Voor het derde jaar op rij was ik aanwezig met mijn Lusitano Santi. Het was weer een fantastisch weekend! De nadruk lag dit jaar op sparren, dus vriendschappelijke gevechtjes met zwaard te paard.
Disclaimer: yup, ik heb een zwaar geval van Resting Bitch Face.
De basis van het schermen te paard is natuurlijk dressuur. Met name de galopappuyementen, galoppirouette, vliegende wissels en terre-a-terre zijn belangrijk, aangezien deze je helpen om de schermafstand te reguleren en snel te wenden. Ik heb een nogal energiek paard, dus ik maak ook veel gebruik van de piaffe om energie te reguleren.
Naast het daadwerkelijke vechten hebben wij dus ook veel 'gewoon getraind'. In de bak...
Maar ook op wat de wat meer pittoreske plekken in de mooie omgeving.
Bij het sparren werken we met nylon wasters (oefenzwaarden) voor de veiligheid. Daarnaast worden schermmaskers gedragen en soms ook handschoenen. De paarden dragen geen protectie aangezien het paard raken niet toegestaan is en ook niet getolereerd wordt.
Mijn paard is enerzijds heel geschikt voor dit werk omdat hij klein en zeer wendbaar is. Helaas voor mij is hij wel een beetje laf.
Hij laat zich gemakkelijk intimideren door andere paarden, vooral als ze groter zijn dan hij. Soms is het dus lastig om tot een afstand te komen waarin ik echt een goede slag kan geven. Maar hij doet het al veel beter dan voorgaande jaren en is enorm enthousiast, dus hopelijk volgend jaar weer een stapje dapperder. 
Ik heb de neiging om een beetje slordig te zitten (en mezelf in honderd bochten te wringen tijdens het daadwerkelijk sparren
). Om mezelf eraan te herinneren rechtop te blijven en mijn schouders genoeg te draaien, leg ik voor de aanval het zwaard op mijn andere schouder. Ik betrap mezelf er vaak op dat ik dit doe, wat niet handig is:
Hoe dichter je het zwaard bij je lichaam houdt, hoe moeilijker het voor je tegenstander is om in te schatten op welke manier je gaat slaan en hoe moeilijker je slagen dus te blokken zijn. Maar het is erg verleidelijk om het te gebruiken als een soort aanwijsstok om je paard richting te geven.
Wat Santi heel goed kan is acceleren, dat komt goed van pas als je achterna gezeten wordt.
En als je dan wel dicht genoeg bij elkaar zit, is het een kwestie van aanvallen en pareren en proberen rijkunstig voordeel te behalen. De meeste ruiters doen vrijwel alles in galop, waardoor je snel en wendbaar bent maar elkaar ook vrij snel passeert. Je kunt dus vaak maar twee a drie slagen uitwisselen
En bij vriendschappelijk sparren is hoffelijkheid belangrijk, dus je probeert rekening met elkaar te houden en schud elkaar natuurlijk vriendelijk de hand na een match.
En na afloop natuurlijk nog even lekker een rondje uitstappen door het dorp.
Oh ja, dat flosje aan de singel is een shoo-fly. Santi heeft snel last van vliegen en vooral onder zijn buik vindt hij erg vervelend. Dit flosje zwaait heen en weer met zijn bewegingen en houdt een deel van zijn buik op die manier vliegvrij.
Alle foto's zijn gemaakt door Amanda Melchior, behalve de laatste, die is gemaakt door Esther Kok.
volmondig supergaaf om op deze manier te werken met je paard!! 
) 
Vind het altijd heel gaaf om te zien. Zo'n 15e eeuws zadel, verdeelt dat het gewicht ook heel anders dan bijvoorbeeld een modern portugees zadel? Die laat middeleeuwse zadels hebben soort van een voor en achter "panelen" dat ook het gewicht draagt toch? Weet even niet hoe ik het goed uit moet leggen 
