Bokt.nl

**Geplaatst**: 24-03-23 12:42

Re: Wat heb jij vandaag op te biechten?

Geplaatst: 24-03-23 12:42

Ik vind het heel dapper van iedereen die deze moeilijke keuze heeft moeten maken, om hier open over te zijn. Ik heb contact met mijn ouders. Mijn vader is een schat en heb ik heel lief, ik ben echt een papa’s kindje. Mijn moeder was vroeger een lieve zorgzame vrouw totdat ze een beroerte kreeg. Sindsdien is ze echt 180 graden gedraaid helaas. Kan ze niks aan doen maar doet mij en vele anderen wel pijn. Ze is heel hard en zegt wat ze denkt, ook al kwetst ze daarmee mensen. Ze kan iemand ook compleet laten vallen als ze ze niet meer nodig heeft. Ik heb een aantal keer het contact voor een tijdje verbroken. Dat gaf rust. Maar uiteindelijk was het altijd mijn vader die weer contact zocht. Dingen werden alleen nooit uitgesproken helaas. Dus ik vergeet niks zeg maar. Wat mij vooral heel erg pijn heeft gedaan is dat ik niks van haar hoorde toen ik jarig was maar geen contact had. Mijn vader belde wel, dat vond ik heel lief. Maar dat is toch iets wat pijn blijft doen.

Ik heb dus momenteel wel contact en kom er 1x per week over de vloer. Maar ze kost me veel energie en het is niet zoals vroeger

**Geplaatst**: 24-03-23 15:06

Geplaatst: 24-03-23 15:06

Fly_high schreef:
[***] schreef:
(Bij mij denk ik het omgekeerde effect, ik wil juist heel graag de genegenheid, stabiliteit en kansen meegeven die ik heb gemist in mijn eigen jeugd. Naast andere redenen natuurlijk fascinerend hoe dat werkt allemaal)

Ik vind het oprecht heel dapper van je

Hier waren het in ieder geval al 4 generatie vrouwen die geen fatsoenlijke (of in ieder geval niet-gifitige) relatie met hun kinderen konden creëren, dus ik vind het iets te optimistisch om te gokken dat ik ineens dé persoon ben om het patroon door te breken Mijn grootmoeder en (inmiddels overleden) overgrootmoeder zijn ook allebei nightmare material, heb een sterk vermoeden dat er iets van persoonlijkheidsstoornis in de familie runt, maar wie weet, er zijn nooit diagnoses gesteld. Alleen mijn zusje heeft er wel een. En van mijn moeder weet ik best zeker dat ze een schoolboek voorbeeld Munchausen is, ook by proxy. Moet nog steeds (niet bepaald liefdevol) aan haar denken elke keer als in naar de huisarts moet

Ik denk te snappen wat je bedoelt met dapper. :))

Ik ben gelukkig niet in de veronderstelling dat ik het perfect ga doen (denk dat de perfecte ouder niet bestaat of heel zeldzaam is), maar ik heb inmiddels wel geleerd wat ik belangrijke dingen vind in mijn relaties met andere mensen. Die basis heb ik thuis helemaal niet meegekregen, dus dat was wel een uitdaging om te leren.

Hier ook een moeke met waarschijnlijk een persoonlijkheidsstoornis, maar omdat er 'niks mis is' gaat die natuurlijk geen hulp inschakelen. En als ze dat zou doen al helemaal niet open en eerlijk zijn. Ik heb in elk geval wel een heel goed voorbeeld van hoe ik het absoluut niet zelf moet doen zegmaar. :')

Ik verwijt het mijn ouders ook niet echt (meer), omdat ik weet dat ze zelf ook niet het goede voorbeeld heb gehad en ze niet 'naar doen om het naar doen', maar gewoon niet beter weten. Ik doe het zelf beter dan mijn ouders en hopelijk mijn nageslacht weer beter dan ik.

Ik hoop in ieder geval dat mensen die lastige keuzes moet maken met betrekking tot familie voor zichzelf de juiste keuzes kunnen maken en weten dat ze niet de enigen zijn, dus er is altijd wel iemand waar mee gespard kan worden. :knuffel:

**Geplaatst**: 25-03-23 09:15

Geplaatst: 25-03-23 09:15

Ik verschiet er van hoe veel mensen in een gelijkaardige situatie zitten.

Hier ook geen contact meer met beide ouders. Mijn vader besloot dat hij van het leven wou gaan genieten en kinderen enkel een last waren. Zijn interesse in mijn leven was minimaal. Was ik ergens gestrand omdat een bus niet kwam opdagen en het goot/regende, in het donker in de winter bij 2 graden als 14/15 jarige moest ik dat zelf maar oplossen. Ook al was het nog meerdere kilometers naar huis te voet en was mij komen ophalen voor hem een kwartiertje werk. Sprak je af was de vraag of hij wel kwam opdagen. Vaker niet dan wel. Hij was nog serieus verontwaardigd toen mijn toen nog vriend hem geen €10.000 wou geven want hij verdiende toch genoeg en hij was een sukkelaar…

Zijn hele leven nu bestaat uit een berg schulden. Hij heeft een ziekte gefaket om op pensioen te kunnen op zijn 50ste en te kunnen reizen. Toen mijn dochter was geboren was de mededeling dat hij er niet naar wou omkijken want, letterlijk citaat: Da wordt pas interessant als da 6/7 jaar is. Op onze trouw had hij zelfs geen kaartje en vertrok hij als eerste want ze wouden die dag nog andere leuke dingen doen. Op mijn dochter haar 3de verjaardag was hij anderhalf uur te laat op haar feestje want ze waren eerst nog gaan shoppen, hebben 10 minuten taart gegeten, zijn daarna al wandelend de omgeving gaan verkennen voor 2 uur. Hebben dan nog een half uur mee gebbqt en zijn toen weer vertrokken want ze wouden nog naar vrienden. Als je hem daarop aansprak dan was ik direct anti *naam van zijn vriendin* jaloers of was dat mijn gekke interpretatie. Daarna kreeg ik wel uit meerdere hoeken te horen hoe hard hij af zag dat hij zijn kleinkind niet mocht zien. Wat uiteraard dikke kul was. Hij kwam gewoon niet opdagen of had een dubbele agenda zoals op het feestje.

Voor mij is na jaren de bom echt gebarsten toen mijn grootmoeder in het ziekenhuis lag. 3 keer moest er afscheid genomen worden volgens de dokters en dit heeft hij richting ons nooit gecommuniceerd. Uiteindelijk is het contact via mijn tante beginnen lopen. Mijn grootvader heeft parkinson en mag niet meer auto rijden. In een beurtrol werd hij gebracht en gehaald bij het ziekenhuis. Meermaals heeft mijn vader hem laten staan of belde hij mensen op om te zeggen dat ze niet moesten rijden. Dat ze oud genoeg waren om hun plan te trekken. Hij begon toen op een gegeven moment al de erfenis te verdelen toen mijn grootmoeder kritiek was terwijl mijn grootvader ook gewoon nog leeft. Hij kwam hoogstens 1 maal per 2 weken langs bij zijn eigen moeder die kritiek was. Dat was voor mij echt de druppel. Ik heb toen alle contact verbroken na meermaals deze punten aan te hebben geknoopt en ik werd afgeschilderd als het probleem.

Ondertussen is dit al anderhalf jaar. Contact via mijn man hebben wij wel open gehouden, maar daar neemt hij nooit contact mee op. Zelfs niet om onze dochter te feliciteren op haar verjaardag. Zegt genoeg lijkt mij. Recent is hij ons nog gaan zwart maken. Hij had het financieel zwaar (gaat meerdere keren per jaar op vliegvakanties…) want hij had alles geschonken aan zijn dochters en die hoorde hij niet meer. Ik weet niet wat hij heeft geschonken maar wij hebben toch niets gezien. Hij beweerd een bedrag van €20.000 onder ons drieën te hebben verdeeld en stuurt met dit verhaal zijn vriendin naar vrienden om geld te bedelen.

Er is nog zo veel meer gebeurt… Maar je kunt bezig blijven. Het verhaal van mijn moeder is nog terug te vinden in de laatste 2 Waar heb jij jou aan geërgerd topic. Of toch de druppel waardoor ik daarmee ook alle contact heb verbroken.

**Geplaatst**: 25-03-23 09:24

Re: Wat heb jij vandaag op te biechten?

Geplaatst: 25-03-23 09:24

Wat een verhaal Moestuin. Wat sneu. Lijken wel wat narcistische trekjes. Ik denk ook dat je dan beter af bent zonder.

**Geplaatst**: 26-03-23 23:46

Re: Wat heb jij vandaag op te biechten?

Geplaatst: 26-03-23 23:46

Ik ben een stille meelezer maar las iets over geen contact meer hebben met (een) ouder(s), ik dacht draag een klein steentje bij

Ook ik heb geen contact meer met mijn vader. Hij is een officieel gediagnosticeerde narcistische Borderliner. Al jaren boterde het niet, eigenlijk sinds mijn geboorte voor zo ver dat kan. Hij moest mij dat altijd duidelijk maken: mijn twee zusjes kregen een nieuwe kamer en mochten alles zelf uitzoeken, ik mocht niet kiezen en kreeg wat hij uitkoos (het goedkoopste). Mijn zusjes kregen extra zakgeld voor de vakantie, ik niet (en dan heb ik het niet over 16 jarigen die kunnen werken voor geld, ik was 11 namelijk). Zo kan ik nog wel even doorgaan.

Hij had alles figuurlijk dichtgetimmerd zodat we niet ‘weg’ konden. Hij beheerde of bekeek alle bankrekeningen (zo ook toen ik en mn zusjes een jaar of 18 waren), mijn moeder hield hij zo ver mogelijk weg bij internetbankieren.

Hij voerde niks uit: hij had het uwv zo ver gekregen om hem 100% af te keuren en deed niks in huis, behalve koken met kerst en Pasen (dat koken kon hij overigens goed, dat moet ik hem nageven).

Nooit was iets goed genoeg: mocht ik naar het atheneum, dan was de vraag: waarom niet gymnasium. Haalde ik een 8, was de vraag: waarom geen 9. Ook hier kan ik nog even over doorgaan.

Zijn gebrek aan liefde probeerde hij af te kopen met cadeaus. Dat lukt maar tot kinderen een bepaalde leeftijd hebben. Toen wij hier niet meer vatbaar voor waren werd het onhoudbaar. Verslaafd aan alcohol en pijnmedicatie heeft hij in 2016 in een ‘bui’ zoals wij dat noemden m’n moeder bedreigd met een vleesmes. Dat was overigens de eerste en laatste keer dat hij fysiek werd met 1 van ons. Hij is toen opgepakt. Ik was al uit huis. Ik vergeet nooit meer dat m’n zusje me belde in doodsangst en fluisterde door de telefoon om 2 uur ‘s nachts: ik denk dat ie mama dood maakt.

Ik ben nog nooit zo snel in de auto gestapt. Toen ik bij hen thuis kwam was hij al opgepakt omdat m’n moeder de aanval heeft kunnen deëscaleren en de politie heeft gebeld.

Ik heb haar toen gezegd: mam dit is je kans om weg te gaan. Godzijdank heeft ze dat gedaan, met een hele hoop ellende en gestalk tot gevolg maar inmiddels is het rustig.

Ik heb daarna nog één keer in november 2016 geprobeerd het gesprek met hem aan te gaan maar daarin werd mij zo veel verweten en was er 0,0 aan zelfreflectie van zijn kant dat ik besloten had om de rest van het jaar geen contact te willen.

Dat beviel me zo goed dat ik hem eind december 2016 heb gezegd dat ik hem pas weer wil zien als ie in een kist ligt.

Voor mij de beste keuze ooit. Mijn zusjes volgden in de maanden daarna met dezelfde keuze. Inmiddels hebben twee van ons de achternaam van m’n moeder aangenomen.

Ik snap dat mijn uitspraak mensen tegen de borst kan stuiten die een ouder verloren hebben bijvoorbeeld. Ik hoop alleen wel gezien de aard van dit topic (biechten) dit niet uit z’n verband wordt getrokken.

Ik wilde alleen een klein steentje bijdragen maar zie dat het toch nog best een verhaal is geworden.

Mocht iemand er behoefte aan hebben staat m’n pb open.

**Geplaatst**: 27-03-23 00:02

Re: Wat heb jij vandaag op te biechten?

Geplaatst: 27-03-23 00:02

Dan even als bokker die begin 20 een ouder is verloren: laat dat nooit een reden zijn om niet met je ouders te breken. Ik ken beide kanten.
Een ouder verloren en met de directe familie van mijn vader het contact (al daarvoor) verbroken. Ik wil ivm herkenning niet teveel erop ingaan, maar familiebanden zijn gewoon ingewikkeld.

**Geplaatst**: 27-03-23 07:05

Geplaatst: 27-03-23 07:05

Ik wil vooral een dikke knuffel geven aan alle mensen in dit topic.
Of het nou is omdat je de keuze hebt gemaakt om contact af te breken met (een van) je ouders of omdat ze op een andere manier weggevallen zijn.
En alle andere mensen met andere redenen die het nodig hebben. Dit topic bewijst maar weer hoe veel er schuil kan gaan achter mensen en hun acties en hoe weinig daarvan te zien is.

Mijn biecht is dat ik vreselijk last heb van impostor syndroom.
Ik ben 'doorgegroeid' naar een baan waar ik geen opleiding of ervaring mee heb en moet het in 3 weken leren omdat mn voorganger weggaat.
Het bedrijf zal me niet voor niks hebben gevraagd, maar omg ik sta echt doodsangsten uit. Deze week is de laatste week dat mijn voorganger er is en daarna moet ik het allemaal alleen doen

**Geplaatst**: 27-03-23 07:51

Geplaatst: 27-03-23 07:51

fleurtjeuh schreef:
Ik wil vooral een dikke knuffel geven aan alle mensen in dit topic.
Of het nou is omdat je de keuze hebt gemaakt om contact af te breken met (een van) je ouders of omdat ze op een andere manier weggevallen zijn.
En alle andere mensen met andere redenen die het nodig hebben. Dit topic bewijst maar weer hoe veel er schuil kan gaan achter mensen en hun acties en hoe weinig daarvan te zien is.

Mijn biecht is dat ik vreselijk last heb van impostor syndroom.
Ik ben 'doorgegroeid' naar een baan waar ik geen opleiding of ervaring mee heb en moet het in 3 weken leren omdat mn voorganger weggaat.
Het bedrijf zal me niet voor niks hebben gevraagd, maar omg ik sta echt doodsangsten uit. Deze week is de laatste week dat mijn voorganger er is en daarna moet ik het allemaal alleen doen

Als iemand met faalangst een impostor syndrome weet ik wat je bedoelt maar waarschijnlijk is echt de enige die nu twijfelt aan jouw kunnen jijzelf. Niet nodig! Iedereen om jou heen gelooft in je want anders was je niet gevraagd voor deze positie. You’ve got this!

Iedereen die moet dealen met het verlies van een of beide ouders op welke manier dan ook: sterkte!

En omdat dit het biecht topic is: ik erger me te vaak aan het feit dat iedereen onze hond echt helemaal het einde vind terwijl ik vaak denk, als ik weer zie hoe ze iedereen inpakt met die zogenaamd zielige blik: aansteller. Ik heb geen hekel aan onze hond maar vind het wel een last. Ik ben geen hondenmens. Nooit geweest maar iedereen die ik ken is er dol op. Mijn ouders hebben er altijd een gehad en daar had ik ook niets mee en m’n vriend had er al een toen we elkaar leerden kennen. Ik tolereer het en zorg er ook voor maar echt, als deze gaat hemelen komt er nooit meer een hond.

**Geplaatst**: 27-03-23 17:39

Geplaatst: 27-03-23 17:39

fleurtjeuh schreef:
Ik wil vooral een dikke knuffel geven aan alle mensen in dit topic.
Of het nou is omdat je de keuze hebt gemaakt om contact af te breken met (een van) je ouders of omdat ze op een andere manier weggevallen zijn.
En alle andere mensen met andere redenen die het nodig hebben. Dit topic bewijst maar weer hoe veel er schuil kan gaan achter mensen en hun acties en hoe weinig daarvan te zien is.

Mijn biecht is dat ik vreselijk last heb van impostor syndroom.
Ik ben 'doorgegroeid' naar een baan waar ik geen opleiding of ervaring mee heb en moet het in 3 weken leren omdat mn voorganger weggaat.
Het bedrijf zal me niet voor niks hebben gevraagd, maar omg ik sta echt doodsangsten uit. Deze week is de laatste week dat mijn voorganger er is en daarna moet ik het allemaal alleen doen

Dat klinkt meer als gewone spanning voor een nieuwe functie met meer verantwoordelijkheden, of, als het echt doorslaat, als faalangst dan als impostor syndrome. Je geeft immers al aan dat je er geen opleiding of ervaring in hebt, en bij impostor syndrome is het juist een probleem dat iemand ergens prima gekwalificeerd voor kan zijn en ervaring in kan hebben.

**Geplaatst**: 28-03-23 18:58

Geplaatst: 28-03-23 18:58

Misschien voor sommige mensen hier interessant. Op 15 mei is de docu 'Puinhoop' te zien over een moeder met vrij heftige borderline. Hij zou eerder te zien zijn, maar is uitgesteld vanwege het overlijden van Wim de Bie.

https://www.2doc.nl/documentaires/2023/03/puinhoop.html

**Geplaatst**: 28-03-23 19:52

Geplaatst: 28-03-23 19:52

[***] schreef:
Misschien voor sommige mensen hier interessant. Op 15 mei is de docu 'Puinhoop' te zien over een moeder met vrij heftige borderline. Hij zou eerder te zien zijn, maar is uitgesteld vanwege het overlijden van Wim de Bie.

https://www.2doc.nl/documentaires/2023/03/puinhoop.html

Ik vindt hem vreselijk herkenbaar doordat ik in de psychiatrie heb gewerkt. Die wanhoop van die zoon en dan later de ontlading. Erg bijzonder om te zien aan kant van de familie. Wat een marteling voor beide partijen pff, dat hij het volhield bizar.

**Geplaatst**: 29-03-23 12:01

Geplaatst: 29-03-23 12:01

Hallo allemaal,

Ik wilde eerder een reactie geven, maar ik stelde deze steeds uit. Ik had het gevoel dat ik 'iedereen' een hart onder de riem moest steken in de vorm van een op elke user specifiek toegespitste reactie. En ik besef me dat ik dat niet kan. Niet omdat ik dat niet wil, maar omdat ik op sommige reacties/gebeurtenissen geen reactie weet te geven. Mijn eerste reactie was namelijk bij allen van jullie dat ik de jongere 'jij', de tiener-versie van jullie had willen redden. Dat ik kon voorkomen dat zulke nare dingen waren gebeurd. En dat kan ik niet.

Dat lijkt trouwens logischerwjs ook voort te komen uit mijn jeugd, mijn moeder moest constant gered worden - al was het maar door haar te ontzien en dat ik alle 'emotionele arbeid' moest verrichten in de relatie. Mijn moeder vind het het fijnste als ik me rondom haar als een dode vis gedraag.

Ik heb een obsessie/probleem met dat als iemand echt een probleem heeft ik die persoon wil gaan helpen/wil gaan redden. Terwijl die persoon wellicht helemaal niet gered/geholpen wil worden dan wel niet gered wil worden op de manier die ik voor ogen heb. Als iemand ook steeds alleen "haar verhaal kwijt wil" en dat ik dat aanmoet horen zonder dat ik oplossingen kan aandragen of iets mag terugzeggen, of iets mag DOEN behalve meelevende geluiden maken, dan vind ik dat dus ook heel lastig - en zulke mensen heb je ook. En die moet je ook in hun waarde laten.
Herkent iemand hier de behoefte om mensen anders dan je ouders te 'redden'/helpen? En hoe onderdrukken jullie deze neiging?

Ik lees hier dat meer mensen de behoefte hadden om voor hun ouder te zorgen dan wel deze te ontzien. Dat is dus erg herkenbaar. Zo 'blij' [***], dat je hun/je moeder niet financieel bent gaan helpen.

En dat vergeten van zaken is ook heel herkenbaar. Dan voelt het alsof je als kind een heel optionele factor in hun leven bent he? Alsof ze een lamp hebben uitgekozen en bij thuiskomst erachter kwamen dat hij niet mooi kleurt bij de bank, maar ja bonnetje kwijt, en geen zin om hem naar de kringloop te brengen ofzo, dus je negeert de lamp maar ...

Ik vond jouw verhaal ook heftig maralyn, dat je vader zichzelf zo belangrijk vindt dat het altijd om hem moet draaien... Alsof zijn kinderen gewoon een soort onbetaald publiek is met geen keuze dan hem aandacht geven. Ik begrijp goed dat je geen echte aandacht meer in hem steekt, maar ik begrijp dat de totale niet-erkenning pijn doet. Ik wou dat ik je een knuffel kon geven. Iedereen hier verdient een knuffel (indien gewenst natuurlijk).

Ik lees ook over mensen met i.t.t. mijzelf juist WEL een kinderwens. Zolang je aan zelfreflectie doet, weet waar je zwaktes liggen en indien nodig hulp zoekt, hoop ik vooral dat je kinderwens mag uitkomen. Ik geloof erin dat met hard werken je je slechte basis op zich ook wel kan 'overkomen'. (Ik denk niet dat ik het persoonlijk kan, maar bij mij speelt er nog veel meer mee.)

Sommige ouders klinken ook echt als emotionele vampiers.

Hoe voelen voor jullie de feestdagen nu; hoe vullen jullie die in?
En wat zeg je tegen de ouders van je nieuwe vriend of vriendin wanneer zij vragen naar jouw ouders?

In het kindvrij-topic had ik dit boek al benoemd - ik vind dat iedereen in Nederland het zou moeten lezen.; "Ongezien Opgegroeid" door Lindsay C. Gibson. In het Engels heet het "Adult Children of Emotionally Immature Parents". Ik kan iedereen hier aanraden om het te lezen. Je ontdekt meer over wat voor uitwerking zo'n ouder heeft op jou en hoe je ermee om kan gaan. Ik vond er superveel herkenning in.

Er is een nog niet vertaald vervolg (deels herhaling, deels nieuwe informatie door het uitdiepen van details, lastig te zeggen of het de moeite waarde is om ook het vervolg te kopen, ik heb het zelf nog niet uitgelezen) en na die twee boeken is een 'werkboek' verschenen dat ik ook niog niet heb gelezen.

Hieronder de samenvatting/blurb van bol.com in het Engels, want de Engelse omschrijving is concreter/doelgerichter dan de Nederlandse.

Are you one of the countless people who grew up with emotionally immature parents? If you suffer from this troubling parentchild dynamic, you may still recall painful moments from your childhood when your emotional needs were not met, when your feelings were dismissed, or when you took on adult levels of maturity in an effort to compensate for your parents behavior. And while you likely cultivated strengths such as self-reliance and independence along the way- strengths that have served you well as an adult-having to be the emotionally mature person in your relationship with your parent is confusing and even damaging. If you are ready to gain the insight you need to move on from feelings of loneliness and abandonment and find healthy ways to meet your own emotional needs, this book will help light the way. Youll discover the four main types of emotionally immature parents: *Emotional parents, who may vacillate between over-involvement and abandonment, leading to frightening instability and unpredictability * Driven parents, who are often compulsively busy and cant stop trying to perfect everything, including other people *Passive parents, who may have a laissez-faire mindset and avoid dealing with anything upsetting *Rejecting parents, who may withdraw from any relationship with their child, showing either detachment or anger as primary responses All emotionally immature parents have one defining characteristic in common, even if they differ in style-none of them puts their childs needs first. This book will show you that you are not to blame for your parents behavior. It also offers real skills for handling difficult family situations and moving on from the emotional wounds of your childhood. If you are ready to gain a greater understanding of both your parents and yourself, this book provides a much-needed guide.

Ik wil je trouwens als iemand die ook aan het Imposter-syndroom lijdt een hart onder de rem steken Fleurtjeuh. Ik vind je een kanjer dat je het wel gaat proberen en ik duim voor je. Je kunt het! Ze zouden je niet alleen laten werken als ze dachten dat je het niet aankon.

**Geplaatst**: 29-03-23 12:54

Geplaatst: 29-03-23 12:54

Gaby schreef:
Ik had het gevoel dat ik 'iedereen' een hart onder de riem moest steken in de vorm van een op elke user specifiek toegespitste reactie.

Helemaal logisch (heb ik ook), maar echt niet nodig. :knuffel:

Gaby schreef:
Ik heb een obsessie/probleem met dat als iemand echt een probleem heeft ik die persoon wil gaan helpen/wil gaan redden. Terwijl die persoon wellicht helemaal niet gered/geholpen wil worden dan wel niet gered wil worden op de manier die ik voor ogen heb. Als iemand ook steeds alleen "haar verhaal kwijt wil" en dat ik dat aanmoet horen zonder dat ik oplossingen kan aandragen of iets mag terugzeggen, of iets mag DOEN behalve meelevende geluiden maken, dan vind ik dat dus ook heel lastig - en zulke mensen heb je ook. En die moet je ook in hun waarde laten.
Herkent iemand hier de behoefte om mensen anders dan je ouders te 'redden'/helpen? En hoe onderdrukken jullie deze neiging?

Dit had ik dus ook heel erg ja. Als ik mensen zag worstelen of als ze bij me kwamen met een probleem dan wilde ik het uit hun handen grissen en oplossen. Beetje een jeugdtrauma denk ik. :))

Heel handig op mijn werk, minder handig met vriendschappen enzo. Mijn partner was dus ook één van de weinigen die me letterlijk zei dat hij niet op zoek was naar oplossingen, maar gewoon wilde ventileren. Ik heb mezelf dus maar een beetje aangeleerd om eerst de meelevende geluiden te doen en als er ruimte is te vragen of ze willen ventileren, of dat ze het waarderen als ik meedenk met een oplossing. Ik blijf het moeilijk vinden, maar ik besef me ook dat ik mensen beter kan helpen als ik ze help op een manier die ze kunnen waarderen. Ook al is dat alleen meeleven.

Gaby schreef:
En dat vergeten van zaken is ook heel herkenbaar. Dan voelt het alsof je als kind een heel optionele factor in hun leven bent he? Alsof ze een lamp hebben uitgekozen en bij thuiskomst erachter kwamen dat hij niet mooi kleurt bij de bank, maar ja bonnetje kwijt, en geen zin om hem naar de kringloop te brengen ofzo, dus je negeert de lamp maar ...

Dit blijf ik dus bizar vinden... Mijn loeder wilde dus héél graag kinderen. Ze heeft iets van 5 of 6 miskramen gehad en heeft iets van 8 jaar gedaan over haar kinderwens vervullen. Voor elke andere persoon op aarde vind ik dat vreselijk erg. Blijkbaar dacht ze heel graag dat ze kinderen wilde, maar haar visie op kinderen hebben was vooral een accessoire die haar niet uitgekomen dromen wat bijv. paardensport betreft waar kon maken en 'iemand die onvoorwaardelijk van je houdt' (haha, viel dat even tegen) in plaats van de wens om een persoontje op de wereld te zetten die je klaarstoomt om een goede, zelfstandige en vooral blije volwassene te worden. Toen ik uit huis ging had ik bijna letterlijk 0 sociale skills en het voelt als toeval en heel hard werken dat ik relatief goed terecht ben gekomen. Waar heb je dan kinderen voor genomen?! Het maakt me extra boos als ik de leuke en lieve mensen om me heen zie worstelen met hun onvervulde kinderwens, of mensen die stress ervaren van er alles aan doen om geen kinderen te krijgen juist omdat ze zichzelf niet geschikt vinden en tegengehouden worden door 'maar wat als je je bedenkt' enzo.

Gaby schreef:
Hoe voelen voor jullie de feestdagen nu; hoe vullen jullie die in?
En wat zeg je tegen de ouders van je nieuwe vriend of vriendin wanneer zij vragen naar jouw ouders?

Ik maak van de feestdagen mijn eigen feestje met mensen die ik heb uitgekozen (+ zusje en schoonouders, want die zijn wel leuk) $*\o/*$ . Voor mijn partner is het nu even gek, want zijn familie vraagt bijv. (logischerwijs) naar mijn familie en of mijn ouders er naar uitkijken om opa en oma te worden. Nou... dat worden ze niet. Hij laat het redelijk in het midden en dat vinden ze prima. Zijn ouders weten iets meer van mijn niet bestaande relatie met mijn ouders en met de uitleg dat het daar ook fysiek niet veilig is vinden ze het natuurlijk al snel niet gek dat ik hun aankomende kleinkind daar weghou.

Bedankt voor de leestip! Ik noteer 't. Momenteel lees ik hier veel:
https://www.reddit.com/r/raisedbynarcissists/ subreddit met eigen ervaringen
https://outofthefog.website/ website met veel informatie voor familieleden van mensen met een persoonlijkheidsstoornis + forum

**Geplaatst**: 29-03-23 13:31

Geplaatst: 29-03-23 13:31

Gaby schreef:
Hoe voelen voor jullie de feestdagen nu; hoe vullen jullie die in?
En wat zeg je tegen de ouders van je nieuwe vriend of vriendin wanneer zij vragen naar jouw ouders?

1. Gewoon met normale leuke dingen (pony's

) en schoonfamilie bezoeken. Ben niet zo'n feestdagen fan dus kan mijn reet roesten of we überhaupt iets "feestelijks" ondernemen.

2. Gewoon vertellen hoe het zit, ik maak er sowieso geen omslachtig raar verhaal van en iedereen mag weten dat ik als sinds mijn tienerjaren geen contact heb met mijn moeder omdat we elkaar niet zo mogen (als ze ernaar vragen uiteraard, het is niet alsof ik mensen er out of the blue ongevraagd mee overval

). Mijn schoonmoeder is ook een ervaringsdeskundige wat dat betreft dus van die kant 100% begrip gelukkig.

Ik miste nog wel een goed verhaal over het hele hoe en waarom ik in Nederland ben terechtgekomen, iets wat zeker in het begin er standaard bij hoorde. Het hele rijtje van oh wat spreek je goed Nederlands (thanks, but no, thanks), hoe oud was jij toen (op papier volwassen), wonen jouw ouders dan ook in Nederland (godzijdank niet zeg

), waarom dan...? (en dat gaat jou letterlijk niets aan Ingrid :evaw:

). Maar goed tegenwoordig ben ik ingeburgerd genoeg dat niemand het vraagt

en heb onlangs ook de leeftijd bereikt dat het niet meer zo gek is je ouders niet mee te slepen overal waar je heen gaat

**Geplaatst**: 29-03-23 14:58

Re: Wat heb jij vandaag op te biechten?

Geplaatst: 29-03-23 14:58

Oeh zo herkenbaar. Mijn moeder is voor 3 kinderen gegaan. Met alle 3 is het mis gegaan. Daarna wou ze maar adopteren of een pleeggezin zijn. Dat is uiteraard afgekeurd. En toen ze huis 52 was twijfelde ze nog om een kind te krijgen met haar nieuwe partner en eventueel haar sterilisatie om te keren. Ook 0,0 zelfreflectie. Alle problemen liggen bij haar kinderen en niet bij haar. Ze wil serieus terug opnieuw beginnen 8)7

Feestdagen vier ik liever niet dan wel.

**Geplaatst**: 26-04-23 21:40

Geplaatst: 26-04-23 21:40

Ik geniet veel te veel ervan dat het hier mooi weer is en in Nederland /Duitsland niet :Y)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-05-23 19:44

Geplaatst door de TopicStarter : 12-05-23 19:44

Janine1990 schreef:
Een iets vrolijkere biecht dan voor wie het nu nodig heeft en aangezien mijn vriendinnen helemaal gek van me worden

Ik denk dat 'de' collega ook wel interesse heeft.

Yo! Hoe gaat het met deze collega???

**Geplaatst**: 12-05-23 20:33

Geplaatst: 12-05-23 20:33

Jaaa we willen updates!

Ik heb mogelijk ook nog wel een biecht _O-

Zal mogelijk niet iedereen helemaal leuk vinden, maar ik vind t vooral heel grappig _O-

Ik heb +-1.5 jaar geleden een relatie gehad met een leuke vent, helaas is de relatie verbroken vanuit zijn kant omdat het mentaal slecht ging omdat zijn moeder was overleden. ( Wij hadden toen net een paar maanden een relatie). Maar goed, dus relatie verbroken en eigenlijk een goed 1.5 jaar niet met elkaar gesproken, mijn hart was echt gebroken omdat ik heel gek op m was.

Heb een relatie gehad met een jongen waar ik achteraf helemaal niet gelukkig in was en heb die zelf verbroken. Is een lang verhaal, maar voelde me dood ongelukkig uiteindelijk. Dit is nu denk ik +-3/4 weken terug?

2 dagen nadat deze relatie verbroken was kwam ik op mijn werk, jawel mijn ex van toentertijd tegen _O-

We waren beiden mogelijk licht in shock want we hadden elkaar niet verwacht hier.

Een beetje aan de praat geraakt nadat ik zag dat hij in mijn instagram stories aan t snuffelen was _O-

We hebben toch even afgesproken om te kletsen.

:')

Inmiddels zijn we erachter gekomen dat we toch elkaar enorm gemist hebben al die tijd en heeft hij 100 x sorry gezegd omdat hij zichzelf voor z'n kop kon slaan dat hij t uitgemaakt heeft.

Zijn familie weet inmiddels van ons, en is heel blij omdat we best wel heel gek met elkaar waren, zeker tijdens de periode van het overlijden.

Mijn familie weet alleen dat ik weer contact heb, maar niet wat dat precies inhoudt.

En hij kookt voor me jongens, hij belt als ik klaar ben met werk of ik nog moet eten en als ik dan daar kom, is t eten klaar

Voel me net weer een verliefde puber en het is vreselijk _O-

**Geplaatst**: 12-05-23 20:56

Re: Wat heb jij vandaag op te biechten?

Geplaatst: 12-05-23 20:56

Hartstikke leuk en lekker van genieten!

**Geplaatst**: 12-05-23 21:49

Geplaatst: 12-05-23 21:49

Net super gezellig mijn collega’s op visite gehad, omdat ik onlangs verhuisd ben. Was oprecht heel gezellig, alleen moesten ze op tijd naar huis omdat de meeste morgen al vroeg moeten werken. Had chips en wijn in huis gehaald, wat niet open is geweest. 3 x raden wie er lekker op de bank ligt met een zak chips en een glaasje wijn.. Best vervelend vind ik dit :')

**Geplaatst**: 13-05-23 07:35

Geplaatst: 13-05-23 07:35

Ik heb ook iets op te biechten. Ik heb in een spontane, niet over nagedachte opwelling een haflinger gekocht die ik nog nooit heb gezien. Ik heb haar naam maar gevraagd, ze schijnt ook een goede afstamming te hebben

ik weet niets van haflingers ik fok warmbloed paarden. Ik ga haar zo ophalen....

**Geplaatst**: 13-05-23 07:36

Re: Wat heb jij vandaag op te biechten?

Geplaatst: 13-05-23 07:36

Haflingers gaan fokken naast de warmbloeden!

**Geplaatst**: 13-05-23 07:42

Geplaatst: 13-05-23 07:42

MyWishMax schreef:
Haflingers gaan fokken naast de warmbloeden!

Wie weet $*\o/*$

**Geplaatst**: 13-05-23 07:55

Re: Wat heb jij vandaag op te biechten?

Geplaatst: 13-05-23 07:55

Ik ben heel benieuwd naar het verhaal hierachter

**Geplaatst**: 13-05-23 07:56

Geplaatst: 13-05-23 07:56

Een Haflinger? Waarom dat?
Ben je van je vlekkengeloof afgevallen?