Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-07-15 12:28

Wat is er mis met mij?

Geplaatst door de TopicStarter : 03-07-15 12:28

Ik heb lang getwijfeld of ik dit topic überhaupt zou plaatsen, al dan niet in een schaduwaccount. Maar fiets it, de bom is allang gebarsten en ik kan het niet meer aan.

Het gaat om de situatie tussen mij en mijn ouders en ik weet echt niet hoe ik het hier moet verwoorden. Desondanks zal ik een poging proberen te doen. Het gaat al enkele jaren echt niet goed tussen mijn ouders en mij. Eigenlijk kan je het "nep" goed noemen. Het gaat dan een hele tijd zogezegd goed, met duidelijk voelbare spanningen tussen ons, die dan op den duur telkens weer tot ontploffen komen.

Even een korte geschiedenis; toen ik 3 was is mijn (half)broer gestorven, zoon van mijn vader uit een andere relatie. Ik heb praktisch geen herinneringen aan hem, en ben opgegroeid met het verdriet van mijn ouders. Mijn vader's manier om dit te verwerken (voor zover je het kan verwerken, want dat doe je nooit als het om je eigen kind gaat) was om zich volledig op zijn zaak te storten. Hierdoor was mijn vader praktisch nooit echt aanwezig. Ik zag hem enkel 's avonds, maar dan zat hij altijd voor de TV te om een uur erna in slaap te vallen. Het is erg zeldzaam dat ik iets met mijn vader samen ben gaan doen. Ik denk dat ik hierdoor eigenlijk totaal geen band met mijn vader heb. Zelfs nu nog heb ik het gevoel dat al onze communicatie geforceerd is.
Echter weet ik wel dat mijn vader heel veel van me houdt, en hij doet ook alles voor mij gelukkig te maken. Ik hoef nooit iets te vragen, krijg echt alles van hem. Zo zie ik helaas de band tussen mij en mijn vader, hij geeft alleen maar. Het enige wat hij ervoor terugvraagt is affectie van zijn dochter, maar dat vind ik zo ontzettend moeilijk omdat ik dus nooit die band met hem heb gehad. Een knuffel of wat dan ook aan hem geven vind ik vreemd en geforceerd, ik heb al verschillende pogingen ondernomen om eens een echt gesprek met hem te hebben of wat affectie te tonen, maar ik kan me er gewoon niet toe zetten. Wat is er dan mis met mij?
Verder heeft hij zich ook nooit gemoeid in mijn opvoeding, enkel als het serieus werd, als ik het als kind bijvoorbeeld te bont maakte.

Met mijn moeder daarentegen ging het wel goed, omdat ik dus altijd met haar samen was. Ik was vroeger echt een moederskindje, tot ik naar de middelbare school ging. Daar zijn alle problemen begonnen.
In de lagere school heb ik best een mooie tijd gehad, ik had altijd veel vriendjes en vriendinnetjes en nooit echt problemen, maar dan ga je plots naar het middelbaar waar je helemaal niemand kent. Ik zat dan ook nog eens in een gigantische school waarbij je wel MOEST meelopen met de horde of je werd compleet uitgesloten omdat je er niet bijhoorde. Ik denk dat velen wel van dit gevoel kunnen meespreken. Ik werd er ontzettend onzeker van en ging de eerste de beste gelegenheid aan om erbij te horen, waarbij ik ook veel foute vrienden heb gemaakt. De 'populairsten' van de klas hadden allemaal een groot bakkes, deden foute dingen, waren onbeleefd tegen leerkrachten en praatten met weinig respect over hun ouders. Het was toen zo cool om je tegen alles en iedereen te verzetten, en ik heb me er compleet in laten meeslepen. Ruzies werden met de dag erger en ik sloot me steeds meer en meer af voor mijn ouders, nu zelfs ook voor mijn moeder. Ook voor wat er gebeurd is met mijn broer had ik het gevoel dat mijn ouders me heel erg tegenhielden om dingen te gaan doen die kinderen van mijn leeftijd wél mochten doen van hun ouders. Dit heeft zo drie jaar geduurd, waarbij er ook nog enkele nare evenementen gebeurd zijn die niet veel goeds toevoegen aan een puberend meisje, wie hier meer over wilt weten mag me een PB sturen.
Ik herinner me die periode vooral als een periode van woede, frustratie en angst. Ik was constant woedend op leerkrachten en mijn ouders, gefrustreerd met zowat iedereen, maar ook heel bang over hoe anderen van me dachten.

Na die drie jaar ben ik van school veranderd waar ze eigenlijk een compleet andere mindset hadden. Dit was echt een enorme schok voor mij. Als je afweek van de grote hoop keek er echt niemand vreemd naar je op, ook de leerkrachten hadden er een compleet andere mentaliteit. Ze gaven je eerder het gevoel alsof ze echt om je bekommerd zijn, en niet dat je slechts een nummer bent. In het begin had ik echter nog moeite met me aan te passen, omdat ik nog in de mindset van mijn vorige school zat had ik ook de neiging om me agressief te gedragen tegen iedereen en me af te schermen. Kortom, me anders voordoen dan ik was. Maar na een tijd ging ik zelf ook inzien dat dit niet meer mijn vorige school was, en dat ik eindelijk mezelf kon leren zijn. Mijn gedrag op school verbeterde, ik haalde ongelofelijk goede resultaten en leerde mijn vriend er kennen. Met mijn ouders ging het ondertussen ook al iets beter, maar de sporadische ruzies zijn nooit weggegaan.

De ruzies beginnen meestal waarbij ik iets "gemeen" zeg of doe in de ogen van mijn ouders. Het ergste is dat ik me vaak nergens van bewust ben. Erna krijg ik vaak een hoop verwijten naar m'n hoofd geslingerd. Het vaakst is het dat ik een egoïst ben, ik een door en door slecht karakter heb, ik geen respect heb, totaal geen verantwoordelijkheidsgevoel heb, word constant met anderen vergeleken die zogezegd "beter" zijn dan mij en zo gaat het wel even door. Ik doe zo hard mijn best om "normaal" te doen, maar verbrod het blijkbaar telkens weer. Zoals ik al zei ben ik me vaak niet eens er bewust van wanneer ik iets verkeerds doe, ik denk er gewoon niet bij na.

Het begint meestal over een onbenullige discussie, waarbij ik meestal in fout ben (volgens mijn ouders). Mijn moeder reageert dan vaak gelijk heel vijandig. Begint dadelijk te schreeuwen en me dingen te verwijten en vanalles van het verleden boven te halen. Ik reageer hier dan ook agressief op en ga dan ook schreeuwen en nare dingen zeggen. Zo gaat het dan steeds. Af en toe komt mijn vader zich ook bemoeien als het te ver gaat tussen ons. Het is me constant de kop in gedrukt dat IK altijd diegene ben die in fout is, maar daar wil ik me niet altijd bij neerleggen. Mijn ouders zijn ook geen perfecte mensen, en ik vermoed dat de wrijfing tussen ons een oorzaak van beide kanten is.
Ik wil er zo graag iets aan veranderen want we worden er allemaal erg ongelukkig van, maar ik kan gewoon niet met mijn ouders hierover praten. Ik sluit me volledig voor hun af. In het verleden heb ik het wel vaker geprobeerd, maar dat is steeds in geschreeuw en verwijten geëindigd.

Achteraf, na zo'n ruzie, besef ik vaak wel wat ik verkeerd heb gedaan, maar op het moment zelf niet. Ik heb hier al vaak een gesprek over gehad met mijn ouders om mij op het moment zelf te zeggen wat ik verkeerd doe, maar dat kan nooit op eens op een rustige manier verlopen waardoor toch geen zin heeft. Daarbij wordt ik nu ook nog eens continu met mijn vriend vergeleken die in hun ogen niks verkeerd kan doen. Een voorbeeld; ik heb twee dagen geleden slecht nieuws gekregen, iets waar ik heel overstuur van werd. Daarbij komen mijn ouders dan aan mijn hoofd zeuren, waarop ik hun zei dat ze me even met rust moesten laten. Fout van mij omdat ik het op een niet erg vriendelijke manier vroeg, maar op dat moment was ik zo overstuur dat ik mijn emoties even niet kon controleren. Hierop gingen mijn ouders nog meer doordrammen en is het een heel drama geworden. Het enige wat ik wou was om even met rust gelaten te worden zodat ik zou kunnen kalmeren en dan had ik er erna wel met hun over gepraat. Maar omdat zij dus bleven doordrammen, werd ik nog kwader en is het helemaal anders verlopen.
Mijn vriend heeft gisterenavond ook min of meer slecht nieuws gekregen, iets waarover hij nog niet eens zeker was dat het slecht zou zijn. Hierdoor was hij de hele avond wel uit zijn element en afwezig. Maar nu vinden mijn ouders het steeds nodig om mij met hem te vergelijken hierover, dat hij slecht nieuws zoveel beter dan mij aanpakt, terwijl het om twee totaal verschillende dingen gaat. Maar daar willen ze dan niks over horen.

Vandaag weer een heel drama omdat ik gisterenavond iets behoorlijk ontactisch zou gezegd hebben waar ik totaal geen besef van had. Gisteren hebben mijn ouders daar niks over gezegd, maar vandaag zouden mijn moeder en ik samen iets gaan doen en nu wilt ze niet meer omdat ik dat gisteren dus gezegd zou hebben. Dat zegt ze me dan een dag erna, waarbij ik het al compleet vergeten was. Als ze me dat op het moment zelf gezegd zou hebben zou ik wel hebben ingezien dat het vrij ontactisch was, maar waarom dan een dag wachten? Ik word hier erg boos van.

Op dit moment is de relatie tussen mijn ouders en mij zodanig verknipt dat ik onbewust met een continue woede en vijandigheid zit. Ik wil er zo graag iets aan veranderen, maar dat lukt volgens mij niet als mijn ouders zich ook niet een beetje gaan aanpassen. De situatie wordt er echt niet beter op en iedereen wordt hier ongelukkig van.

Dankjewel als je dit gelezen hebt, dit is iets wat ik allang kwijt wou. Stel gerust vragen, ik begrijp dat dit misschien onduidelijk is mits ik het zelf niet zo goed kan verwoorden.

**Geplaatst**: 03-07-15 12:42

Geplaatst: 03-07-15 12:42

Jeetje wat een verhaal. Wat mij slim lijkt is om met elkaar therapie te volgen (of iig een derde partij) waarin ieder hun ei kwijt kan en alles in goede banen wordt begeleid. Er zit nu waarschijnlijk zoveel spanning tussen jullie dat bij bijna ieder gesprek denk ik een bommetje afgaat. Niemand kan zijn zegje doen, wat zorgt voor veel opkropping en explosievere reacties

**Geplaatst**: 03-07-15 12:46

Geplaatst: 03-07-15 12:46

Wat een vervelende situatie meid. Ik kan je niet echt een advies geven helaas, omdat ik qua band wel veel herken. Ik wil wel even zeggen dat ik het ontzettend knap van je vindt dat je je verhaal van je afschrijft! :(:)

**Geplaatst**: 03-07-15 12:47

Geplaatst: 03-07-15 12:47

Een erg rotte situatie,maar je kunt er echt wel wat aan veranderen.

Je zegt dat je achteraf ook wel weet dat je het fout hebt gedaan en je ook bewust bent van datgene.

Probeer de volgende keer jezelf kalm te houden en ipv er fel tegenin te gaan te zeggen "je hebt gelijk,dat was niet juist,tactisch. Sorry"

Verbeter de wereld,begin bij jezelf word niet zomaar gezegd.
Het klopt echt.

Als je dit lukt zullen ze zelf ook wel met excuses komen.
Of in elk geval zullen ze na gaan denken over de dingen die ze gezegd hebben wat niet juist was.

Want net zo goed zijn er ook dingen die je als ouder gewoon niet behoort te zeggen.
En daar zijn zij ook verkeerd in.

**Geplaatst**: 03-07-15 12:55

Geplaatst: 03-07-15 12:55

ik snap heel goed hoe je je voelt. Ik heb dit soort ruzies elke dag... als je wil praten pb me maar.
heel veel sterkte

**Geplaatst**: 03-07-15 13:23

Geplaatst: 03-07-15 13:23

Jeetje wat een verhaal..
Ik kan me wel goed vinden in je gevoel, heb dit soort dingen vaak gehad en t is eigenlijk nog steeds wel aan de hand..

Ik weet niet hoe oud je bent, maar is het mogelijk om er een jaartje tussenuit te gaan en het even te laten rusten?
Aan de andere kant is het idd ook handig voor jezelf om met iemand te gaan praten..
Je beeld van jezelf moet er namelijk niet door achteruit gaan, al is dat misschien al gebeurd

**Geplaatst**: 03-07-15 13:25

Geplaatst: 03-07-15 13:25

Ondanks dat onze gezins situatie niet het zelfde is en mijn situatie toch wat anders. Snap ik precies wat jij voelt. Ik heb me zo jaren lang gevoeld en voel me nog zo ondanks dat ik niet thuis meer woon.

Ik voel die drang van hun goedkeuring bij alles wat ik doe. Durf weinig eigen beslissingen te maken want heb vaak genoeg ruzie gaha omdat mijn stiefvader er van alles van vind en mijn beredenering altijd fout was.

meid ik heb op Den duur voor mezelf gekozen en zei wat hij wilde horen. Sorry en je hebt gelijk.

Mijn moeder heeft pas haar excuus aan geboden om Hoe het is gegaan. Maar weetje mijn moeder was een emotioneel wrak en hij trok haar uit de put. Hij heeft echt de beste bedoelingen met mij een mijn broer.

Nu is mijn stiefvader zo gemaakt want hij weet ook bijna alles maar hij moest vanaf zijn 18e voor zijn zusje van 11 en moeder zorgen omdat zijn vader overleed. Omdat hij zo slim is gebeurde alles Hoe hij zei want dan komt het goed.

alleen mijn stiefvader wilde niet sat ik op zijn zusje ging kijken dus was hij bij mij overdreven streng. Heb er veel van geleerd maar of dit de juiste weg was. Ik denk van niet.

Nu woon ik op mezelf al uit n jaar. Ben 21. Hij is mega trots op me.. maar nog ik blijf naar goedkeuring zoeken want dat is iets wat ik nooit van hem n mijn echte vader hev gehad.

Nu heb jij niks met mijn verhaal te maken. Maar toch meid kies voor jezelf en adem in en rustig uit. Je verzetten helpt gewoon niet en daardoor kun je beter hun weg kiezen. Je zult wss eerder het huis uit gaan maar dan kun je het zelf bepalen. Ze zijn echt wel trots op je, alleen uiten jullie het allemaal verkeerd.

Praat misschien eens met ze Hoe jij je voelt en vraag of ze eerst naar jou verhaal willen luisteren en dan hun kant van het verhaal misschien lucht het bij alle 3 op

Mijn bericht is aardig lang geworden maar het licht nogal gevoelig en weet ook niet hoe ik het het beste kan verwoorden

succes !

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-07-15 13:53

Geplaatst door de TopicStarter : 03-07-15 13:53

Dankjewel voor de reacties.

sadekeshia schreef:
Jeetje wat een verhaal..
Ik kan me wel goed vinden in je gevoel, heb dit soort dingen vaak gehad en t is eigenlijk nog steeds wel aan de hand..

Ik weet niet hoe oud je bent, maar is het mogelijk om er een jaartje tussenuit te gaan en het even te laten rusten?
Aan de andere kant is het idd ook handig voor jezelf om met iemand te gaan praten..
Je beeld van jezelf moet er namelijk niet door achteruit gaan, al is dat misschien al gebeurd

Ik ben 19, bijna 20. Ik studeer nu al op kamers, en dacht dat hierdoor een groot deel van de problemen opgelost zouden zijn aangezien ik mijn ouders dan minder zou zien, maar het is net nog erger geworden. Alsof ze niet willen accepteren dat ik ook volwassen en zelfstandig wordt. Ook al heb ik werk, ik verdien nooit genoeg om financieel onafhankelijk te zijn, dus dat gaat 'm niet worden..

linn1502 schreef:
Ondanks dat onze gezins situatie niet het zelfde is en mijn situatie toch wat anders. Snap ik precies wat jij voelt. Ik heb me zo jaren lang gevoeld en voel me nog zo ondanks dat ik niet thuis meer woon.

Ik voel die drang van hun goedkeuring bij alles wat ik doe. Durf weinig eigen beslissingen te maken want heb vaak genoeg ruzie gaha omdat mijn stiefvader er van alles van vind en mijn beredenering altijd fout was.

meid ik heb op Den duur voor mezelf gekozen en zei wat hij wilde horen. Sorry en je hebt gelijk.

Mijn moeder heeft pas haar excuus aan geboden om Hoe het is gegaan. Maar weetje mijn moeder was een emotioneel wrak en hij trok haar uit de put. Hij heeft echt de beste bedoelingen met mij een mijn broer.

Nu is mijn stiefvader zo gemaakt want hij weet ook bijna alles maar hij moest vanaf zijn 18e voor zijn zusje van 11 en moeder zorgen omdat zijn vader overleed. Omdat hij zo slim is gebeurde alles Hoe hij zei want dan komt het goed.

alleen mijn stiefvader wilde niet sat ik op zijn zusje ging kijken dus was hij bij mij overdreven streng. Heb er veel van geleerd maar of dit de juiste weg was. Ik denk van niet.

Nu woon ik op mezelf al uit n jaar. Ben 21. Hij is mega trots op me.. maar nog ik blijf naar goedkeuring zoeken want dat is iets wat ik nooit van hem n mijn echte vader hev gehad.

Nu heb jij niks met mijn verhaal te maken. Maar toch meid kies voor jezelf en adem in en rustig uit. Je verzetten helpt gewoon niet en daardoor kun je beter hun weg kiezen. Je zult wss eerder het huis uit gaan maar dan kun je het zelf bepalen. Ze zijn echt wel trots op je, alleen uiten jullie het allemaal verkeerd.

Praat misschien eens met ze Hoe jij je voelt en vraag of ze eerst naar jou verhaal willen luisteren en dan hun kant van het verhaal misschien lucht het bij alle 3 op

Mijn bericht is aardig lang geworden maar het licht nogal gevoelig en weet ook niet hoe ik het het beste kan verwoorden

succes !

Dat van die goedkeuring klopt helemaal. Ik merk zelf ook wel dat ik bij alles wat ik doe vaak op zoek ben naar hun goedkeuring. Ik denk ook dat dat komt door wat er met mijn broer gebeurd is dat ze me weinig zelfstandigheid hebben toegelaten en veel terughoudendheid. Ik twijfel er helemaal niet aan dat mijn ouders me niet graag zien of zo, maar inderdaad, de communicatie bij ons loopt volledig verkeerd.

**Geplaatst**: 03-07-15 15:21

Re: Wat is er mis met mij?

Geplaatst: 03-07-15 15:21

Ja herken mezelf echt in je verhaal. Nu is mijn broer autistisch dus dat is bij ons de keerzijde. Mijn vader is van nature heel dominant. Voor de buiten wereld was het een top mam.. top vader echt waar.. alleeb was acolist en als hij dronken was maakte hij het leven van mijn moeder zuur. Mijn stiefvader is ook heel dominant maar wel zijn hart op se juiste plaats.

Echt meis ga een keer goed met ze praten en begin dan niet gelijk alleen je gal te spugen. Zeg dat je met ze wilt praten en noem ook jou foute punten duidelijk en zeg dat je er veel last van hebt. Je ouders In dan een andere kant.

Bij mij hielp het dan ff maar gaat pas echt goed sinds ik niet meer thuis ben betreft ruzie. Nog heb ik veel bevestiging nodig van hun maar gaat op een normale manier.

**Geplaatst**: 03-07-15 15:55

Geplaatst: 03-07-15 15:55

Heb je wel eens professionele hulp overwogen? Niet omdat er iets mis met jou is, maar omdat de communicatie met je ouders slecht gaat, jij daaronder te lijden hebt, en je niet in je eentje in staat bent dat patroon te doorbreken.

Gezinstherapie zou het beste zijn. Zouden je ouders daarvoor open staan? Je kunt dat desnoods ook nog anders verpakken, door te benadrukken dat zij toch ook een betere band met hun dochter willen en dit misschien kan helpen, of dat de therapeut jou kan helpen 'beter' te worden maar dat je ouders dan mee moeten om de therapeut te vertellen wat je verkeerd doet omdat jij dat zelf niet goed inziet. Zoiets. Iets waar zij zich niet direct mee aangevallen voelen.

Als ze echt weigeren kan je ook zelfstandig hulp zoeken, en dan met name om communicatietechnieken en -patronen te leren herkennen. Het kan enorm schelen als je bij een volgende ruzie kunt denken: "Oké, papa stelt zich nu passief-defensief op. Ik wil eigenlijk actief-agressief reageren, maar daarmee maak ik hem alleen nóg defensiever. Als ik nu passief-begripvol reageer is de kans groot dat hij ook weer kalmeert." Je kunt het gedrag van anderen en van jezelf van meer afstand gaan bekijken, als het ware. Verder stel ik me zo voor dat opmerkingen over dat je een rotkarakter hebt of nul verantwoordelijkheid neemt er bij jou best inhakken, en ook daarvoor kan een gesprekje met een therapeut wel helpen.

Wat je ook nog kunt overwegen is een brief schrijven aan je ouders. Een brief is minder bedreigend dan een rechtstreeks gesprek, en kan soms helpen om mensen die slecht kunnen luisteren toch iets duidelijk te maken. Uiteraard geen brief vol verwijten, maar vooral over jezelf: dat je deze situatie zo graag anders wil, dat je hen echt niet expres kwetst, dat je vaak niet goed begrijpt wat je verkeerd hebt gedaan, dat hun opmerkingen je zoveel pijn doen.

Wat ik me nog afvraag: zeg je wel sorry? Achteraf? Dat kan soms ook erg goed helpen. Zelfs als je het onterecht vindt kan je nog iets zeggen als "Sorry dat ik je gekwetst heb, dat was niet mijn bedoeling." Ik kan best boos kan zijn om iets maar als diegene dan excuses maakt is het ook direct over. Komen die excuses niet, dan blijft mijn boosheid ook langer sudderen.

**Geplaatst**: 03-07-15 16:06

Re: Wat is er mis met mij?

Geplaatst: 03-07-15 16:06

Je verhaal lijkt erg op die van mij. Alleen werd ik op school niet agressief maar super onzeker. Ik had ook geen band met mn vader en heb dat altijd gemist.
Ik ben nu anderhalf jaar uit huis, woon bij een gezin in.
Mocht je je verhaal kwijt willen of vragen hebben, stuur me maar een pb.

**Geplaatst**: 03-07-15 16:26

Re: Wat is er mis met mij?

Geplaatst: 03-07-15 16:26

Flink verhaal.. Heel erg lastig en vooral ook ontzettend vervelend. Ik heb toen ik nog jong was ook wat van die ruzies gehad en ben uiteindelijk naar een psycholoog gegaan. Dit heeft zo ontzettend veel gescheeld en het is toen helemaal over gegaan. Ik kon ook boos worden om niks, nu hou ik gewoon mijn mond en is er gewoon niks aan de hand, zeker omdat ik dan achteraf blij ben dat ik niks gezegd heb omdat het eigenlijk nergens op slaat. Misschien is het verstandig als jij in dit soort situaties ook je woorden in slikt, omdat het gewoonweg geen zin heeft om zo'n ruzie te ontketenen. En de middelbare school periode, ja herkenbaar...

**Geplaatst**: 03-07-15 16:39

Re: Wat is er mis met mij?

Geplaatst: 03-07-15 16:39

Ik herken me half in jouw verhaal.. Hier zowel veenbrand met vader als met moeder en ik deed alles fout. Ik dacht dat als ik uit huis zou gaan het zou helpen en heb gigantisch mijn best gedaan om daarna een band te krijgen.

Ik heb het na 1,5 jaar opgegeven. Ik heb mijn ouders nu bijna 4 jaar niet gesproken en slechts 1x noodgedwongen gezien (begrafenis opa, waarop ze trouwens weer bevestigde waarom ik ze niet meer wil zien.) Ik wil dolgraag mijn achternaam veranderen omdat ik absoluut niks meer gemeen wil hebben met die mensen.

Ik hoop dat het bij jou anders gaat maar wil vooral zeggen: kies hoe dan ook voor jezelf!! Je hebt hun goedkeuring niet nodig, je hebt hun straks niet nodig, het moet leuk zijn bij elkaar en anders dan maar niet. Uiteindelijk is het jouw leven en jij moet je er prettig bij voelen, linksom of rechtsom.

**Geplaatst**: 03-07-15 16:42

Geplaatst: 03-07-15 16:42

Een ander kun je niet veranderen, enkel jezelf en hoe je met bepaalde situaties omgaat. Zoek hulp voor jezelf zou ik zeggen.

Veel succes.

**Geplaatst**: 03-07-15 22:04

Re: Wat is er mis met mij?

Geplaatst: 03-07-15 22:04

Ik herken je verhaal ook wel een beetje. Sluit me aan bij Dani en ook bij Tabaluga12. Je ouders kan je niet veranderen, je kan wel leren hoe je er mee om kan gaan en op reageert. Maar dit zal alleen heel lastig zijn, ik denk dat het goed is om er toch hulp voor te zoeken.