Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
fjaril schreef:Tijdens de emdr ging ik steeds minder voelen, steeds meer in mijn hoofd. Toen hij dat ook constateerde en door vroeg wat er precies gebeurde, was ik het contact met mijn gevoel helemaal kwijt. Ik kon niet eens meer fatsoenlijke zinnen vormen in mijn hoofd. Wat hij zei, ging grotendeels langs me heen. Hij had me nog een opdracht meegegeven, maar geen idee meer wat dat precies was..
Voelde me echt een zombie zonder gevoel. Een omhulsel zonder inhoud, letterlijk leeg. Niks boeide me meer, vervreemd van mezelf ofzo. Mijn emoties waren even helemaal weg. Geen blijdschap, geen verdriet, niks. Voor even was day wel fijn, wel rustig. Zo zonder dat vervelende stemmetje, even niet zo kwetsbaar.
Pas toen ik bij de auto was, kwamen de waterlanders. Ben zo blij dat ik thuis ben...
Kan dat dissociatie geweest zijn? En als dat zo is, dat schakel je niet maar zo even uit. Hoe zit dat met emdr?
Citaat:Maar dat heb ik met niemand en dat zal ook niet zo maar gaan gebeuren. Hoop juist dat ik door emdr die muur een beetje kan afbrokkelen.
Citaat:Joolien, ik probeer het sowieso te geforceerd, denk ik. Even kort door de bocht lijkt het wel of de dingen die ik met emdr hoop te bereiken (controle los durven laten, anderen durven vertrouwen, minder perfectionistisch) juist nodig heb om emdr te doen.
Citaat:Welke verschillende insteken heeft emdr?
Citaat:Ik baal zo, ben zo verdrietig en boos.. Boos op mezelf dat dit iedere keer is waarom therapieën niet aanslaan, boos op mijn ouders die de oorzaak zijn van deze ellende. Kan ze wel wat aandoen.
Of we doen op het verkeerde emdr. Dat er eerst iets anders aangepakt moet worden. Kan dat zo? Hoe weet je dat?
Joolien schreef:Nee dat doe ik niet want ik denk dat het met een goede reden doet. Zolang je maar niks van hen verwacht, en het alleen maar doet om er sterker uit te komen, is het alleen maar goed. Maar ga alsjeblieft niet hopen dat je wat van ze terug krijgt, maar gebruik het als kans om zelf te veranderen.
fjaril schreef:Ik wil ze zeggen wat ze mij hebben aangedaan en hoe ze met zijn tweeën mijn leven hebben verpest. En nog steeds doen. Dat ik daar niet langer in mee ga.
Ik wil me uitgesproken hebben richting hen.
Om voor mezelf op te staan.
Dat ik het niet langer accepteer zoals ze mij behandelen.
Wat ze er mee doen, interesseert me niet eens zoveel. Zij leggen de verantwoordelijkheid bij mij en die wil ik voor altijd bij hen neerleggen.
Ik wil ze er mee confronteren dat ze hier niet zo makkelijk mee weg kunnen komen. Dat dit gebeurd is, is niet terug te draaien. Er zal gerechtigheid én openheid komen. Niet langer alles onder het vloerkleed schuiven, het leuke gezin spelen en mij verantwoordelijk houden voor de gevolgen van alles.
En ik denk, ik hoop, dat als ik het richting hen opengooi, ik het ook richting mezelf open gooi en verder kan met verwerken, omdat het waar is geworden wat er gebeurd is.
Ik sta er nu sterk in en ik weet wat ik wil. Ik ga dit doen. Hier heb ik jaren naar toe gewerkt in therapie.
Maar ik weet ook dat ik makkelijk aan het twijfelen wordt gebracht. Willen jullie alsjeblieft niet met allerlei tegenwerpingen komen?
fjaril schreef:Of ik word ziek (maar dat zei ik twee weken geleden ook al..), of ik heb nog steeds niet de balans gevonden tussen werk en ontspanning.
Gisteren vier uur geslapen. Tot een uur of acht 's avonds en dan rond half elf weer moe je bed in duiken. Vandaag twee en half uur gewerkt. Na anderhalf uur tolde mijn hoofd al..
En weer drie uur geslapen net. Zit nu met hoofdpijn op de bank onder een dekentje.
Zo gaat het regelmatig weer de laatste tijd. Hoofdpijn, misselijk..
Heb ook gewoon de spanningsboog van een kleuter. Na een half uur een taak waarbij ik best moet nadenken en rekenen, kan je me opvegen. Is dat normaal?
Tsja, normaal.. niks is normaal bij zoiets natuurlijk.. Maar ik zit al vier maanden thuis..
Soms ben ik bang dat het nooit helemaal goed komt. Dat er iets 'kapot' gegaan is in mijn hoofd.
fjaril schreef:Jolien, daar zeg je wat.. ik hoopte op tips, maar zoiets is natuurlijk niet te versnellen. Geduld is soms best lastig.
hagelslag, het doet onbewust best veel met me. Het is niet zo dat ik er de hele dag aan denk. Bewust, want anders word ik gek en durf ik niet meer. Maar in mijn lijf doet het toch veel.