Geplaatst 
Inmiddels heb ik Doris alweer bijna zes jaar. Gekocht als 5-jarige van de fokker.
Doris is een dominante knuffeltut van nu 11 jaar en een afstammeling van Prestige VDL.
Moederskant voert Frans springbloed.
Doris en ik hebben een tijdje aangemodderd. Ze liep niet meer fijn, niet zoals ik haar kende.
Er was gedoe met dressuurzadels en op wedstrijd kwamen we in een vicieuze cirkel van spanning terecht.
Doris sloot zich af, had aandacht voor alles behalve mij en ik ging steeds meer gespannen rijden.
Toen na de zoveelste aanpassing mijn dressuurzadel nog steeds voor problemen zorgde heb ik dat ding de deur uitgedaan.
Even geen wedstrijden meer en lekker "relaxt" een springzadel aangeschaft. Rustig rondhobbelend bij onze nieuwe stal begon Doris steeds fijner te lopen.
Toch maar weer een dressuurzadel aanschaffen? Maar helaas, na twee maanden bleek ook dat zadel voor problemen te zorgen.
Ik heb nog even nagedacht over een op maat gemaakt zadel maar Doris liep inmiddels zó fijn dat mijn ouders zeiden "joh, blijf gewoon lekker met het springzadel rijden".
Ondertussen werd gestart met project "stoer paard", om de spanning en het kijken aan te pakken.
Daarnaast moest ook ik leren wat relaxter tegen dingen aan te kijken
Fase 1 ging als volgt van start:
Dat ging eigenlijk zo fijn dat we op een geven moment zelfs BB zijn gestart (dat doen we overigens nog steeds).
Tijd voor fase 2:
In de springring staan namelijk ook regelmatig plantjes
Afgelopen weekend was op stal de perfecte gelegenheid voor fase 3:
We beginnen redelijk normaal...
En waar je eerst nog wat kunt smokkelen (ik heb expres een V in het riet gemaakt
)Is dat in fase 4 geen optie meer:
En dan als kers op de taart:
Vorige week ben ik na +/- 10 maanden weer gestart (L2), mét springzadel en niet onverdienstelijk!
Twee keer 191 en een 2e en 3e prijs mochten mee naar huis.
In de dressuurtrainingen werken we voornamelijk aan het rechtrichten. Doris is zo soepel als een elastiekje en dat werkt niet altijd in mijn voordeel
Ook schakelen we veel. Ze heeft een fijn achterbeen maar weet soms nog niet helemaal waar ze hem moet laten (lees: paard moet meer op achterbeen).
Wat betreft het "crossen", het was de eerste keer dat we dergelijke hindernissen sprongen.
Boven de sprong verlies ik het contact met de mond maar ik heb liever dat ik in dit stadium "mee" ben dan dat ik haar teveel vast houdt.
Ze vouwt zich graag wat dubbel dus dat wil ik niet in de hand werken.
Ik ben ontzettend trots op mijn paard
