Geplaatst [ITP] Een jaar van overwinnen, afsluiten en een enorme uitdaging
2016 is mijn eerste volle jaar als paardeneigenaar na vorig jaar het avontuur te zijn aangegaan met mijn kanjer Rock. Voor ik een paard kocht, had ik nooit kunnen verwachten dat het zó intens zou zijn. Met grotendeels mooie dingen en overwinningen, maar daarbuiten ook een hoop hoofdbrekens, zorgen en tranen van frustratie. Toch had ik er geen seconde van willen missen.
1. De eerste foto is een foto van vlak voor kerst 2015, omdat ik het nog steeds een leuke foto vind:
Ik begon het jaar met een enorme blunder. Ik ben namelijk opgestapt.
Rock was ontzettend braaf met het zadel, met hangen, op een krukje naast hem staan. Een beetje aangestoken door alle positieve berichten om me heen van mensen die een paard aan het beleren waren en opmerkingen "hij is vast hartstikke braaf!", dacht ik: het moet eens gebeuren. Dus been er over.
Rock was overdonderd maar braaf. Bleef keurig staan, hield me in de gaten, ik kon rustig rechtop gaan zitten en al pratend tegen hem en hem belonend werd ik trotser en trotser.
Maar toen ik er af wilde ging het fout, Rock schrok van het gewicht, nam een stap en schrok er van dat ik mee ging. Alsof hij nu pas door had dat ik echt op zijn rug zat, liep hij eerst aarzelend weg en uiteindelijk vluchtte hij weg. Uit balans geraakt heb ik me er maar af laten gaan, omdat ik bang was met vasthouden en corrigeren van mijn balans meer kwaad te doen.
Pony was erg geschrokken maar erg braaf toen ik nog een keer ging hangen, daar afgesloten omdat ik stiekem een erg pijnlijk been had (hij was er op gaan staan toen ik viel en hij weg sprong).
Ik heb gebááld. Ik was zó boos op mezelf. Maar gedane zaken nemen geen keer, we moesten het weer zien te fixen. Helaas werd januari een vreselijk natte maand en kon ik niks meer met Rock, de graspaddock was te nat en hij gleed alle kanten op. Noodgedwongen zetten we alles dus stil.
Langzamerhand besloot ik dat het tijd was voor een nieuwe stal met faciliteiten. Uiteindelijk hadden we dat gewoon nodig, ondanks dat we heel fijn stonden. Een paard beleren zonder faciliteiten lukt gewoon niet.
We kwamen na diverse stallen bij De Groene Meer in Stompwijk terecht en ondanks dat ik geen grote stalling wilde, sprak het ons erg aan. De kogel ging door de kerk: Rock zou half februari verhuizen.
Natuurlijk moest er eerst met de trailer geoefend worden, want daar had hij sinds zijn komst niet meer in gestaan.
Met behulp van mijn geweldige instructrice zijn we aan de slag gegaan tot Rock er ontspannen in en uit liep.
Klik voor een filmpje van de eerste sessie
Het verhuizen liep gesmeerd. Rock was enorm braaf met laden en onderweg, voor we het wisten (ondertussen was ik zelf 10 jaar ouder geworden) stond hij in zijn nieuwe box.
Rock op zijn nieuwe stek!
Zoals verwacht leverde Rock wel wat in met de verhuizing, maar niet in zijn vertrouwen in ons. Dat leek alleen maar te groeien. Hij was wat angstig en onzeker op het erf maar bleef altijd bij ons. Ook vond hij het spannend als hij buitengezet werd of gevoerd werd, maar langzaamaan wenden we samen aan zijn nieuwe thuis en leek het ook goed te zijn dat hij veel meer om zich heen zag.
2. We ging langzaamaan ook durven te wandelen, oh wat was ik trots! Ik kon me geen braver paard wensen!
3. Rock houdt er van zich uit te leven in de paddock.
Toen we het idee hadden dat Rock goed op zijn plek was, gingen we verder met het beleren. Rock was nog steeds braaf, maar we merkten met hangen dat er geen duidelijke vooruitgang was. Hij wilde niet lopen met iemand op zijn rug. Begin april besloten we er weer op te gaan, dit is uiteindelijk makkelijker voor hem en voor ons en misschien dat daar dan vooruitgang zichtbaar zou zijn.
Dit keer vluchtte hij echter al voor ik goed en wel zat en heb ik wederom niet eens geprobeerd vast te houden en me er af laten glijden voor hij in paniek door de bocht zou vliegen of erger: in de bakrand zou hangen.
Flink balend en even met de handen in het haar: hoe verder?
Uiteindelijk moesten we eerst op vakantie. Dit wilde ik graag heel doen, dus ik ben er niet meer op gegaan. Tijdens onze reis is voor Rock het weideseizoen begonnen, hij mocht voor het eerst weer met een groep naar buiten. De start was heel spannend, hij begreep niet dat hij mee moest rennen met de kudde. Om hem te helpen kreeg hij een V.I.P. behandeling door aan de hand naar het land te wandelen:
Brave pony, geen idee wat hem nu weer overkomt.
4. Niet lang na onze vakantie gaf hij me een prachtig cadeau: ik mocht voor het eerst naast hem komen zitten in de wei.
Ook hadden we in mei voor het eerst een fotoshoot samen, door Ingvild van Can fotografie. Voor Rock de eerste keer in het park, maar wederom was hij zo verschrikkelijk braaf dat hij me weer versteld deed staan.
5.
Klik voor nog een mooie foto.
6. In mei werd op stal ook de trailtuin weer opgebouwd voor het zomerseizoen. En dat vonden wij leuk! De eerste keer moest alles grondig onderzocht worden:
Om verder te gaan met het beleren was ik wat zoekende. Ik wilde het niet (meer) zelf doen, maar ik vond het voor Rock ook niet goed om hem weg te brengen omdat dit zoveel onzekerheid bij hem brengt.
Na wat rondvragen hier en daar voor tips, kwam uit onverwachte hoek een hulp op mijn pad. Zij durfde de uitdaging aan en het klikte tussen haar en Rock en met ons. En zo gingen we weer verder.
7. Het was allemaal nog zo vreselijk spannend...
Na veel hangen en lopen met hangen (wat wisselend ging) en oefeningen met rechtop in de stijgbeugel staan, leek het tijd voor een volgende stap. Lopen wilde hij nog steeds niet al te graag en leek hij oprecht moeilijk te vinden. Ze durfde het aan om op te stappen, hij was immers wél braaf en links en rechts ging het goed met hangen. Mocht hij gaan rennen en / of bokken, dan zou dat zo zijn en was het aan haar de taak om te blijven zitten.
8. Maar Rock deed niets... Hij was braaf, liet zijn spanning redelijk los, hield het feilloos in de gaten.. Maar deed níets.
Echt een fantastisch gevoel, wat een overwinning!
Tot ze een paar dagen later weer opstapte en alles mis ging wat er mis kon gaan. Rock vluchtte nog voor ze kon zitten, was vreselijk in paniek. Door zijn rare draai en de onevenredige belasting omdat ze nog niet zat, gleed het zadel naar links. Rock is immers kogelrond zonder schoft. Uiteindelijk wist ze haar beugel wel weer te vinden en leek ze te kunnen blijven zitten, maar Rock deed hele rare dingen in zijn paniek. Toen de teugel brak, heeft ze haar stijgbeugels uitgeschopt en lag ze er in de eerste bocht naast.
Rock rende in paniek met het zadel half op zijn zij rond maar ik wist hem gelukkig heel makkelijk "HO" te zetten en samen konden we het zadel los halen zonder dat hij opnieuw wegvluchtte. We hebben weer gehangen, maar zonder teugels wilde ze er terecht niet meer op.
En ja
Wat dan. Doorpakken? Hopen dat hij stopt en niet finaal in de paniek schiet? Wegbrengen? Of het probleem ontleden en het stukje voor stukje aan te pakken. Rock hielp ons bij de beslissing door een heftige oogontsteking te krijgen waardoor we gedwongen pauze moesten inlassen.Na wat denkwerk besloten we toch eerst Rock de tijd te geven door de problemen stukje voor stukje uit te lichten. Hij moest leren zijn lijf te vertrouwen wanneer hij moest lopen met gewicht op zijn rug. We kwamen er achter dat hij ruiters op paarden sowieso heel erg eng vond en niet begreep, dus we moesten ook aan hoogte werken. Ondertussen wilden we het werken met onze hulp blijven volhouden, dus zij is trouw 2 a 3 keer in de week blijven komen om aan het vertrouwen van Rock in haar (wat een flinke deuk opgelopen bleek te hebben) te blijven werken.
Ook had ik even heel erg veel behoefte aan alles loslaten. Ik heb de periode met beleren ook als spannend en stressvol ervaren, en wilde loslaten. Als ik al niet los kon laten, hoe moest Rock dat dan doen. Zodoende ben ik veel ontspannender dingen gaan doen, lekker veel wandelen, samen 'zijn', en in plaats van werken tussen dubbele lijnen heeft mijn instructrice ook andere doelen bedacht waarmee wij ons plezier en ontspanning terug konden vinden.
Langzaamaan bleken onze inspanningen zijn vruchten af te werpen. Rock kreeg veel meer zelfvertrouwen, groeide zowel mentaal als fysiek, en was een dolgelukkig paard met zijn vrienden in het land. Hij was blij en ontspannen bij ons, maar minstens zo blij als hij weer bij zijn vrienden was. Zoals het hoort.
Tussendoor nog een fotoshoot:
9.
Klik
Vrijspringen bleek ook iets te zijn waar hij heel veel lol in had!
We oefenden met allerlei rare dingen op zijn rug, zoals een bal:
Klik voor filmpje
Tussendoor trof ik hem regelmatig heel 'chill' aan in de wei
Klik
Het gewicht pakten we aan met een verzwaarde deken, wat Rock na veel herkenbare reacties (zijwaarts lopen, niet willen lopen, spannen) goed ging accepteren en ook meer vertrouwen kreeg in zijn eigen lijf.
Klik
Ook oefenden we met een ander paard met ruiter:
Klik voor een filmpje van de eerste keer
10. En naast al dat werken genoten we bovenal van elkaar en van de mooie zomer
Genieten met vriendjes
Nog meer gekke dingen, een paraplu!
Langzaamaan werd Rock steeds stoerder en mijn vriend, die zo stoer is om tussendoor ook regelmatig te hangen of in de stijgbeugels te staan, die zat er ineens op:
11.
Weliswaar met twee benen aan één kant, maar toch weer een overwinning! Zeker omdat Rock het eigenlijk helemaal niks uitmaakte.
En zo was hoogte ineens helemaal niet meer eng
In augustus hebben we om ons eerste jubileum te vieren een fotoshoot gedaan in het park:
12. Knap knap paardenkind
De stap van zitten zoals mijn vriend doet en daadwerkelijk in het zadel klimmen vonden we nog een beetje te groot. Zeker nu het zo goed gaat met Rock, hij zijn zelfvertrouwen terug heeft en heel anders de wereld in kijkt dan 5 maanden geleden, waren we bang om het fout te doen. Om de tussenstap nog kleiner te maken, kwam Henk in het leven:
13.
Henk is ons momenteel goed aan het helpen en Rock stapt stoer rond met hem. Zodra Rock zelfstandig aan de longe kan lopen met Henk op zijn rug, is het tijd om er zelf (of althans, mijn hulp) weer op te stappen.
14. Ondertussen is Rock 31 oktober van het weiland gekomen, na een geweldig en lang weideseizoen waar hij en ik enorm van genoten hebben en waar Rock ook mentaal enorm van is gegroeid.
En ja dan is 2016 officieel bijna om. Toen ik vorig jaar mijn topic maakte, had ik de verwachting dit jaar rijfoto's te kunnen laten zien. Wie weet hoe ver we al waren gekomen.
De realiteit is anders. Maar dat betekent niet dat ik spijt heb of baal: het is zoals het is en Rock en ik hebben samen in een jaar tijd zó onwijs veel geleerd. Hij heeft mij een ander paardenmens gemaakt. Ik heb zitten huilen in de bak omdat ik het niet meer wist, maar inmiddels weet ik dat ik door hem deze tijd te hebben gegeven, de juiste keuze heb gemaakt.
Langs een andere weg waren we misschien sneller geweest en hadden we er al op gezeten, maar ik weet oprecht niet wat dat met zijn (zelf)vertrouwen had gedaan. Nu is het een stoere knul die met zijn zadel om afwachtend staat te kijken wat we gaan doen, alsof hij wil zeggen: 'Kom maar op'.
Volgend jaar allicht een topic met heel veel rijfoto's. Daar durf ik wel vanuit te gaan. Maar ook als het niet lukt: Rock is en blijft mijn allerbeste maatje en grote liefde. Dat nemen ze ons nooit meer af.
15.
dat soort reacties geven echt kracht bij om door te zetten als het even minder gaat! Want dat zal ook gerust weer komen. 
