

Dat moest er even uit.
Ondanks alle tegenslagen heeft mijn oranje propje gisteren zijn wedstrijddebuut gemaakt. We hebben een L1-proef gereden en kregen daarvoor 201 punten en een 2e prijs. Ik was zo benieuwd hoe een jury ons zou beoordelen, zonder kennis van zijn ataxie. Blijkbaar komen we ondanks onze beperkingen nog prima mee.

In de lente heeft Frum een flinke wond opgelopen, waarvoor hij niet naar de kliniek vervoerd kon worden en het een poos spannend bleef of het goed ging… of dat zijn peessschede dusdanig was beschadigd dat wij hem in moesten laten slapen. Hij heeft daar 3 maanden voor op rust gestaan. Vervolgens brak ik mijn rug… Niet handig!! Toen ik weer half iets kon, ben ik met Frum aan de slag gegaan, omdat hij zonder training teveel achteruit gaat. De andere paarden staan nog wel op rust, omdat ik nog niet zoveel kan beginnen.
Voor wie Frum niet kent: hij is een 4-jarige ruin (Johnson x Negro), net aan 1.60 m, die ik zelf heb gefokt en heb opgeleid.
Om deze mafkees gaat het:

En zo brengt hij zijn dagen veelal door (we hebben een moeder en zoon + een broer en zus, die mixen samen in setjes van vos+bruin, merrie+ruin):

Na een redelijk positieve controle in het ziekenhuis was dit mijn eerste actie:

En dat bouwden wij uit:


En er weer op, in de hoop dat het ging met mijn rug:




Frum houdt het altijd spannend…
Zo trok ik halverwege het opzadelen mijn wedstrijdkleren aan. Overbroek uit, jasje aan, cap op. En toen was ik volgens Frum getransformeerd in een levensgevaarlijke alien. Hij trok zich los, kroop onder de schrikdraden door en ging feest vieren in de wei. De ogen rolden hem bijna uit zijn kop en hij stopte niet meer met snurken/blazen. Lichtelijk wanhopig liep ik in mijn wedstrijdkleren achter mijn half opgezadelde paard aan te vangen, hopend dat ik hem nog op tijd te pakken kreeg.

De bak was gesleept. Dan krijg je streepjes in het zand. Voor wie het nog niet wist: het is de bedoeling dat je daar overheen springt. Redelijk ingewikkeld als die streepjes door de hele bak staan. Mocht je het je afvragen, het lijkt op een spastische hete-kolen-dans. Nieuwe rage.
De sproeiers hadden wat te lang aangestaan, dus in de wedstrijdbak stonden plassen. Het was even de vraag of ik ooit bij mijn ring zou komen, want meneer moest steigeren voor het water. Net toen ik er maar af wilde stappen, besloot hij dat hij stoer genoeg was om doorheen te lopen.
Als laatste hebben we de vleesetende hekjes. Als paard kan je daar maar beter niet te dicht bij in de buurt komen. Hoor je een onverwacht geluid, dan moet je er altijd vanuit gaan dat het hekje je in de benen probeert te bijten. Spring in dat geval snel opzij. Meestal is het vals alarm, maar neem gewoon het zekere voor het onzekere! Aldus Frum.





Onze jaren samengevat in één filmpje:
Het filmpje duurt lang! Applaus voor de bokkers die het redden tot het einde!
Ik weet niet hoeveel tijd we nog krijgen. Ik weet niet wat we nog kunnen doen. Maar ik weet wel dat een paard niet specialer voor mij kan zijn dan Frum.
