Geplaatst Ik startte 2022 met het heerlijke vooruitzicht dat ik een rijbak zou krijgen waar ik eindelijk veilig en vrij zou kunnen gaan trainen met mijn Irish Cob Callas (10 jaar), na 7 jaar tobben met haar schrikkerigheid.
De schrikkerigheid heeft voor diverse heftige ongelukken geleid en we hebben gewoon pech gehad in veel opzichten. Karma was ons niet goed gezind. (Maar daarover, zie mijn volgtopic in mijn avatar) Maar al deze pech was voorbij. We waren verhuisd. Nieuwe omgeving, minder indrukken, veel land. We gingen weer opbouwen. Eindelijk. Ik was zo hoopvol.
Callas is een geweldig supernieuwsgierig, intelligent paard. Enorm voorwaarts, veel temperament voor een Irish. Meedenken, extrovert, een clown. Een geweldig dier. Once in a lifetime. Maar haar probleem is schrikken. En ze schrik zooo heftig dat het voor mij niet uit te zitten is.
Maar begin dit jaar na een jaar in het nieuwe huis, een veiligere omgeving, ging het steeds iets beter, na een neerwaartse spiraal waarin we telkens moesten beknibbelen op dingen die we al bereikt hadden. We konden wat trainen rond het huis dat Callas veilig vond. Nageven, zijgangen, (voor een tinker!) Dus 2022 begon erg hoopvol!
Hier een foto van januari waar niets aan de hand was. (De foto's zijn geknipt uit filmpjes.)
In februari ging ik meer neerwaarts rijden en dat pakte ze weer goed op zoals voorheen
Half februari gingen we zelfs sprongetjes maken en Callas had er lol in! En ik ook!
Begin maart was ze niet rad en vrij snel erna gewoonweg kreupel rechtsom waarbij ze haar hoofd echt omhoog gooide op RV. Binnen een dag zo erg kreupel, dat het door mijn hart sneed.
Dierenarts 1 erbij en die constateerde dat het uit LA kwam. Been geschoren, foto's/echo's niets te zien, eigenlijk was alles goed met dat been. Maar de d.a. hield vol dat het dat been moest zijn. Ik was ervan overtuigd dat het RV moest zijn. Maar na 3 uur zich te hebben geconcentreerd op LA wilde ze RV niet meer onder de loep nemen en had zgn een afspraak elders. Ik kreeg een zalfje om op LA te smeren.
Na een weekend nadenken, heb ik een 2nd opinion aangevraagd bij een grote d.a.-praktijk. Ze waren meteen overtuigd dat het RV was. Maar dachten gelukkig alleen aan een hoefzweer. Dus ingepakt in waterdichte schoen/verband met natte zwachtels. Bloed wees echter geen ontsteking qua hoefzweer uit. Na weer 10 dagen weer echo's en foto's laten maken maar dan nu van RV door de 2e d.a. Het bleek dat haar pees samen met een stukje sesambeentje was afgescheurd!
De bovenste foto is de echo. De twee witte 'stippen' horen op 1 horizontale lijn te zitten. Op de onderste röntgen zie je dat er botwoekering is ontstaan.
Prognose: nul. De 2e d.a. zei zet haar maar een half jaar op rust. Het is niet operabel. Maar mogelijk herstelt het zelf. Nog een derde d.a. ingeschakeld die zei, zet haar maar een jaar weg, ga haar maar als fokmerrie gebruiken. Wie weet herstelt het. We zijn nu 9 maanden verder en het is soms iets beter, maar de kreupelheid blijft en het gaat niet meer weg. Dat was mij in mei al duidelijk.
Mijn wereld stortte in. Ik had zoveel plannen. Het ging zoveel beter in dit nieuwe huis, nieuwe omgeving deed haar goed, maar vooral haar pijn sneed door mijn hart. Was het eerlijk om haar zoveel pijn te laten hebben? zou ik haar een zenuwsnede laten geven? Moest ik haar in laten slapen? De 3 d.a. en mijn omgeving verklaarde me voor gek. Ze liep niet op 3 benen, of zo. En zo is het nu nog. Ze loopt erg kreupel vaak, zichtbaar zelfs voor leken, maar ze is haar vrolijke ondeugende zelf, dus ze maait ons gras.
In juni heb ik de beslissing genomen naar een ander koudbloedje erbij te gaan kijken om op te rijden en om een kudde te gaan vormen, want mijn kudde bestond nog maar uit 2 nadat eervorig jaar mijn hartje en shet Shadow binnen een paar dagen was overleden aan het voor mijn d.a. onbekende luchtzakmycose.
Mijn hart ging uit naar een Comtois. Een zoektocht door heel Frankrijk volgde met dagen achter het stuur en overnachtingen in hotels en bij vrienden. Ook nog wat volbloedjes, dravers en barokke tuigpaarden geprobeerd. Dat was het allemaal niet. Ik was meteen verliefd op Ilan een vierjarige comtois, maar die bleek al blind aan een oog en het andere was ook aangestoken. Zo ontzettend jammer maar ik durfde het niet aan.
Half bokt hielp mee zoeken en uiteindelijk viel mijn oog op een comtoismerrie...
...met errug korte benen. Een soort teckelcomtois. Al oud, 18 jaar, ging weg voor zelfs onder de slachtprijs, maar absoluut alleen naar een goed tehuis. Je moest solliciteren om haar te mogen bezichtigen. Mijn sollicitatie was kennelijk niet goed genoeg, want ik werd niet uitgenodigd. Weken gingen voorbij en ineens tipte iemand van bokt me dat de advertentie was aangepast, met een heel verhaal van de verkoper wat voor soort nieuwe baas ze NIET zocht. Ik heb een tweede sollicitatie ingediend en werd gebeld. Ik stond ineens bovenaan haar lijst en eigenlijk was er niemand geweest die haar merrie kon bieden wat ik kon bieden. En zo kwam Prisca onze tweekoppige kudde aanvullen.
Nu is 3 geen fijn getal vind ik, dus zocht ik alle opvangs af om een vriendje voor mijn minishetmerrie Poupette te vinden en dat werd Quarbonne, een 19 jarig ruintje uit Parijs van een manege die door de covid failliet was gegaan. Bij aankomst hier bleek het geen shet maar waarschijnlijk een dartmoor van 1.25m. Dat was een moeilijke tegenvaller. Wat te doen, hem terug sturen? Ik had gevraagd om een (mini)shet, toch? Maar teruglezende zag ik dat ik had gevraagd om een maatje voor mijn mini. Dat had ook een shire kunnen zijn... Afijn dit was de voorstelfoto van Quarbonne van het asiel.
Hij bleek een draak met een hoofdletter D en eigenlijk onhandelbaar, liep niet mee aan het halster en liet zich niet in een box zetten, hij klom letterlijk uit zijn box, hij joeg op de merries, dreef ze in het nauw, sloeg naar ze. Maar goed, hij is gebleven, want terug naar de opvang was geen optie. En het was te vroeg om meteen te oordelen. Alhoewel...
Meneer bleek ook onder de luizen te zitten en binnen no time was de hele kudde aangestoken. Maanden heb ik gestreden met van allerlei producten en uiteindelijk besloten Quarbonne en Poupette kaal te scheren. Het is nog steeds niet helemaal weg, maar wel een stuk beter en ik blijf iedere week behandelen.
Maar afijn, we hadden nu een 'echte' kudde van 4 pony's. Poupette merrie minishet 22 jaar. Callas merrie Irish 10 jaar. Quarbonne ruin 19 jaar en Prisca merrie Comtois 18 jaar. En nu een half jaar later na zijn komst is alles een stuk beter. Aan de hand meelopen, alleen kan nog steeds niet, in de groep meelopen gaat 9 van de 10 keer al goed, laten we het zo maar zeggen.
Prisca is een erg lief paard voor mensen. Voor paarden wat minder, heeft erge voernijd en mept naar believen als er een paard te dicht achter haar staat, ook in situaties waar er geen sprake is van voer. Ik heb la grande dame 2 maanden op proef mogen hebben, waarvan ik de eerste zes weken genomen heb om zonder OHZ kennis met haar te maken en haar te laten wennen aan hier en haar nieuwe kudde. Ik had haar terug kunnen geven op het trappen, maar ik zocht een paard om een paar keer per week (stap)ritjes op te kunnen maken en ze is wel een cool paard dat niet schrikt van haar eigen schaduw. En hoewel reeën erg spannend zijn als ze wegschieten, kan ik het verschieten van haar uitzitten. Zeker toen ik een boomloos zadel gebaseerd op de Portugese zadels kocht.
Wat probleempjes die we wel meteen moesten aanpakken, Prisca moest afvallen. Ze was ver over de 625 kilo (het meetlint kon het niet aan) en 550 kilo zou beter zijn, zeker voor haar artrose-achtervoetjes. Maar ze had ook chronische diarree veroorzaakt door lyme volgens de vorige eigenaar. Ik moest op drie punten gaan aanpakken. Afvallen, diarree oplossen en conditie opbouwen (om af te vallen). De diarree bleek niet veroorzaakt door lyme en drie wormkuren binnen twee maanden gaven haar weer mooie keutels.
We maakten fijne ritjes en bouwden steeds meer conditie op.
Ik reed zelfs zonder veiligheidsvest, zonder zadel en zonder bit!
Maar... de wormen hebben wel de aanzet gegeven voor maagzweren en het lijnen dat ik haar oplegde heeft daar ook niet mee geholpen. Dus het einde van 2022 heeft een (maag)zuur staartje. Ik rijd Prisca nu alleen op dagen dat ze goed lijkt en weinig fleemt en ik doe geen galop of draf waarbij het maagzuur tegen haar maagwand klotst. Ondertussen staat ze op maagzuurremmers en ik hoop op het beste en dat 2023 eens een zorgeloos paardenjaar kan worden. Ik sluit af met een foto van 'de kudde' en wens iedereen een voorspoedig paarden-2023.
Wat je zegt over de kuddes ben ik het helemaal met je eens. En het jaar loopt inderdaad niet helemaal lekker. Maar gelukkig heb ik nog genoeg hoogtepunten. En ik heb lekker met Boinair kunnen rijden en springen. Fijne jaarwisseling Monique!!