beetje rare titel want t is toch heel normaal dat je je vader ziet en spreekt. Nouja sommige weten het wel andere niet.
Wil graag alles kwijt dus wordt lang verhaal. in Oktober heb ik knallende ruzie geregen met mijn vader en zijn vriendin. Ik ben toen bij mijn mams gaan wonen. en heb mijn vader een tijd niet gesproken. Met Kerst is hij getrouwd (daar ging de ruzie ook over) en ik was er niet bij. en in januari heb ik mn vader heel kort een keer over MSN gesproken maar toen wist ik dus absoluut niet wat ik ermee wilde. Het ging ook steeds slechter met mij. ik raakte een beetje gestresst en afentoe uitte zich dat in paniekaanvallen. dan kon ik alleen maar huilen en trillen. ik spijbelde veel en was veel "ziek". van t spijbelen werd nooit wat gezegt dus op school ging ik t ook niet lekker meer. Ook mn vrienden verwaarloosde ik stelde me erg afstandelijk op en zij wisten ook niet wat ik had. Mijn beste vriend waar ik een enorme band meehad kreeg een andere vriendin (Maaike) en ik had t gevoel dat hij mij gewoon keihard liet vallen (wat natuurlijk ook aan mn eigen gedrag te danken was) Ik ben toen naar de huisarts gegaan (eind maart) en kreeg een verwijzing naar een psychiater (nouja is beetje vage man, weet niet of jullie t kennen maar t is psychosynthese een bepaalde behandelingsmethode maar dat is erg moeilijk uit te leggen) en ook kreeg ik druppels tegen paniek aanvallen. Sinds toen is alles eigenlijk wle verandert. indezelfde week dat ik naar die man toeging. werd ook mijn stiefopa begraven. En kreeg ik dus een beetje contact met mijn vader. De begravenis was heel mooi. Maar ik huilde niet om die man maar meer omdat t voor mij heel raar was om weer bij die familie te zijn. Toen we naar de begraafplaats liepen heb ik keihard lopen janken samen met de vriendin van mijn vader die het er ook moeilijk meehad (Ik heb altijd heel veel ruzie met haar gehad. En was met dit gebaar heel blij, dat zij er ook veel verdriet om hadden gehad) De zaterdag erop. was een goede vriendin van mij jarig. Op die avond zwegen mijn 2 beste vrienden mij zowat dood. k voelde me super ellendig. ik wist dat t mn eigenschuld was. maar ik wilde ook graag begrip van hun kant, maar zij snapte mij ook niet. ik ben toen 's avonds ingestort. en iemand anders heeft mij thuis gebracht. Ik heb diezelfde nacht meteen naar mn beste vriend gebeld om toch alles uit te praten. En alles kwam er toen ook uit. Met hem kon ik altijd super goed praten en ben blij dat ik toch weer t gevoel heb dat hij er weer voor me is. Vorige week sprak ik mn vader ook weer. hij wilde Ailin graag een keertje zien. en gister ben ik dus met hem en zn vrouw naar haar toe gegaan. hij heeft zelfs geholpen met poetsen. We hebben niets uitgepraat maar dat hoeft voor mij ook niet echt. wil gewoon weer dat mn paps en ik goed met elkaar op kunnen schieten. dat ik daar gewoon afentoe op bezoek ga mee eet enzo gewoon alleen gezellig en vooral geen ruzie meer. heb nu t gevoel dat mn leven weer op de rails zit. en dat ik gewoon er weer lekker tegen aan kan gaan. Heb besloten dat ik heel veel nieuwe kleren ga kopen en heel veel leuke kleren ga kopen. en me alleen maar lekker wil gaan voelen. en ik heb dat al veel vaker tegen mezelf gezegd. Maar ik heb nu t gevoel dat ik t ook echt aankan.
Ik denk dat veel mensen hier dit niet achter me gezocht hebben. omdat ik hier altijd supervrolijk was enzo. En dat ben ik ook wel alleen alles was zo dubbel. Ik moest dit gewoon een keer kwijt. ik heb al vaker zitten denken of ik t gewoon op zou schrijven en er allemaal uit zou gooien. en t geeft toch wel een opgelucht gevoel dat ik t ff allemaal heb kunnen spuien. ook al voel ik me vandaag heel lekker