Geplaatst Het is allemaal een beetje onwerkelijk, maar het is echt zo. Ik heb iemand leven gered.
Het klinkt gek als ik het zo zeg. Maar ik hoop dat het je nieuwschrierig maakt, en het even leest.
Graag vertel ik even mijn verhaal.
Op mijn 18e had ik mij aangemeld voor beenmergdonor. Er werd wat DNA afgenomen, ik werd in het bestand opgeslagen, en toen gebeurde er ruim anderhalf jaar niks.
Totdat ik benaderd werd dat er een match met mij was gevonden en of ik nog bereid was om beenmerg af te staan. Uiteraard was ik hiertoe bereidt.
Na veel gesprekken gehad, medische keuring, papieren ondertekend en ook nog zelfstandig spuiten toegediend om te zorgen dat het aantal stamcellen in mijn beenmerg toe nam, was het dan zover.
Ik werd onder volledige narcose gebracht en ze hadden beenmerg afgenomen.
Deze foto had ik op facebook gezet, met deze tekst:
Deze week heeft de beenmergtransplantatie al plaatsgevonden. De pijn en de ongemakken is niets vergeleken met het gevoel van dankbaarheid wat je terugkrijgt, maar vooral dat de leukemie patient weer een kans van genezing heeft gekregen. Ik kan nu zelfs al weer wat langer lopen met krukken, ik hoop dat hij/zij dat over een jaar ook kan! Heel erg bedankt voor alle lieve appjes en bloemetjes, ik sta 100% achter mijn beslissing.
Die weken erna moest ik elke dag aan die persoon denken, ik had geen flauw idee wie die gene was, waar hij/zij vandaan kwam.
Een paar weken later kreeg ik informatie dat de beenmerg was aangeslagen!
Nu is het zo met de privacy dat ik nooit te weten kan komen wie het is geweest, ik mag diegene 1 brief sturen en diegene mij, maar op zijn vroegst pas na een half jaar.
Ik was de laatste tijd zo druk, dat ik het een beetje was vergeten. Totdat er gisteren bij mij op de mat een brief lag.
Ik deel de brief graag, het is maar een klein stukje uit de hele brief, ik heb hem vertaald uit het engels.
Sommige stukjes heb ik eruit gehaald, omdat het voor mij een speciale brief is, en ik hou graag iets voor mij zelf.
Lieve lieve donor,
Het allerliefste zou ik je zelf persoonlijk willen omhelzen, maar helaas door privacy wetten mag dat niet, ik mag je zelf niet eens een foto sturen of mijn volledige naam gebruiken. Hoogstwaarschijnlijk wordt deze brief ook wat aangepast, omdat ze informatie eruit halen.
Ik ben 21 jaar en woon in Canada. Naast mijn studie genoot ik volop van mijn leven, naast veel sporten, was ik ook vrijwilliger bij een opvanghuis voor daklozen. Mijn wereld stortte in toen ik te horen kreeg dat ik leukemie had, mijn familie was ook getest, maar die kwam niet overeen, ik had alleen enig kans op overleven als er optijd een donor zou zijn gevonden.
Ik lag in het ziekenhuis, met mijn vriend, ouders en broertje naast mij, toen de arts binnenkwam met het nieuws dat er een donor was gevonden. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest. De emotie die toen heerste was onbeschrijfelijk.
"""""
Ik weet helemaal niks van jou, alleen dat je een bijzonder groot en gouden hart hebt, en verschrikkelijk moedig bent, wat jij gedaan hebt voor een onbekend persoon is niet in woorden uit te drukken hoe dankbaar ik je ben.
Alle belangrijke mijlpalen in mijn leven heb ik te danken aan jou, als ik af ga studeren, ga trouwen, als ik later mijn eerste kind krijg en later misschien zelfs kleinkinderen. Ik blijf je tot het einde ontzettend dankbaar. Die emotie die ik nu heb is in niks uit te drukken, het minst wat ik voor je kan doen is elke dag voor je bidden en hopen dat jij net zo gelukkig bent als ik nu ben. Mijn ziekte heeft voor mij mijn ogen geopend, ik beloof je dat ik elke dag zal leven alsof het mijn laaste dag zal zijn.
Het moment dat jouw stamcellen aan mij werden toegediend was de hele familie erbij, ik zat continu aan jou te denken. Je voelt aan als familie, mijn beste vriend/vriendin, en toch ken ik je niet, en zal ik je nooit leren kennen.
Ik hoop van jou een brief terug te krijgen, met daarin heel veel informatie over jezelf, wat je hobby's zijn, waar je vandaan komt, of je kinderen hebt, een vriend of getrouwd bent of dat je net zoals ik nog aan het studeren bent. Je humor, de dingen waar jij emotioneel van wordt, wat je doelen zijn in je leven. Maar vooral jouw motief om een onbekend persoon te helpen met zoiets moois en groots, iets wat niet veel anderen zullen doen.
Ik wil mij graag een persoon kunnen inbeelden waaraan ik mijn leven nu te danken heb.
Ik ben nu bezig met herstellen, elke dag denk ik even aan jou, en bid ik voor jou.
Ook al ken ik je niet, je bent de meest belangrijkste persoon voor mij geworden, en ik denk een voorbeeld voor velen anderen.
Ik weet zeker dat ik je ooit in de hemel tegen kom, god brengt ons ooit bij elkaar, daar ben ik van overtuigd.
Met heel veel liefde, ook namens mijn familie en vrienden,
Ik hoop dat dit verhaal iets met je heeft gedaan, en misschien dat ik zelfs mensen heb kunnen aansporen om hetzelfde te doen. Vragen mag uiteraard altijd.
Liefs,
