Oh mijn vriend kan niet reageren. hij heeft niet 25 nuttige berichten.
Via mij dan maar:
Nou ja goed.. Ik heb hier ooit een profiel aangemaakt als yvoske (bij deze; aangenaam!) om reclame te maken voor portretten en het zetten van muurschilderingen. Zat ruim onder het aantal om te mogen reageren dus nu via haar profiel... Goed.. Waar zal ik eens beginnen?
Onze relatie kende door de jaren heen veel ups en downs, waar we samen doorheen zijn gegroeid. Onze relatie kende vreugde, maar ook woede en teleurstelling. Dat laatste kwam vooral omdat ik nog nooit ergens vastigheid heb gekend qua werk. Ik leefde echt van dag tot dag, omdat je werk zomaar plotseling ook zomaar afgelopen kon zijn... Helaas neem je deze spanning dan soms ook mee naar huis, met alle gevolgen van dien... Toch was zij er, door de diepste stormen konden we samen heen varen met toch de nodige humor. Ironisch zijn de tegenslagen juist datgene geweest, wat onze band versterkte. Een groei kent meerdere wegen, die van ons kwam daardoor steeds meer nader tot elkaar. Prille verliefdheid maakte plaats voor houden van.
De laatste tijd spraken we steeds vaker over hoe we in het leven staan, voor elkaar en naar elkaar. We wilden absoluut verder en het clichébeeld van 'samen oud worden' kwam ook vaak ter sprake. Je legt als vent zijnde vaak na zo'n gesprek het onderwerp naast je neer en kijkt wel wanneer je kans rijk is. Zeker gezien zo'n verleden. Je wil wel, maar het komt er niet echt van. En anders zijn je weekenden volgepland met tekenen, schilderingen zetten of trainen. Uiteindelijk laat je het op zijn beloop, zo van... Het komt wel wanneer ik haar wat meer vastigheid kan bieden. Maar dromen erover doe je absoluut en dat je verder wil, staat als een betonnen bunker op een dijk. Het is een beeld wat je niet los laat.
Dan spreek je een vriend van je, Timmy. Het is de hele week al superlekker weer om gezellig samen eens een drankje te gaan doen in de stad, even bijkletsen. Timmy haalt je thuis op met de fiets en samen rij je naar zijn huis. Je ploft bij Timmy op de bank neer en meneer kletst wat in de rondte over werk, kennissen enz.. Dan geeft hij je een envelop. Op de envelop staat het logo van het bedrijf waar je vriendin werkt. 'Oke.. raar, maar goed..' Je opent de envelop en begint te lezen. Vervolgens sommeert Timmy dat we in de auto verder gaan... Dat wordt dus geen terras pakken, maar iets anders.. De situatie wordt steeds vreemder...
Een klassiek spel van spoorzoekertje volgde door de stad, langs plaatsen die keihard slaan op ons verleden. Overal hartjesballonnen met een foto van ons samen en op de achterkant een tekst wat zij vooral bijzonder vind aan onze relatie.. De eerste kaart voelde aan als een grap... De tweede haalde alle twijfels weg; niets is minder waar! Waarop ik tegen die vriend van me zeg; 'Ze praat de laatste tijd veel over onze relatie, dat ze verder wil..
Goh, iemand moet toch wel veel van je houden om zoiets te doen. Ik denk dat zij mij iets te vragen heeft!' Hierop gaf hij geen antwoord... Ik zo; Timmy, als jij in mijn schoenen stond en gezien de aanloop... dan krijg je toch ook je bedenkingen op dit moment?! Toen verraadde hij het al een beetje; Een ietwat starrige, verkrampte houding. En ik dacht nog van; 'Godverse trut... nu ben je me nog voor ook.. hahaha' Al kon ik er tegelijkertijd (en nog steeds) ook wel om lachen.
We speelden het spelletje mee met Linda en na onze route stond zij daar... Op de paddock van de stal in een jurk, die niet echt 'paardproof' is. Dan gaat ze op d'r knieën en vraagt of je met haar wil trouwen... Ze overhandigd je een prachtige ketting met een handgesmeden vikingbijl in zilver. De hele situatie is precies zoals wij zijn. Zoveel mooier dan ring nummer zoveel, of nette pakken en jurken gedoe, of welke scène je voor je kunt zien. Wij zijn niet standaard. Punt. Na zoveel liefde en waaruit wij komen, wie kan daar verdomme nou geen 'ja' op zeggen?! Iedereen mag dit weten; Ja nogmaals, ik wil!