Geplaatst Ik weet eigenlijk niet eens wat ik met dit topic wil, ik wil gewoon even van me af praten denk ik.
Ik heb bijna 11 maanden een vriend, op het begin ging alles perfect. Maar we hebben steeds vaker 'ruzie' nou zo kun je het niet echt noemen. Maar dat zijn meestal over hoe ik reageer ( reageer nogal eens ontzettend chagerijnig). Ik heb belooft daar mee te stoppen omdat het echt niet meer ging. Daar hebben we ongeveer 3 weken geleden ontzettende ruzie over gehad, en toen wist hij het ook even niet meer, maar de volgende ochtend was het gewoon weer goed.
Nog wat voor geschiedenis over mij, ik ben/was een ontzettend vrolijke meid. De laatste tijd is dat nogal veranderd, ik ben mijn 'beste' vriendin kwijt geraakt door een stomme ruzie, en het is uit gepraat vervolgens heeft ze me keihard laten vallen. Daardoor heb ik zo'n klap gehad. Dat ik bang ben om echte nieuwe vrienden te maken ( Had verder ook niet echt iemand altijd was het ik en haar) hierdoor ben ik me ontzettend aan mijn vriend gaan vast klampen.
Zijn zusje zit bij mij in de klas en daar kan ik het ontzettend goed mee vinden (ik ben als de dood die kwijt te raken als het uit gaat) Ik ben ontzettend negatief overmezelf, heb denk ik faalangst en heb PDS (spastische darm) en erg vaak hoofdpijn. Dit zijn dingen die mij toch wel belemmeren, en omdat ik me zo druk maar om school en die andere dingen ben ik een stuk minder vrolijk dan vroeger, wat zich uit op mijn vriend.
Vandaag is de bom gebarsten, -vorige week na een klein dingetje vertelde hij me dat hij soms wel eens twijfelde, maar de volgende dag kon ik dat gewoon vergeten en doen alsof er niets aan de hand was.- we hebben door een misverstand ruzie gekregen, hij plaagde me ik wou hem terug plagen maar sloeg hem nogal hard. Wat geheel niet de bedoeling was, hij werd boos en toen kwam de aap uit de mouw.
Hij wist het niet meer, en ik moest ook maar eens goed gaan nadenken of ik dit nog wel wou en of ik hier wel beter van werd.Omdat hij me soms wel eens kwetst. Ik heb al wel eens nagedacht over ons, maar ik kwam steeds weer tot de conclusie dat ik hem af en toe wel kan wurgen maar ik toch echt van hem ho, en er alles aan wil doen om hem niet kwijt te raken.
Hij moest ook gaan nadenken, hij is naar huis gegaan ik helemaal in tranen.
Heb hem net op msn gesproken we hebben besloten om nog wel contact te houden maar niet afte spreken, we praten nog een beetje over de problemen enzo, en voor mijn gevoel ging het wel redelijk. Hij heeft het idee dat hij wel eens over mij heen loopt en dat ik veel te veel voor hem over heb ( dat is ook zo). Ik dacht ja dat klopt dat moet ik veranderen.
Maar toen zei hij dat het niet alleen dat was en dat er veel meer aan de hand was maar dat hij niet wist hoe het moest vertellen en beschrijven en het mij dus ook niet kan uitleggen ( HOE frustrerend). Hij vertelde ook dat hij denkt dat dit niet goed meer gaat komen en dat ik er niets aan kan veranderen.
Er kwam ook nog uit dat hij vind dat ik teveel aan hem hang, wat ook helemaal waar is, ik heb verder vrijwel geen vrienden dan de zijne en hem. En ik weet dat het slecht is, maar wat er met mijn vriendin en mij is gebeurd. Heb ik een zekere angst om nieuwe vrienden te maken en heb ik het idee dat ik helemaal niemand heb. Wel kennisen enzo maar geen vrienden.
Ik moest goed nadenken en niet alleen aan de goede dingen denken maar vooral aan de slechte, want het is makkelijker om nu aan de goede dingen te denken.
Ik heb besloten om een lijstje te maken met mijn punten.
Maar ik weet toch al dat daar uit komt dat ik hem niet kwijt wil omdat ik ontzettend veel van hem hou, en er alles aan wil doen.
Ik ben gewoon zo bang dat ik hem kwijt ben
Ik zit er zo doorheen, weet gewoon niet wat ik moet doen. Het kwam gewoon zo onverwacht
ik vind het knap als iemand mijn verhaal heeft gelezen, maar toch bedankt als je het wel gedaan hebt.
) met de plus punten en min punten van hem/mezelf/onze relatie.
