Geplaatst Want dat mag ik het wel noemen inmiddels 
In oktober 2021 kreeg ik de kans om een paardje over te nemen. En dit was niet zomaar een paard! Een paard dat gefokt was door mijn moeder, bij ons was tot ze 5 was en een paard waar ik stiekem altijd al verliefd op was geweest als jong klein penny meisje! Die kans kon ik natuurlijk niet laten schieten! Helaas was de reden dat ze met weg ging van haar vorige plek, een blessure. 21 Oktober 2021 was de dag dat onze lieve Tettemuis weer terug naar huis kwam! Een week later nam ik haar al mee voor een Dry-Needle behandeling om te kijken hoe en wat met haar blessure en of ze verder nog last had van haar lichaam. Hier kwam uit dat het gigantische litteken wat ze gekregen had toen ze 2 jaar oud was, voor de kreupelheid zorgde. We moesten haar gaan longeren en masseren om dat litteken losser te maken. Na enkele weken liep ze weer rad en kon ik opzoek naar een zadel zodat we samen konden rijden. Voordat ik dat gedaan heb, heb ik haar meegenomen naar de kliniek om haar SI gewricht te controleren. Daar zou ze namelijk artrose hebben en ze was ook erg stijf daar. Voordat ik haar ging belasten wilde ik zeker weten dat ze het aankon. Gelukkig kwam er daar uit dat ze geen artrose had maar alleen dat het gewricht niet helemaal 100% was. De dierenarts gaf ons groenlicht om haar gewoon aan het werk te zetten. Hij raadde het zelfs aan om haar aan het werk te zetten zodat ze wat soepeler zou worden.
In december was het dan zo ver! Mijn eerste ritje op Tet! Mijn houding is hier wat raar omdat ik nogal emotioneel was en haar hier net klopjes op de hals aan het geven was!
Het rijden hebben we rustig opgepakt, ten eerste omdat Tet natuurlijk in revalidatie was en alle tijd kreeg die ze nodig had, ten tweede omdat ik zelf nogal onzeker was tijdens paardrijden en het mij meer ging om vertrouwen te krijgen dan om serieus hard te werken.
Hier een foto van januari tijdens het rijden. Ik begon steeds meer vertrouwen te krijgen en Tet en ik begonnen elkaar een beetje te leren kennen onder het zadel!
De maanden die volgden waren eigenlijk niet zo heel erg spannend, we hebben het rijden gewoon rustig opgebouwd en kregen er beiden veel meer plezier in. Wel kreeg Tet buikpijn, vooral als je je hand legde op de flanken reageerde ze heftig. Dit schoven wij op wat settelen en misschien wat stress.
Het idee om haar te dekken was ontstaan en zodoende gingen wij begin april bij de eerste tekenen die leken op hengstigheid naar de dierenarts om haar te scannen. Hier kwam echter niet zo heel erg goed nieuws uit. De dierenarts had een vermoeden dat ze een tumor op haar eierstok had. Ik had haar een week na de scan meegenomen naar een kliniek waar ik meer vertrouwen in heb, en die bevestigde de vermoedens. Tet had een tumor op haar eierstok van het formaat van een kleine volleybal. Flink schrikken dus! Een weekje later konden we haar brengen voor de operatie. Voordat we haar weg brachten hadden we even een fotoshoot gedaan omdat ik nog niet zo veel goede foto's van haar had
Mijn knappe vriendinnetje
22 april werd ze geopereerd en hebben ze de eierstok met tumor verwijderd. 25 april konden we haar ophalen en mocht ze weer naar huis! Ik vond het zelf nogal spannend, ze had een best groot litteken en ineens was het onze verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat alles goed ging... Gelukkig was het aan Tet duidelijk te zien dat ze zich thuis beter voelde, dat stelde mij enorm gerust!
Ook kreeg ze thuis enorm veel steun van haar grote vriendinnetje
De revalidatie na de operatie was zwaarder dan ik verwacht had. Haar lichaam had een flinke klap gehad en pas in augustus merkten we aan haar dat ze weer fitter en blijer was. Maar ze kreeg de tijd! Enige wat op onze bucketlist stond was genieten! In Augustus gingen mijn ouders op vakantie en had ik het rijk voor mij alleen! Leuk! Lekker veel tijd spenderen met de paarden, lekker rijden met Tet en Pedro! Of niet... De dag dat mijn ouders vertrokken, haalde ik Tet kreupel uit de stal... Gelukkig stond die dag net de hoefsmid op de planning en het vermoeden was dat ze een hoefzweer had. Advies was om te weken in biotex. Alleen bleek dus dat madam het helemaal niet acceptabel vond dat ze met haar voetje in een emmer moest staan... En nu? Ik had niemand die ik zo kon vragen om even twee keer per dag Tet vast te houden en ik wilde haar niet vastzetten omdat ik bang was dat ze dan ging hangen. Gelukkig kwam Marjan (MarjanB op bokt) met de gouden tip! Luiers!! Dus mevrouw liep hele dagen rond met een luier om haar voet!
Ondertussen kon ik gewoon blijven rijden maar dan op lieve Pedro!
Precies toen mijn ouders terugkwamen van vakantie liep Tet weer goed (typisch ) Nadat ze nog een extra weekje vrij heeft gehad, hebben we het werken weer opgepakt!
De schaapjes van de buren snapten niet dat er een mens op een paard zat dus die kwamen geregeld meekijken.
Tet haar vriendinnetje Missy hebben we bij onze trainster neergezet. Hier was Missy het meeste op haar plek en bloeide ze enorm op! Alleen stond Tet nu helaas wel weer alleen omdat Pedro zeer laat gecastreerd is en absoluut niet met andere paarden kan. Mijn moeder was langzaam opzoek naar een paardje voor erbij omdat het wel duidelijk was dat Missy niet haar type paard was. Via onze hoefsmid hadden we al snel een nieuw paard gevonden en ze werd nog eens goedgekeurd ook! Dus eind oktober kwam onze nieuwe aanwinst naar huis!
Onze nieuwe aanwinst is Kayin, een 7 jarige merrie van Glamourdale x Jazz. De verwachting is dat moeders dan met Kayin en Pedro kan starten in de paradressuur! Nu start ze nog met Pedro en krijgt Kayin de tijd die ze nodig heeft om te wennen en bespiering op te bouwen.
Het rijden met Tet ging steeds beter en beter! Zelfs de galop die ik enorm eng vond, ging enorm goed! Het idee om me in te schrijven voor een klein B proefje begon steeds serieuzer te worden! Ook hadden we onze tweede echte les op de planning staan! Helaas werd ze midden november ineens weer kreupel, precies hetzelfde beeld als in augustus. Dus we gingen weer weken met luiers in de hoop dat het een hoefzweer was. Echter bleef ze wel heel lang kreupel.. Hoefsmid was geweest en kon niks vinden. De huis in haar kootholte werd roder en roder en het bleek dat ze last had van pastern dermatitis vasculitis... Gelukkig herkende een vriendin dit meteen en kregen we een zalfje om het te behandelen. Inmiddels gaat het weer iets beter maar loopt ze nog steeds niet helemaal goed en is de huid nog erg roze. Ze gaat de tijd krijgen om hiervan bij te komen en hopelijk is ze snel weer de oude!
Op naar een 2023 waarin we hopelijk wat minder pech hebben en gewoon lekker genieten met onze lieve paarden
In oktober 2021 kreeg ik de kans om een paardje over te nemen. En dit was niet zomaar een paard! Een paard dat gefokt was door mijn moeder, bij ons was tot ze 5 was en een paard waar ik stiekem altijd al verliefd op was geweest als jong klein penny meisje! Die kans kon ik natuurlijk niet laten schieten! Helaas was de reden dat ze met weg ging van haar vorige plek, een blessure. 21 Oktober 2021 was de dag dat onze lieve Tettemuis weer terug naar huis kwam! Een week later nam ik haar al mee voor een Dry-Needle behandeling om te kijken hoe en wat met haar blessure en of ze verder nog last had van haar lichaam. Hier kwam uit dat het gigantische litteken wat ze gekregen had toen ze 2 jaar oud was, voor de kreupelheid zorgde. We moesten haar gaan longeren en masseren om dat litteken losser te maken. Na enkele weken liep ze weer rad en kon ik opzoek naar een zadel zodat we samen konden rijden. Voordat ik dat gedaan heb, heb ik haar meegenomen naar de kliniek om haar SI gewricht te controleren. Daar zou ze namelijk artrose hebben en ze was ook erg stijf daar. Voordat ik haar ging belasten wilde ik zeker weten dat ze het aankon. Gelukkig kwam er daar uit dat ze geen artrose had maar alleen dat het gewricht niet helemaal 100% was. De dierenarts gaf ons groenlicht om haar gewoon aan het werk te zetten. Hij raadde het zelfs aan om haar aan het werk te zetten zodat ze wat soepeler zou worden.
In december was het dan zo ver! Mijn eerste ritje op Tet! Mijn houding is hier wat raar omdat ik nogal emotioneel was en haar hier net klopjes op de hals aan het geven was!
Het rijden hebben we rustig opgepakt, ten eerste omdat Tet natuurlijk in revalidatie was en alle tijd kreeg die ze nodig had, ten tweede omdat ik zelf nogal onzeker was tijdens paardrijden en het mij meer ging om vertrouwen te krijgen dan om serieus hard te werken.
Hier een foto van januari tijdens het rijden. Ik begon steeds meer vertrouwen te krijgen en Tet en ik begonnen elkaar een beetje te leren kennen onder het zadel!
De maanden die volgden waren eigenlijk niet zo heel erg spannend, we hebben het rijden gewoon rustig opgebouwd en kregen er beiden veel meer plezier in. Wel kreeg Tet buikpijn, vooral als je je hand legde op de flanken reageerde ze heftig. Dit schoven wij op wat settelen en misschien wat stress.
Het idee om haar te dekken was ontstaan en zodoende gingen wij begin april bij de eerste tekenen die leken op hengstigheid naar de dierenarts om haar te scannen. Hier kwam echter niet zo heel erg goed nieuws uit. De dierenarts had een vermoeden dat ze een tumor op haar eierstok had. Ik had haar een week na de scan meegenomen naar een kliniek waar ik meer vertrouwen in heb, en die bevestigde de vermoedens. Tet had een tumor op haar eierstok van het formaat van een kleine volleybal. Flink schrikken dus! Een weekje later konden we haar brengen voor de operatie. Voordat we haar weg brachten hadden we even een fotoshoot gedaan omdat ik nog niet zo veel goede foto's van haar had
Mijn knappe vriendinnetje
22 april werd ze geopereerd en hebben ze de eierstok met tumor verwijderd. 25 april konden we haar ophalen en mocht ze weer naar huis! Ik vond het zelf nogal spannend, ze had een best groot litteken en ineens was het onze verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat alles goed ging... Gelukkig was het aan Tet duidelijk te zien dat ze zich thuis beter voelde, dat stelde mij enorm gerust!
Ook kreeg ze thuis enorm veel steun van haar grote vriendinnetje
De revalidatie na de operatie was zwaarder dan ik verwacht had. Haar lichaam had een flinke klap gehad en pas in augustus merkten we aan haar dat ze weer fitter en blijer was. Maar ze kreeg de tijd! Enige wat op onze bucketlist stond was genieten! In Augustus gingen mijn ouders op vakantie en had ik het rijk voor mij alleen! Leuk! Lekker veel tijd spenderen met de paarden, lekker rijden met Tet en Pedro! Of niet... De dag dat mijn ouders vertrokken, haalde ik Tet kreupel uit de stal... Gelukkig stond die dag net de hoefsmid op de planning en het vermoeden was dat ze een hoefzweer had. Advies was om te weken in biotex. Alleen bleek dus dat madam het helemaal niet acceptabel vond dat ze met haar voetje in een emmer moest staan... En nu? Ik had niemand die ik zo kon vragen om even twee keer per dag Tet vast te houden en ik wilde haar niet vastzetten omdat ik bang was dat ze dan ging hangen. Gelukkig kwam Marjan (MarjanB op bokt) met de gouden tip! Luiers!! Dus mevrouw liep hele dagen rond met een luier om haar voet!
Ondertussen kon ik gewoon blijven rijden maar dan op lieve Pedro!
Precies toen mijn ouders terugkwamen van vakantie liep Tet weer goed (typisch
) Nadat ze nog een extra weekje vrij heeft gehad, hebben we het werken weer opgepakt! De schaapjes van de buren snapten niet dat er een mens op een paard zat dus die kwamen geregeld meekijken.
Tet haar vriendinnetje Missy hebben we bij onze trainster neergezet. Hier was Missy het meeste op haar plek en bloeide ze enorm op! Alleen stond Tet nu helaas wel weer alleen omdat Pedro zeer laat gecastreerd is en absoluut niet met andere paarden kan. Mijn moeder was langzaam opzoek naar een paardje voor erbij omdat het wel duidelijk was dat Missy niet haar type paard was. Via onze hoefsmid hadden we al snel een nieuw paard gevonden en ze werd nog eens goedgekeurd ook! Dus eind oktober kwam onze nieuwe aanwinst naar huis!
Onze nieuwe aanwinst is Kayin, een 7 jarige merrie van Glamourdale x Jazz. De verwachting is dat moeders dan met Kayin en Pedro kan starten in de paradressuur! Nu start ze nog met Pedro en krijgt Kayin de tijd die ze nodig heeft om te wennen en bespiering op te bouwen.
Het rijden met Tet ging steeds beter en beter! Zelfs de galop die ik enorm eng vond, ging enorm goed! Het idee om me in te schrijven voor een klein B proefje begon steeds serieuzer te worden! Ook hadden we onze tweede echte les op de planning staan! Helaas werd ze midden november ineens weer kreupel, precies hetzelfde beeld als in augustus. Dus we gingen weer weken met luiers in de hoop dat het een hoefzweer was. Echter bleef ze wel heel lang kreupel.. Hoefsmid was geweest en kon niks vinden. De huis in haar kootholte werd roder en roder en het bleek dat ze last had van pastern dermatitis vasculitis... Gelukkig herkende een vriendin dit meteen en kregen we een zalfje om het te behandelen. Inmiddels gaat het weer iets beter maar loopt ze nog steeds niet helemaal goed en is de huid nog erg roze. Ze gaat de tijd krijgen om hiervan bij te komen en hopelijk is ze snel weer de oude!
Op naar een 2023 waarin we hopelijk wat minder pech hebben en gewoon lekker genieten met onze lieve paarden
