Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
fjaril schreef:Ik loop vast met mezelf, alweer.. Of moet ik zeggen: nog steeds?
Ieder nieuwjaar hoopte ik dat komend jaar me meer geluk zou brengen, maar helaas..
Ik ben opgegroeid in een disfunctioneel gezin waar machtsmisbruik, geweld en seksueel misbruik een rol speelde.
Mijn vader heeft me in die jaren mij alles afgepakt. Mijn eigenwaarde, mijn zelfbeeld, mijn grenzen, mijn vertrouwen, mijn plezier in dingen, mijn ontspanning.
Citaat:Op school ben ik jaren gepest en buiten gesloten. Ook thuis hoorde ik er niet bij en werd er regelmatig aan me gevraagd of ik al een huisje had gevonden voor mezelf. Ik ben mezelf overbodig gaan voelen. Sloot mezelf af, zonderde me af en voelde me eenzaam. Om vervolgens op mijn kop te krijgen dat ik op een eilandje leefde en dat ik me meer open moest stellen. Dat werd zelfs een doel in de therapie die ik destijds volgde voor mijn zelfvertrouwen.
Citaat:Nergens voelde ik me veilig, nergens was ik veilig. In de badkamer met de deur op slot. Dat deed ik vaak. Tot mijn vader dan weer een dreun op de deur gaf, omdat ik er wel weer lang genoeg zat.
Citaat:Vaak heeft hij me tot op het bot gekwetst. Van opmerkingen dat ik een imbeciel was of de keren dat hij voor iedereen de tafel dekte, behalve voor mij, de keer dat hij iedereen ruim voldoende eten gaf en mij de lege pan. Of die keer dat ik een briefje vond waarop hij zijn niet zo vriendelijke mening over mij had opgeschreven. Al de keren dat hij me vertelde wat er verkeerd aan mij was. Een half uur had hij soms nog niet genoeg aan. Hij kon me zo goed laten merken dat ik overbodig was, dat ik de schuld van ruzies was, de schuld was dat mijn broer uit zijn slof schoot, de schuld dat mijn vader niet kon ontspannen. Eigenlijk kwam het erop neer dat ik er beter niet kon zijn.
Citaat:Waarna mijn moeder dan zei: 'Hij houdt echt wel van je hoor. Dat geloof je misschien niet, maar hij bedoeld het echt niet verkeerd allemaal.'
Citaat:Dit is de voorgeschiedenis. Ik woon inmiddels op mezelf, heb mijn leven wat dat betreft opgebouwd. Maar ik kom mezelf, of eigenlijk mijn verleden, zó tegen!
Iedere dag meer.. Iedere dag begin ik met meer tegenzin. Ik dúrf niet, ik wíl niet!
Citaat:Het gevoel wat mijn vader me al die jaren aangepraat heeft en waar ik me zo goed en zo kwaad als het kon tegen heb verzet, steekt nu in alle hevigheid de kop op. Ik heb twee jaar geleden een depressie gehad. Die enorme lusteloosheid en grauwheid was eventjes zo goed als weg, maar die donkere wolk neemt langzaam weer bezit van me. Iedere dag denk ik eraan hoe het zou zijn als de morgen niet bestaat. Als ik morgen niet in de auto hoefde te stappen om naar mijn werk te gaan. Als het gewoon klaar is, gewoon niks meer...
Het blijft bij gedachten, maar eigenlijk wens ik, sorry voor de mensen die er nu in zitten, al een aantal jaar dat ik dan maar een burn out had, een reden had om thuis te blijven. Klinkt gek misschien.. Maar ik weet niet wat ik anders moet. Ik probeer al zolang sterk te zijn, maar in plaats van dat het ieder jaar beter gaat, wordt het ieder jaar moeilijker.
Citaat:Al weet ik ook wel dat dat niets oplost om thuis te zitten. Ik moet erdoor, niet weglopen voor mijn angsten, dat zegt mijn psycholoog, met hem kan ik heel fijn kan praten gelukkig, ook.
Citaat:Bovendien, wat de dag ook gaat brengen, of ik moet werken, de hele dag thuis ben of naar een vriend ga, ik zie er zo ont-zet-tend tegenop. Iedere dag weer, elk moment sta ik stijf van de stress. Ook al is er niks aan de hand. Mijn hoofd vindt altijd een reden om hem te stressen.
Citaat:Ik geniet nergens meer echt van. Telkens is er dat stemmetje: morgen moet je weer naar je werk, thuis ligt er nog werk op je te wachten, je bent helemaal niet vrolijk, je doet maar alsof, je bent overbodig. Over dat stemmetje zou ik zo graag de regie willen krijgen, maar hoe meer ik dat probeer, hoe groter hij wordt. Hij geeft me een soort van schijnveiligheid, lijkt het wel.
Kan ik ooit wel gelukkig zijn?
fjaril schreef:Zo, de werkweek zit erop. Nu weer even tot mezelf komen. Lang weekend gelukkig. Op de een of andere manier gaan dingen als kerst en oud en nieuw dit jaar een beetje langs me heen. Zoals veel dingen, ook mijn verjaardag heb ik dit jaar niet gevierd. Hoeft niet echt van mij ofzo..
Ga morgen naar mijn ouders met de jaarwisseling. Hoop dat het een beetje gezellig wordt. Ik merk dat ik me steeds meer ga irriteren aan het feit dat zij alles maar laten zoals het is en niet willen/kunnen erkennen dat er iets niet goed zit en vooral dat zij daar de oorzaak van zijn.
fjaril schreef:Ze sluiten zich ervoor af inderdaad. Ergens weten ze het wel, maar ze willen het niet weten. Ze hebben er schijt aan dat ze mij ongelukkig maken. Het kan ze niks schelen. Als hun huwelijk maar goed is. Als zij elkaar hebben, maakt het niet uit wat er in de rest van de wereld gebeurd.
En ja ik ben het enigste kind. Al kon mijn vader naar de anderen ook wel uitvallen. Negen van de tien keer was het mijn schuld. Ik ben de zondebok.
En inderdaad, als het niet werkt, ga ik lekker terug naar mijn eigen huisje. Daar voel ik me veilig.