, dan had ik er hoogstwaarschijnlijk tegenin gegaan