Geplaatst Ik ben altijd een vrij broos meisje geweest, sinds groep 6 slaap ik heel slecht en sinds groep 7 ben ik erg veel ziek. Op de lagere school werd ik gepest, vriendinnen lieten me in de steek, kwamen dan weer terug, ik werd daar erg verdrietig van. Gelukkig is het nu weer allemaal goed, maar het heeft toch littekens achtergelaten. Door mijn leraren werd ik daar nogal verwaarloosd, ik ben vrij slim en zat in een klas waarvan minstens de helft op VMBO-niveau zat (heb ik niks tegen hoor, veel van mijn vriendinnen doen het
), alle aandacht ging naar hen, en de wat slimmere kinderen moesten maar meedoen op dat niveau. Ik zat me hele dagen op school te vervelen, werd daar ontzettend depressief van en bleef daarom vaak thuis omdat ik toch niets leerde op school. In groep 8 ging het in het begin goed, ik kreeg een juf die me vertelde dat ze vermoedde dat ik hoogbegaafd was. In januari kwam de NIO-test en jawel: ik was hoogbegaafd. Helaas werd hier verder niets mee gedaan, ik viel van de ene teleurstelling in de andere.
Gelukkig mocht ik eindelijk naar de middelbare, ik verheugde me erg op het gymnasium, dacht dat het dan wel lekker moeilijk zou worden. Dat klinkt misschien vreemd, maar ik had me jarenlang zo verveeld dat ik zelfs het liefst boven mijn niveau zou werken. Het eerste jaar gymnasium ging prima, ik had veel in te halen van de lagere school, dus lekker hard werken voor mijn hersentjes. In dit jaar ben ik ook vrij veel ziek geweest, maar toch een mooie eindlijst met maar 3 zevens. In het tweede jaar ging het steeds minder, ik was bijna de helft van de tijd niet op school, en als ik er dan was begonnen ze te pesten met dingen als: 'Huh, Maya is er?' De leraren merkten hier niks van, als ze de absenten door moesten geven werd er altijd uitgebreid naar mijn plaats gekeken, ik heb dit altijd genegeerd maar het ging toch door, uiteindelijk deed de hele klas mee (behalve mijn vriendinnen). Doordat ik bang was om naar school te gaan (ik ben echt ontzettend gevoelig, door de kleinste dingen raak ik onzeker) bleef ik dus heel veel thuis, mijn cijfers werden ook minder, ik stond 8 zevens op mijn eindlijst (voor mij is dit vrij laag). In de derde ging het een stuk beter, ik kon de pesterijen beter verdragen, mijn vriendinnen begonnen me te verdedigen en ik ben naar de afdelingsleider gestapt. Die heeft de twee meest pestende jongens aangesproken en ze moesten een kerstkaart aan me schrijven (één daarvan heeft het ook echt gedaan, wenste me een fijn (en gezond
) nieuw jaar toe, de ander heeft het geweigerd). Het ging een tijdje goed, daarna begon het opnieuw, de rest van de klas deed niet meer zo mee, maar toch raakte het me en ben ik weer naar de afdelingsleider gegaan (bleek dat andere mensen uit de klas ook al hadden geklaagd 
). Het ging allemaal wel aardig, ik heb aan een verbredingsproject meegedaan en stond op mijn eindlijst maar 1 zeven .Nu zit ik in de vierde, doe nog steeds gymnasium met een vrij moeilijk profiel (Natuur & Techniek, wiskunde B, Latijn,Grieks én aardrijkskunde, waarvan ik maar de helft van de lessen volg). Jammer genoeg zijn in de bovenbouw atheneum en gymnasium gewoon bij elkaar, waardoor de oude klassen uit elkaar zijn gehaald en ik als gevolg daarvan zonder vriendinnen in een klas zit
. In het begin leek het nog niet zo erg, ik heb een leuke mentor en de klas leek me best gezellig, ook al zat ik vaak alleen. Na een tijdje begonnen de jongens (weer andere) toch weer vervelend tegen me te doen, en er zijn dan van die aanstellerige meisjes die gezellig mee gaan lachen Nu vind ik dat nog niet zo erg, maar ik verveel me verschrikkelijk! Als ik op school zit vraag ik me af waarom ik er eigenlijk ben, alles wordt 10 keer uitgelegd, iedereen stelt domme vragen over stof die allang is uitgelegd maar ze hebben dan weer eens niet opgelet. Ik word er gewoon helemaal gek van, de enige uren waarin we iets doen zijn de uren Grieks (met een klasje van 4 leerlingen), dit is dan ook het enige vak dat ik moeilijk vind.
Ik word zo depressief van deze situatie op school, dat eeuwige vervelen, dat ik vreselijke hoofdpijnaanvallen heb. Dan kan ik echt geen geluid en licht meer verdragen, als ik dan op school zit ga ik meestal even naar de wc om het een beetje weg te stoppen, met als gevolg dat als ik 's middags thuiskom, ik volledig opgebrand ben, kan alleen nog maar huilen en liggen, onder de dekens, weggestopt van alles. Ik ben nu al 4 dagen thuis, ben nog steeds vreselijk depressief, heb hoofdpijn en slaap 15 uur per nacht, maar ben nog steeds moe. Ik snap gewoon niet wat er aan de hand is, ik weet niet waarom ik zo vaak ziek ben, ligt dat nou psychisch of is het echt een ziekte, waarbij je dus constant moe bent, veel last hebt vaan hoofdpijn e.d.? Ik heb ook periodes dat het hartstikke goed gaat, maar ik kan ineens ontzettend instorten. Heeft iemand enig idee wat het kan zijn en of er een manier is om het op te lossen?
Het was een beetje een lang verhaal, maar als je het gelezen hebt: bedankt
). Ik ging alleen naar school als ik een proefwerk had, of wanneer ik mijn vriendinnen wilde zien. Deze welwillende houding van de school was trouwens ontstaan nadat ene Rob Brunia een lezing over hoogbegaafdheid had gegeven. Dus misschien een tip voor als jouw school niet zomaar bereid is om jou meer vrijheid te geven? Ik zou er zeker werk van maken, aangezien je nog bijna 3 jaar op school zit...