Het was het voorjaar van 1999.
Ik was 18, en liep stage bij Hotel Brabant in Breda.
Op tafel 14 zat een man, die ik kende, alleen wist ik niet waarvan.
Hij had me al een paar x vanachter zijn krant gevolgd, om vervolgens als ik naar hem keek snel met een big smile terug achter zijn krant te duiken.
Ik kreeg zelfs een keer een knip oog van hem.
Dit was het moment dat ik het niet meer hield.
Verdikke, ik kende die vent, maar wie was het nou???
Dus ik naar mijn collega.
"Twan, ik ken die man op tafel 14, wie is dat joh??"
Twan: "Dat stef, is nou Herman brood"
STef (verliest eerst kunstgebit doordat mond tever open valt) "WAT??? DAT???" (Herman zat keuring in pak, met keurig gekamde haren, dus helemaal niet zoals ik hem van TV kende.
Nu komt het volgende. Mijn Zwager zit door een bedrijfsongeval in een rolstoel, en had toen een rolstoel met dichte wielen.
Een "wens" van hem was om die wielen te laten beschilderen door Herman.
Tja, dit was natuurlijk mijn kans. Maar zoveel lef had ik toch ook weer niet om zo zelf even naar Herman toe te stappen.
Dus ik het verhaal aan Twan uitgelegd.
Waarop Twan zijn arm om me heen gooit, en zegt: "Nou, dat gaan we even regelen, Herman is mijn vriend!"
Ik had weinig keuze, werd mee gesleurd naar tafel 14.
Met knikkende knietjes stond ik daar dan.
Twan: Herman, deze jonge dame wil je even wat vragen"
Herman: "Ga zitten, kontje"
STef: BOEI!!!!!!!!!
Dus tja, weglopen vond ik ook weer zoiets, dus ging ik maar zitten, met bevende handjes.
Herman: Wil je koffie ofzo (het was een uur of 10 's ochtends)
Stef: (stotter stotter) Nee, dank je.
Herman: Ah, neem nou wat joh.
Stef: Nee dank je
Herman: Een bakkie koffie van mij? Toe nou...
Stef (stotter) ok dan.
Nou, met veel stotteren en nog steeds trillende knietjes Herman het verhaal uit gelegd.
Herman had echter gelijk zijn tekenspullen tevoorschijn gehaald, en zat druk te tekenen, dus ik had echt zoiets van, hoor je me wel of wat?
Komt Twan (die er nog bij stond) ineens: Zo, dat gaat wel goed he, jullie samen, dan ga ik weer aan het werk.
En ik had echt zoiets van nee, twan, laat me niet alleen, hierblijven!!!
Maar helaas, Twan was al weg.
Naja, Herman was nog druk aan het tekenen, en ik zat een beetje te wiebelen op mijn stoel.
Er kwam gewoon geen woord meer uit me.
Herman had kennelijk door dat ik me totaal niet op mijn gemak voelde, en ineens zegt ie met een big smile op zijn face: Eng ben ik he?
Nou, toen was het ijs gebroken, ik lag zowat onder tafel van het lachen. Het kwam er gewoon zo achterlijk uit!!!!.
Herman: Zie je, werkt altijd.
Naja, zo een half uurtje over van alles en nogwat (niks dus eigenlijk) zitten praten.
Was heel gezellig, alleen het irritante vond ik, dat hij je nooit aankeek, waardoor ik echt zoiets had van, hoor je me nou? Of niet?
Hij keek langs je heen, en soms leek het net of hij gewoon dwars door je heen keek.
Na dit half uur was ik 3 tekeningen rijken. 1 portret van mezelf 1 Roll over beethoven voor Corne (ventje in een rolstoel), en 1 portret van mijn moeder
Ik heb alleen nog die van mezelf, de rest heb ik aan de personen gegeven waarvoor ze bedoeld waren (Corne en mijn moeder dus).
Hamvraag: Heeft herman de wielen van corne geschilderd?
Nee, Herman zei heel simpel. Zulke afspraken kom ik toch niet na, en daarom maak ik ze niet.
Woensdag was er 's avonds een docu over herman, waarin een achtergrond zangeresje verteld:
Je kon merken als Herman je leuk vond, want dan noemde hij je "Kontje".....
Of ik hier nu blij mee moet zijn